နန္းတက္ပြဲမ်ား
ဝါေခါင္လဆန္း (၁၂) ရက္
ပြဲေတာ္ရဲ႕အစည္ဆံုးေန႔ ထံုးစံအတိုင္း ေနပူပူေအာက္မွာ လူပင္လယ္လႈိင္းၾကီးကို ေတြ႔ႏိုင္တယ္။
နတ္ဒိုးသံဟာ ပြဲေတာ္တစ္ကြင္းလံုးကို ဖံုးလႊမ္းထားတယ္။
ဘယ္ေနရာသြားသြား နတ္ဒိုးသံကို ၾကားႏိုင္တယ္။
ကနားတဲခန္းမ်ားစြာက ေၾကြေခါက္သံေတြဟာလည္း ဒီေန႔အဆူညံဆံုးပဲ။
ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကနားတဲခန္းေလးေတြေပၚမွာ လူေတြ အျပည့္ဒူးေလးေတြ တုပ္လို႔။ ကနားတဲခန္းေတြေပၚက နတ္ကေတာ္အားလံုးမွာ နတ္တစ္ပါးပါး ပူးဝင္ေနၾကၿပီး ထိုင္ရင္းနဲ႔ ယိမ္းယိုင္နတ္ဝင္ၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ မင္းႏွစ္ပါးနဲ႔ ပခန္းဦးမင္းေက်ာ္ေပါ့။ ဟိုကနားတဲေပၚမွာ ေဖၾကီးေက်ာ္၊ ဒီကနားတဲေပၚမွာလည္း ေဖၾကီးေက်ာ္၊ ဟိုကနားတည္းေပၚမွာလည္း မင္းၾကီးမင္းေလး၊ ဒီကနားတဲေပၚမွာလည္း မင္းၾကီးမင္းေလး။
လူအားလံုးကေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ေနရာ ကနားတဲေပၚက မင္းၾကီးမင္းေလးကို၊ ေဖၾကီးေက်ာ္ကို ႐ိုေသပ်ပ္ဝပ္စြာ ဒူးတုပ္ရွိခိုးၾကရင္း မ ခိုင္းၾကလို႔။
အေရာင္းအဝယ္ေကာင္းေအာင္ မ ပါဘုရား။
ထီေပါက္ေအာင္ မ ပါဘုရား။
ရာထူးတက္ေအာင္ မ ပါဘုရား။
ႏိုင္ငံျခားသြားရေအာင္ မ ပါဘုရား။
တိုက္တည္ရေအာင္ မ ပါဘုရား။
အက္စ္အီးဝယ္ႏိုင္ေအာင္ မ ပါဘုရား။
သားေတြ သမီးေတြ ဂုဏ္ထူးမ်ားမ်ားနဲ႔ ေဆးဝင္ေအာင္ မ ပါဘုရား။
မ ပါဘုရား မ်ားစြာကို မင္းႏွစ္ပါးနဲ႔ ေဖၾကီးေက်ာ္တို႔က ျဖစ္ေစဟဲ့လို႔ တာဝန္ယူအာမခံတဲ့အခါ ကန္ေတာ့ေၾကးနဲ႔ ၾကက္ေလာင္းေၾကး၊ ပုလင္းဖိုးတို႔ကို ဝမ္းသာအားရ ဆက္ၾကတယ္။ ေဖၾကီးေက်ာ္ရဲ႕ ဝါသနာအရ ‘ေဟ့… အေဖၾကီးက လုပ္လို႔၊ ‘မ’ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လဲကြ’ လို႔ ေလာင္းစားတဲ့အခါ ‘မွန္ပါ… ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အေဖၾကီးအတြက္ ေပ်ာ္ပြဲမ်ား ေပးပါမယ္ဘုရာ့၊ တက္ပြဲမ်ား ေပးပါမယ့္ဘုရာ့’နဲ႔ အေပးအယူ ကတိစကားေတြကို ေလွ်ာက္တင္ၾကရျပန္တယ္။ နတ္ကေတာ္ေတြရဲ႕ ကန္ေတာ့ပြဲနဲ႔ ၾကက္ဖလားထဲမွာ ေငြေတြနဲ႔ ေမာက္လွ်ံေနတယ္။
ဒီလိုေန႔ကေတာ့ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားဝင္းထဲ တစ္ေနရာမွာ ပိတ္ျဖဴေလးခင္း၊ ဖလား ေလးေရွ႕ခ်၊ နတ္ေဟာတဲ့ နတ္ကေတာ္ေတာင္ ဖလားထဲ ပိုက္ဆံျပည့္တယ္။ ဆယ္တန္၊ ငါးက်ပ္တန္၊ က်ပ္တန္ ကေလးေတြေပါ့။ လူတန္ခိုးရွိတဲ့ ကနားတဲတန္းေတြေပၚက ဖလားေတြထဲမွာလိုေတာ့ ကိုးဆယ္တန္ ႏွစ္ရာတန္ မပါဘူးေပါ့။
ဘုရားဝင္းထဲမွာ နတ္ေမးတဲ့သူေတြက ညဆို တစ္ခ်ပ္ ငါးက်ပ္တန္ ဖ်ားငွားအိပ္ၿပီး မနက္က် ပါလာတဲ့ စားအိုး စားခြက္ေလးနဲ႔ ျဖစ္သလို ထမင္းဟင္းခ်က္စားတဲ့ ရြားနီးခ်ဳပ္စပ္က ႏြမ္းပါးတဲ့ သူေတြ။
ဘုရားဝင္းထဲမွာ ဖ်ာငွားစားတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ ေစ်းေပါေပါထမင္းဆိုင္ ရွိတယ္။ ဘုရားအထြက္မွာ ဟင္းခ်က္စရာ ပ်ံက်ေစ်းေလးလည္း ရွိတယ္။
ဒီလိုရက္မွာ ဖ်ာငွားစားသူေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကတယ္။
ဝါးေတာင္းပက္ပက္ေလးေတြနဲ႔ အဆင္သင့္ ကန္ေတာ့ပြဲေလးေတြ ေရာင္းတဲ့သူေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကတယ္။
ေရာင္စံု ေဗာင္းေတာ္ပဝါေရာင္းတဲ့သူေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကတယ္။
ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားဝင္းထဲက မင္းႏွစ္ပါး လူ႔ဘဝတုန္းက ဒိုးထိုးေဆာ့ကစားခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ဒိုးသည္ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ပန္ေတာ္ ပန္းသည္ေလးေတြကေတာ့ မ်က္စိေတာင္ မဖြင့္ေတာ့ဘူး။ ဒီရာသီမွာေပၚတဲ့ ျမစ္ၾကီးနား နာနတ္သီးသည္ေတြ၊ အေအးဆိုင္ေတြ၊ ပြဲေတာ္မုန္႔သည္ေတြ၊ ေတာင္ျပဳန္းလက္ေဆာင္ ဆြဲၾကိဳး၊ လက္ေကာက္ ေရႊတုဆိုင္ေလးေတြ၊ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတြ၊ လူပင္လယ္လႈိင္းလံုးၾကီးကို အမွီျပဳၿပီး အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။
မုန္႔ဖက္ထုပ္၊ စလူမုန္႔၊ ကေရကရာ စတဲ့ ပြဲေတာ္မုန္႔ထုပ္ေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး လည္ပင္းေတြ၊ လက္ေတြမွာ ဝင္းဝင္းလက္ေနေအာင္ ေရႊဆြဲၾကိဳး၊ ေရႊလက္ေကာက္အတုေတြကို အေပ်ာ္ဝတ္ဆင္ထားၾကတဲ့ လူေတြဟာ ကနားတဲခန္းေတြေပၚမွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ မင္းႏွစ္ပါးနဲ႔ ေဖၾကီးေက်ာ္ဆီကို တိုးေဝွ႔သြားလာေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ နန္းၾကီးအနီး ၿခံဝင္းထဲက ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ နတ္နန္းအိမ္ေပၚမွာပူးကပ္ေရာက္ရွိေနတဲ့ နတ္ကေတာ့ မင္းႏွစ္ပါးနဲ႔ ေဖၾကီးေက်ာ္ မဟုတ္ဘူး။ မိန္းမေတြ အလြန္သေဘာက်တဲ့ အေမဂ်မ္းနတ္ေလ။
‘ဟဲ့… အေမက လမ္းဆံုက ဂ်မ္းဘံုဟဲ့။ ပါးစပ္ကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ။ အေမက ထန္းရည္ေလး အရက္ေလးလည္း ၾကိဳက္တယ္။ အေမ့လင္က ကိုတက္ခါး၊ သူခိုးၾကီး ငတတ္ျပားဆိုတဲ့ ကိုတက္ခါး၊ ကိုတက္ခါးက ေနျပည္ေတာ္မွာ ေရႊတိုက္စိုးဘဝနဲ႔ ေကာင္းစားၿပီး အေမ့ဆီျပန္မလာေတာ့ အေမက လိုက္သြားတယ္။ ေနျပည္ေတာ္နား အေမေရာက္သြားေတာ့ ဘုရင့္တပ္မေတာ္ၾကီး ခ်ီလာတာကို အေမက ေတာသူပဲ၊ ဘယ္သိမလဲ။ လမ္းကို ျဖတ္ေျပးေတာ့ ဟဲ့… ဘုရင့္တပ္မေတာ္ၾကီး ခ်ီလာတာကို တပ္ဦးက ျဖတ္ကူးရဲတာ ဘယ္သူလဲဟဲ့ ေရွ႕ေတာ္သြင္းဆိုၿပီး အေမ့ကို စစ္သားေတြက ဖမ္းေတာ့ အေမက ထန္းရည္ကလည္း မူးမူးနဲ႔ အယုတၱ အနတၱကုန္ေအာင္ ဆဲခ်လိုက္တယ္ဟဲ့’
