ညညီလာခံ
ဝါေခါင္လဆန္း ၁ဝ ရက္
ေန႔လည္ နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္၊ ဝါေခါင္ ေနပူပူေအာက္ ေတာင္ၿပံဳးပြဲလာေတြ နန္းၾကီးတစ္ဝိုက္မွာ ေခၽြးသံရႊဲရႊဲႏွင့္ တိုးေဝွ႔လို႔ေနၾကတယ္။ နန္းၾကီးမွာေတာ့ ညီလာခံစဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။
ေတာင္ၿပံဳးမင္းႏွစ္ပါး ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ကိုယ္ေတာ္ေလး တို႔ရဲ႕ပံုေတာ္ေရွ႕ အလယ္တည့္တည့္ေနရာေရွ႕မွာ နတ္အုပ္မင္းက ထိုင္ေနတယ္။
နတ္အုပ္မင္းရဲ႕ ေနာက္ႏွစ္တန္းမွာေတာ့ ေရွ႕တန္းမွာ ေတာင္လက္ မိဖုရားၾကီး ႏွစ္ပါး၊ ေျမာက္လက္ မိဖုရားၾကီးႏွစ္ပါး ထိုင္ေတာ္မူတယ္။ မိဖုရားၾကီးေတြက အိုလွရွာၾကၿပီ။ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကိုးဆယ္အတြင္း ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ဘယ္ေလာက္ပဲအသက္ရြယ္ၾကီၾကီး ေတာင္ၿပံဳးခ်ိန္မွာေတာ့ မပ်က္မကြက္ လာရၿမဲပဲ။
မိဘုရားၾကီးေတြရဲ႕ေနာက္တန္းမွာ ထိုင္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ ေတာင္လက္ေဗာင္းေဆာင္းနဲ႔ ေျမာက္လက္ေဗာင္းေဆာင္း။
သူတို႔ေတြရဲ႕ေရွ႕တန္းမွာ ဒူးတုပ္ၿပီး ညီလာခံခစားၾကမယ့္သူေတြကေတာ့ အတြင္းေတာ္မွာ အေရးၾကီးတဲ့ နန္းထိန္းမ်ားဦးေဆာင္ၿပီး တစ္ျပည္လံုးက နတ္ေနၾကီး နတ္ဝါၾကီးေတြနဲ႔ နတ္သားသမီးေတြေပါ့။
ညီလာခံေန႔ ဆိုတာဟာ ေက်းဇူးရွင္အမႈေတာ္ထမ္း အမႈထမ္း အရာထမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ သိုးေဆာင္းမိဘုရားၾကီး ေလးပါးနဲ႔ ေဗာင္းမ်ား၊ ေရႊဓားကိုင္၊ ေရႊဓားထမ္းမ်ား၊ ေမာင္းေတာ္တီး စတဲ့ သိုင္းကိုင္၊ က်ိဳင္းကိုင္မ်ားက မင္းႏွစ္ပါးကိုကန္ေတာ့တဲ့ပြဲ၊ ကန္ေတာ့တဲ့ေန႔ပဲ့။ အေဆာင္ကိုင္တက္တယ္ လို႔လည္းေခၚတယ္။ အဲဒီေန႔ကို အေဆာင္ကိုင္ေန႔လို႔လည္းေခၚတယ္။
ညီလာခံမွာ အေရးၾကီးတဲ့ ဆုေတာင္းေတြ၊ အဓိဌာန္ေတြ ျပၾကမယ္။ နတ္အုပ္မင္း ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ မိဘုရားၾကီးေတြ၊ ေဗာင္းေဆာင္းေတြ နတ္ၾကီးေကာက္ၾကမယ္။ အေစာဆံုးနတ္ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆတဲ့ အိမ္တြင္းခုႏွစ္ပါး နတ္ၾကီးေတြကို ပင့္ဖိတ္ၾကတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ေတာင္ၿပံဳး ေရႊနန္းေတာ္ၾကီး ထံုးစံအတိုင္း ‘ေလွေဆးျခင္း’ ‘ယုန္ထိုးျခင္း’ ေတြလုပ္ၿပီး မင္းႏွစ္ပါးကို ေခ်ာ့ၾကမယ္။ ပခန္းမင္းကို ပင့္ၾကမယ္။ သိုးေဆာင္း၊ ေဗာင္းေဆာင္းေတြ ၾကက္ေလာင္းၾကမယ္၊ ဒိုးဆြဲၾကမယ္။
နန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ အစဥ္အလာ အတိုင္း မ်ိဳး႐ိုးအလိုက္ အတီးေတာ္ဆက္ခဲ့ရတဲ့ နန္းၾကီးဆိုင္းကလည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ နန္းၾကီးေပၚက နန္းၾကီးဆိုင္း မတီးမခ်င္း ပြဲေတာ္တြင္းက ဘယ္ဝိုင္းမွ ဗံုေလးတစ္လံုး၊ ေမာင္းေလးတစ္လံုးေတာင္ အသံမျမည္ရဲဘူး။ နန္းၾကီးဆိုင္း တီးၿပီးမွ အားလံုးတီးၾကရတယ္။
ဒါေတာင္ ဒီညီလာခံေန႔မွာ နန္းၾကီးဆိုင္း တီးေပမယ့္ ပြဲေတာ္တြင္းက ဆိုင္းေတြ လိုက္မတီးရေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဝါေခါင္လဆန္းဆယ့္တစ္ရက္ မင္းႏွစ္ပါး ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးၿပီး နန္းေပၚျပန္ေရာက္မွ ပြဲေတာ္တြင္း ဆိုင္းေတြတီးၾကရတယ္။
ပြဲေတာ္တြင္းက ဆိုင္းေတြတင္မွ မဟုတ္ဘူး။ ပြဲေတာ္မွာကမယ့္ ဇာတ္ေတြက ဆိုင္းေတြလည္း ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးၿပီး ညက်မွ စတီးၿပီး စကၾကရတယ္။ ဒါအစဥ္လာပဲ။
ဒီအစဥ္အလာကို ဘယ္ဆိုင္းသမား ခ်ိဳးေဖာက္ရဲသလဲ။
ဘယ္ဇာတ္သမား ခ်ိဳးေဖာက္ရဲသလဲ။
ခ်ိဳးေဖာက္မိလို႔ ဘဝပ်က္သြားတဲ့ ဇာတ္သမား၊ ဆိုင္းသမားေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကို ေတာင္ၿပံဳးတစ္ခြင္က နယ္ခံေတြႏွင့္ နတ္ကေတာ္ေတြက ေျပာျပၾကလိမ့္မယ္။
ညေန သံုးနာရီထိုးေတာ့မယ္။ ညီလာခံ စေတာ့မယ္။
နန္းၾကီးဆိုင္းရဲ႕ ရြာစားက ပထမဆံုး စတင္တီးရမယ့္ ပတ္လံုးဗံုကေလးေပၚကို အသာအယာ လက္တင္လို႔ အသင့္ျပင္တယ္။
သံုးနာရီတိတိ ထိုးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ နန္းၾကီးဆိုင္းရဲ႕ ရြာစားဟာ ပတ္လံုးဗံုကေလးေပၚမွာ အသာအယာ တင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ကို အဆက္မျပတ္ လႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့တယ္။ အခ်က္က်က် တီးခတ္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဗံုသံဟာ ၾကည္ႏူးဖြယ္၊ လြမ္းဖြယ္၊ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေကာင္းစြာနဲ႔ ေတာင္ၿပံဳးပြဲေတာ္ တစ္ခြင္လံုးကို ဖမ္းစား လႊမ္းၿခံဳလိုက္ပါၿပီ။
ဗံုသံထြက္ေပၚလာတာနဲ႔ ၾကားၾကားသမွ် ပရိတ္သတ္ႏွင့္ ကနားတဲေတြေပၚက နတ္ကေတာ္ေတြ အားလံုးဟာ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ရပ္ၿပီး တစ္ၿပိဳင္နက္ လက္အုပ္ကေလးေတြ ခ်ီလိုက္ၾကတယ္။
နန္းၾကီးေပၚက ညီလာခံကိုဦးတိုက္ရည္မွန္းၿပီး လက္အုပ္ကေလးေတြ ကိုယ္စီ ခ်ီလိုက္ၾကပါတယ္။
ဘုရားရတနာ၊ တရားရတနာ၊ သံဃာရတနာ ရတနာသံုးပါး အျမတ္ဆံုးထားလို႔ ဘုန္းရွင္ ကံရွင္ သမၻာရွင္ အရွင္သခင္ ဘုရင္ ေတာင္ၿပံဳးမင္းႏွစ္ပါးအား ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ႐ိုေသစြာ ရွိခိုး ကန္ေတာ့ပါတယ္ ဘုရား၊ ဘိုးဘိုးၾကီး ဘိုးဘိုးေလးတို႔ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဦးခိုက္ပါတယ္ ဘုရား။
ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး မသိုမဝွက္ မစုမေဆာင္းနဲ႔ ထားခဲ့ေသာ လက္ဝတ္တန္ဆာ ရတနာမ်ားကိုလဲ ဘိုးဘိုးၾကီး၊ ဘိုးဘိုးေလးတို႔ကို ရည္စူးၿပီး မဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီးကို လႉလို႔ပါဘုရား၊ အမွ် အမွ် အမွ် ၊ အမွ်ေပးေဝပါတယ္၊ ဆယ္ဆ၊ ဆယ္ထမ္းပိုးတိုးတဲ့ ဘုရားဒါယကာ၊ ေက်ာင္းဒါယကာ၊ ရဟန္းဒါယကာ ျဖစ္ပါရေစ၊ ေလာကီ ကမ္းေျခမွ ေလာကုတၱရာ ကမ္းေျခသို႔ မလြတ္ေျမာက္မီ စပ္ၾကား စၾကဝေတးမင္း၊ သီရိဓမၼာ ေသာကမင္းၾကီးတို႔လို ဘုန္းသမၻာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္၊ တရားထူး တရားျမတ္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ ျဖစ္ရပါေစ ဘိုးဘိုး။
ဘိုးဘိုးတို႔ ပါရမီလဲ မွန္လွပါ၊ ျဖည့္ႏိုင္တဲ့ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါရေစ၊ ဘုန္းရိပ္ကံရိပ္ ခိုလႈံေသာ တနဂၤေႏြ၊ တနလၤာ၊ အဂၤ ါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ၊ စေနသားသမီးမွမက်န္ ခုႏွစ္ေန႔ ခုႏွစ္နံ ခုႏွစ္ရက္ သားသမီး အေပါင္းလဲ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ေရွ႕လာမည့္ ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္တိုင္းမွာ သာယာမႈနဲ႔ သာသနာျပဳၿပီး ဘိုးဘိုးတို႔ ပါရမီကိုျဖည့္ႏိုင္ပါရေစ၊ ဘိုးဘိုးတို႔သိေတာ္မူတဲ့ အတိုင္းပါ ဘုရာ့၊ အရက္လဲ မေသာက္ပါဘူး၊ သူမ်ားသားမယားလဲ မဖ်က္ဆီး ပါဘူး၊ မတရား အရက္တိုက္ၿပီးေတာ့လည္း မေတာင္းပါဘူး။ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး အာဏာစက္ေပးပါ၊ အာဏာနီ လွ်ာႏုနီေပးေတာ္မူပါ ဘုရား။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္း ရွိလွတဲ့ ရွိခိုးကန္ေတာ့ ဆုေတာင္းသံဟာ နန္းၾကီးနဲ႔ မနီးမေဝး အိမ္ၿခံဝင္းတစ္ခုထဲက ႏွစ္ထပ္အိမ္ေပၚကေန ထြက္ေပၚလာတယ္။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေပၚရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ခန္းတစ္ခုလံုးကို ကတၱီပါအနားကြပ္ သင္ျဖဴးအသစ္ၾကီးေတြ အျပည့္ခင္းထားတယ္။ အိမ္ဦးခန္းမွာေတာ့ အနီေရာင္ေကာ္ေဇာ တစ္ခ်ပ္ကို ထပ္ခင္းထားတဲ့ျပင္ ေကာ္ေဇာေရွ႕က စင္ျမင့္ေလး သံုးဆင့္ေပၚမွာေတာ့ ယိုးဒယားမုန္႔ပံုး မ်ိဳးစံု၊ ႏိုင္ငံျခားမုန္႔ထုပ္မ်ိဳးစံု၊ သစ္သီးမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေဗာင္းေတာ္ပဝါေတြ၊ အဖိုးတန္ ပုဆိုးအုပ္ေတြကို စီစီရီရီ တင္ထားတယ္။
အေပၚဆံုးစင္ျမင့္ရဲ႕ အလယ္ေကာင္မွာ ေရႊေရာင္ကႏုတ္ပန္းေတြ စီျခယ္မြမ္းမံထားတဲ့ ေရႊကလပ္ေပၚက ကန္ေတာ့ခံ ‘ေဗာင္း’ ၾကီးကလြဲရင္ နတ္ပံုေတာ္ ဆိုလို႔ တစ္ခုတေလမွ မရွိဘူး။
စင္ျမင့္သံုးဆင့္ရဲ႕ အေပၚဘက္မွာေတာ့ မီးေရာင္စံုထြန္းညွိပူေဇာ္ထားၿပီး သစၥာပန္းေတြ ေဝဆာေနတဲ့ ဘုရားေဆာင္ရွိတယ္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္၊ ခႏၶာကိုယ္မပိန္မဝ သြယ္လ်လ်နဲ႔ အသားျဖဴျဖဴ မိတ္ကပ္ေလးစစ လိမ္းက်ံထားၿပီး ေကာ္ေဇာနီေပၚမွာ ေခ်ာေမာလွပခံ့ညားစြာလက္အုပ္ခ်ီထားသူဟာ တျခား ဟုတ္ပါ႐ိုးလား။
နတ္ေနၾကီး၊ နတ္ဝါၾကီး၊ နတ္လူၾကီးဘြဲ႔ျဖစ္တဲ့ ‘ေဗာင္း’ ရထားတဲ့ ေဗာင္းေဆာင္းၾကီး ဦးဘစီ(ေခၚ ) နာမည္ေက်ာ္ ေဒစီဂ်ိန္းပဲေပါ့။
လက္အုပ္ခ်ီ မ်က္စိမွိတ္ထားရာကေန မ်က္လံုး ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ သင္ျဖဴးေတြေပၚမွာ ဒူးေလးေတြတုပ္ၿပီး က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးေတြ ရွိေနၾကတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္း ရဲ႕နတ္တပည့္၊ နတ္သားသမီး နတ္ခ်စ္သူေတြကို ေတြ႔လုိက္ရေတာ့တယ္။
ေဒစီဂ်ိန္းက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ၿပံဳးလိုက္တယ္။
‘ေၾသာ္… ေရာက္ၾကပလား၊ ရန္ကုန္က ဘယ္ေန႔က ထြက္ခဲ့ၾကလဲ၊ ေျပာစမ္း ဘယ္ေတြသေဝထိုးခဲ့ၾကေသးလဲ၊ ညီလာခံအမီေတာ့ ေရာက္တယ္ေပါ့၊ ဟုတ္ကဲ့လား၊ ေအး… ေရာက္ေပါ့၊ ကန္ေတာ့ၾက ဆုေတာင္းၾကေပါ့ ၊ ေတာင္းၾကရဲ႕မဟုတ္လား၊ ဒီကလဲ အားလံုး ခုႏွစ္ရက္သားသမီးအတြက္ ေတာင္းလိုက္ပါ ၿပီ။ ခုနက ၾကားလိုက္ၾကေသးလား၊ ကဲ… လာေရွ႕တိုး ဒါက ဘာတုန္း’
ေဒစီဂ်ိန္းက ေရွ႕တိုးလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး လက္ထဲက စကၠဴအိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။
‘ေၾသာ္… ေဗာင္းေတာ္ေပါ့၊ ေအး… ေဗာင္းပဝါ ဆက္တဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေကာင္းတာဘက္ကိုဒီေန႔က စတိုးၿပီး ေရာက္ရေစမယ္ေဟ့၊ ကဲ… ေက်နပ္ပလား’
‘အဂၤ ါသမီးေလး ဆယ္တန္းႏွစ္ခ်င္းေပါက္ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ ေအာင္ဖို႔ ဆုေတာင္းေပးပါ ဦး’
‘ကဲ… အဂၤ ါသမီးေလး ဘုရား’