အေမဂ်မ္းရဲ႕ ညစ္ညမ္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ အဆဲေတြကို မိန္းမေတြက ရွက္မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ သေဘာက်ရယ္ၾကတယ္။ သာမန္အခ်ိန္ဆို ဘယ္နားေထာင္ရဲပါ့မလဲ။ ဒါ နတ္ဝင္ေနလို႔ နားေထာင္ရဲတာေပါ့။ နတ္ကေတာ္ကလည္း သာမာန္အခ်ိန္ဆို ဒီလို ဂုဏ္သေရရွိ မိန္းမေတြေရွ႕ ဘယ္ဒီလိုထြက္ရဲမလဲ။ ဒါ နတ္ဝင္ေနလို႔ ထြက္ရဲတာေပါ့။
ေဒစီဂ်ိန္းကေတာ့ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ၾကီးကို အဘြားၾကီးလို ဖြာလိုက္၊ လက္ဖက္ဆီစိမ္ေလး ေကာက္ၿမံဳလိုက္၊ အရက္ေလး တစ္က်ိဳက္က်ိဳက္လိုက္၊ ေျပာခ်င္တဲ့ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြကို အေမဂ်မ္းအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေျပာလိုက္နဲ႔ ေၾကာ္တဲ့ ေလွာ္တဲ့လုပ္ငန္းမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီး အရွိန္ရေနေတာ့တယ္။
‘ေအး… အဲဒီမွာ ဒါေလာက္႐ိုင္းပ်ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေတာသူမဆိုၿပီး အေမ့ကို ႐ိုက္သတ္ပစ္လိုက္ၾကလို႔ အေမ ေသရတာ။ ဘယ္ကို ႐ိုက္သတ္တယ္ဆိုတာကိုေရာ ေျပာရဦးမလား’
‘ေတာ္ပါေတာ့ အေမရယ္၊ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့’
ေဘးနားက မင္းမင္းက ေဒစီဂ်ိန္းအေၾကာင္းကို သိလို႔ အသာဝင္ထိန္းတယ္။ နည္းနည္း ေထြေတေတျဖစ္ေနတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းက မင္းမင္းကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္တယ္။
‘ဟင္… အမယ္ေလး… ကိုတက္ခါးပါလား။ ေမာင္ကိုတက္ခါး’
ဒုကၡပါပဲ။ ေျပာမိကာမွ ပိုဆိုးကုန္ၿပီ။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္ရွက္တာ။ သိပ္စိတ္ညစ္တာ။ မင္းမင္း မအီမသာမ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ေပၚလွဲခ်လိုက္တဲ့ ေဒစီဂ်ိန္း အေမဂ်မ္းကို အသာထိန္းေပြ႔ထားရတယ္။ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ပါနဲ႔လို႔ ဘယ္ႏွခါေျပာေျပာ ဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး။
ဒါေပမယ့္ ခုလိုအခ်ိန္ မင္းမင္း စိတ္မဆိုးရဲဘူး။ သူ႔ကို ပစ္ခ်ၿပီး ထမသြားရဲဘူး။ မင္းမင္းလုပ္လိုက္ရင္ အေမဂ်မ္းထက္ေတာင္ ၾကမ္းတဲ့ အေမဂ်ိန္းက လူေရွ႕သူေရွ႕မေရွာင္ အရွက္ခြဲျပလိမ့္မယ္။ အေမဂ်မ္းအရွိန္နဲ႔ ပိုေတာင္ဆိုးႏိုင္တယ္။ တစ္ခါ မင္းမင္းခံရၿပီးၿပီေလ။ ေပ်ာ္ပြဲေပးတဲ့ ကနားပြဲတစ္ပြဲမွာ သူ အေမဂ်မ္းဝင္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မင္းမင္းက လုပ္ေပးေနက်ျဖစ္တဲ့ ပဝါစြန္းမွာ ပ႐ုတ္ဆီသုတ္ဖို႔ကိစၥေမ့သြားတယ္။
အေမဂ်မ္းက သူ႔ဘဝအေၾကာင္း ခုနလိုေျပာၿပီး ကိုတက္ခါးကို လြမ္းတဲ့အခါမွာ မ်က္ရည္အစစ္က်ၿပီး ဆိုင္းနဲ႔ ကမွာေလ။ ပဝါစြန္းကို ပ႐ုတ္ဆီသုတ္ဖို႔ မင္းမင္းက ေမ့ေနေတာ့ ဘယ္ေလာက္တို႔တို႔ မ်က္ရည္မထြက္ေတာ့ဘူး။ မထြက္ေတာ့ မင္းမင္းကို အသာကပ္ ေမးတယ္။ အဲဒီမွာ ဟာ… ေမ့သြားတယ္လို႔ မင္းမင္းကလည္း ေျပာလိုက္ေရာ အေမဂ်မ္းဘဝနဲ႔ ဆဲလိုက္ဆိုလိုက္ ေျပာလိုက္တာ ရစရာကို မရွိေတာ့ဘူး။ ေအးေလ မင္းမင္းဘဝမွာ ရွက္ျခင္းဆိုတာကို ေမ့ထားခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။
‘ကဲ… ေကာင္မေတြ ဘာရယ္ၾကတာလဲ။ နင္တို႔က ဟင္… ကိုတက္ခါးက ငါ့လင္ဟဲ့ သိလား။ ေတးသီမဆံုးတဲ့ ေအးၾကည္ကုန္းက အေမဂ်မ္းလင္။ ဟဲ့… ဟဲ့… ဆက္ၾက၊ ငါ့ထန္းရည္ဖိုး၊ လက္ဖက္ဖိုး’
မိန္းမတစ္သိုက္ ႐ို႐ိုေသေသ ေရွ႕တိုးၿပီး ပိုက္ဆံေတြ ဆက္ၾကတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက ေခါင္းတုန္တုန္၊ လည္တုန္တုန္ မ်က္စိမႈန္မႈန္အဘြားၾကီး ဟန္ပန္အမူအရာနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို လက္ကာၾကည့္တယ္။
‘ဟဲ့ေကာင္မ၊ နင္ အေရာင္းအဝယ္တစ္ခု ဓိဠာန္ထားတယ္ မဟုတ္လား။ ေအး… အဲဒီအေရာင္းအဝယ္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ အေမက လုပ္ေပးမယ္ေတာ့္၊ လုပ္ေပးမယ္’
ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္ ညစ္တီးညစ္ပတ္စကားေတြကိုပဲ မိန္းမက လက္အုပ္ခ်ီ နာခံယံုၾကည္လို႔ ေနတယ္။
‘ဟဲ့… ဟိုေကာင္မ တစ္ေယာက္ကေရာ။ ေရွ႕တိုးဟဲ့၊ အေမ့နားလာ၊ လင္မႈေၾကာင့္ ရင္ထုေနရတဲ့ေကာင္မ၊ ဘာမွ မပူနဲ႔။ အေမျပန္ေခၚေပးမယ္။ အေမ ထဘီတစ္ခါယမ္းရွိတယ္ဟဲ့။ ကိုတက္ခါးတုန္းကလည္း အေမ့မယ္ ဒီလိုပဲ၊ ၾကားလားဟဲ့… ဟိုေကာင္မ’
ေရႊေတြ၊ စိန္ေတြ သီးေနတဲ့ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္က ေရွ႕တိုးၿပီး ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ဆက္တယ္။ တစ္ခါတည္း အေမဂ်မ္းက ျဗက္ဆိုဆြဲၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။
‘ငါက ဒီပိုက္ဆံေလာက္ကို ဘာလုပ္ရမွာတံုးဟဲ့။ ဟင္း…ညည္းက အေမဂ်မ္းအတြက္က် ႏွေျမာတယ္။ ေအာက္လမ္းေတြနဲ႔ဓါတ္႐ိုက္ဖို႔က် ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္၊ ဟုတ္လားဟဲ့’
‘မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္၊ ေက်နပ္ပါ။ အေမ့သား ျပန္လာေတာ့ ေပ်ာ္ပြဲမ်ား က်င္းပါ့မယ္’
‘ေဟ့… မလိုခ်င္ဘူး။ ခုခ်က္ခ်င္းလုပ္။ ေလမလိုခ်င္ဘူး။ ေလေပးရင္ ေလရမွာပဲ။ နတ္ကလည္း ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာတတ္တယ္’
ေဟာ… လုပ္ကုန္ၿပီ။ ေဒစီဂ်ိန္းစကားေတြ ပါလာၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း မင္းမင္းက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ဟိုမိန္းမကို အသာေမးေငါ့ျပရင္း အေျခအေနကို ဝင္ထိန္းရတယ္။
ဟိုမိန္းမက ပိုက္ဆံအိတ္ဖြင့္ၿပီး ႏွစ္ရာတန္တစ္ခ်ပ္ ထုတ္ရွာပါတယ္။
‘လမ္းဆံုက ဂ်မ္းဘံု၊ နာမည္တစ္လံုးနဲ႔ေနတာ။ သူမ်ားဆီ မသဒၶါေရစာကို အတင္း ဓါးျပတိုက္မေတာင္းဘူး။ မေက်နပ္ရင္ ျပန္ယူသြားပါ’
ၾကည့္… ၾကည့္၊ လုပ္လိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ကေတာ့ လုပ္လိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ဟိုမိန္းမမယ္ ေက်နပ္ပါ အေမရယ္… အေမရယ္နဲ႔ေျပာလိုက္ရတာ။ မင္းမင္းကပါ ‘ေက်နပ္ပါ အေမ’ ဘာညာနဲ႔ဝင္ထိန္းမွ ေနာက္မိန္းမတစ္ေယာက္ဆီကို ကူးသြားတယ္။
ဒီလိုပဲ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ကေတာ့ မင္းမင္း ဘယ္လိုေျပာျပ၊ ေျပာျပ ဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္က သူတို႔ဆီက ပိုက္ဆံရေအာင္ေတာင္းဖို႔ အေရးၾကီးတာ။ ပါးစပ္ကေလးပဲ။ ပါးစပ္ကေလးက လိမၼာဖို႔ပဲ၊ ခ်ိဳသာဖို႔ပဲဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ နားမလည္ဘူး။ ငါက ခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ လိမ္ရမွာေပါ့ဆိုတာေတြက လုပ္လိုက္ေသးတယ္။
ဒါ လိမ္တာမွ မဟုတ္တာ။ မင္းမင္းကေတာ့ ကိုယ္ ထမင္းစားေနတဲ့ ဒီအလုပ္ဟာ လိမ္စားတဲ့အလုပ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံေတြပိုလွ်ံေနတဲ့သူေတြက သူတို႔အက်ိဳးအတြက္ ေပးတဲ့ပိုက္ဆံကို မင္းမင္းတို႔ ခြဲေဝစားၾကတာပါ။ ေဒစီဂ်ိန္းကို မွီခိုေနတဲ့အဖြဲ႔၊ ဆိုင္းမိသားစု၊ ေနာက္ဆံုး ငွက္ေပ်ာသီး၊ အုန္းသီးသည္ေလးေတြအဆံုး ခြဲေဝစားၾကရတယ္။
ဒီေခတ္ၾကီးမွာ မိသားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဒီအလုပ္က ထမင္းဝေအာင္ ေကၽြးႏိုင္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ပိုက္ဆံေတြကို ပိုေနတဲ့သူေတြဆီက ပိုက္ဆံရေအာင္ ေတာင္းတာဟာ တရားတယ္လို႔ မင္းမင္းထင္တယ္။ အရႈပ္မၾကီးရယ္၊ ခင္ဗ်ား ေၾကာ္ေလွာ္ေနတာေတြဟာ မိသားစု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထမင္းစားဖို႔ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ား ကုသိုလ္ရပါတယ္။
‘ေအး… ေအး၊ လိုခ်င္တာရေစ့မယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား။ အေမ့ထဘီ တစ္ခါမယမ္းရပါဘူး သမီးရဲ႕၊ ဟုတ္ရဲ႕လား’
ေဒစီဂ်ိန္းတစ္ေယာက္ ေၾကာ္လို႔ေလွာ္လို႔ ေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ မိန္းမတစ္ဖြဲ႔ တဝုန္းဝုန္း အိမ္ေပၚတက္လာၾကတယ္။
‘ကိုဘစီ… ကိုဘစီ၊ က်ဴပ္တို႔ ဆြဲၾကိဳးျဖတ္ခံရလို႔’
‘ဘာဟဲ့’
အေမဂ်မ္း ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားတယ္။ မိန္းမေတြက ေဒစီဂ်ိန္းကို ကိုဘစီပဲ ေခၚတဲ့ ေအာက္ဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတာသူေဌးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ညေန တက္ပြဲဒကာေတြ။
‘ဟဲ့… ဘယ္သူ႔ဆြဲၾကိဳးလဲ’
ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေဒစီဂ်ိန္းဆီက အေမဂ်မ္း လိပ္ျပာခြာသြားတယ္။
‘က်ဳပ္ဆြဲၾကိဳးေလ၊ ႏွစ္က်ပ္သား ၾကိဳးၾကီး။ လုပ္ပါဦး ကိုဘစီ၊ နတ္ေမးပါဦး’
‘ေၾသာ္… ဟဲ့…ငါမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ခါးပိုက္ႏႈိက္က ျဖတ္သြားတာ နတ္က တက္ႏိုင္မလား။ ကဲ… ညည္းတို႔ ငါ အတန္တန္မွာလိုက္ရဲ႕သားနဲ႔။ ဟဲ့… မင္းမင္း လာ’
ေခၚၿပီ ေခၚၿပီ။ သူလုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ဖို႔အတြက္ မင္းမင္း ေခၚၿပီ။ ဒီမွာ… အေမဂ်မ္းပရိတ္သတ္ေတြကို ေျပလည္ေအာင္ မင္းမင္းက ရွင္းျပေနတုန္း ရွိေသးတယ္။
‘ဘာလဲ… ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္မွာလဲ’
‘ဟဲ့… ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ရဲစခန္းတိုင္မွာေပါ့။ သြား… နင္က ရဲစခန္းမွာ တိုင္ခ်က္သြား ဖြင့္။ ငါက ေငြခင္ဆီ သြားမယ္’
‘ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ေငြခင္က ဘာလုပ္ဖို႔လဲ’
‘ဟဲ့… နင္သိသားနဲ႔။ ေပြခ်င္ ေငြခင္ဆီသြား၊ ကိုယ္က အရႈပ္အေပြကိစၥျဖစ္ၿပီ။ သူ႔ဆီက ရဲစခန္းထက္ေတာင္ ျမန္ခ်င္ျမန္ဦးမယ္။ သြား… သြား… ငါေျပာတာလုပ္။ ဟဲ့… ပိုက္ဆံရွိရဲ႕လား။ ေရာ့… ပိုက္ဆံက ပါသြားမွ’
လုပ္ေတာ့မယ္၊ လုပ္ေတာ့မယ္ ၾကည့္၊ ခုန အေမဂ်မ္း မိန္းမေတြဆက္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြထဲက ႏွစ္ရာတန္တစ္ခ်ပ္ လွမ္းယူတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဟိုဆြဲၾကိဳးျဖတ္ခံရတဲ့ မိန္းမက ဒီကယူ… ဒီကယူဆိုၿပီး ပိုက္ဆံလွမ္းေပးလို႔။
ေဟာ… သူကေတာ့ အိမ္ေနရင္းဝတ္ ပုဆိုးထဘီ ဖိုသီဖတ္သီၾကီးနဲ႔ ခံုဖိနပ္ၾကီးစီးၿပီး ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ထြက္သြားၿပီ။