ေဗာင္းပဝါကို နဖူးထိပ္မွာ ကပ္ရင္း ေဒစီဂ်ိန္း တတြတ္တြတ္ရြတ္တာကို အမ်ိဳးသမီးၾကီးက လက္အုပ္ခ်ီရင္းမ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးက အေရာင္တလက္လက္ထြက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီးလိုပဲ ေတာက္ပဝင္းလက္ေနၾကတဲ့ တျခား ရန္ကုန္သူ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြ ကလည္း ေဒစီဂ်ိန္းကို ပိုက္ဆံအရြက္ၾကီးေတြ ဆက္ၾကတယ္။
‘မွန္လွပါဘုရား၊ ေကၽြးလိုက္ပါ၊ ေမြးလိုက္ပါ ဘုရား၊ ဆင္လိုက္ပါ၊ ျပင္လိုက္ပါ ဘုရား၊ သားေတြ သမီးေတြကို ဝေအာင္လည္းေကၽြးလိုက္ပါ၊ လွေအာင္လဲ ဆင္လိုက္ပါ ဘုရား၊ စီးပြားလဘ္လာဘမ်ားလဲ ဒီေရအလား တိုးလို႔ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလဲ အခစားဝင္ႏိုင္ေအာင္ ေခၚေတာ္မူပါ ဘုရား၊ သြားလမ္း လာလမ္း ျပန္လမ္း၊ ခလုပ္မထိ ဆူးမၿငိ၊ ေဘးရန္ ကင္းေအာင္ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ ဘုရား’
ဆုေတာင္းၿပီးတာနဲ႔ နဖူးမွာ ကပ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို ေဒစီဂ်ိန္းက စင္ျမင့္ေပၚက ေဗာင္းေတာ္မွာ သြားညွပ္တယ္။
‘ကဲ… ကဲ… ဒီမွာၾကည့္ၾကဦး၊ သာဓုေခၚၾကဦး၊ ေဟာဒီေဗာင္းေတာ္ထိပ္က ေရႊဖူးနဲ႔ ဒီကလက္ပတ္ၾကိဳးရယ္၊ လက္စြပ္ရယ္၊ ဆြဲၾကိဳးရယ္ အားလံုး ႏွစ္က်ပ္သားေက်ာ္တယ္၊ ပြဲၿပီးရင္ ကိုယ္ေတာ္တို႔ရည္စူးၿပီး မဟာျမတ္မုနိမွာလႉမယ္၊ နတ္သားသမီးေတြအားလံုးရဲ႕ ကုသိုလ္လဲ ပါတယ္၊ သာဓုေခၚၾက၊ အမွ်… အမွ်… အမွ်…’
‘သာဓု… သာဓု… သာဓု… သာဓု’
‘ကဲ… ထမင္းစားၿပီးခဲ့ၾကပလား၊ မစားရေသးရင္ အားမနာနဲ႔၊ ေအာက္ထပ္မွာ သြားစားခ်ည္ၾက၊ ဒီေန႔ ဘာဟင္းပါလိမ့္၊ ဟင္းကေတာ့ အမ်ားစားေပါ့၊ ဟဲ့… အဖံုၾကီးေရ ဧည့္သည္ေတြ ထမင္းစားလိမ့္မယ္ေဟ့၊ သြား… သြား ဘာမွအားမနာေနနဲ႔ သြားစားၾက’
‘ေနပါဦး… ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕၊ သားေတာ္ေမာင္ သေဘၤာလိုက္ဖို႔ ရမရ သိခ်င္ေသးတယ္’
‘ဟုတ္တယ္၊ အိမ္ကလူ အေျပာင္းအေရႊ႕ေလးမ်ားလဲ ေဟာခ်က္ခ်စမ္းပါဦး’
‘ကဲ… ကဲ… ကဲ… အားလံုးေအာင္ေစ၊ အားလံုးျဖစ္ေစ၊ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ အမယ္ေလး ဒီကတစ္ခါတည္း ဆုေတာင္းၿပီးသား၊ ေမတၱာပို႔ၿပီးသား၊ ဘာမွမပူနဲ႔၊ စိတ္ခ်၊ သြား… သြား ထမင္းသြားစားခ်ည္’
အေရာင္လက္လက္ မိန္းမအုပ္စု ေအာက္ဆင္းသြားတာနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းက ရင္ဘက္ကို လက္နဲ႔ဖိၿပီး ဟင္းခနဲ ေနေအာင္ သက္ျပင္းကိုခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရေႏြးပန္းထဲက ေရေႏြးတစ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီး ေကာ္ေဇာေပၚက ၾကိမ္ေခါင္းအံုးေလးေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္တယ္။
ေမာတယ္… ေမာတယ္၊ အဟုတ္ပဲ၊ သနပ္ခါး ပန္းမန္လိမ္း၊ အဝတ္ေလး ေက်ာ့ေက်ာ့ဝတ္ထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနရတာမ်ား ေမာေသးလားလို႔ ေဘးကထင္ၾကမယ္။ အမယ္ေလး… စကားေျပာရတာမ်ား မေမာဘူးမထင္နဲ႔၊ စဥ္းစားၾကည့္။ မနက္လင္းပါၿပီ ဆိုကတည္းက ေျပာလိုက္ရတဲ့စကား ပူးလိုက္ရတဲ့နတ္၊ နတ္ေပါင္းစံုဝင္ၿပီး ေျပာလိုက္ရတဲ့စကားေတြ အျမဳပ္တစ္စီစီေတာင္ ထြက္ေလာက္တယ္။ ဟဲ့… အဲဒီေတာ့ ညည္းပိုက္ဆံမရဘူးလား၊ အျမဳပ္ထြက္ေလ ပိုက္ဆံရေလ မဟုတ္လား ဟဲ့လို႔ ေျပာၾကမယ္။ ရမွန္းသိသားပဲ၊ ပိုက္ဆံရမွန္းသိသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သိတယ္ မဟုတ္လား၊ ေဒစီဂ်ိန္းတဲ့ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆို လံုးဝ… လံုးဝ မလုပ္ဘူးမွတ္၊ အို… အဟုတ္ေျပာတာ၊ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆို ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က နတ္ပူးေနရင္းေတာင္ ဝုန္းဆိုထြက္ၿပီး လွဲအိပ္ပစ္လိုက္တာ၊ ဂ်ိန္းစဘြန္းမအေၾကာင္း သိတယ္မဟုတ္လား။
ဒါေတာင္ အသက္ၾကီးလာလို႔၊ ခုနက ဟာမေတြလိုမ်ိဳး ကိုယ္ေမာေနပါတယ္ဆိုမွ ေဟာပါဦး၊ ေျပာပါဦးနဲ႔ တညိညိလုပ္ေနတာမ်ိဳး ငယ္ငယ္တုန္းကစိတ္ဆိုရင္ ဟဲ့… မေဟာဘူး၊ ေရာ့… နင္တို႔ပိုက္ဆံေတြ ျပန္ယူၾကဟဲ့လို႔ ေအာ္လုိက္ၿပီးၿပီ၊ ငါေတာင္ၿပံဳးပြဲလာတာ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔လာတာဟဲ့၊ ဟိုဟာျဖစ္ခ်င္လို႔လာတာဟဲ့နဲ႔ ကုန္းေအာ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ေအးေရာ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က ရွင္းရွင္းပဲ၊ ဘြင္းဘြင္းပဲ။ စြာတယ္ေျပာ ေျပာ႐ုံမကလို႔ အာတယ္ေျပာေျပာ၊ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ခုနကလိုနတ္မေဟာခ်င္တာနဲ႔ ထမင္းအတင္းစားခိုင္းရင္း အခ်ိဳသတ္ႏွင္တာမ်ိဳးေတြ ဘာေတြမ်ား ဟိုတုန္းကလုပ္ပါလိမ့္မယ္ေဝးေသး။ အင္း… ခုေတာ့ အသက္ေလးလဲ ရလာၿပီေလ၊ တရားေလးဘာေလးလဲ ထိုင္ဖူးၿပီ၊ ဝိပႆနာအေၾကာင္းလည္းသိၿပီ။
ေၾကာ္ခ်င္ေလွာ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြလည္း သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ေပးသမွ်နဲ႔ပဲ့စားမယ္၊ ကိုယ္ကသာ စိတ္ထားမွန္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာ္ေနစရာ ေလွာ္ေနစရာ မလိုပါဘူး၊ အလိုလိုဝပါတယ္၊ အလိုလိုရပါတယ္။ ေၾကာ္တယ္ ေလွာ္တယ္ဆိုတာ လိမ္တာပဲ။ ေၾသာ္… သိတာေပါ့။ နတ္ကေတာ္ဆိုတာ ငရဲအိုးပတ္ေျပးေနရတဲ့ဘဝ၊ မဟုတ္တာေရာ၊ ဟုတ္တာေရာ ေျပာဆိုစားေသာက္ေနရတာ မဟုတ္လား၊ မုသာဝါဒါေရာ၊ ပါဏာတိပါတာေရာ ကိုယ္တိုင္ မသတ္ေပမယ့္ ဟဲ့… ငါးအရွင္က ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ဟဲ့၊ ၾကက္ဖံု ၾကက္မက ဘယ္ႏွစ္စံုဟဲ့နဲ႔၊ အဲဒါ ပါဏာတိပါတာေပါ့ ၊ မွန္လွပါ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ဘိုးဘိုးတို႔ကို တိုင္တည္ၿပီးေျပာဝံ့ပါတယ္။ ဘိုးဘိုးတို႔ အရွင္ႏွစ္ပါးရဲ႕ ဘုန္းရိပ္ကံရိပ္ကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ေနတယ္ဆိုတာ ဘိုးဘိုးတို႔လည္း သိပါဘုရား။
ဒါကိုပဲ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကို နတ္ေနၾကီး နတ္ဝါၾကီး ျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းတဲ့ နတ္ကေတာ္မဆိုၿပီး အခ်င္းခ်င္းက မဲ့ၾကရြဲ႕ၾကတယ္၊ မုန္းၾကတယ္၊ အမယ္ေလး ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က မွန္ရာေျပာတာ၊ ေျပာတယ္ဟဲ့ ေျပာတယ္၊ နတ္ေနၾကီး နတ္ဝါၾကီးဆိုတာ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ မဟုတ္ေသာစကား၊ မမွန္ေသာစကား မေျပာရဘူး ဟဲ့လို႔။
နားမလည္ ပါးမလည္ ေျပာၾကတာက ရွိေသးတယ္။ အရွင္ႏွစ္ပါးကို ကိုယ္ေတာ္ၾကီး၊ ကိုယ္ေတာ္ေလး အမ်ားေခၚသလို မေခၚဘဲ ဘိုးဘိုးၾကီး၊ ဘိုးဘိုးေလး၊ ဘိုးဘိုးၾကီး၊ ဘိုးဘိုးေလးနဲ႔ ဂ်ိန္းစဘြန္းမ ထြင္တယ္ေပါ့၊ ကဲတယ္ေပါ့။
မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး၊ ဟဲ့… ပုဂံေခတ္၊ ပုဂံျပည္ အေနာ္ရထာမင္း လက္ထက္မွာ (မွန္လွပါ… ေရႊနားတင္ေတာ္မူပါ) နတ္ျဖစ္တာ ပုဂံေခတ္၊ အင္းဝေခတ္၊ ပင္းယေခတ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္၊ ရတနာပံုေခတ္ေတြ၊ ေခတ္ေတြ ကဲ… ဒီေန႔ေခတ္ထိဆို သက္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ၾကီးေနၿပီလဲ၊ ဘိုးဘိုးၾကီး ဘိုးဘိုးေလး အရြယ္ေရာက္ၿပီေပါ့ ၊ အသက္ၾကီးလို႔ေတာင္ ဥပုသ္ေဆာင္သြားပါပေကာ၊ ခု အရွင္ႏွစ္ပါး ဟိုတုန္းကလို ထန္းရည္အရက္မွ မေသာက္ေတာ့တာ။ ဘိလပ္ရည္ပဲ ဆက္ရေတာ့တာ။
မွတ္ၿပီလား၊ သိၿပီလား ဂ်ိန္းစဘြန္းမ ကဲတာ မဟုတ္ဘူး၊ ထြင္တာမဟုတ္ဘူး၊ မိန္းမလ်ာမခ်င္းတူတူ တစ္မူးပိုရႉတာ မဟုတ္ဘူး၊ သမိုင္းအခ်က္အလက္၊ ရာဇဝင္အခ်က္အလက္ေလ့လာထားတာ၊ ေၾကာ္စား ေလွာ္စားတာေတာင္ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က သမိုင္းနဲ႔ ရာဇဝင္နဲ႔ ေၾကာ္စား ေလွာ္စားတာေဟ့လို႔…။
အမယ္ေလး… ၿပီးေတာ့ လာေသးတယ္၊ နတ္ကေတာ္ၾကီးတဲ့၊ ေဗာင္းေဆာင္းတဲ့ေတာ္၊ နတ္ပံုဆိုလို႔ တစ္ပံုမွပမရွိဘူး၊ ဒါ နတ္႐ိုေသတာလား၊ ဒါ နတ္ကေတာ္ၾကီးလား၊ ဒါ… ေဗာင္းေဆာင္းလားနဲ႔၊ အို… စံုလို႔ စံုလို႔၊ ေျပာလိုက္တယ္၊ ‘ေဟ့… ပံုေတာ္မလိုဘူး၊ ဂုဏ္ေတာ္ပဲ လိုတယ္ေဟ့’ လို႔။
ရွိေပါင္ ထားေပါင္၊ ပံုေတာ္တစ္ပံုမွ မရွိေပါင္၊ စိတ္သာ ရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ၊ မင္းႏွစ္ပါးရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္၊ သံုးဆယ့္ခုႏွစ္မင္းနတ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္သာ အဓိက၊ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ဂုဏ္ေတာ္ ရွိေနဖို႔အေရးၾကီးတယ္။
ေဟာဒီမွာ ထားတယ္ေလ၊ မင္းမဟာဂီရိ အိမ္တြင္းေဗာင္းၾကီး၊ ေရွးကေဗာင္း၊ မင္းတုန္းမင္း ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တဲ့ေဗာင္း၊ ရွားရွားပါးပါး ရထားတာ၊ ေရွးကယြန္းနဲ႔ သစ္ေစး သ႐ိုးေတြဘာေတြ ကိုင္ၿပီး ေရႊခ် ေက်ာက္ရတနာေတြ စီခ်ယ္ထားတာ၊ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္လို႔ရတာေပါ့၊ အိမ္တြင္းေဗာင္း၊ အိမ္းတြင္းေဗာင္းနဲ႔သာ ေဗာင္းေတြေပးေနတာ၊ အေဆာင္အေယာင္က ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္လုပ္ၿပီး ေဆာင္းၾကရတာ၊ ခုေခတ္ ေရႊခ်ည္ထိုး ေငြခ်ည္ထိုးေတြမွာ အပ္ၿပီးေဆာင္းၾကရတာ။
ဒီေဗာင္းအစစ္ၾကီးက ဘယ္မွာ ေရာက္ေနတုန္းဆိုေတာ့၊ လူမိုက္ လမ္းမေတာ္ ဖိုးတုတ္ မိန္းမဆီမွာ ေရာက္ေနတာ၊ သူကလည္း နတ္ဆက္ကိုး၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေဗာင္းရၿပီး မၾကာခင္ အဲဒီေဗာင္းၾကီးကို ကိုယ့္လာေရာင္းတယ္ေလ၊ ကိုယ္ကေတာ့ သိပ္နားမလည္ပါဘူး၊ ဟဲ့… ဘာကိစၥ ဝယ္ရမွာလဲ၊ ဒီမွာလဲ ေရႊခ်ည္ထိုး ေငြခ်ည္ထိုးေတြနဲ႔ ဒစၥကိုေဗာင္းက လုပ္ၿပီးေနၿပီ၊ ပိုက္ဆံကုန္ေအာင္ မဝယ္ပါဘူးေပါ့၊ အဲဒါကို နားလည္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြက ဝယ္လိုက္တဲ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းတဲ့၊ ေနာင္ႏွစ္ၾကာလာေလ တန္ဖိုးရွိေလတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ဝယ္လိုက္တာ၊ ကိုယ့္ဆီေရာက္မွ ေရႊေတြျပန္ခ်၊ ေက်ာက္ျပဳပ္ေနတဲ့ ေနရာေတြ ေက်ာက္ေတြျပန္ထည့္၊ (အစစ္ေတြကို ျပန္ထည့္တာ) ၿပီးေတာ့ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ ေရႊကလပ္ေတြဘာေတြလုပ္ၿပီး တင္ထားလိုက္တယ္၊ ‘ကန္ေတာ့ခံေဗာင္း’ အျဖစ္ထားလိုက္တယ္။
ဟို… ဒစၥကိုေဗာင္းကေတာ့ ‘ကေဗာင္း’ ေပါ့။ ကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆာင္းၿပီး ကလိုက္တယ္။