‘အေဖာ္တစ္ေယာက္ ေခၚသြားပါလား’
‘မလိုဘူး၊ ဘယ္သူမွ မလိုက္ခဲ့နဲ႔’
ေဒစီဂ်ိန္းက ျပန္ေအာ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ကနားတဲခန္းေတြၾကားထဲ တိုးဝင္သြားတယ္။ သြားရင္းက အိတ္ေထာင္ထဲက မ်က္မွန္ကို ထုတ္တပ္တယ္။ မ်က္စိက မႈန္ၿပီေလ။ မ်က္မွန္က တပ္ရၿပီ။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္တြင္းပဲ မႈန္ၿပီေပါ့။ လူကသာ အရြယ္တင္လို႔ ငါးဆယ္ေက်ာ္ မထင္ရတာ။
ေငြခင္ကို ဘယ္မွာ လိုက္ရွာရပါ့မလဲ။ ဒါေလာက္ ျပြတ္သိပ္ထိုးေနတဲ့ ကနားတဲေတြကို တစ္ကနားဝင္ တစ္ကနားထြက္ လိုက္ရွာရင္ေတာ့ ေသလိမ့္မယ္။ ဒီအေျခာက္မ ကနားက ေနရာအတည္တက်ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီႏွစ္ တစ္ေနရာ၊ ေနာက္ႏွစ္ တစ္ေနရာ။ ေျပာင္းခ်င္ရာ ေျပာင္းေနတာ။
ဒီဟာမက လူေပ၊ လူေတ၊ လူရြတ္မ။
နာမည္တစ္လံုးနဲ႔ေနတာ။ ‘ေပြခ်င္ ေငြခင္ဆီသြား’တဲ့။
သူ႔နာမည္ရင္းက ေသာင္းခင္ပါ။ ရႈပ္ရမယ့္ကိစၥ၊ ေပြရမယ့္ကိစၥမွန္သမွ် သူ မပါရင္ မၿပီးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘိုင္ျပတ္ေနတာခ်ည္းပဲ။ သူ႔လက္ထဲ ပိုက္ဆံက ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာၾကာမေနဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ဝိုင္းၿပီး ေငြခင္ ေငြခင္နဲ႔ ေခၚရင္းက ေငြခင္ျဖစ္သြားေရာ။ ပြဲေတာ္တြင္းမွာ အတိုးနဲ႔ ေငြေခ်းခ်င္လား၊ ေရႊေပါင္ခ်င္သလား၊ ေရာင္းခ်င္သလား၊ နတ္ပံုေတာ္ ေပါင္ခ်င္သလား၊ ၾကက္ဖလား ေပါင္ခ်င္သလား၊ ေတာင္ရွည္ပုဆိုး ေပါင္ခ်င္သလား၊ ထိုင္မသိမ္း ေပါင္ခ်င္သလား၊ မိန္းမလ်ာ ေယာက္်ားခ်င္း အလဲအလွယ္လုပ္မလား၊ ယုတ္စြအဆံုး ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရရင္ေတာင္ သူ႔ဆီ သြားစံုစမ္း၊ ရဲစခန္းထက္ ျမန္ျမန္သိႏိုင္တယ္။
သူ႔ကို ကိုးကြယ္တဲ့သူေတြထဲမွာ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတြ ပါတယ္ေလ။ ကဲ… ကုန္ေရာ၊ အဲဒီေတာ့ အရႈပ္အေပြကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေငြခင္ဆီသြား။ ‘ေပြခ်င္ ေငြခင္ဆီသြား’ပဲ။
သူနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က တစ္ရြယ္တည္း၊ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ။ ေတာင္ျပဳန္းပြဲကို ေရာက္တာက် ေငြခင္က ေစာတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ သူက အလည္မျဖစ္ေနၿပီ။ နန္းၾကီးေရွ႕ သံတံခါး႐ိုးရာမွာ ခုန္ၾကရင္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၾကတာ။ မဟုတ္တာ မွန္သမွ် သင္ေပးတဲ့ဆရာလည္း ဆရာေပါ့။ ေဒစီဂ်ိန္းနဲ႔ကို ေအာက္ဘက္က နတ္ကနားပြဲေတြ လိုက္ကေနေသးတယ္။ ဟိုတုန္းက သူကလည္း ဆံပင္ရွည္နဲ႔။ ဆံပင္တစ္ရပ္ လူတစ္ရပ္။ ေအာက္ဘက္က နတ္ဆိုရင္ ဆံပင္ရွည္နဲ႔မွေလ။
‘ဟဲ့… ေဒစီဂ်ိန္းၾကီး၊ ဘယ္တံုးဟဲ့။ လင္ေပ်ာက္လို႔လား’
ေဘးကနားတဲေတြဆီက လွမ္းေအာ္တဲ့ အေျခာက္မ အသံျပာျပာေပၚလာတာနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းက မိန္းမလ်ာတို႔ရဲ႕ပင္တိုင္ လက္သံုးအဆဲ ေဖနဲ႔ ကိုင္တုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္သူလဲလို႔။ လက္ေကာက္မ မိေႏြေလ။ မိတ္ကပ္ေတြနဲ႔၊ ပန္းေတြနဲ႔၊ ေၾကြကလပ္ေရွ႕မွာ စီးကရက္ၾကားညွပ္နဲ႔ ေၾကာ္ေလွာ္ေနတာေလ။
‘ဟဲ့… ေငြခင့္နန္းက ဘယ္နားမွာလဲဟဲ့။ လက္ေကာက္မ’
‘သူက နတ္သမီးပဲဟဲ့။ တာဝတိ ံသာမွာ ေနမွာေပါ့’
ေဒစီဂ်ိန္းက ဒုတိယအၾကိမ္ ေဖနဲ႔ကိုင္တုတ္လိုက္ျပန္တယ္။
‘ဟဲ့… ေျပာစမ္း၊ ဘယ္နားမွာတံုး’
‘တကယ္မသိဘူး။ သူမ်ားေတြ ေမးသြား’
ေဒစီဂ်ိန္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ဆဲၿပီး ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ကနားတဲေတြၾကား တိုးရျပန္တယ္။
လက္ေကာက္မဆိုတဲ့ဟာမ ပါးေရ နားေရ တြန္႔တာေတာင္ အခ်ိဳးက မေျပာင္းဘူး။
ေဒစီဂ်ိန္းရယ္၊ ေငြခင္ရယ္၊ လက္ေကာက္ရယ္က သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ဟိုတုန္းက မိန္းမလ်ာေပါက္စေလးေတြဘဝနဲ႔ ေတာင္ျပဳန္းမွာ အတြဲညီခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဘာမွ မသိဘူး။ လွလွပပဝတ္စားၿပီး သံတံခါး႐ိုးရာ ကဖို႔ရယ္၊ လူေတြနဲ႔ တ႐ုန္း႐ုန္းလုပ္ဖို႔ရယ္ ဒါပဲ။ အခ်ိန္တန္ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ၿဖီးလိမ္းၿပီး ထြက္ကလိုက္ၾက၊ ေပ်ာ္လိုက္ၾက၊ မိုးလင္းေပါက္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ျပန္လာအိပ္၊ ႏိုးတာနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳးစားေသာက္၊ ျပင္ဆင္ၿပီး ျပန္ထြက္၊ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိဘူး။
သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ကနားတဲေလး တစ္တဲမွာ စုငွားေနၾကတာ။ တစ္ႏွစ္တာေတာ့ ငွားတဲ့လူေတြမ်ားတယ္။ နင္တို႔က လူရင္းေတြ၊ နင္တို႔လည္း က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ေနရေအာင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲ ေနၾကဆိုၿပီး ကနားတဲေတြ ငွားစားတဲ့ မသိန္းသိန္းဆိုတဲ့ မိန္းမက ေလာဘတိုက္ၿပီး ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝင္းထဲ ထားေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ခ်င္း ပိုက္ဆံအေဝမတည့္မႈနဲ႔ ဘုန္းၾကီးက ပစၥည္းေတြ ဆြဲလႊင့္ပစ္ၿပီး ေက်ာင္းထဲက ႏွင္ထုတ္လိုက္တာေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ဘံုေပ်ာက္ေရာ။ ရယ္လည္း ရယ္ရ၊ စိတ္ကလည္း ညစ္ေပါ့။