ဒါပဲ အဲဒီေဗာင္းပဲ၊ ကိုယ့္နတ္စင္ေပၚမွာရွိတယ္။ ၿပီးၿပီ ဘာပံုေတာ္မွမရွိဘူး။ ပံုေတာ္ မရွိသကိုးရယ္လို႔လည္း ေဒစီဂ်ိန္းမွာ နတ္တပည့္ နတ္သားသမီး နည္းမသြားေပါင္။ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ တိုးလာေသး၊ ေၾသာ္… ကိုယ္က ဂုဏ္ေတာ္ ရွိတာကိုး။
ေအးေရာ၊ အဲဒီေတာ့ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္လာလာ၊ ပူတာအို သြားမလား၊ အင္ဂလန္ သြားမလား၊ ေတာင္ၿပံဳးလာမလား၊ ရတနာဂူ လာမလား၊ ေဟာ… လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ေတာင္းေတြ ပလံုးေတြနဲ႔ ပံုေတာ္ေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ကိုး႐ိုးကားယားနဲ႔ သြားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ေဗာင္းအတြက္ ႏိုင္ငံျခား ေသတၱာတစ္လံုး ဝယ္ထားလိုက္တယ္။
ဒါသယ္႐ုံနဲ႔ပဲ ၿပီးၿပီ။ ကနားပြဲေတြ တစ္ျပည္လံုး လွည့္ကေတာ့လည္း ကနားမွာ ပံုေတာ္မပါေပါင္။ နတ္စင္ေပၚမွာ ကန္ေတာ့ပြဲေတြပဲ တန္းစီးၿပီး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ထိုးလိုက္တာပဲ။
အဲ… ကိုယ့္မယ္ သြားရင္း လာရင္း သယ္ရတာမ်ားတာက အဝတ္အစား ေသတၱာေလ၊ အမယ္ေလး… အလွအပကေတာ့ ဒီက ၾကိဳက္တယ္၊ လွခ်င္တယ္၊ အဖိုးတန္ေပ့၊ ေကာင္းေပ့ ဆိုတာမွ ဒီကဝတ္တာ၊ တိုင္မသိမ္း ဝတ္စံုေတြမ်ား အပ်ံစားေတြ၊ ႏိုင္ငံေက်ာ္ဆိုတဲ့ အၿငိမ့္မင္းသမီးေတြမွာေတာင္ မရွိပါဘူး၊ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က ထဘီမွာ ပတၱျမားေတာင္ စီတာ၊ သိၿပီလား၊ မိုးကုတ္ပတၱျမား အၿဖံဳးေလးေတြက ဟိုတုန္းက ဘာမွမေပးရဘူး။ ထဘီကို ပတၱျမားစီတယ္၊ ပုလဲစီတယ္၊ နီလာစီတယ္။
ေၾသာ္… ေတာင္ၿပံဳးပြဲစလာတာကိုက ဝတ္ခ်င္ စားခ်င္လို႔လာတာပါဆိုမွ ကိုယ္က ေျခာက္သာေျခာက္ေပမယ့္ ကိုယ့္နယ္မွာဆိုေတာ့ မိန္းမလို ၿဖီးလိမ္းဝတ္စားေနလို႔ျဖစ္မလား၊ မိန္းမရွာေပမယ့္ ေယာက္က်ပံု(ေယာက္်ားပံု) နဲ႔ ေနရတာကို ဟဲ့… ေတာင္ၿပံဳးပြဲက် မိန္းမလ်ာေတြ ၿဖီးလိမ္းဝတ္စားၿပီး ၾကိဳက္သလုိေနၾကတာတဲ့၊ ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းတာတဲ့ ဆိုၿပီး သတင္းၾကားေတာ့ သြားခ်င္တယ္ေပါ့။ မိန္းမပံုလိုဝတ္စားၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ခ်င္တာကိုး။ ဘာနတ္မွလည္း မသိဘူး၊ နတ္ကေတာ္လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ မိန္းမေသြးေတြဝင္ၿပီး အပ်ိဳေသြးေတြၾကြၿပီး ဝတ္ခ်င္ စားခ်င္၊ ဆိုခ်င္ ကခ်င္၊ ေပ်ာ္ခ်င္ ပါးခ်င္ေနေတာ့တာပဲ။ လင္ကလည္း လိုခ်င္သလားမေမးနဲ႔၊ ဟိုေကာင္ေလးျမင္လည္း ၾကိဳက္၊ ဒီေကာင္ေလး ျမင္လည္းၾကိဳက္၊ ေတြ႔သမွ် အကုန္ၾကိဳက္ခ်ည္းေနတာပဲ။
အမယ္ေလး… ေျပာလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုလည္း ျမင္ရင္ မၾကိဳက္တဲ့သူ မရွိပါဘူးေနာ္။ ငယ္ငယ္ကမ်ား စန္းထသလား မေမးနဲ႔၊ ျမင္တာနဲ႔ မိတ္ဆက္တဲ့သူနဲ႔၊ စကားလိုက္ေျပာတဲ့သူနဲ႔။
ေတာင္ၿပံဳးကို ပထမဆံုးလိုက္လာတဲ့ အေခါက္ မွတ္မိေသးတယ္၊ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးထဲမွာ နတ္ကေတာ္ မိန္းမလွ်ာမ အသိေတြနဲ႔ လိုက္လာတာေပါ့။ နတ္ကေတာ္ေတြက သူတို႔ပံုေတာ္ေတာင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတုန္း ကိုယ္က အဝတ္အစားအိတ္ လက္ကဆြဲၿပီး ဘူတာထဲမွာလမ္းသလားေနတာ၊ ေယာက္်ားပံုေတာ့ ေယာက္်ားပံုနဲ႔ေပါ့ ၊ ကတၱီပါ ေလာင္းကြပ္အစိမ္း အရွည္ၾကီးနဲ႔၊ အဲဒီတုန္းက ဆံပင္ကအရွည္၊ ေသွ်ာင္ထံုးနဲ႔၊ မိတ္ကပ္က လိမ္းထားေသးတယ္။
ႏွစ္ေခါက္လည္း ဘူတာထဲ လမ္းသလားၿပီးေရာ၊ လူတစ္ေယာက္ ကပ္လာတယ္။ ‘ဘယ္ဇာတ္မွာကတဲ့ မင္းသားလဲ’ တဲ့။ အလို… ဒုကၡေပါ့။ ဇာတ္ေထာင္ဆရာလားလဲ မသိပါဘူး။ အဲဒီလူက တစ္ခါတည္းက ပါၿပီး မြန္ျပည္နယ္ကို လိုက္ခဲ့ပါတဲ့။ ဇာတ္မင္းသား၊ ေခါင္းေဆာင္မင္းသား တင္မယ္တဲ့။ အမယ္ေလး… ညေၾကးေတြ ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္ေလာက္ ေပးပါ့မယ္ေတြ ေျပာကုန္ၿပီ။ အမယ္… ကိုယ္ကလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ မင္းသားဟန္နဲ႔ ဂိုက္ေပးလို႔ ေကာင္းေနတုန္း ျဗဳန္းဆိုၿပီး ဟိုမိန္းမလွ်ာေတြ ေရာက္လာၿပီး ‘ဟဲ့… ေကာင္မလာဟဲ့၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ရထားထြက္ေတာ့မယ္ဟဲ့’နဲ႔ ေအာ္ၾက၊ ေဖတိုင္တုပ္ၾကနဲ႔ လုပ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဟိုလူမွာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား၊ ကိုယ့္မွာလည္း ေပၚမဟဲ့ ဆိုၿပီး ေျပးလိုက္ရတာေလ။
အဲဒီတုန္းက ရထားေပၚမွာလည္း ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ေအာ္လိုက္ ဟစ္လိုက္၊ ကလိုက္၊ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္၊ ဘူတာစဥ္ ေတြ႔တာ အကုန္ဝယ္စား၊ ေစ်းကလည္း ေပါလိုက္တာ၊ ရန္ကုန္-မႏၲေလး ရထားကမွ ခုႏွစ္က်ပ္ တစ္မတ္ရယ္။
မႏၲေလးက ေတာင္ၿပံဳးကူးၾကေတာ့လည္း ဟိုတုန္းက ေရႊတစ္ေခ်ာင္းထဲကေန ေလွနဲ႔လည္း သြားလုိ႔ရတာကိုး။
ေရႊတစ္ေခ်ာင္းထဲမွာ ေလွနဲ႔သြားရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။ ေလွခ်င္း ေလွခ်င္း လွမ္းၿပီး ေနာက္ၾက၊ ေျပာင္ၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾက။ ေယာကၡမၾကီးေရ၊ မိန္းမေရ၊ ေယာက္ဖေရနဲ႔။ တခ်ိဳ႔လည္း စတာၾကမ္းတယ္။ အမူးသမားေတြလည္း ပါတာကိုး။ အို… ကိုယ္ကေတာ့ ၾကမ္းေလ… ၾကိဳက္ေလ… သူငယ္ေတြက မိန္းမေရဆို ေမာင္ေရ ဆိုၿပီး သေဘာေတြကို ေခြ႔လို႔။ ‘ဟဲ့… မ’ ဆိုလို႔ကေတာ့ မေအ၊ ႏွမ မိုးမႊန္သြားၿပီသာ မွတ္ေတာ့။
ေတာင္ၿပံဳး ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ေပ်ာ္တာ… ေပ်ာ္တာထိန္းမရဘူး။ အထက္ေအာက္ အနီရဲဆင္တူနဲ႔၊ စကပ္ ပဝါ ကလည္း အနီရဲၾကီး ေခါင္းစည္းၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္၊ သူငယ္ေတြက တ႐ုန္း႐ုန္း၊ ဟိုလူကဆြဲ၊ ဒီလူကဆြဲ၊ ဟိုမွာက မိန္းမလွ်ာေတြမ်ားတာကိုး။ တစ္ခါတည္း မိန္းမ ေတြလို ဝတ္စားၿပီး သြားလာေနၾကတာ၊ လြတ္လပ္ေရးေတြကိုရလို႔။ အို… ဘာရမလဲ၊ လင္းတာနဲ႔ ဝတ္စားၿဖီးလိမ္းၿပီး ထြက္၊ နန္းၾကီးေပၚတက္၊ ‘သံတံခါး႐ိုးရာ’ သြားခုန္တာပဲ။
နန္းၾကီးရဲ… ပိတ္ထားတဲ့ သံတခါး ေရွ႕မွာ သြားကၾကတာကို ‘သံတံခါး႐ိုးရာ’ ကတယ္လို႔ေခၚၾကတာ။ ညီလာခံ ၿပီးတာနဲ႔ သံတံခါး ဆြဲပိတ္ၿပီး အရပ္က သံတံခါးေရွ႕မွာ သံတံခါး႐ိုးရာ ကၾကရတဲ့ အစဥ္အလာက ေရွးကတည္းက ရွိခဲ့တာ။ နန္းၾကီးဆိုင္းက တီးေပးတယ္။ ပိုက္ဆံေပးရတာေပါ့ ၊ ဟိုတုန္းကေတာ့ တစ္မတ္ဖိုး တီးပါဦး၊ ငါးမူးဖိုး တီးပါဦးေပါ့၊ ေရႊဒဂၤ ါတစ္ျပား ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ ေခတ္မွာ ႏွစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ တီးခိုင္းတဲ့လူဟာ အမ်ားဆံုးေငြႏွစ္က်ပ္က ပဒုမၼာတစ္အုပ္၊ ဆီတစ္ပံုး ရတာကိုး။ ခုေတာ့ အနည္းဆံုးဟာ ေလးဆယ္ငါးက်ပ္ဖိုး ကိုးဆယ္ဖိုးေပါ့။
သံတံခါးေရွ႕မွာ ခုန္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္ၾကီးက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ သံတံခါး႐ိုးရာကို သူငယ္ေတြနဲ႔ ေရာေႏွာခုန္၊ ကိုယ့္ကိုမဟုတ္တာေျပာရင္ ရန္ျဖစ္၊ ဆဲဆိုၿပီး၊ လက္ကလည္း ဂိုး၊ ဂြမ္းဆို ပါၿပီးသား၊ လုပ္ခ်လိုက္တာပဲ။ ၿပီးရင္ ညက် အကၤ ်ီ အဝတ္အစား တစ္ခါလဲ၊ တစ္ခါထြက္၊ သြားခုန္၊ ဟိုလိုက္သြား၊ ဒီလိုက္သြား၊ ေပ်ာ္ေနတာပဲ တစ္ညလံုး။
ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ မိန္းမလ်ာေတြ ေတာင္ၿပံဳးပြဲမွာ ဖမ္းပါေလေရာ၊ မိန္းမလ်ာ ေတြ႔တာနဲ႔ဖမ္း၊ ရဲေတြ ေျခခ်င္းလိမ္လို႔ေပါ့။ မိန္းမလ်ာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေယာက္်ားပံု ဆိုရင္ေတာ့ မဖမ္းဘူး၊ ေယာက္်ားလို က်ားက်ား လ်ားလ်ား ပံုေဆာင္ထားရင္ေတာ့ မဖမ္းဘူး။ ေယာက္်ားလိုဝတ္ၿပီး ႏြဲ႔ေနရင္ကေတာ့ လာခဲ့… သြား အခ်ဳပ္ထဲ။
မိန္းမလ်ာေတြ ဖမ္းကုန္ၿပီး၊ ဖမ္းကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ေနတဲ့ ကနားက နတ္ကေတာ္မၾကီးေတြက ဟဲ့… အျပင္မထြက္နဲ႔၊ ကိုယ့္ကနားမွာ ကိုယ္ေန ဖမ္းခံရလိမ့္မယ္၊ နင္ကလဲ ဆတ္ဆလူး ထေနတာနဲ႔ေတာ့ ဖမ္းခံရလိမ့္မယ္ ဆိုေတာ့ မထြက္ရဘူး၊ စိတ္ကညစ္ၿပီ၊ ထြက္က ထြက္ခ်င္၊ လွ်မ္းက လွ်မ္းခ်င္နဲ႔၊ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့ မတုန္းေပါ့၊ မေနႏိုင္ဘူး ေယာက္်ားပံုနဲ႔လဲ မထြက္ခ်င္ဘူး၊ အဲသည္ေတာ့ ဟဲ့ ထြက္တယ္ဟဲ့၊ လာခဲ့ဆိုၿပီး ေအာက္က ပုဆိုးတစ္ထည္ ခံဝတ္ၿပီး အေပၚက မိန္းမပံုပဲ ဝတ္စား၊ အဲ… မိတ္ကပ္ေတာ့ ပါးပါးပဲ လိမ္းၿပီး ထြက္တာေပါ့။
ထြက္ေတာ့ ရဲက နန္းၾကီးနားကေန ေစာင့္ေနတယ္၊ ျမင္ေတာ့ လွမ္းေျပာတယ္၊ နန္းၾကီးေပၚ သာမလာနဲ႔ နန္းတစ္ဝိုက္မွာေတာ့ ေနခ်င္ေနတဲ့၊ သေဘာေကာင္းရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က နန္းၾကီးေပၚတက္ခ်င္တာ၊ နန္းၾကီးေပၚမွာမွ ကဲခ်င္တာ၊ ဘာရမလဲ တစ္ခါတည္း ရဲအလစ္မွာ နန္းၾကီးေပၚတက္သြားၿပီးကဲတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ရဲကျမင္ေရာ၊ ျမင္တာနဲ႔ ေဒါသတၾကီး ကိုယ့္ဆီလာတာ၊ ဖမ္းမလို႔ ဒီလိုဘယ္ရမလဲ ျဗတ္ဆို တစ္ခါတည္း ထဘီခၽြတ္ခ်ၿပီး ကပ်ာကယာေခါက္ ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္၊ ေအာက္ကခံလာတဲ့ပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္ခဲ့ၿပီး ေဘးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ‘ဟဲ့… နင့္တိုက္ပံု ျမန္ျမန္ခၽြတ္စမ္းငါ့ခဏေပး ၿပီးေတာ့လိုက္ယူ’ ဆိုၿပီး တိုက္ပံုထပ္ဝတ္ၿပီး ေယာက္်ားပံုလုပ္လိုက္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကေန ခပ္တည္တည္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ထြက္လာခဲ့တာ။ ရဲေတြနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားရတာကိုေပ်ာ္လို႔။
ေနာက္ေတာ့ မိန္းမလ်ာေတြက မေနႏိုင္ၾကေတာ့ ထြက္ၾကဲေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖမ္းမိၿပီး အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ကုန္က်ေရာ။ အဲဒီေတာ့ အေဖာ္မရွိေတာ့ ပ်င္းေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကအဖမ္းမခံရေသးေတာ့ မိန္းမလွ်ာမဟုတ္သလို ဂုဏ္ငယ္သလိုပဲ။
အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အဖမ္းခံရေအာင္ လိေမၼာ္ေရာင္ အထက္ေအာက္ဆင္တူဝတ္၊ စကပ္ပဝါလိေမၼာ္ေရာင္ၾကီး ေခါင္းမွာစည္းၿပီး မိန္းမလွ်ာမွန္းသိေအာင္ ပိုက္ဆံအိပ္ လက္ကိုင္ၾကိဳးကို လက္ညႈိးထိပ္မွာရမ္းၿပီး လွည့္ၿပီးေတာ့ကို ထြက္တာ ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္လိုက္ ေသးတယ္။ ဟဲ့… ဒါမ်ိဳးမေၾကာက္လို႔ ရြာ႐ိုးေလွ်ာက္တာေဟ့။ မိန္းမလွ်ာဟဲ့၊ ဖမ္းဟဲ့နဲ႔ ရဲကဖမ္းတာေပါ့၊ ဖမ္းေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔တာေပါ့၊ ဟိုထဲမွာ တေပ်ာ္တပါး တစုတ႐ုံးၾကီး။
အဲလိုနဲ႔ေနတုန္း ေနာက္ရက္က်ေတာ့ မိန္းမလွ်ာေတြကို အာမခံနဲ႔ ထုတ္မယ္ဆိုၿပီး မိန္းမလွ်ာ မယ္ျမင့္ၾကီးဆိုတာ က တိုက္ပံုေတြ ပုဆိုးေတြ ဘာေတြဝတ္ၿပီး ေယာက်္ားပံုနဲ႔ အခ်ဳပ္ကိုလာေရာ။ အမယ္ သင္းကမ်ား ေယာက်္ားပံု ဖမ္းလို႔၊ ေမႊမဟဲ့ဆိုၿပီး ‘အဲ… အဲဒီမွာ ခုလာတဲ့ဟာၾကီးကလဲ မိန္းမလွ်ာၾကီးပါေတာ့၊ မယ္ျမင့္ၾကီး ဆိုတဲ့ မိန္းမလွ်ာၾကီးပါ ဖမ္းပါ’ နဲ႔ ေအာ္ခ် ပစ္လိုက္တယ္။ ရဲက သူ႔လည္း ဖမ္းထား လိုက္ေရာ။
အို… သူတင္ဘယ္ကမလဲ အကုန္ေမႊပစ္တာ၊ ကိုယ္သိသမွ်ေတြေလ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာတာ၊ ဘယ္မိန္းမလွ်ာ ဘယ္သူ ဘယ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ ပုန္းေနပါတယ္၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္အိမ္မွာပါနဲ႔ ေလွ်ာက္ေမႊလိုက္တာ ရွိသမွ်မိန္းမလွ်ာ အကုန္အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။
အဲသည္က်ေတာ့မွ အခ်ဳပ္ထဲမွာ မိန္းမလွ်ာေတြ မဆံ့မၿပဲျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက ငိုၾက၊ ယိုၾကေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ၊ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ရဲေတြလဲ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကဲ… မယ္မင္းၾကီးတို႔ မငိုၾကပါနဲ႔၊ မဆူၾကပါနဲ႔၊ ကိုယ့္အရပ္ကိုယ္ အားလံုးျပန္ၾက၊ ဒီပြဲေတာ္ထဲမွာေတာ့ မေနရေတာ့ဘူးဆိုၿပီး လႊတ္ေပးလုိက္ရေရာ။
လႊတ္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္အရပ္ ကိုယ္ျပန္ၾကတာေပါ့၊ အို… ကိုကေတာ့ ေဝးသား၊ မျပန္ေပါင္ မႏၲေလးမွာ ဆက္ၿပီး ေသာင္တင္ေနတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ မျပန္ၾကဘူး။
တစ္ညက်ေတာ့ မန္းသီတာ ဥယ်ာဥ္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ သြားထိုင္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကတစ္ေနရာ။ သူကတစ္ေနရာ မဂၤလာ တံတားနားမွာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီညက သူငယ္ခ်င္းမႏွစ္ေယာက္ ခ်ိတ္ထဘီ အျဖဴေလးေတြနဲ႔၊ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ေဒလီယာ ပြင့္ၾကီးေတြကလည္း တစ္ေယာက္ တစ္ပြင့္ပန္လို႔။
ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စကားေလးမွ ေျပာမလို႔ ရွိေသးေတာ္ ရဲကေရာက္လာပါေလေရာ၊ လာခဲ့ဆိုၿပီး ဖမ္းလည္း ဖမ္းေရာ ကိုယ္ကဘယ္ခံမလဲ ရဲကိုလက္သီးေတြနဲ႔ထိုး၊ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ကန္ၿပီး ထြက္ေျပးတာေပါ့။
ကိုယ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမဆီ ေျပးရတာေပါ့ ၊ ဟဲ့… ဒီလိုဒီလိုပဲ၊ ငါေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာတုန္းရွိေသး၊ ေသာက္က်ိဳးနည္း ခုန ရဲက ေနာက္ေရာက္လာပါေရာ ဘာေျပာေကာင္းမတုန္း တစ္ခါတည္း ေဒါက္ဖိနပ္ ကုန္းခၽြတ္ၿပီး ရဲမ်က္ႏွာကို စံုခုန္႐ိုက္ပစ္လိုက္ၿပီး က်ံဳးထဲဝုန္းဆိုခုန္ခ် ေရကူးေျပးတာ ဟိုဘက္ကမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ခ်ိတ္ထဘီလည္း မပါလာေတာ့ဘူး၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးနဲ႔တုန္ေနတာပဲ၊ ေဒလီယာပြင့္လည္း ျပဳတ္က်။ ကိုယ္ကလြတ္သြားေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းမ ခမ်ာေတာ့ ဖမ္းမိသြားတာေပါ့။ အဲဒီ သတင္းလည္း မိန္းမလွ်ာေလာက သိသြားေရာ ဟဲ့… ဒီေကာင္မ အစြမ္းအစ မေသးဘူး၊ သတၱိခဲမ၊ လူစြမ္းေကာင္းမ၊ ဂ်ိန္းစဘြန္းမပဲ့ဟဲ့ ဆိုၿပီး ဂ်ိန္းစဘြန္းကလည္း ေပၚကာစဆိုေတာ့ နာမည္ေပးလိုက္ၾကတာ ‘ေဒစီဂ်ိန္း’ လို႔။
အဲဒီကစ နဂိုနာမည္ ‘ဘစီ’ ေပ်ာက္ၿပီး ‘ေဒစီဂ်ိန္း’ ပဲ့တြင္ေတာ့တာပဲ။ နတ္ျဖစ္ေတာ့လည္း အဲ… နတ္ကေတာ္ ျဖစ္ေတာ့လည္း ဒီနာမည္ကိုပဲ သိၾကေတာ့တာပဲ။
ေၾသာ္… နတ္ကလည္း မျဖစ္ခ်င္လို႔ရမလား၊ ဒါေလာက္ ကခ်င္ ခုန္ခ်င္ ဝတ္ခ်င္ စားခ်င္ေနတဲ့ မိန္းမလ်ာပဲ။ ေတာင္ၿပံဳး ေရာက္ကတည္းက နတ္ေသြးနတ္စိတ္ေတြ ဝင္ေနၿပီေပါ့။ နတ္ကေတာ္ေတြကေနတာ နတ္ဝင္ေနတာ၊ နတ္ပူးေနတာလည္း မျမင္ခ်င္မွအဆံုး။ အတုခိုးတတ္တာေပါ့။ ဂ်ိန္းစဘြန္းမဘဲ့ ဘာမျဖစ္စရာရွိသလဲ။
ဘိုးဘိုးၾကီး ဘိုးဘိုးေလးတို႔က ခ်စ္ၿပီး ေျမႇာက္စားတာလည္း ပါတာေပါ့။ တကယ္ နတ္ကလည္း ကိုယ့္ကို ဘာခ်စ္သလဲ မေျပာနဲ႔၊ ဘာေျမႇာက္သလဲမေျပာနဲ႔။ ‘နတ္ကေတာ္ ေဒစီဂ်ိန္း’ ဆိုတာ ေတာင္ၿပံဳးမွာ အရမ္းနာမည္ၾကီး သြားတာ။ ကိုယ့္ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ ေျမႇာက္စားတာကလည္းပါတယ္။ ကိုယ့္ေဆြ ကိုယ့္မ်ိဳးေတြက ေအာက္နယ္တစ္ခြင္မွာ နာမည္ၾကီးသူေဌးေတြ။ ဦးေလး အေဒၚ သူေဌးေတြက ဘစီ နတ္ျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူ႔တူမွနတ္၊ တျခား နတ္ကေတာ္ေတြ မလာနဲ႔၊ မသိဘူး၊ ဘစီမွ နတ္… ဘာေျမႇာက္သလဲမေမးနဲ႔။ လုပ္ဟဲ့၊ ကနားပြဲေတြ၊ ေရာ့… ဝယ္ဟဲ့ နတ္ဝတ္စံုေတြ အဖိုးတန္ေတြဝယ္၊ လက္ဝတ္လက္စားေတြ အစစ္ေတြဝတ္၊ အတုမဝတ္နဲ႔ ဂုဏ္ငယ္မယ္၊ ဒီလို။
ေတာင္ၿပံဳးကိုလည္း တစ္ေဆြလံုး တစ္မ်ိဳးလံုး ႏွစ္တိုင္း လာၾက၊ သူတို႔ေမြးတဲ့ ကေလးေတြ ကင္ပြန္းတပ္ပြဲတို႔၊ ေမြးေန႔ပြဲတို႔ကို ေတာင္ၿပံဳးၾကမွ လုပ္ၾကတာ။ ေတာင္ၿပံဳးမွာ ဘတ္ေဒးပြဲေတြ ဘာေတြကိုလုပ္တာ။ ေရခဲမုန္႔ေတြေကၽြး၊ ဆပ္တြန္႔လိပ္ေတြနဲ႔။ အဲဒီတုန္းက အဲလိုဟာေတြ ဘယ္သူမွေတာင္ မျမင္ဖူးေသးဘူး။ ဝိုင္းၾကည့္ၾကတာ။ အဲဒီလို။
ဆန္ဆိုအိတ္လိုက္၊ ဆီပံုးလိုက္၊ ေတာင္ၿပံဳးခုႏွစ္ရက္မွာ လာသမွ် ကိုယ့္ဧည့္သည္အကုန္ေကၽြး။ ၿပီးေတာ့ ကနားတဲေလးေတြနဲ႔ ေနရတာ မ်က္ႏွာငယ္တယ္၊ က်ဥ္းတယ္၊ အိမ္သာမရွိ၊ ဘာမရွိ၊ အိပ္လို႔ေနလို႔မေကာင္းဘူး၊ ဝယ္လိုက္ေတာင္ၿပံဳးမွာ ေျမနဲ႔အိမ္။ သူတို႔က လိုက္ဝယ္ေပးတယ္၊ ရွိမွျပန္ေပး။ ခု ဒီအိမ္နဲ႔ေျမ ဝယ္တုန္းက ဘာေပးရလုိ႔တုန္း ငါးေထာင္ရယ္၊ ေရေလာင္းအိမ္သာေတြ၊ မီးဖိုေတြ၊ ေရခ်ိဳးခန္းေတြ ေဆာက္တာနဲ႔မွ ရွစ္ေထာင္ေလာက္က်တာ။ ခု… တန္ေနၿပီ။ ဂုဏ္ကလည္း ရွိသလားမေမးနဲ႔၊ ေတာင္ၿပံဳးမွာ ေဒစီဂ်ိန္းနန္းက ႏွစ္ထပ္အိမ္ၾကီးေပၚမွာေဟ့၊ ၿခံၾကီးထဲမွာ အဲဒီလို။
‘တက္ပြဲ’ ၊ ‘တက္ပြဲ’ ဆိုလည္း ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ တက္ပြဲက သူမ်ားေတြနဲ႔ တူကိုမတူရဘူးမွတ္။ ‘တက္ပြဲ’ ဆိုတာ ေတာင္ၿပံဳးမင္းႏွစ္ပါးကို ခ်ိဳပြဲ၊ ခ်ဥ္ပြဲ၊ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔ တက္ၿပီး သိဒၶိတင္တဲ့ပြဲ။ နန္းတက္တဲ့ပြဲ။ နတ္ကေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ အေရးၾကီးဆံုးပြဲ။ နတ္ကေတာ္ျဖစ္ၿပီး တက္ပြဲမရေသးရင္ မ်က္ႏွာငယ္တယ္၊ ဂုဏ္ငယ္တယ္။
တက္ပြဲတက္ၿပီးမွ မင္းႏွစ္ပါးရဲ႕ နန္းေတာ္ၾကီး ေရႊတိုက္စာရင္းဝင္ျဖစ္တာ၊ ကိုယ့္ဆိုင္းဘုတ္မွာလည္း ေတာင္ၿပံဳးမင္းႏွစ္ပါး နန္းေတာ္ၾကီး ေရႊတိုက္စာရင္းဝင္ ကနားစီး ဘယ္သူဆိုၿပီး ေရးလို႔ရတာ။
တက္ပြဲဆိုတာ ဟိုေရွးေရွးတုန္းက မရွိပါဘူး။ နတ္ကေတာ္ေတြ တံခါးေရွ႕မွာ သံတံခါး႐ိုးရာ၊ ဒီလိုပဲကေနတာပဲ။ အဲဒီမွာ နန္းထိန္းေတြက ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ကိုင္ကေနတဲ့ နတ္ကေတာ္ေတြကို ‘လာခဲ့ နင္တို႔ အဲဒီလို ကမေနနဲ႔၊ နန္းထဲမွာ တရားဝင္လာက’ ဆိုၿပီး ကခိုင္းရာက ကန္ေတာ္ပြဲတို႔၊ ကန္ေတာ့ေၾကးတို႔၊ စားေတာ္စာတို႔ပါ ပါလာ၊ ကိုယ္ေတာ္တို႔ကို ကန္ေတာ့တယ္၊ ကိုယ္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွာ နန္းတက္တယ္ဆိုၿပီး တက္ပြဲ၊ တက္ပြဲျဖစ္လာတာ။
ဟိုတုန္းက တက္ပြဲတက္တဲ့ နတ္ကေတာ္လည္း မမ်ားပါဘူး။ တက္ပြဲတစ္ပြဲလည္း ဘာမွ မကုန္ပါဘူး။ တက္ပြဲေၾကးေတြ ဘာေတြလည္း မေပးရပါဘူး။
ကန္ေတာ့ပြဲရယ္၊ စားေတာ္စာရယ္၊ မင္းႏွစ္ပါးဥပုသ္ေဆာင္ မဝင္ခင္တုန္းက ထန္းရည္အိုးေလးပါရတယ္ ဒါပဲ။ ဘာကုန္မွာတုန္း ရာဂဏန္းပဲ၊ ႏွစ္ရာသံုးရာ အေရးကုန္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က ေထာင္ဂဏန္းကုန္ေအာင္ ခ်ဲ႕ပစ္တာ။ စားေတာ္စာကို သူမ်ားလို ဆီထမင္းေလး၊ ငါးေၾကာ္ေလး၊ မာလကာသီးေလး၊ နာနတ္သီးေလးနဲ႔တင္ ဘယ္လုပ္မတုန္း။ ပန္းသီးေတြဝယ္၊ ရန္ကုန္က ေအာ္ဒါ ကိတ္မုန္႔အၾကီးၾကီးေတြလုပ္၊ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ ဂိုးဒင္းပတ္တို႔ ဘာတုိ႔ေတြနဲ႔ အဲလိုလုပ္ပစ္တာ။
တက္ပြဲမွာ ဝတ္တဲ့အဝတ္အစားဆို အဖိုးတန္ေပ့ ဆိုတဲ့ အစကို ေအာ္ဒါမွာ အထူးခ်ဳပ္၊ လက္ဝတ္လက္စား စိန္ေတြေရႊေတြကိုလည္း ေဆြေတြမ်ိဳးေတြက ညႊတ္ေနေအာင္ ဆင္ၿပီး တက္ပြဲသြားေတာ့ ဘယ္လိုသြားတယ္မွတ္လဲ။ ေဘာ္ဒီဂတ္ႏွစ္ေယာက္ ေဘးက ရံခိုင္းၿပီး သြားတာ။ ေဘာ္ဒီဂတ္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းက ေရွ႕က ေနာက္ကေဆြမ်ိဳးေတြက စီတန္းၿပီးလိုက္ၾက ဒီလိုလုပ္တာ။
တက္ပြဲေစ်းေတြတက္ၿပီး ေသာင္းဂဏန္းထိ ေရာက္ကုန္ေတာ့လည္း ေဒစီဂ်ိန္း တို႔ကေတာ့ တက္ပြဲဒကာ မရွားေပါင္ေတာ္။ တစ္ႏွစ္ သံုးေလးပြဲကေတာ့ ေအးလို႔။ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြက ႏွစ္တိုင္း တစ္ပြဲတက္ေပးတယ္။ က်န္တာက ကိုယ့္နတ္သားသမီး တကာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဆို တက္ပြဲ တက္ခ်င္လြန္းလို႔ ဒကာရွာရတာ။
အမယ္ေလး… ေၾကာ္ရ… ေလွာ္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကိုေမာလို႔။ တက္ပြဲ တက္ရင္၊ တက္ပြဲ ဒကာျဖစ္ရင္ ဘယ္လို စီးပြားတက္မွာ၊ ဘယ္လိုအဆင္ေျပမွာ၊ ဘယ္လိုျဖစ္မွာ၊ ဘယ္ညာျဖစ္မွာေတြ စံုလို႔… စံုလို႔၊ ေၾကာ္ရ ေလွာ္ရတာ။ ေၾသာ္… မေၾကာ္ မေလွာ္လို႔လည္း ျဖစ္မလား။ ခုေခတ္ တက္ပြဲ တစ္ပြဲကုန္က်စရိတ္ နတ္ကေတာ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္အိတ္ထဲက ဘယ္စိုက္ႏိုင္မလဲ။ အနည္းဆံုး တစ္ပြဲ တစ္ေသာင္းေလာက္ကုန္တာ။ ကိုယ္ဝတ္မယ့္ အဝတ္အစား၊ စားေတာ္စာဖိုး၊ ကန္ေတာ့ပြဲဖိုး၊ ၿပီးေတာ့ တက္ပြဲေၾကးဆိုတာလည္း ေပးရတယ္ အရင္လိုမဟုတ္ဘူး၊ ပုဆိုးအုပ္ သံုးအုပ္နဲ႔ ပဝါေျခာက္ပိုင္လည္း ပါရေသးတယ္။