‘ေဟ့… အခ်ိန္တန္ အမွန္ျဖစ္ရင္ ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘုရင္ေက်ာ္ သခင္ေက်ာ္၊ ေဖၾကီးေက်ာ္အေၾကာင္း သိတယ္မဟုတ္လားေဟ့’
ဟိတ္နဲ႔ ဟန္နဲ႔ ၾကိမ္းေမာင္းလိုက္တဲ့ အသံလာရာဆီကို ေဒစီဂ်ိန္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလို… နတ္မိမယ္ စိမ္းကလ်ာပါလား။ မၾကာခင္က လင္နဲ႔ကြဲထားတဲ့ စိမ္းကလ်ာ။
‘လိပ္ျပာရွင္က လင္တရူးေနတာပါေတာ့္။ လင္တရူးေနတာပါ’
ေဒစီဂ်ိန္းက ေအာ္ေအာ္ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ရင္း ေႏွာက္ပစ္ခဲ့တယ္။ ေဖၾကီးေက်ာ္ ပူးေနတဲ့ စိမ္းကလ်ာကေတာ့ ေႏွာက္သြားတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းကို ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာပဲ ဆဲႏိုင္ေတာ့တယ္။
ေညွာ္နံ႔ေတြမႊန္ၿပီး ကက္ဆက္သံ ဆူညံပြက္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္နားက ေဒစီဂ်ိန္းျဖတ္ေတာ့ ဆိုင္ထဲက လူေျပာင္လူေနာက္ေလးတစ္စုက မၾကားတၾကား လွမ္းစတယ္။ ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးတို႔ ျဖစ္သြားလိုက္ပံုမ်ား သေဘာက်တဲ့ မ်က္ေစာင္းကို ခ်ိတ္၊ တင္ပါးကို ယမ္းတဲ့ၿပီး ျဖစ္သြားတာ၊ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေပမယ့္ ေဖာက္သည္က ေမွ်ာ္ခ်င္ေသးတယ္။
‘ဂ်ိန္း… ဘယ္လိုလဲ’
‘ေၾသာ္… မလြမ္၊ ေငြခင့္လိုက္ရွာေနတာ’
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဒစီဂ်ိန္းက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရပ္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ မိန္းမလ်ာ အလြမ္က ရန္ကုန္သူ၊ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိတ႐ုတ္ကျပားမ။ ဘြဲ႔ေတြဘာေတြ ရၿပီးသား၊ မ်က္မွန္ေလးနဲ႔ ပိန္ပိန္ျဖဴျဖဴ၊ ခပ္ေအးေအး ေနတတ္တယ္။ သူလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ကိုးကြယ္သူေတြနဲ႔ တန္ခိုးထက္သား။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမလ်ာတို႔ ထံုးစံအတိုင္း လင္ကို အမ္းရတာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။
‘ေငြခင္ ဘယ္နားမလဲ သိလား’
‘ဟိုဒင္း… အရင္သူေဌးကုန္း ရွိပါေရာလား။ အဲဒီ ေျမာက္နားမယ္ ေျပာတယ္’
‘ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ၊ သြားမယ္ မလြမ္’
ဒီဟာမ ေငြခင္ဟာ သူေဌးကုန္းနားကကို မခြာႏိုင္ဘူး။ သူေဌးကုန္းပ်က္တာေတာင္ ဒီနား ဝဲလည္လွည့္ေနတယ္။ အင္း… မလြမ္ေျပာသလို အရင္သူေဌးကုန္းဆိုတာ ဟိုတုန္းက တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။
ရန္ကုန္တို႔၊ မႏၲေလးတို႔၊ ေမာ္လၿမိဳင္တို႔၊ ပုသိမ္တို႔ ၿမိဳ႕ၾကီးေတြက သူေဌးကေတာ္ေတြ၊ သူေဌးမေတြ အေနမ်ားတဲ့ ကနားတဲအစုေလးေပါ့။ ပိုက္ဆံကလည္း ေပါေပါ၊ လြတ္ကလည္း လြတ္လပ္၊ မိန္းမလ်ာဆိုတဲ့ဟာေတြကလည္း (ကိုယ္ကစၿပီး) အေၾကာ္အေလွာ္ေတြက တတ္ၾကပါဘိသနဲ႔။ အေပ်ာ္ေတြစံု ကုန္ၾကတာေပါ့။ မိန္းမလ်ာေတြရဲ႕ လင္ေလးေတြနဲ႔ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္သူေဌးမ၊ သူေဌးကေတာ္ေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြ။ ခပ္လည္လည္ ေယာက္်ားတစ္ပိုင္း မိန္းမလ်ာေတြနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ။ သူေဌးမေတြ၊ သူေဌးကေတာ္ေတြ ပိုက္ဆံကုန္၊ ဆြဲၾကိဳးကုန္၊ လက္ေကာက္ကုန္၊ ေနာက္ ပါသမွ်ကုန္ေရာ။ အဲဒီမွာ အဲဒီေနရာ ကနားတဲအစုေလးကို သူေဌးေတြ ကုန္လို႔ ‘သူေဌးကုန္၊ သူေဌးကုန္’နဲ႔ ေခၚရင္း ကာလေရြ႕လ်ားေတာ့ ‘သူေဌးကုန္း’ ျဖစ္သြားေရာ။
သူေဌးကုန္း စည္ကားစဥ္က ေငြခင္တို႔က သူ မပါရင္ မၿပီးတဲ့ ဆရာမၾကီးေပါ့။ ဘယ္သူေဌးမရဲ႕ ေကာင္းေလးနဲ႔ ဘယ္သူေဌးမရဲ႕ေကာင္ေလး အလဲအလွယ္၊ ဘယ္သူေဌးမ လက္ေကာက္ အေရာင္းအဝယ္၊ ဆြဲၾကိဳးအေရာင္းအဝယ္၊ သူေဌးမေတြ ေဆးထိုး၊ ေဆးစားကိစၥ။ သူအကုန္ပါ။ ေပြခ်င္ရင္ ေငြခင္ဆီသြား။ ေပြခ်င္သမွ် ေငြခင္ရပဲ။ သူေဌးကုန္း ေကာင္းစားစဥ္ကပဲ သူလက္ထဲ ေငြမျပတ္တာ ေတြ႔ဖူးတယ္။
သူေဌးကုန္းပ်က္ေတာ့လည္း တခ်ိဳ႕သူေဌးမေတြ သနားစရာၾကီးပါ။ ေတြ႔တဲ့ေကာင္ေလး စြဲလမ္းၿပီး ေနာက္ႏွစ္လာကုန္၊ ေနာက္ႏွစ္လာကုန္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြ ပ်က္ၿပီး ေကာင္ေလးရဲ႕မိန္းမ မိန္းမလ်ာ နတ္ကေတာ္ဆီမွာ ခိုကပ္ေနရင္း ထမင္းခ်က္ေတြ ဘာေတြျဖစ္လို႔၊ ယံုႏိုင္စရာမရွိဘူး။ ဝဋ္ေတြေပါ့။ ဝဋ္ေတြၨ ဝဋ္ေတြ။
ဒီနားေပါ့။ အရင္သူေဌးကုန္းဟာ ဒီနားေပါ့။ ကနားတဲေတြေပၚမွာ တဲနဲ႔မလိုက္ ေကာ္ေဇာ္ၾကီးေတြ၊ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ၾကီးေတြ၊ ေရခဲခ်ိဳင့္ၾကီးေတြ၊ ဇာေခါင္းအံုး၊ ဖဲေခါင္းအံုးၾကီးေတြနဲ႔။ စိန္ေရာင္ ေရႊေရာင္ေတြကလည္း ဖ်တ္ဖ်တ္ ဖ်တ္ဖ်တ္။ အိုး… ေကာင္ငယ္အရြယ္အစားစားေလးေတြကလည္း ေျခခ်င္းလိမ္လို႔။ စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ ရယ္ၾက၊ ေမာၾက၊ ညဳၾကလို႔။