တက္ပြဲေၾကးက အဲ… ဒီႏွစ္ဆို ေထာင့္ႏွစ္ရာ ဆိုလား၊ ပုဆိုးသံုးအုပ္ကိုက ေလး ငါး ေျခာက္ေထာင္ အနည္းဆံုး က်ၿပီ၊ အမ်ိဳးအစားညံ့ ညံ့သလို၊ ေကာင္းလည္း ေကာင္းသလုိ ကုန္ၿပီ။ ဒီေခတ္မွာ စားေတာ္စာကလည္း ခ်ဲ႕ ခ်ဲ႕သလို ကုန္လို႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမုန္႔ပံုးေခတ္ မဟုတ္လား၊ တစ္ပံုးကို ေလးငါးရာ၊ ႏိုင္ငံျခား ေဖ်ာ္ရည္ သံဘူးေတြ ကလည္း လွသေလာက္ ေစ်းၾကီးကၾကီးနဲ႔၊ နတ္ကေတာ္မွာ တစ္ႏွစ္လံုး ကနားပြဲေတြ ကရင္း တက္ပြဲဒကာကို လင္ေပ်ာက္သလို အရူးအမူး လိုက္ရွာရတာ။ ဒကာေတြ႔ၿပီ ဆိုေတာ့မွ ဒီႏွစ္အတြက္ေတာ့ စိတ္ေအးရပဟဲ့ ဆိုၿပီး ရင္ဝက အလံုးၾကီးက်တာ။ ခုခ်ိန္ထိ မတက္ႏိုင္ေသးတဲ့ နတ္ကေတာ္ ေတြလည္း အပံုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ နတ္ကေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ အဲဒါပဲ။ တက္ပြဲတက္ရဖို႔ပဲ။
ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ေတာ့ လာမေျပာနဲ႔။ ေရကန္အသင့္၊ ၾကာအသင့္ ဘဝမို႔လား မသိပါဘူး။ တက္ပြဲလည္း တက္ပြဲမို႔ ေဗာင္းလည္း ေဗာင္းမို႔ ပ်ာယာခတ္ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေတာင္ၿပံဳးလာတာ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ပါဆိုမွ၊ နတ္ကေတာ္လုပ္တာ ေတာင္ၿပံဳးလာရေအာင္ဆိုမွ။ သူမ်ားနတ္ကေတာ္ေတြ ေဗာင္း၊ ေဗာင္းဆို လိုခ်င္ၾကလြန္းလို႔။ ေဟာ… ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က ေဗာင္းေပးတာကို ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ ပတ္ေျပးေနတာ။ ကိုယ္မွ လူၾကီးမလုပ္ခ်င္ဘဲ လိုခ်င္ေပါင္ဘူး။ ကိုယ္က ဆိုလိုက္ ကလိုက္ မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ေျပာလိုက္နဲ႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ေနခ်င္တာ၊ ဒီေဗာင္းကို နန္းၾကီးက အတင္းကိုလိုက္ေပးယူရတာ။ ၿပီးေရာ၊ ဂ်ိန္းစဘြန္းမကိုေတာ့ လက္ဖ်ားခါသလား မေမးနဲ႔။
အမွန္မွာဆို ဒီေန႔ ညီလာခံလည္း သြားရမွာ၊ ကိုယ္ကေဗာင္းကိုး။ ေတာ္ၿပီ… မသြားပါဘူး။ ကိုယ္ကေရာက္ေရာက္ခ်င္း လဆန္းခုႏွစ္ရက္ေန႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သြားကန္ေတာ့ ၿပီးၿပီ။ ညီလာခံထဲမွာက အၾကာၾကီး အဝတ္အစားၾကီးေတြ တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္နဲ႔ ထိုင္ေနရေတာ့ ေခၽြးေတြ သံေတြ လူေတြနဲ႔ မြန္းက်ပ္ၿပီး ညီလာခံ မၿပီးမခ်င္း ေနရတာ။ အဲဒါမ်ိဳး မေနတတ္ဘူး။ ေအာ္ဟစ္ပစ္ခ်င္လာတာ… ၾကာေတာ့။ အဲဒီေတာ့ ညီလာခံ မတတ္လို႔ ေဗာင္းျပန္ယူခ်င္လည္း ယူၾက၊ က်ဳပ္ကေတာ့ မလာဘူးလို႔။
‘ေဒစီဂ်ိန္း ရွိလား၊ အေပၚမွာလား’
ေဟာ… ဧည့္သည္က လာျပန္ၿပီ၊ ခုမွ ေမွးေမွး ေမွးေမွး ျဖစ္မလို႔ ရွိေသး။ ေဒစီဂ်ိန္းက လွဲေနရာက လူးလဲ ထၿပီး မ်က္လံုးေတြကို ပြတ္လိုက္တယ္။ စင္ေပၚက မ်က္မွန္ ေကာက္တပ္ၿပီး ေရေႏြးတစ္ခြက္နဲ႔ ပလုပ္က်င္းတယ္။ ပုဆိုးကို ထဘီလို ဖိုသီဖတ္သီဝတ္ရင္း ဝရန္တာကေန ေရေႏြးေတြ သြားေထြးတယ္။
‘ေဒစီဂ်ိန္းေရ…’
‘ေဟာ… မခင္ေအး၊ လာ… လာ၊ ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ၊ ဘယ္မလဲ က်ဳပ္ဖို႔ ပုစြန္ခ်ဥ္ထုပ္’
‘ပါပါတယ္ေတာ္… မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ မေန႔က ေရာက္ဖို႔ရာေလ၊ ရထားလက္မွတ္ေၾကာင့္၊ ဒီေန႔ ညီလာခံေတာင္ မမီဘူး၊ မႏၲေလးမွာ ခဏ နားေနရေသးတာေပါ့ ၊ ည ကိုးနာရီ ရထားၾကီး စီးလာရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ ဆိုတာ’
‘အထက္တန္း မရဘူးလား’
‘ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အိပ္ခန္း မရဘူးေလ…’
ေရႊဘံုသာလမ္း စိန္ ေရႊ သူေဌးမက ညည္းညဴရင္းနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ နတ္စင္ကို ႐ို႐ိုေသေသ ဦးသံုးၾကိမ္ ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊေရာင္ အနားကြပ္နဲ႔ အညိဳေရာင္ သားေရအိတ္ၾကီးထဲက ငါးက်ပ္္တန္ ပါကင္အုပ္ တစ္အုပ္ကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ေရေမႊးနဲ႔ ေမႊးပ်ံေနတဲ့ ငါးက်ပ္တန္အုပ္သစ္ကို ေဒစီဂ်ိန္းဆီ လွမ္းဆက္လိုက္တယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက ငါးက်ပ္တန္အုပ္ကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေျမႇာက္ရင္း မ်က္လံုး အစံုကို မွိတ္တယ္။
‘မွန္လွပါဘုရား… တနဂၤေႏြသမီး ရတနာသံုးပါး အျမတ္ဆံုးထားလို႔၊ ဘုန္းေတာ္အနႏၲ၊ ကံေတာ္အနႏၲ၊ ဉာဏ္ေတာ္အနႏၲႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး မွန္လွပါဘုရား၊ သာသနာ ငါးေထာင့္ငါးရာ သိၾကားသာသနာ ေစာင့္ၾကပ္ေတာ္မူေသာ သာသနာ့ေစာင့္နတ္၊ မဟာပထဝီေျမၾကီး ေစာင့္ထိန္းေတာ္မူေသာ မဟာဝသုေျႏၵ ေရနတ္မင္းအမႉးထား၍ သူရႆတီစႏၵီပရမီ၊ ေဒဝီခုႏွစ္ပါး၊ ေဒဝီကိုးပါး၊ ေဒဝီဆယ္ပါး၊ ေဒဝီႏွစ္ဆယ့္ပါး၊ ဝိဇၨာရွစ္ေသာင္း၊ ဆရာ့ဆရာ အေပါင္း၊ ျပဒါး ဝိဇၨာ၊ သံဝိဇၨာ၊ ေဆး ဝိဇၨာ၊ အင္း ဝိဇၨာ၊ စမဝိဇၨာ၊ ပီယ ဝိဇၨာ၊ မႏၲာန္ဝိဇၨာ၊ ထြက္ရပ္ေပါက္၊ ေပါက္ဆရာေျခာက္ဆယ့္ေလးေယာက္၊ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ေယာက္ႏွင့္တကြ၊ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္မင္း၊ ထီးေဆာင္းမင္းတစ္ရာ့တစ္ဆယ့္ တစ္ပါးေသာ ေဒဝတာ နတ္မင္းမ်ား ႏွင့္ နတ္မိဖုရား အမႉးထား၍ တနဂၤေႏြသမီး အမိဘက္က ဆိုင္ေသာနတ္၊ အဖ ဘက္ကဆိုင္ေသာနတ္၊ အဘိုးဘက္က ဆိုင္ေသာနတ္၊ အဘြားဘက္က ဆိုင္ေသာနတ္၊ အမိ႐ိုးရာ၊ အဖ႐ိုးရာ၊ အဘိုး႐ိုးရာ၊ အဘြား႐ိုးရာ၊ အမႉးထား၍ ယေန႔မွန္လွပါဘုရား ယေန႔ သမီးမ်ား၊ သားမ်ားပန္းဖိုး၊ မွန္ဖိုး၊ နားေဋာင္းဖိုး၊ ေဗာင္းေတာ္ဖိုးအခ်က္က် ဆက္သပါဘုရား။
‘ဤအခ်ိန္ ဤအခါကစလို႔ ေျခေတာ္ရင္း ဆံခင္းလို႔ ေျခေတာ္စံု ဆံပံုပါတယ္ ဘုရား၊ မႏၲေလး ဘိုးဘိုးၾကီး၊ ေတာင္ၿပံဳးဘိုးဘိုးၾကီး၊ ဘိုးဘိုးေလးႏွင့္ အိမ္းတြင္းအေဖၾကီး အိမ္တြင္းခုႏွစ္ပါး၊ ၿပံဳး၍လဲ ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ရယ္၍လဲ ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ။ ဤအခ်ိန္ ဤအခါမွစ၍ ေရာင္းသူ တစ္ေယာက္ ၊ ဝယ္သူ တစ္ေထာင္ အဂၤါနံ စိန္အေရာင္းအဝယ္မ်ား လုပ္ပါတယ္ဘုရား၊ တနဂၤေႏြနံ အဲ… မွန္လွပါဘုရား၊ ဗုဒၶဟူးနံ ေရႊအေရာင္းဝယ္၊ ၾကာသပေတးနံ ေျမအေရာင္းအဝယ္၊ ေသာၾကာနံ အဲ… သြားရာလမ္းခရီး အဆင္ေခ်ာ အေမာေျပလို႔ ပယင္းဒုတၳာ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား၊ ေဘာ္တြင္း၊ ေရႊတြင္း၊ ေငြတြင္း မစလို႔ပိုင္ဆိုင္သလို၊ တနဂၤေႏြသမီးၾကီး မိသားစု ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ႏွင့္ မွန္လွေၾကာင္းပါဘုရား၊ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾက၊ မရွိစကား၊ မလွစကား၊ မဝစကား နားမွေလသံမွ် မၾကားရဘဲ မရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလဲ ေပးႏိုင္ပါရေစ၊ မဝေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလဲ ေကၽြးႏိုင္ပါေစ၊ မလွေသာ သူမ်ားလဲ ဆင္ႏိုင္ပါရေစ…။
‘ေလာကီကမ္းေျခမွ ေလာကုတၱရာ ကမ္းေျခသို႔ မလြတ္ေျမာက္မီစပ္ၾကား သာသနာ့အက်ိဳး၊ ဘာသာ့အက်ိဳး၊ ေဒဝအက်ိဳး သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္ဖို႔ သီရိဓမၼာ ေသာကမင္းၾကီးတို႔လို ဘုန္းသမၻာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားကဲ့သို႔အျပင္ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ ရပါရေစ၊ ေရာက္ပါရေစ၊ ေအာင္ပါရေစ၊ ေအးပါရေစပါ ဘုရား…’
ငါးရာတန္ ဆုေတာင္းရွည္က ေဒစီဂ်ိန္းကို အာေျခာက္ေစတယ္။ ေၾသာ္… ငါးရာမ်က္ႏွာေၾကာင့္ ခ်ည္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေစတနာေမတၱာလည္း ပါပါတယ္။ ဒါေတြက ကိုယ့္ေဖာက္သည္ေတြ… အဲ… ကိုယ့္လူရင္းေတြ နတ္မိတ္ေဆြေတြပဲ။
ခင္လာတာပဲၾကာလွေပါ့၊ ဆက္ဆံလာတာလည္း ၾကာလွေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း ေရႊဝယ္စရာရွိ သူ႔ပဲ။ သူကလည္း ကိုယ့္ပဲ။ ကိုယ္လည္း ေရႊဆိုင္မေျပာင္းဘူး၊ သူလည္း နတ္ကေတာ္ မေျပာင္းဘူး။ ေဒစီဂ်ိန္းေရေႏြးတစ္ပန္းကန္ကုန္တဲ့အထိ ဆုေတာင္းကို မ်က္စိမွိတ္ လက္အုပ္ခ်ီ အာ႐ုံျပဳေနတဲ့ စိန္ေရႊသူေဌးမ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္မလာေသးဘူး။ ပါးစပ္က လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ဆက္ၿပီးဆုေတာင္းေနတုန္း။ ဘာေတြမ်ား ဆုေတာင္းစရာ က်န္ေသးပါလိမ့္။
‘ဟဲ့… ေအာက္မွာ ဘယ္သူရွိလဲ၊ အေပၚကို ေရေႏြးလာျဖည့္ေပးၾကဦး၊ လက္ဖက္ပြဲလဲ အသင့္ျပင္ခဲ့’
စိန္ေရႊသူေဌမ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာၿပီး ႐ို႐ိုေသေသ ဦးသံုးၾကိမ္ ခ်တယ္။
‘ေရာင္းဝယ္ေကာ ေကာင္းရဲ႕ မဟုတ္လား မေအးခင္၊ ဟိုတစ္ေလာကေတာင္ စိန္နားကပ္ ဝယ္ခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ လႊတ္လိုက္ေသးတယ္’
‘လာပါတယ္၊ ခ်ယ္တစ္ရံ ဝယ္သြားတယ္’
‘အဲဒါ… ကိုယ္ေတာ္တို႔ ေပးတာေပါ့’
အသံ တိုးတိုးေျပာတတ္တဲ့ စိန္ေရႊသူေဌးမက မပြင့္တပြင့္ ၿပံဳးတယ္။
‘ဒီထက္မကေပးေအာင္ ဆုေတာင္းေပးဦး’
‘အမယ္ေလး… သူေဌးေတြရယ္ မေျပာရဘူး၊ ေလာဘကလဲ ၾကီးပါ့၊ ေတာ္တုိ႔တစ္သက္ စားမကုန္တဲ့ စည္းစိမ္ရွိၿပီပဲ ေတာ္ေရာေပါ့၊ ဒါေလာက္ပဲ ေပးႏိုင္ေတာ့ မွာေပါ့၊ ေလာဘသိမ္း… ေလာဘသိမ္း ေလာဘကို ဘုရားလဲမၾကိဳက္ဘူး၊ နတ္လဲ မၾကိဳက္ဘူး သူေဌးမေရ႕’
ဂ်ိန္းစဘြန္းမရဲ႕ ပါးစပ္ေသနတ္က တရစပ္ ပစ္ထည့္တာကို အေၾကာင္းသိ သူေဌးမက မ်က္ေစာင္း မပြင့္တပြင့္ တံု႔ျပန္တယ္။
‘အင္း… အဲဒီမ်က္ေစာင္းနဲ႔ လင္တစ္ေယာက္ ထပ္ရေနပါဦးမယ္၊ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး’
‘အို… ေတာ္စမ္းပါ…’
‘ထံုးစံအတိုင္း ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး လင္ေၾကာင္း သားေၾကာင္းဘက္ ေဖာက္ခ်င္လာတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းကို မ်က္ေစာင္းထပ္ထိုးရင္း မုဆိုးမသူေဌးမက ထိုင္ရာကထတယ္’
‘ကဲ… သြားမယ္၊ ပုစြန္ခ်ဥ္ထုပ္ လာပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္’
‘ညေန ထမင္းစားမီေအာင္ပို႔ေနာ္ ဒါပဲ၊ ေနပါဦး သမီးေတြေကာ ပါေသးလား’
‘မပါပါဘူး၊ ေက်ာက္ကုန္းက ေဒၚျမျမတို႔နဲ႔လာတာ၊ သူတို႔လဲ လာခဲ့ဦးမယ္တဲ့’
‘အမယ္ေလး မပိုနဲ႔ မလာပါဘူး၊ ေဒၚျမျမတို႔ နတ္ကေတာ္ ေမာ္လၿမိဳင္ မေငြဥစၥာ၊ အဲဒီသြားမွာေပါ့ က်ဳပ္ဆီဘာကိစၥလာရမွာလဲ’
‘ေၾသာ္… လာမွာပါဆိုမွ၊ ကၽြန္မေျပာၿပီးသား၊ လႊတ္လိုက္မယ္’