ဒီသူေဌးကုန္းကို ေဒစီဂ်ိန္း ပုဆိုးထဘီအလံတင္ၿပီး လိုက္ခဲ့ဖူးပါ့ေတာ္။ အိမ္ကဟာေလးေပါ့။ ဘယ္သူရွိရဦးမတံုး။ တစ္ႏွစ္ဟာ ညၾကီးျပန္မလာ၊ ျပန္မလာနဲ႔ လက္စသတ္ေတာ့ သင္းက အဲဒီကုန္း ေရာက္ေနတာကိုး။ အိုး… ဂ်ိန္းစဘြန္းမပဲ မနက္ေလးနာရီ ထသြားတာ။ အခ်ိန္ေကာင္းကို သြားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္က အရွက္ခြဲလို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေလ။ ဟိုမွာ ရန္မ်ားျဖစ္ရရင္ ဘယ္လိုျပန္ေျပာမယ္ဆိုတာ တစ္ညလံုး စာစီထားတာ။
သူေဌးကုန္း ေရွ႕တည့္တည့္ကေန ရွက္ၿပီး ျပန္ေျပာရင္း ဘယ္လိုေျပာမယ္ဆိုတာ တစ္ညလံုး စာစီထားတာ။ သူေဌးကုန္း ေရွ႕တည့္တည့္ကေနကို လွမ္းၿပီး ခုနစ္သံတင္ပစ္လိုက္တာ။ ‘ဟဲ့… မင္းမင္း ထြက္ခဲ့စမ္း’ ဆိုတာက အစခ်ီၿပီး တက္သမွ် မွတ္သမွ် အဆဲအဆို အယုတၱ အနတၱေတြနဲ႔ ၾကိမ္းလိုက္တာ သူေဌးကုန္းကို ၿငိမ္လို႔၊ ဂ်ိန္းစဘြန္းမအေၾကာင္း သိတဲ့ မိန္းမလ်ာေတြကလည္း ဘယ္လႈပ္ရဲမလဲ။ သူေဌးကုန္းတစ္ခုလံုးကို ပုပ္ေစာ္ပိုနံေအာင္ အပုတ္ရည္ေတြ ထပ္ျဖန္းပစ္ခဲ့တယ္ ေအးေရာ။
ဟိုေကာင္ မင္းေမာင္ကိုလည္း မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ လက္ဆြဲၿပီး တစ္လမ္းလံုး ေအာ္ေအာ္ၿပီး ျပလိုက္တယ္။ ‘ေဟာဒီမွာ က်ဳပ္လင္ အရွက္မရွိတဲ့ သူေဌးကုန္းက ေခၚခဲ့ရတာပါေတာ့္။ ၾကည့္ၾကပါေတာ္’ နဲ႔ ေကာင္းေကာင္း အရွက္ခြဲေပးလိုက္တယ္။ ဒါမွ သင္းမွတ္မွာ။ ေနာက္မလုပ္မွာ။
အရင္နဲ႔မတူတဲ့ သူေဌးကုန္းေဟာင္း ကနားတဲေလးေတြ နားကေနေငြခင္ရွိမယ့္ဘက္ ေဒစီဂ်ိန္း ျဖတ္အထြက္ ဂ်ိန္းစဘြန္း မ်က္လံုးေတြက ကနားတဲ တစ္တဲေထာင့္မွာ အကႌ်လဲေနတဲ့ အရင္သူေဌးကုန္းရဲ႕ စူပါစတား သူေဌးမၾကီးတစ္ေယာက္ကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ လွမ္းျမင္တယ္။
‘ဟယ္… သူေဌးမၾကီး၊ ဆံပင္ေတြကို ျဖဴလို႔။ ေတာင္ျပဳန္းျပန္လာၿပီလား။ သူေဌးကုန္း ျပန္ဖြင့္ဦးမလို႔လား’
ေဒစီဂ်ိန္းမွန္း သိတာနဲ႔ မိန္းမၾကီးက မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပက္တယ္။
‘မိန္းမရႊင္အလုပ္ေတြ မိန္းမလ်ာေတြပဲ လုပ္တာေဟ့ သိလား’
‘ေအး… ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ မိန္းမရႊင္ပဲ။ အၿမဲတမ္းကို ရႊင္ေနတာ။ ေတာ္တို႔ကမွ အေၾကးမရတဲ့ အၾကီးစား’
ကဲ… မွတ္ၿပီလား။ ေဒစီဂ်ိန္းပါတဲ့။ မိန္းမလ်ာပါတဲ့။ မိန္းမလ်ာ လာမစမ္းနဲ႔၊ မိန္းမလ်ာ ဆိုတာ အရွက္ကုန္ၿပီးသား။ ေမြးကတည္းက ဆိုင္းဘုတ္တင္ထြက္လာတာ။ ပတ္ခနဲ ေျပာခ်ၿပီး ေဘာက္ဆက္ ေဘာက္ဆက္နဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းေနာက္မွာ သူေဌးမအိုၾကီးကုပ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ရွာတယ္။
‘အို… ေလလြင့္ရြက္ဝါ၊ ေလလြင့္မ နင့္လိုက္ရွာရတာနဲ႔ ငါ အသက္ထြက္ေတာ့မယ္ဟဲ့’
ကနားတဲေရွ႕မွာ အရက္ခြက္ကိုင္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ ေငြခင္ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေဒစီဂ်ိန္းက ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ေငြခင္က မိန္းမလ်ာတို႔ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္အဆဲနဲ႔ တံု႔ျပန္လိုက္တယ္။
‘ဘာကိစၥ နင္က ငါ့လိုက္ရွာရတာလဲ။ လင္လဲခ်င္လို႔လား’
ေဒစီဂ်ိန္းက တစ္တစ္ခြခြ တစ္လံုးဆဲလိုက္ျပန္တယ္။ ေငြခင္ကေတာ့ သူ႔မူပိုင္ဟန္အတိုင္း ပုဆိုးလတ္လတ္ေပၚမွာ ရွပ္အကႌ်လက္တို ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား အျပင္ထုတ္ဝတ္လို႔ လက္တစ္ဖက္က အရက္ခြက္၊ တစ္ဖက္က စီးကရက္၊ မ်က္ႏွာေလးက လံုးလံုး၊ ႏႈတ္ခမ္းပါးနဲ႔ မ်က္လံုးေလး ေပကလတ္ ေပကလတ္နဲ႔ ဒီေန႔ ဘာမ်ားရႈပ္ရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ပံု။
‘ဟဲ့… ေငြခင္၊ ငါ့အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ခုနကတင္ ဆြဲၾကိဳးျဖတ္ခံရလို႔ နင္ စံုစမ္းေပးစမ္းပါ’
‘အို… ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ ငါက စခန္းမႉးမွ မဟုတ္တာ၊ ရဲမွ မဟုတ္တာ’
ေဒစီဂ်ိန္းကေတာ့ ရစ္ေနတဲ့ ေငြခင့္အေၾကာင္းသိခ်င္း ဆဲလို႔ခ်ည္းသာ ေနရေတာ့တယ္။
‘နင့္အဆက္အသြယ္ေတြ ရွိသားပဲ။ ငါ့ဆီ ဘာလာစရာလိုလဲ။ နင္က အင္မတန္ တန္ခိုးထက္တဲ့ ေဗာင္းေဆာင္းၾကီးပဲ။ နင့္ကိုးကြယ္တဲ့ ၾကီးၾကီးမာစတာေတြ၊ သူေဌးေတြ ရွိသားပဲ။ ငါက နတ္ကေတာ္ အစုတ္အျပတ္၊ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲ’
ရစ္ခ်င္တိုင္း ရစ္ေနတဲ့ ေငြခင့္ကို ဆဲေန႐ုံက လြဲလို႔ ေဒစီဂ်ိန္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
‘ဟဲ့ေကာင္မ၊ အပိုေတြ ေတာ္ေတာ့။ အရက္ေပးစမ္း၊ အရက္မရွိဘူးလား’
‘မရွိဘူး၊ ငါ့လာမစီးနဲ႔’
‘ဟဲ့… ငါ့ကို နင္လိမ္ျပန္ၿပီ။ နင့္တဲထဲမယ္ ရမ္ေသတၱာၾကီး ငါျမင္ေနရဲ႕သားနဲ႔’
ေငြခင္က ကနားတဲထဲကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
‘ေအး… အဲဒါျမင္လို႔ အထင္မၾကီးနဲ႔။ ငါ့ဟာ မဟုတ္ဘူး။ မႏၲေလး တ႐ုတ္တန္းက တ႐ုတ္ကေလး ညီအစ္ကို ေရာင္းဖို႔ လာပို႔ထားတာ။ မေန႔က တစ္လံုးေဖာက္ေသာက္မိလို႔ ႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ထည့္ရဦးမယ္။ ဟိုဘက္မယ္ ရွိေသးတယ္။ ပက္စီေသတၱာ၊ ဟိုနားအေအးဆိုင္က ေကာင္းမေလး လာပို႔ထားတာ၊ ေရာင္းဖို႔။ ခုနကမွ ေသာက္ခ်င္လို႔ ေတာ္တစ္ဆယ္ဖိုး သြားဝယ္လာတာ။ အထင္မၾကီးနဲ႔၊ ေငြခင့္အေၾကာင္း နင္သိတယ္။ ပံုေတာ္ေတြ ကာထားတဲ့ တင္းတိမ္အနီက ျမစ္ၾကီးနား ဆရာတင့္ဆီက ငွားထားတာ။ ကန္ေတာ့ပြဲႏွစ္ပြဲက ရြာထဲက ေမြးစားသမီး လာပို႔သြားတာ။ အေပၚမွာ တန္းထားတဲ့ က်ပ္တန္ေလးေတြက တပည့္တစ္ေယာက္ လာလုပ္သြားတာ’