‘အမယ္ေလး… မလႊတ္နဲ႔… မလႊတ္နဲ႔၊ ဒီအရြယ္က်မွ သူမ်ားနတ္တပည့္လဲ မလုပ္ပါရေစနဲ႔၊ ေၾကာ္လဲ မေၾကာ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေလွာ္လဲမေလွာ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေၾကာ္လို႔ေလွာ္လို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံလဲ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး’
ေဒစီဂ်ိန္းစြာသမွ်ကို စိန္ေရႊသူေဌးမက မ်က္ေစာင္းမပြင့္တပြင့္နဲ႔ပဲ တံု႔ျပန္ရင္း ေလွကားကဆင္းတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက ပုဆိုးထဘီကို ဖိုသီဖတ္သီျပင္ဝတ္ရင္း ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ေနာက္ကလိုက္ပို႔တယ္။
‘နက္ျဖန္ညေန တက္ပြဲလာဦးမလား၊ မလာႏိုင္လဲ ကိစၥမရွိဘူး၊ နက္ျဖန္က အမ်ိဳးေတြပြဲ၊ သူတို႔လာၾကမွာ’
‘ဒီႏွစ္ ဘယ္ႏွစ္ပြဲလဲ’
‘ေလးပြဲ၊ ငါးပြဲ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မလို႔လား၊ အနေႏၲာ အနႏၲငါးပါး ျဖစ္ေအာင္ေလ’
လူကေနေပမယ့္ ပညာကမေနေတာ့ အလိုလိုေၾကာ္စကား ေလွာ္စကားေလးကထြက္လာတယ္။ ငါးဆယ္၊ တစ္ရာမ်ိဳးသာ ေဒစီဂ်ိန္း မေၾကာ္မေလွာ္ခ်င္ေတာ့တာပါ။ ေထာင္ဂဏန္းမ်ိဳးကိုေတာ့ လက္လႊတ္ခံလို႔ ျဖစ္မလား။ ၿပီးေတာ့ တက္ပြဲဆိုတာမ်ားေလ ဂုဏ္ရွိေလ။
‘တက္ပြဲဆိုတာ သူေဌးေတြမွ လုပ္ႏိုင္တာရွင္ရဲ႕၊ ကၽြန္မတို႔က’
‘အမယ္ေလး သြား… သြား… ျမန္ျမန္သြား၊ က်ဳပ္ေကာ္တုတ္မိေတာ့မယ္’
စိန္ေရႊသူေဌးမကို ေဒစီဂ်ိန္းက ဝင္းတံခါး ျပင္ဘက္တြန္းပို႔လိုက္တယ္။
ဝင္းတံခါးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ က်ပ္ညပ္ ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ကနားတဲတန္းေလးေတြေပၚက နတ္ကေတာ္ အေျခာက္မေလးေတြက ေဒစီဂ်ိန္းကို အားက်တဲ့အၾကည့္နဲ႔ လွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ ကနားတဲေတြေပၚမွာ နတ္ေမးတဲ့ ပရိတ္သတ္ကို ထိုင္ရာကေန ယိမ္းယိုင္နတ္ပူးရင္း ေၾကြေခါက္နတ္ေဟာေနတဲ့ မိတ္ကပ္ထူထူ၊ နီရဲရဲ နတ္ဝတ္စံုနဲ႔ မိန္းမလ်ာမေလးေတြဆီကို ေဒစီဂ်ိန္းက ျပန္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာကို ခ်ီလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝင္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္တယ္။
‘ေၾကာ္ၾကဟဲ့… ေလွာ္ၾကဟဲ့၊ ဒီအရြယ္ဆိုတာ ေၾကာ္ရေလွာ္ရမယ့္အရြယ္၊ ေၾကာ္ရေလွာ္ရမယ့္အခ်ိန္’
အိမ္ဘက္ကို ျပန္လာရင္း ေဒစီဂ်ိန္း ထံုးစံအတိုင္း သူေအာ္ခ်င္ရာကို ေအာ္လာတယ္။
‘အဖံုၾကီးေရ ညေနစာ က်က္ကုန္ၿပီလားဟဲ့’
ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္ မီးဖိုေခ်ာင္တာဝန္ခံ မိန္းမလ်ာအဖံုၾကီးက ေဒစီဂ်ိန္းကို စကားမျပန္အားေသးဘူး။
‘နင့္ဥစၥာက မလြန္လြန္းဘူးလား၊ ခုမွ ငါးနာရီေတာင္မထိုးေသးဘူး၊ ညကလဲ နင္ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာတယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္၊ ဒီမွာ လုပ္စရာ ကိုင္စရာေတြက ရွိေသးတယ္၊ ဧည့္သည္ေတြ ထမင္းေကၽြးရမယ္၊ ငါတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ’
အဖံုၾကီးက အိမ္ေအာက္ထပ္ အေပါက္ဝမွာ ရပ္ရင္း လက္ညႈိးတစ္ထိုးထိုးနဲ႔ စိတ္တိုေနတယ္။
‘ဟဲ့… အဖံုၾကီး ဘာလဲ၊ ဘယ္သူလဲ၊ တင္တင္ျမင့္လား ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း’
ေဒစီဂ်ိန္းက အဖံုၾကီးနားမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ ကြပ္ပ်စ္ရွည္ေထာင့္မွာေတာ့ ပုဆိုးရင္လ်ားနဲ႔ မွန္တစ္ခ်ပ္ကိုင္ၿပီး မိတ္ကပ္ေတြ တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ မိန္းမလ်ာမေလး တင္တင္ျမင့္က ႏႈတ္ခမ္းကို ေထာ္ေနေအာင္ စူထားတယ္။ အဖံုၾကီးကလည္း မ်က္ႏွာထားၾကီးတင္းလို႔။
‘အဲဒီမွာေလ ေနေတာင္မဝင္ေသးဘူး… ထြက္ေတာ့မယ္၊ ဆပ္ဆလူးထေနတာ’
အဖံုၾကီးက ေအးေဆးၿပီး ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ အိမ္တြင္းပုန္း မိန္းမလ်ာအပ်ိဳၾကီး၊ ဟိုေကာင္မက ဆတ္ဆလူးမ၊ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္မ နဲ႔ေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီ။
တင္တင္ျမင့္က ေတာဘက္က မိန္းမလ်ာကေလး။ အဖံုၾကီးကို ေတာက္တိုမယ္ရ ကူလုပ္ဖို႔ေခၚလာတာ၊ ေတာင္ၿပံဳးေရာက္ရရင္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး လိုက္လာတာ၊ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ခိုင္းဖို႔ေစဖို႔ လိုက္လာတဲ့ မိန္းမလ်ာငယ္ငယ္ေလးေတြ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ေနကုန္ ခိုင္းခ်င္ရာခိုင္း၊ ညေနေစာင္းကစၿပီး ညထိကေတာ့ သူတို႔ ထြက္ခ်ိန္ဆိုၿပီး လိုက္လာတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိန္းမလိုဝတ္စား ၿဖီးလိမ္းၿပီး လမ္းသလားမယ္၊ သံတံခါး႐ိုးရာ သြားခုန္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ( ) ရွာမယ္ေပါ့။
‘တစ္ခါတည္း ထြက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ငါးေျခာက္ေတြ ေရေဆးတာလဲ မေျပာင္ဘူး၊ သဲတက်ိက်ိနဲ႔’
‘ဟဲ့… အဖံုၾကီးရဲ…၊ ထြက္ပါေစ၊ မေျပာပါနဲ႔၊ ငါတို႔ငယ္ငယ္ကလဲ အဲလိုပဲ့ဟဲ့၊ သူတို႔ထက္ေတာင္ ဆိုးေသးတယ္၊ ငါဆို ဒီအရြယ္က တစ္ညလံုးျပန္လာတာမဟုတ္ဘူး’
ေတာသူမေလးဆိုၿပီး ေဒစီဂ်ိန္း နာမည္ ေပးထားတဲ့ ဖိုးခင္တစ္ျဖစ္လဲ ပန္တ်ာတင္တင္ျမင့္က မ်က္ႏွာေလး ၾကည္သြားၿပီး မိတ္ကပ္ဆက္လူးတယ္။
‘ကိုဘစီကလဲ ေလွ်ာက္ေျမႇာက္ေပးေနတာပဲ၊ ၾကာရင္ လင္ေတြပါ အိမ္ေပၚေခၚတင္မယ္’
အဖံုၾကီးက ငယ္ေပါင္းမို႔ ေဒစီဂ်ိန္းကို ငယ္နာမည္ပဲ ေခၚတတ္တယ္။ မ်က္ေစာင္းၾကီးထိုး၊ စိတ္ေကာက္ၿပီး တြတ္တြတ္ တြတ္တြတ္လုပ္သြားတဲ့ အဖံုၾကီးကို ေဒစီဂ်ိန္းက တဟားဟားရယ္တယ္။
‘အဖံုၾကီး ညည္းကိုေကာ့ လင္ေပးစားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ဟဲ့… တင္တင္ျမင့္ အဖံုၾကီးအတြက္ တစ္ေယာက္ရွာခဲ့စမ္း’
ေဒစီဂ်ိန္းက အိမ္ေပၚတက္ခဲ့ရင္း ေလွကားတစ္ဝက္မွာ ျဗဳန္းဆို ရပ္လိုက္တယ္။
‘ေအး… လင္ဆိုမွေဟ့ မင္းမင္းတစ္ေယာက္ ျပန္မလာေသးပါလား၊ ဧကႏၲ မဟုတ္မွလြဲေရာ၊ ေကာင္မတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ ခ်ိန္းေတြ႔ေနၿပီ ထင္တယ္၊ ဟဲ့… အဖံုၾကီး၊ မင္းမင္းေစ်းဝယ္စရာေတြမ်ားသလား၊ ဘာေျပာသြားေသးတုန္း’
‘ေျပာတာပဲ၊ မိုးခ်ဳပ္ရင္ မနက္မွ ျပန္ခဲ့မယ္တဲ့’
အဖံုၾကီးရဲ႕ ေအးတိေအးစက္စကားက ေဒစီဂ်ိန္းရင္ကို ပူခနဲ ျဖစ္သြားေစတယ္။ ေၾသာ္… သင္းက မႏၲေလးမွာ ညအိပ္မွာေပါ့ေလ၊ ဘာလဲ ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ အိပ္မွာလား၊ ၾကည့္စမ္း… ငါ့ကိုက် ဘာမွေျပာမသြားဘူး။
ဂ်ိန္းစဘြန္းမစိတ္ တစ္ပိုင္းကေန ေဒါသကလည္း ၾကြလာျပန္တယ္၊ ေဒစီဂ်ိန္းကို ဘယ္လိုအစားမ်ိဳး မွတ္လို႔လဲ၊ ျပန္မလာဘဲၾကည့္၊ ညတြင္းခ်င္း မႏၲေလး လိုက္မယ္ဟဲ့… သိလား။ နင့္ကိုေခၚဖို႔မ်ားေတာ့ မမွတ္နဲ႔၊ ငါဆင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ လိုက္ခၽြတ္ယူမွာ။
ထင္ပါတယ္၊ မနက္ကတည္းက ေစ်းဝယ္၊ ေစ်းဝယ္နဲ႔ ထြက္ဖို႔စိုင္းျပင္ေနတာ၊ ထြက္သြားလိုက္တာမ်ား၊ ေဇာင္းထဲက လြတ္တဲ့ျမင္း၊ ေလွာင္အိမ္ထဲက လႊတ္လိုက္တဲ့ ငွက္မွ အထြက္ေႏွးဦးမယ္။ ေသခ်ာပါတယ္၊ သင္း… ေကာင္မနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ေပါ့၊ မိန္းမစစ္ မဟုတ္တဲ့ ဒီသက္ၾကီးအိုမၾကီးကို ၿငီးေငြ႔ၿပီေပါ့၊ ရြံၿပီေပါ့။ မိန္းမစစ္ကိုယူခ်င္ေတာ့ ဒီေကာင္မၾကီးကို ထားခဲ့ေတာ့မွာေပါ့။ ဒီလိုလား။
ထားခဲ့ေပါ့၊ သြားေပါ့၊ ေအး ဒီအရြယ္ၾကီးၾကီးက်မွ ငယ္ငယ္ကလိုေတာ့ ငယ္ထိပ္မတက္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားပါလွ်က္နဲ႔ မွ မေနခ်င္တာ ကိုယ္ဘာတက္ႏိုင္မလဲ၊ သြားဟဲ့၊ ေအာင္း ဒူေဝ… ဒူေဝ… သြားဟုန္ဟုန္၊ သြားေဟေဟ၊ သြားဟာဟာ…။
ေဒစီဂ်ိန္းက ပုဆိုးထဘီကို စြန္ေတာင္ဆြဲရင္း အိမ္အေပၚထပ္ အခန္းထဲကို ကမူးရႉးထိုး ဝင္သြားတယ္။ အဝတ္အစားေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္မယ္လုပ္ေတာ့ ေသာ့က ခတ္လ်က္။ လက္ဝတ္လက္စားေတြ ထည့္တဲ့ ေသတၱာေလးကလည္း အဲဒီထဲမွာပဲ။ ေသာ့ေတြအားလံုးက သူ႔ဆီမွာေလ။ သူပဲ ေသာ့ကိုင္၊ သူပဲ အစစအရာရာ စီမံခန္႔ခြဲတာ။ အားလံုး သူပဲ အခရာ။
အခန္းေပါက္ဝမွ ေဒစီဂ်ိန္းက ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ သူ… ရက္စက္လို႔လုပ္သြားရင္လည္း လုပ္သြားေပါ့။ ကိုယ္က ပံုမိၿပီကိုး။ ကိုယ္က ခ်စ္မိၿပီကိုး။
ေဟာဟိုမွာ ၾကိဳးတန္းေပၚမွာကေတာ့ သူ႔အကႌ်ေတြပါလား၊ ေတာင္ၿပံဳးလာကာနီးမွ ရန္ကုန္ကဝယ္လာတဲ့ သူၾကိဳက္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ အကႌ်သံုးထည္။ တစ္ထည္ေျခာက္ရာေတာင္ေပးရတဲ့ ေဖာရိန္းအကႌ်ေတြ၊ အင္း… သင္း တစ္ခါတည္း သြားတာဆိုရင္ ဒီအကႌ်ေတြကိုေတာ့ ထားခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မသြားေသးဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕၊ ျပန္လာဦးမယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ေၾသာ္ ဒုကၡ… ဒုကၡ၊ အရင္ကလည္း ဒီလိုအပူလံုးမ်ိဳး ေဒစီဂ်ိန္းရင္ထဲမွာ အၾကိမ္တစ္ရာထက္မနည္း ဆို႔ဖူးတာပဲ။ သူျပန္ေရာက္ေတာ့မွ က်ခဲ့ရတဲ့အပူလံုးေတြ နည္းမွ မနည္းတာပဲ။ ဆိုးလိုက္တဲ့ မိန္းမလ်ာဘဝ၊ ေအာက္က် ေနာက္က်ႏိုင္လိုက္တဲ့ မိန္းမလ်ာဘဝ။
ေယာက်္ားအခ်င္းခ်င္း၊ အတူတူကို ကိုယ္ကတစ္ဆင့္နိမ့္ေနရတဲ့အျဖစ္၊ အရာရာ ကိုယ္ကအေလွ်ာ့ေပး၊ အၾကိဳက္ေပးၿပီးျပဳစုလုပ္ေကၽြးေနရတဲ့အျဖစ္။ ေၾသာ္… ဝဋ္ေတြေပါ့၊ ဝိပါက ဝဋ္ေကၽြးေတြေပါ့၊ ဟိုဘဝ သူမ်ားသားမယား ေစာ္ကားျပစ္မွားခဲ့မိလို႔ ဒီဘဝမွာ မိန္းမလ်ာလာျဖစ္ရတာ။ ခႏၶာကိုယ္က ေယာက္်ားစစ္စစ္ စိတ္ကေတာ့ တကယ့္မိန္းမမွမိန္းမ၊ မိန္းမစိတ္စစ္စစ္။ မိန္းမလိုပဲ ဝတ္ခ်င္တယ္၊ စားခ်င္တယ္၊ ေနခ်င္တယ္၊ မိန္းမလိုပဲေျပာခ်င္တယ္၊ ဆိုခ်င္တယ္၊ ေတြးခ်င္တယ္၊ ေအး… မိန္းမလိုပဲ ေယာက္်ားလည္း လိုခ်င္တယ္၊ တကယ္၊ ကိုယ္ျဖစ္ဖူးမွ ကိုယ္သိတာ။ မိန္းမလ်ာ မ်ားေယာက္်ားျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းမယ္မၾကံနဲ႔။ အႏုနည္းနဲ႔ပဲ့ျဖစ္ျဖစ္၊ အၾကမ္းနည္းနဲ႔ပဲ့ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကိဳက္သလိုလုပ္ မရဘူးမွတ္။ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မရဘူးမွတ္။ မိန္းမလ်ာ မွန္သမွ် ေမြးကတည္းက ဒီစိတ္က ပါလာၿပီးသား၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမိ်ဳးေၾကာင့္သာ ငုပ္ၿပီး၊ ပုန္းၿပီးေနရတာ၊ ေဟာ… ေရ၊ ေျမ၊ ရာသီဥတု သင့္တင့္မွ်တဲ့အခ်ိန္ ေရာက္တာနဲ႔ ပြင့္ေတာ့ တာပဲ။ ငြားငြားစြင့္စြင့္ကို ပြင့္ေတာ့တာပဲ။ ဘယ္သူမွတားလို႔မရေပါင္။
ကိုယ္ေတြ႔ပဲ၊ ငယ္ဘဝမွာ ေယာက္်ား ဘစီျဖစ္ေအာင္ မိန္းမလ်ာ ဘစီကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး မိဘေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြက ေဘာင္းဘီရွည္တို႔ ဂ်ာကင္တို႔ ကစားစရာ ေသနတ္တို႔ဝယ္ေပး၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာက ဂါဝန္တို႔ စကပ္တို႔၊ ခ်ိန္ခြင္တို႔၊ ထမင္းအိုး ဟင္းအိုး ေလးေတြ လိုခ်င္တာ။ ေခ်ာ့မရေတာ့ ႐ိုက္ဟဲ့၊ ႏွက္ဟဲ့၊ ပုဆိုးကို ထဘီလိုဝတ္႐ိုက္၊ သနပ္ခါးလိမ္း႐ိုက္၊ ခ်ိန္ခြင္နဲ႔ကစားျပန္ပလား ႐ိုက္၊ နီးရာလူက အကုန္႐ိုက္ၾကတာပဲ။ မရပါဘူး၊ ဘယ္ေလာက္႐ိုက္႐ိုက္ မိန္းမလ်ာဘစီပဲ။
ေနာက္တစ္ခါ လူပ်ိဳျဖစ္လာေတာ့လဲ မိန္းမေပးစားဖို႔ စီစဥ္ၾကျပန္ေရာ။ ဘစီက ျဖဴျဖဴသနားကမား ႐ုပ္ကေလးကလဲ ရွိေတာ့ အေၾကာင္းမသိတဲ့ အပ်ိဳမေတြက မိန္းမေခ်ာေခ်ာတာဟဲ့ဆိုၿပီး ၾကိဳက္ၾကေသးတာ၊ အမယ္ေလး… ေျပာလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ခုခ်ိန္ထိ ဘစီကိုမရလို႔ အထုပ္ပိုက္ အပ်ိဳၾကီး လုပ္ေနတဲ့တစ္ေယာက္ ခုထိရွိေသးတယ္။ မခက္ဘူးလား။
ဘယ္ရမွာတုန္း၊ မိန္းမစိတ္မဝင္စားပါဘူးဆိုမွ ဘစီက အူဝဲဆိုတာနဲ႔ ဆရာဝန္လက္လွမ္းဆြဲတယ္ဆိုတဲ့ မိန္းမလ်ာမ်ိဳး။ လာမလုပ္နဲ႔၊ မရဘူး။
ေနာက္ေတာ့လဲ အိမ္က လက္ေလ်ာ့လိုက္ရ တာပါပဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေနခ်င္သလိုေန၊ ေပ်ာ္သလို ေနေတာ့ပဲ။
သူငယ္ခ်င္း မိန္းမလ်ာေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္သြား၊ ရန္ကုန္က မိန္းမလ်ာဝါရင့္ သမၻာရင့္ၾကီးေတြ႔ေတာ့ မိန္းမလ်ာေလး ဗဟုသုတေတြတိုးၿပီး မိန္းမလ်ာဘဝမွာ က်င္လည္က်က္စားလိုက္တာ အသည္းေတြလဲ တျဗဳန္းျဗဳန္းကြဲ။ ေဟာတစ္ေယာက္၊ ေဟာတစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္မေကာင္း၊ တစ္ေယာက္ေဂ်ာင္း၊ အသည္းကတစ္ခါကြဲတုန္းကသာ နာတာ၊ ဆယ္ခါေလာက္ကြဲေတာ့ မနာေတာ့ဘူး ထံုသြားၿပီ။
သားေလးေတြ သမီးေလးေတြ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ေမြးစားသားေလးေတြ၊ ေတြးလိုက္ရင္ စိတ္နာဖို႔ေတာ့ အလြန္ေကာင္း၊ သူတို႔ကို ေပးလိုက္ရတာ၊ အမ္းလိုက္ရတာျဖင့္ ကိုယ္ဝတ္ထားတဲ့ ရွပ္အကႌ် လိုခ်င္တယ္ဆိုေတာင္ ေရာ့ဟဲ့ဆိုၿပီး အမ္းခဲ့ရတာ၊ သူတို႔က အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကေရာ။
ငါးစိမ္းနံ႔ရတာနဲ႔ တူးေစာ္နံတဲ့ ငါးကင္မၾကီးဟဲ့ဆိုၿပီး ပစ္ခဲ့ေတာ့တာပဲ။ အစကေတာ့ အဟုတ္၊ အနားမွာကပ္ၿပီး ခၽြဲလိုက္၊ တာလိုက္၊ တီလိုက္၊ တြတ္လိုက္နဲ႔ မိန္းမလ်ာ အရည္ေတြကို ေပ်ာ္လို႔။
အေသြးယူယူ၊ အသားယူယူ၊ ေဗာင္းထဲက နတ္ပိုက္ဆံ ေတြပါ ယူယူ၊ အကုန္အမ္းမယ္ ေမာင္ေရပဲ။ ေဟာ… တစ္လက ႏွစ္လ၊ အခ်ိန္ေလးမွ သိပ္မၾကာခ်င္ေသးဘူး၊ ေဖာက္ခ်င္ၿပီ၊ ဇာတိေတြက ျပလာၿပီ။ သြားအနံ႔ခံၿပီ၊ ေဒစီဂ်ိန္းမွာ ဆို႔ရပါၿပီ အပူလံုးၾကီး။ ေကာင္ေလးလဲဘာထူးလဲ၊ မင္းမင္းေလ… သူလဲ ဘာထူးလဲ။
ေတာ္လွ၊ ေတာ္လွနဲ႔ ခုႏွစ္ႏွစ္လဲရွိေရာ ေဖာက္ခ်င္လာတာပဲ မဟုတ္လား။ လက္ပူးလက္ၾကပ္ မမိေသးေပမယ့္ တစ္ေနကုန္ေပ်ာက္ေနတာတို႔၊ ညနက္မွ ျပန္လာတာတို႔၊ မိုးခ်ဳပ္ရင္ အိမ္ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာၿပီ မဟုတ္လား။
ဒါေတာင္ ဒီခုႏွစ္ႏွစ္မွာ ေဒစီဂ်ိန္း ထိန္းႏိုင္လြန္းလို႔၊ စြာႏိုင္လြန္းလို႔ပါ၊ သင္းေလးနဲ႔ကိုယ္က အသက္မ်ားၾကီး ကြာတာ။ ခ်စ္စရာရွိ ခ်စ္မွာပဲ၊ ဆံုးမစရာရွိ ဆံုးမမွာပဲ၊ ႐ိုက္စရာရွိ ႐ိုက္မွာပဲ။
သင္းေလးကို ဂိ်န္းပိုင္တယ္။
မင္းမင္းကို ဂ်ိန္းပိုင္တယ္။
သင္းကေလးကို သင္းမိဘေတြဆီက ေငြ ငါးရာေပးၿပီး အပိုင္ဝယ္ခဲ့တာ။
အညာေတာၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ သင္းေလးနဲ႔ ေတြ႔တာေပါ့…။
လြန္ခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ႏွစ္က ဆိုေတာ့…
သူက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ကိုယ္က ေလးဆယ့္ေျခာက္။ ေလးဆယ့္ေျခာက္ဆိုတာ အလွပန္း အပြင့္ဆံုးအရြယ္ေလ။
အဲဒီေတာ့ သူက သေဘာက် သြားမွာေပါ့။
တစ္ခါတည္း ကနားပြဲထဲမွာ ကိုယ့္ကို ေငးၾကည့္ေနတာ၊ (ေနာက္မွ ျပန္ေျပာတာ၊ ပုပၸားမယ္ေတာ္ အဝတ္အစားနဲ႔ လွလြန္းလို႔တဲ့)။ ေၾသာ္… ကိုယ္ကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေလ။ သူ႔လို႐ုပ္ရည္မ်ိဳးေလးကို ျမင္တာနဲ႔ ၾကိဳက္ေပါ့၊ အသားကေလးက လတ္လတ္ အရပ္က ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ မ်က္လံုးေလးေတြက ျပဴးဝိုင္းၿပီး မ်က္ခံု႔ကေလးကလည္း ထူးထူးျခားျခား ထင္းေနတာပဲ၊ ဆံပင္ၿဖီးထားတာေလးကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လိုက္ လိုက္တာ။
တစ္ခုပဲ သူ႔ခမ်ာ ဆင္းရဲလြန္းရွာေတာ့ အဝတ္အစားက ညွိဳးမွိန္ရွာတယ္။ ၫႈိးမွိန္တာမွ သူဆင္းရဲမွန္း သူ႔အဝတ္အစားကို ျမင္တာနဲ႔ သိႏိုင္တယ္။
သနားလိုက္တာ။
ကိုယ့္မယ္… ရႊံ႕ထဲက ပတၱျမားေလးဟဲ့ ေရေဆးၿပီး အေရာင္တင္ေပးရလို႔ကေတာ့ဟယ္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေတြနဲ႔ ယွဥ္ႏႈိင္းတယ္ဟဲ့နဲ႔ နတ္ကရင္း သူ႔ပဲၾကည့္ေတြးေနေတာ့ တာပဲ။
ညေနကနားပြဲသိမ္းေတာ့ ကိုယ္လည္းေမာေမာပန္းပန္း အဝတ္ေတြဘာေတြလဲ၊ ေရမိုးခ်ိဳးမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚထပ္ကေန ေအာက္ဆင္းလားေတာ့ အလို… ေအာက္ထပ္မွာ ကနားပြဲရွင္ ခိုင္းတာေတြကို မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္ရယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ လုပ္ေနရွာတဲ့ သူ႔ကို ေတြ႔ပါေရာ သနားလိုက္တာ။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကနားရွင္က ကိုယ္ေရခ်ိဳးဖို႔သူ႔ကို ေရလိုက္ငင္ေပးခိုင္းတယ္၊ အို… ၾကာၾကာ ဆိုင္းမေနပါဘူး ကိုယ္ကခ်စ္ေနၿပီပဲ၊ ဂ်ိန္းစဘြန္းမ စိတ္ကလည္း ခုဆိုခုမွ တစ္ခါတည္း ေရတြင္းနားမွာတင္…
‘ဟဲ့… နင္ငါနဲ႔ေနမလား’ ဆိုေတာ့ ‘ဟာဗ်ာ…’ ဆိုၿပီး ရယ္တယ္ေလ။
‘မရယ္နဲ႔ဟဲ့၊ အဟုတ္ေျပာတာ၊ နင္ ငါနဲ႔ လိုက္မလား၊ ငါ ေကာင္းေကာင္းထားမယ္၊ ငါနတ္ကတဲ့ ေနရာကူညီညာလုပ္ေပးေပါ့’
ဘာညာေပါ့နဲ႔ ဂ်ိန္းရဲ႕ မူယာ မာယာေတြနဲ႔ ႏူးေတာ့ႏွပ္ေတာ့ ေကာင္ေလးက အေမ့ကို ေျပာလိုက္မယ္တဲ့။
ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးေလ၊ ေပ်ာ္ၿပီး ရင္လ်ားၾကီးနဲ႔ သူ႔အေမဆီ ေျပးတာပဲ။ သူ႔အေမဆိုတာ ခုနက ကနားရွင္ခိုင္းတာေတြကို သူနဲ႔လုပ္ေနတဲ့ မိန္းမၾကီးေလ၊ ကေလးမေလးက သူ႔ရဲ႕ ေမာင္ႏွမ တစ္ေလွၾကီးထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့။
မိန္းမၾကီးဆီ ေျပးသြားၿပီး…
‘ကဲ… ေဟာဒီ ရွင့္သားက က်ဳပ္နဲ႔ လိုက္မလို႔တဲ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲ…’
ဆိုေတာ့ မိန္းမၾကီးက ရယ္ေနတယ္။
‘ရယ္မေနနဲ႔၊ က်ဳပ္က တကယ္ေျပေနတာ၊ ရွင့္သားကို ေကာင္းေကာင္းေကၽြးမွာ၊ ေကာင္းေကာင္းဆင္မွာ၊ ကဲ… ေျပာ၊ က်ဳပ္ေခၚသြားမယ္၊ ထည့္မွာလား’
ဆိုေတာ့မွ မိန္းမၾကီးက ဇေဝဇဝါနဲ႔…
‘မသိဘူး၊ သူ႔သေဘာပဲ’ တဲ့။
အဲဒီမွာ ကနားရွင္ မိန္းမက…
‘ဂ်ိန္းဂ်ိန္းက အပိုင္လိုခ်င္တာ မဟုတ္လား၊ အပိုင္လိုခ်င္ သူ႔အေမဆီက ဝယ္သြားလိုက္ေပါ့လို႔’
စတာလိုလို အတည္လိုလိုလည္း ဝင္ေျပာ လိုက္ေရာ ေဒစီဂ်ိန္းပါတဲ့…
‘ဝယ္မယ္ ဝယ္မယ္ တစ္သက္လံုးစာ အပိုင္ဝယ္မယ္’
ဆိုၿပီး… အိမ္ေပၚ ေျပးတက္၊ ပိုက္ဆံငါးရာကို ျဗက္ဆိုဆုပ္လာခဲ့ၿပီး သူ႔အေမၾကီးကို…
‘ေရာ့’ လို႔ ေပးပစ္လိုက္တယ္။ ‘ခုခ်ိန္ကစၿပီး ရွင့္သားကို က်ဳပ္ပိုင္သြားၿပီေနာ္ ဒါပဲ’ လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔အေမၾကီးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ပိုက္ဆံငါးရာရလို႔ မ်က္ႏွာကိုၿပံဳးေနတာပဲ။
အဲဒီခ်ိန္ကစၿပီး မင္းမင္းကို ဂ်ိန္းပိုင္ခဲ့တာေပါ့။
မင္းမင္းဟာ ဂ်ိန္းရဲ႕ ေတာက္တိုမယ္ရ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ကေလး။ ဂ်ိန္းနတ္ပြဲကဖို႔ ပုဆိုး၊ ထဘီ၊ အကႌ်ျပင္ဆင္ ေပးရမယ္။ ၿပီးရင္ စနစ္တက် ေခါက္သိမ္းရမယ္။ ဂ်ိန္းဆံထိုးကို ကူျဖဳတ္ေပးရမယ္။ ပန္းကို ကူျဖဳတ္ေပးရမယ္။ ဂ်ိန္းလက္ဝတ္လက္စားေတြကို မေပ်ာက္မရွေအာင္ သိမ္းရမယ္။ အေရးၾကီးဆံုးအလုပ္က ဂ်ိန္းနတ္ဝင္ေနတုန္း နတ္ကေနတုန္းမွာ ဂ်ိန္းမ်က္ႏွာေပၚက ေခၽြးဥေလးေတြကို တယုတယ သုတ္ေပးဖို႔ပဲ။
ၿပီးေတာ့ သူဟာ ဂ်ိန္းရဲ႕…..။
သူ႔ကို သံုးႏွစ္ေက်ာ္ထိ ဂ်ိန္းသတိထား ဆက္ဆံခဲ့တာပဲ။ ဘယ္ေနရာမွ အလစ္မေပးခဲ့ဘူး၊ ဘယ္ေနရာမွ ေလွ်ာ့မတြက္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သင္းကေလး သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ သင္းရဲ႕႐ိုးသားမႈေတြ၊ ေစတနာ ေမတၱာေတြနဲ႔ ဂ်ိန္းတစ္ကိုယ္လံုးကို တုပ္ေႏွာင္ပစ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။
ဂ်ိန္းရဲ႕ အလုပ္အကိုင္၊ ေငြေရးေၾကးေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြကအစ သူ႔ကိုအကုန္ အားကိုးရေလေတာ့၊ ေၾသာ္… သူတို႔ေတြစိတ္မ်ား ေၾကာက္စရာေကာင္းပံုေျပာပါတယ္။ သူ႔သေဘာ သူ႔ေျခသူ႔လက္ျဖစ္လို႔ ဘာၾကာလဲ၊ ကိုယ့္ကို ေငါက္ခ်င္ငန္းခ်င္လာၿပီ။ အလုပ္ကိစၥဆိုၿပီး တစ္ေနကုန္ေပ်ာက္ေနတတ္ၿပီ၊ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာပဲ အိပ္တတ္ၿပီ။ ဒီက ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးမွာေတာ့ သူျပန္မလာဘူးဆိုရင္ မီးေတြေလာင္ၿပီး စိပ္ပုတီး တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္… ေမွ်ာ္ရတာ… ေမွ်ာ္ရတာ။
‘ကိုဘစီ ထမင္းျပင္လိုက္ရေတာ့ မလား၊ ပုစြန္ခ်ဥ္လုပ္ၿပီးၿပီ’
အဖံုၾကီးက ေလွကားတက္ တံခါးဝမွာ ေပၚလာတယ္။
‘မီးေတြလဲ မဖြင့္ဘူး… ေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနတယ္၊ ထမင္းက ဘယ္မွာစားမွာတုန္း၊ ဒီေပၚယူခဲ့ရမွာလား’
‘မယူခဲ့နဲ႔ ငါမစားေသးဘူး၊ ပုတီးစိပ္မလို႔၊ ဘယ္သူမွ မလာေစနဲ႔ေနာ္ အဖံုၾကီး… ၾကားလား’
ေဒစီဂ်ိန္းက စိပ္ပုတီးလက္ပတ္ၿပီး လမ္းမဘက္က ဝရန္တာကို ထြက္တယ္။
‘ဟဲ့… မီးဖြင့္သြားဦး၊ ေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနမွာေပါ့၊ မီးခလုပ္ေတြမွ ငါမသိဘဲ’
မဆီမဆိုင္ အေငါက္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းသိ အဖံုၾကီးက ေဒစီဂ်ိန္းကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း မီးေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