‘ဟဲ့… ဒါေလာက္လည္း မၾကြားပါနဲ႔’
ေငြခင္တို႔ကေတာ့ ေျပာကာမွ ပိုဆိုးေတာ့တယ္။
‘ေငြခင္တို႔က သစ္ငုတ္ျမင့္တံု၊ ျမက္ျမင့္တံုနဲ႔ ေနရတာ။ ျဖစ္သလိုပဲ။ ဆန္ေလးလံုးခ်င္းပဲ ဝယ္စားတယ္။ မီးေသြးဖို တစ္လံုးရွိတယ္။ တစ္ေန႔က ေစ်းထဲသြားၿပီး ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔ ေျမအိုးသံုးလံုးဝယ္ခဲ့တယ္။ အေကာင္းက ဆယ့္ငါးက်ပ္၊ အရြဲ႕က တစ္ဆယ္ဆိုေတာ့ အရြဲ႕ႏွစ္လံုး ဆယ့္ငါးက်ပ္နဲ႔ ဆစ္ဝယ္လာခဲ့တယ္။ ေသာက္ေရအိုး ေကာင္းတာက အစိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့တာက ဆယ့္ငါးက်ပ္တဲ့။ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့တာ ယူလာခဲ့တယ္’
ေဟာ… ၾကည့္ ၾကည့္ လုပ္ေတာ့မယ္။ ေငြခင္တို႔ကေတာ့ ေဒစီဂ်ိန္းမယ္ မဆဲႏိုင္ဘဲ ရယ္ရေတာ့တယ္။ ေပတဲ့၊ ေတတဲ့၊ ရြတ္တဲ့ေနရာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္မရွိတဲ့ ေကာင္မ။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ ရြတ္တာ၊ ရြဲ႕တာေတြ သူ႔ဘယ္မီလိမ့္မတံုး။
သူ ပုိက္ဆံမရွိေတာ့ဘူးဆို ဘာလုပ္မယ္ မွတ္လဲ။ သူ႔ၾကက္ဖလား သြားေပါင္မွာ။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္ေယာက္ ဆူၿဖိဳးလာေတာ့မွ ငါ့ၾကက္ဖလား သြားေရြးဆိုၿပီး ခိုင္းတာ။ သူ႔ၾကက္ဖလားေလးက ေငြအစစ္ကေလးေလ။
ေငြခင္တို႔ ေပြတာ၊ ရႈပ္တာေတြကေတာ့ ေျပာစရာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခါဟာ ေဒစီဂ်ိန္းဆီက သူ မိန္းမနတ္ေခ်ာ့ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး မင္းသမီး ထိုင္မသိမ္း ထဘီတစ္ထည္ ငွားသြားတယ္။
ေၾသာ္… သင္း လွလွပပ ဝတ္ပါေစေတာ့ဆိုၿပီး အေကာင္းစားေလး ကိုယ္က ငွားလိုက္တယ္။ ဟိုတုန္းက ေပၚတဲ့ ႏွစ္ထပ္ဇာရွိပါေရာလား။ ဇာအဝါေရာင္ေပၚမွာ ပုလဲေတြ ကပ္ထားလိုက္ေသးတာ။ ကိုယ္က အလွၾကိဳက္၊ အေကာင္းၾကိဳက္ဆိုေတာ့ ေသခ်ာခ်ဳပ္ထားတာ။ အဲဒါကို ငွားလိုက္ၿပီး တစ္ရက္လည္း မလာ၊ ႏွစ္ရက္လည္းမလာ၊ ဒီေတာင္ျပဳန္းပြဲမွာေပါ့။ ပြဲေတာ္တြင္းၾကီးမွာ။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အိမ္က ေတာက္တိုမယ္ရ အေျခာက္မေလးက ‘မာမီ မာမီ့ထဘီ ညကပြဲမွာ မင္းသမီး ရူပါ႐ုံ ဝတ္ကေနတာ ေတြ႔ခဲ့တယ္’တဲ့။ ဘယ္ရမလဲ။ ခ်က္ခ်င္း ပြဲထဲ လိုက္သြားတာေပါ့။ ေန႔ခင္းၾကီး ပြဲေနာက္ထဲဝင္သြားၿပီး ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ မင္းသမီး ရူပါ႐ုံ ဘယ္မွာလဲ ဘာလဲနဲ႔ မိန္းမလ်ာတို႔ထံုးစံ ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္လုပ္ေတာ့ မင္းသမီးက ရွက္လြန္းလို႔။ အဲဒီမွာ အရႈပ္မေငြခင္က ရွိတယ္။ မင္းသမီးခုတင္ေပၚမွာ။ ေဒစီဂ်ိန္းအသံၾကားတာနဲ႔ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားတာ။
ေဒစီဂ်ိန္းက ေျပာလြန္းမက ေျပာေတာ့မွ ေစာင္ေခါင္း ၿမီးၿခံဳထဲကေန ဝုန္းခနဲထၿပီး ‘ဟဲ့… ေရာ့ဟဲ့ နင့္ထဘီ’ ဆိုၿပီး ပစ္ေပါက္ေပးၿပီး ေဆာင့္ေအာင့္ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီ မင္းသမီးရူပါ႐ုံကို သူက တစ္ညႏွစ္ဆယ္နဲ႔ ထဘီကို ငွားစားေနတာေလ။ ကဲ… ရႈပ္ပံုက အဲဒီလို။
‘ဟဲ့… နင္ တက္ပြဲေနရာ ေရာင္းဦးမလား။ လိုခ်င္တဲ့သူ ရွိတယ္’
ေဟာ… စလာၿပီ။ ၾကည့္၊ ရႈပ္ဖို႔ ေပြဖို႔ စလာၿပီ။
‘မေရာင္းပါဘူး။ အသက္ၾကီးပါၿပီ။ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္ပါရေစနဲ႔။ ငယ္တုန္းကသာ ေပ်ာ္လို႔လုပ္တာ’
ေငြခင္က မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ဆဲတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးကလည္း ႏႈတ္သီးကို ခၽြန္လို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ၾကီးက်ယ္စကားေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဒစီဂ်ိန္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ မင္းေမာင္ေျပာသလို သိကၡာရွိရွိေနရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ၿပီ။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ေတာ့ ေပ်ာ္တာနဲ႔ ကိုယ့္တက္ပြဲေနရာကို ေရာင္းတာ။ ကိုယ့္တက္ပြဲေနရာက ေရွ႕က်တာကိုး။ ေရွ႕ေနခ်င္တဲ့သူေတြ၊ နံပါတ္ေကာင္းေကာင္း လိုခ်င္တဲ့သူေတြက ဝယ္ၾကတယ္။ ဟိုတုန္းက ဘာမွလည္း ေၾကးမရပါဘူး။ အရက္ႏွစ္လံုးနဲ႔ ေငြတစ္ရာေလာက္ ရတာပဲ။ ခုေတာ့ ေစ်းၾကီးမွာေပါ့။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ လုပ္မယ္ဆိုရတာေပါ့။ ကိုယ္ကတက္ပြဲေလး ငါးပြဲရွိတာ။ တစ္ေန႔ႏွစ္ပြဲေလာက္ တက္ေနရတာ။ နံပါတ္ေတြကလည္း ေရွ႕ဆံုးခ်ည္းပဲ။ ကိုယ့္တက္ပြဲဒကာ လိုက္မလာတဲ့ တက္ပြဲမ်ိဳး။ ေနရာေရာင္းလိုက္ ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ နန္းၾကီးသိရင္လည္း ဘယ္ေကာင္းမတံုး။ နန္းၾကီးကလည္း သိတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အေရးယူမွာ။ ေနာက္ႏွစ္ လံုးဝ တက္ပြဲေနရာေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္တဲ့သူေတြကေတာ့ လုပ္ေနၾကတာပဲ။
‘ဟဲ့… ဒီႏွစ္ ပခန္းကို ငါ နင္နဲ႔လိုက္ခဲ့မယ္ ၾကားလား’
‘အမယ္ေလး… မလိုက္ခဲ့ပါနဲ႔။ ရွိၾကီး ခိုးပါရဲ႕ မယ္မင္းၾကီးမရယ္’