‘ဟဲ့… အဖံုၾကီး မင္းမင္းေစ်းဝယ္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလား’
‘မ်ားမွာေပါ့၊ က်ဳပ္လဲမသိဘူး၊ မနက္ျဖန္ ရွင့္တက္ပြဲပန္ဖို႔ သစ္ခြလဲ ရွာရဦးမယ္လို႔လဲ ေျပာေနတာပဲ၊ မသိဘူး’
‘အမယ္ေလး… ပန္းရွာတာ အေၾကာင္းျပၿပီး ညအိပ္ဦးမယ္၊ ငါမသိတာလိုက္လို႔’
‘အိပ္ခ်င္မွ အိပ္မွာပါ၊ ကားေတြက ညကိုးနာရီ ဆယ္နာရီထိ ရွိတာပဲ၊ ျပန္လို႔ရသားပဲ’
‘ေၾသာ္… ျပန္ခ်င္တဲ့ လူအဖို႔ကေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ဟဲ့’
အဖံုၾကီးက ဘာမွမေျပာဘဲ အိပဲ့၊ အိပဲ့နဲ႔ ေအာက္ျပန္ဆင္းသြားတယ္။
ေဒစီဂ်ိန္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဝရန္တာဘက္က သင္ျဖဴးေလးေပၚမွာ လမ္းမဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း စိပ္ပုတီးကို တေခ်ာက္ေခ်ာက္ စိပ္စျပဳတယ္။
‘ေၾသာ္… မီးတကာ့မီး ဒီမီး အဆိုးဆံုးဟဲ့ ေနာ္၊ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လည္း ေလာင္တာပဲ၊ ငါးဆယ္ေက်ာ္ လည္းေလာင္တာပဲ။ တရားလည္း မမွတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ငမင္း ငမင္း… နင္ငါ့ကို အေတာ္ ဒုကၡေပးတာပါလား၊ ေအး… ျပန္မလာခ်င္လည္းေန၊ နင့္ကို ငါေမတၱာပို႔႐ုံပဲ၊ ငါမက်ိန္ပါဘူး၊ နတ္လည္း မဖမ္းခိုင္းပါဘူး၊ ကိုယ့္ကိုမွ မခ်စ္ေတာ့တဲ့ တစ္ေန႔… သြားေပါ့၊ ငါ ဘာတက္ႏိုင္တာမွတ္လို႔။
ပစၥည္းေတြယူသြားလည္း ငါခံ႐ုံပဲ၊ ဒါရွိတယ္၊ ပစၥည္းဆိုတာ ထိုက္သူဖို႔၊ ငါမမက္ပါဘူး၊ ငါ့တစ္ဝမ္းတစ္ခါးကို နတ္ကေကၽြးလိမ့္မယ္၊ နင္သာ နတ္ေပးတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔သံုးရဲပါေစ၊ စြဲရဲပါေစ၊ နင့္မယား၊ နင့္သားသမီး ေဆြခုႏွစ္ဆက္မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ သံုးရဲပါေစ စြဲရဲပါေစ၊ မွန္လွပါဘုရား၊ ဘိုးဘိုးၾကီး ဘိုးဘိုးေလးတို႔သိေတာ္မူတဲ့အတိုင္းပါဘုရား၊ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး မသိုမဝွက္နဲ႔ ထားခဲ့ေသာ ပစၥည္းဥစၥာ ရတနာအားလံုး ဘိုးဘိုးၾကီး ဘိုးဘိုးေလးတို႔ အမႉးျပဳတဲ့ နတ္အေပါင္းက ေပးေသာပစၥည္း၊ ပိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားပါဘုရား၊ သေဘာေတာ္က်သာ စီမံေတာ္မူပါ၊ စီရင္ေတာ္မူပါ။
လက္မွာ ပုတီးပတ္လ်က္နဲ႔ နန္းၾကီးရွိရာကို လွမ္းၿပီး ေဒစီဂ်ိန္း ရွိခိုးတိုင္တည္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုတီးကို ဆက္စိပ္ျပန္တယ္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီေတြမ်ား ထိုးကုန္ပါလိမ့္တုန္း၊ အခ်ိန္မနည္းေတာ့ဘူး၊ အင္း… သင္း ျပန္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ တစ္ညအိပ္ပဲလား၊ တစ္ခါတည္း သြားတာပဲလား မသိတာ။
ကဲ… ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးစိတ္ေလွ်ာ့ဟဲ့ စိတ္ေလွ်ာ့။ သင္ျဖဴးေလးေခါင္းရင္းက ၾကိမ္ေခါင္းအံုးေလး ေပၚကို ေဒစီဂ်ိန္း ေခြေခြကေလး လွဲခ်လိုက္တယ္။ ထမင္းလည္း စားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အရင္တုန္းကဆို ‘ငါက ထမင္းလက္ဆံု စားရမွေဟ့ေနာ္ အခ်ိန္နဲ႔ျပန္လာ’ လို႔ ေျပာထားတဲ့ စကားကို တစ္သေဝမတိမ္း ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္ခိုင္းလိုက္ ခိုင္းလိုက္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို တိခနဲ ျပန္ေရာက္လာတာပဲ။
ဘုရား… ဘုရား၊ ဘုရားပါဘုရား၊ တရားပါဘုရား၊ သံဃာပါဘုရား။ ဘုရားစာရြတ္ရင္း ေဒစီဂ်ိန္းအိပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္၊ ေျခသလံုးေတြက ေညာင္းလိုက္တာဆိုတာလည္း မေျပာနဲ႔၊ တစ္ေန႔လံုးထိုင္ၿပီး ေဟာေျပာ ေၾကာ္ေလွာ္ေနရတာကိုး၊ ေမြးစားသားစာရွာရတာေလ၊ ေမြးစားသားစာ ဝဋ္ေပါ့၊ ဝဋ္… ဝဋ္။
အရင္ကဆို ေညာင္းတယ္ဆိုတာနဲ႔ ႏွိပ္ေပး၊ နယ္ေပး၊ ဇက္ေၾကာ္ဆြဲေပး၊ ပ်ာလို႔။ ေတာ္ပါၿပီ၊ သင္းအေၾကာင္း မေတြးေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခုပဲ၊ သင္းသာ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုရင္ သင္းလုပ္ပံုေၾကာင့္ အရွက္ကြဲရမွာ တစ္ခုပဲ။ ေဒစီဂ်ိန္းေတာ့ ၾကီးေတာင့္ၾကီးမားက်မွ ပစ္သြားၿပီ၊ ေကာင္ေလးက သူ႔တက္ပြဲေတာင္မေနဘူး၊ ပစၥည္းေတြလည္း ပါသြားသတဲ့ဆိုၿပီး မိန္းမလ်ာေတြၾကားမွာ အတင္းခ်ခံရမွာ။ အို… ဂ်ိန္းစဘြန္းမပါတဲ့၊ ေျပာခ်င္တာ ေျပာၾက၊ ေအး… ၾကားေအာင္သာမေျပာနဲ႔၊ ေဖေရာ ေမာင္ေရာ စံုေနေအာင္တုတ္ပစ္လိုက္မယ္ မွတ္ထား။ ဘုရားစာရယ္၊ ေဒါသရယ္၊ ေမာဟရယ္၊ ေညာင္းညာတာရယ္ေပါင္းၿပီး ေဒစီဂ်ိန္းမ်က္လံုးေတြ ေလးလာၿပီး ေမွးခနဲ ျဖစ္႐ုံရွိေသးတယ္။
မင္းမင္း… မင္းမင္းတဲ့၊ ေဟာ… သူ၊ သူျပန္လာၿပီလား။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေဒစီဂ်ိန္း လူးလဲထထိုင္လိုက္မိမွန္း မသိဘူး၊ ဟင္း… ေသခ်ာပါ့ေတာ္…၊ သင္းျပန္လာၿပီ၊ သင္းအသံၾသၾသကို ေခြးခ်ီသြားေတာင္ မွတ္မိပါ့။
‘ကိုဘစီ… ကိုဘစီ… အိပ္ေပ်ာ္ေနသလား၊ မင္းမင္းျပန္လာၿပီ’
‘ေအး… သိတယ္’
အဖံုၾကီးကို ျပန္ေျပာတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းအသံက ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္တဲ့အသံ၊ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲက အပူလံုးၾကီး တေရြ႕ေရြ႕က်သြားတဲ့အသံကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ၾကားရပါတယ္။
မ်က္လံုးေတြကို ကဗ်ာ ကယာ ပြတ္သပ္ ပစ္လိုက္ရင္း ဝရန္တာကေန အိမ္ထဲကို ေဒစီဂ်ိန္း ဝင္လိုက္တယ္။ တံခါး ေပါက္ဝမွာ ျခင္းၾကီးႏွစ္လံုးကို မႏိုင္မနင္း ဆြဲတက္လာတဲ့ မင္းမင္းကို ျမင္လိုက္ရတယ္။
‘ဟဲ့… ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနၿပီတုန္း… နင့္ဥစၥာက’
မင္းမင္းက မ်က္ႏွာ မၾကည္မသာနဲ႔ ျခင္းႏွစ္လံုးကို ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေလး ၾကမ္းေပၚ ခ်တယ္။ စလြယ္သိုင္းလာတဲ့ သားေရအိပ္ကို ျဖဳတ္တယ္။
ခုမွ ရွစ္နာရီပဲရွိေသးတယ္၊ ေစ်းဝယ္စရာေတြကျဖင့္ အမ်ားၾကီး၊ ခင္ဗ်ားသစ္ခြပန္းရွာရတာကိုက အၾကာၾကီးပဲ၊ ေသခ်င္ေစာ္ကို နံေရာ၊ အိမ္ကေနၿပီး ဘာမွလဲ မသိဘဲနဲ႔၊ အျပစ္တင္ေျပာဖို႔ပဲ’
‘ဟဲ့… သစ္ခြပန္းမရေတာ့ ဘာျဖစ္မွာမို႔လဲ၊ တျခားပန္းပန္ရတာပဲ၊ မလြယ္ရင္ မဝယ္နဲ႔လို႔ နင့္ကို ငါမမွာဘူးလားေျပာ…’
‘ေျပာလိုက္ရင္… ဒါမ်ိဳးပဲ၊ နာမည္ၾကီး တစ္လံုးနဲ႔ လုပ္ေနၿပီး ခင္ဗ်ား တက္ပြဲမွာ သစ္ခြပန္းေလာက္မွ မပန္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ပုဆိုးအဝါနဲ႔ပန္ဖို႔က ပင့္ကူသစ္ခြလြယ္လြယ္နဲ႔ ရတယ္၊ ပုဆိုးခရမ္းရယ္၊ ခ်ိတ္အနီရယ္ ထြက္ရွာရတာ၊ ခရမ္းသစ္ခြနဲ႔ အျဖဴသစ္ခြက ရွာလိုက္ရတာ ဆိုတာ ၿခံေတြထိ ေရာက္တယ္။
ေဒစီဂ်ိန္း တစ္ေယာက္ ၿငိမ္သက္သြားရင္း မိန္းမမ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ကိုပဲ့ မဲ့မဲ့ရြဲ႕ရြဲ႕ ထိုးႏိုင္ေတာ့တယ္။ ေက်နပ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္၊ မၿပံဳးတၿပံဳး၊ မုန္းဖို႔ကို ေကာင္းတယ္။ တစ္ခါတည္း တက္ပြဲ ဝတ္ဖို႔ ပုဆိုးေတြ သူ႔ဟာသူ စီစဥ္၊ သူ႔ဟာသူ စီမံ၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္မဝတ္ရေတာ့ဘူးလား ဘုရာ့။ သူ႔သေဘာ၊ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္၊ သူ႔အမိန္႔ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ လူကို ေငါက္ရတာနဲ႔ ငမ္းရတာနဲ႔၊ အရွင္သခင္ၾကီးေပါ့ေလ။ ၾကည့္ပါလား၊ ပံုစံကိုက၊ ဟိုတုန္းကနဲ႔မ်ား တျခားစီ… တျခားစီ၊ အေသြးမေမြးခ်င္း ဘာမွမဆိုင္ေတာ့ဘူး။ အိႏၵိယက ပေလကပ္အျပာနဲ႔၊ စပို႔ရွပ္ အျပာစင္းနဲ႔၊ နာရီနဲ႔၊ တစ္က်ပ္သားဆြဲၾကိဳးနဲ႔၊ လက္စြပ္နဲ႔၊ ဟန္းခ်ိန္းနဲ႔၊ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္မို႔ ကိုယ္ခ်ဥ္တာ မဟုတ္ဘူး ေခ်ာကို ေခ်ာတယ္။
‘ေဟာ.. လုပ္ၿပီ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေဗာင္းထဲက ပိုက္ဆံေတြလည္း မသိမ္းဘူး၊ ဒီအတိုင္းၾကီး ထားတယ္ ဟုတ္လား၊ ထား.. ထား… ဒီလိုသာ ထား… သိလား’
‘ဟဲ့… ဘယ္သူမွ မယူဘူး၊ အိမ္ေပၚမွာ ငါတစ္ေယာက္လံုး ရွိေနတဲ့ဟာ၊ ဘယ္သူ လာယူမွာလဲ’
‘ ေၾသာ္… ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ား ရွိေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ဝရန္တာ ထြက္အိပ္ေနတဲ့ ဥစၥာ၊ ဒီနားက ပစၥည္းေတြ အကုန္လံုးမသြားေတာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူး’
ကဲၨေျပာ… ေျပာ၊ သူပဲ အသိ၊ သူပဲ အတက္၊ အို… ကိုဖိုးသိ၊ ကိုတက္ပ၊ ဟင္း… လူကိုမ်ား ဝရန္တာထြက္အိပ္ေနသတဲ့၊ ထြက္အိပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးရွင္ေရ႕၊ ထြက္ေမွ်ာ္ေနတာ၊ ထြက္ေမွ်ာ္ေနတာ… ရွင့္ကို ထြက္ေမွ်ာ္ေနတာ၊ ေဗာင္းထဲက ပိုက္ဆံေတြလည္း သိမ္းႏိုင္ေပါင္ဘူး၊ ယူခ်င္တဲ့လူ အကုန္ယူေပါ့။
‘ကားက အေရးထဲ စက္ပ်က္ ေနေသးတယ္၊ ထမင္းဆာလိုက္တာ လြန္ေရာ၊ ခင္ဗ်ား စားၿပီးၿပီလား’
ေဒစီဂ်ိန္းက မူႏြဲ႔ႏြဲ႔မိန္းမမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ လွလွပပ ထိုးပစ္လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာ ဘုရားပြဲ လွည့္သြားေပမယ့္ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ပါးစပ္ဝါသီေလးက မေနေသးဘူး။
‘နင္ ဘယ္မွာမွ မစားခဲ့ဘူး ေပါ့ေလ… ဟုတ္လား’
‘ေၾသာ္… ဟုတ္တယ္၊ က်ဳပ္က ဘယ္ကစားခဲ့ရမွာလဲ’
‘မသိဘူးေလ… နင့္မွာ ရွိခ်င္ ရွိမွာေပါ့၊ ဟင္း… မစားခဲ့ဘူးလို႔ နင္ ၾကိမ္ရဲသလား… ကဲ…’
‘ဟာဗ်ာ… ထမင္း ဆာရတဲ့အထဲ၊ မသိဘူးဗ်ာ၊ မက်ိန္ဘူးဗ်ာ’
ဒါပဲ… သူ႔ေျပာလိုက္ရင္ ဒါပဲ၊ စိတ္ဆိုးရတာနဲ႔၊ စိတ္တိုရတာနဲ႔။
‘ဟဲ့… အဖံုၾကီးေရ၊ တို႔ ထမင္းစားမယ္ေဟ့… အိမ္ေပၚယူခဲ့၊ ကဲ… ေရခ်ိဳးဦးမွာလား၊ သြား…’
မင္းမင္းက ေဒစီဂ်ိန္းကို ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေရခ်ိဳးဆင္းသြားတယ္။ မႈန္ေတေတနဲ႔ ႐ိုက္ခ်င္စရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ေလး။
အဖံုၾကီးလာခ်တဲ့ ပုစြန္ခ်ဥ္သုပ္ပန္းကန္ထဲက တစ္ဇြန္း ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ ေကာ္စားမိေတာ့မွ ေဒစီဂ်ိန္း ဗိုက္ထဲက တအား ဆာလာတယ္။
ေၾသာ္… ခုနကေတာ့ ရင္ျပည့္သလို ရင္ကယ္သလို ဘာမွ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္။ စိတ္… စိတ္။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီး ခံေပဦးဟဲ့… ခံေပဦး။
အဓိပတိ 