ေဒစီဂ်ိန္းက အဟုတ္ လက္အုပ္ခ်ီလိုက္ေတာ့ ေငြခင္က ဆဲျပန္တယ္။
‘နင္ ေမာင္ေတာ္လိုက္ငွားေပးဦးမလို႔လား။ ဘာတဲ့… ေမာ္ေတာ္ဆလင္ေလးက ႏႈတ္ခမ္းေမြးေလးနဲ႔ ေျပာပါဦး’
ေငြခင္က ဆဲလို႔ခ်ည္းေနတယ္။ ပခန္းသြားတုန္းကလည္း ပခန္းမို႔ေငြခင္ရႈပ္တာေတြေလ။ ပခန္း ဦးမင္းေက်ာ္ပြဲက ပခန္းမွာ တေပါင္းလဆို ပြဲသပ္သပ္ရွိတယ္။ ေတာင္ျပဳန္းလိုပဲ နတ္ကေတာ္ေတြ အကုန္သြားရတာေပါ့။ သြားရတဲ့ ခရီးကေတာ့ နည္းနည္းၾကမ္းတယ္။
ကားတစ္တန္၊ ရထားတစ္တန္၊ ေမာ္ေတာ္တစ္တန္၊ လွည္းတစ္တန္ သြားရတာ။ ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးကို မီးရထားနဲ႔။ မႏၲေလးကေန ကားနဲ႔ ျမင္းၿခံသြား၊ ျမင္းၿခံကေန ျမစ္ဆိပ္ကို ျမင္းလွည္းနဲ႔သြား ျမစ္ဆိပ္ေရာက္ဖို႔ကို တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ သြားရေသးတာ။ အဲဒီကမွ ေမာ္ေတာ္ေလးေတြနဲ႔ ျမစ္ေၾကာင္းကေန သြား၊ ပခန္းေရာက္။ ေရစၾကိဳဘက္က သြားတဲ့လမ္းလည္း ရွိတယ္။
အဲဒီျမစ္ဆိပ္မွာေပါ့။ ကိုင္း… ေမာ္ေတာ္ငွားမယ္ဆိုေတာ့ ေငြခင္နဲ႔ ေတြ႔ေရာ။ ေအး… သြား နင္ ေမာ္ေတာ္ငွားခ်ည္ ဆိုၿပီး ေငြခင့္ကို စိတ္ခ်လႊတ္လိုက္တယ္။ ငွားလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္က ေမာ္ေတာ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ပဲ့ေထာင္စက္ေလွ၊ အမိုးမပါ၊ အကာမပါ၊ အိမ္သာမပါ၊ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေနေတြပူ၊ ဆီးေတြ ဝမ္းေတြခ်ဳပ္ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ေငြခင့္ကို ဝိုင္းဆဲၾက ဆိုၾက အျပစ္တင္ၾကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကို မၾကည့္ဘဲ ေမာ္ေတာ္ဆလင္ရဲ႕ဓါတ္ပံု ၾကည့္ငွားလာတာတဲ့။ ေကာင္းၾကေသးလား။ ဓာတ္ပံုထဲက ႏႈတ္ခမ္းေမြးေလးနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ဆလင္ကို ၾကိဳက္ၿပီး ငွားလာတာတဲ့ေလ။ ကဲ… ေငြခင္တို႔ကေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူေတာ့လည္း ေငြခင္က အားကိုးရပါတယ္။
ပခန္းမွာပဲ ေဒစီဂ်ိန္းနဲ႔ ကနားတဲအေပၚေအာက္ ေနရတဲ့ နတ္ကေတာ္မိန္းမေတြ အေပၚက ေရေႏြးက်မႈတို႔၊ ေရက်မႈတို႔၊ ေျခသံျပင္းမႈတို႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကေရာ။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က အေပၚက…။
ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့ ေဒစီဂ်ိန္းက ေဒါသနဲ႔။ ဟဲ့… ငါ့အေၾကာင္းသိရမယ္။ နင္တို႔ကို နတ္နဲ႔တိုက္မယ္။ ဘာညာနဲ႔ ၾကိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေငြခင္ကို လက္တို႔ၿပီး ‘ေငြခင္ လုပ္လိုက္စမ္း၊ ငါ တစ္ရာေပးမယ္’ ဆိုၿပီး ခိုင္းလိုက္တယ္။ ေဟာ… ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္လည္းက်ေရာ ေအာက္က နတ္ကေတာ္မိန္းမေတြ၊ ပါလာတဲ့ ကိုးကြယ္သူ မိန္းမေတြရဲ႕ ထဘီေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ၊ စတီးခ်ိဳင့္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ေရာ။
မိန္းမေတြ ေၾကာက္လိုက္ၾကတာ။ တစ္ခါတည္း တန္းေျပာင္းသြားတာပဲ။ ေဟာ… ေငြခင္တို႔ ေရေတြ ရႊင္လို႔၊ အရက္ေလး တျမျမ။ စီကရက္ေလး တဖြာဖြာ၊ သူငယ္လည္း အမ္းလို႔။ ေဒစီဂ်ိန္းက စခ်င္တာနဲ႔ ‘ဟဲ့…ငါ့ကိုေတာ့ နင့္စတီးခ်ိဳင့္တစ္လံုးေပးဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့’ လို႔ ေျပာေတာ့ ‘ငါဘာလုပ္လို႔လဲ။ နင့္နတ္က စြမ္းလို႔ျဖစ္တာဥစၥာ’တဲ့။ ေငြတစ္ရာေတာ့ ေတာင္းသြားတယ္။
‘ကဲ… ေငြခင္ နင္က ငါ့ကို အရက္လည္း မတိုက္၊ ဘာလဲမတိုက္ ငါသြားမယ္။ ငါေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္၊ ျဖတ္ခံရတဲ့ ၾကိဳးက ႏွစ္က်ပ္သား။ ေရွးတုန္းက အမ္စီပံု’
‘ဟဲ့… ရဲကို သြားေျပာ၊ ငါ မသိဘူးဆို’
ေဒစီဂ်ိန္းက ဆဲလိုက္တယ္။
‘နင္မသိဘူးဆို နင့္ နတ္သတ္ေလ… ကဲ’
‘သတ္’
‘နင့္နတ္ဖမ္း’
‘ဖမ္း’
ေဒစီဂ်ိန္းက ေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္ဆဲလိုက္ျပန္တယ္။
‘ဒါပဲ၊ ညေန ငါ့ဆီ လာစကားျပန္လွည့္။ အိမ္မွာ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔။ ညေနတက္ပြဲအတြက္လည္း ဘာမွ မလုပ္ရေသးဘူး’
ေဒစီဂ်ိန္း ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ခုန္ထၿပီး သူ႔ခံုဖိနပ္ကို စီးတယ္။
‘ဟဲ့… ပိုက္ဆံေပးခဲ့ဦး’
သိၿပီးသား၊ သင္းအက်င့္ကို သိၿပီးသား။ သိလ်က္သားနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းက မ်က္ေစာင္းထိုး လိုက္တယ္။
‘ဘာပိုက္ဆံတံုး ေျပာပါဦး’
ေငြခင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြ တင္းတင္းေစ့ၿပီး မ်က္လံုးေတြ ေပကလပ္ ေပကလပ္ ျဖစ္လာတယ္။
‘နင့္ကို နတ္ပြဲကခိုင္းရင္ နင္ အလကား လိုက္ကသလား၊ အဆစ္ေပးၿပီးေတာ့ လိုက္ကသလား’
ေဒစီဂ်ိန္းက တဟားဟား ရယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိတ္ေထာင္မပါတဲ့ အကႌ်ပုတ္ျပရင္း…
‘ငါ့မွာ တစ္ျပားမွ မပါဘူး။ ညေနလာခဲ့။ ငါသြားၿပီ’
ေဒစီဂ်ိန္းေနာက္မွာ ေငြခင္တစ္ေယာက္ ‘ေဖ’ခ်င္းမိုးမႊန္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။
ရဲစခန္းက ထြက္ထြက္ခ်င္း မင္းမင္း အိမ္ျပန္မလို႔ပါဘဲ။ အိမ္မွာ ဧည့္သည္ေတြလာလို႔ ေဒစီဂ်ိန္းမရွိရင္ ဘယ္သူ ဧည့္ခံမလဲ။ မင္းမင္းရွိမွ ျဖစ္မွာ။ အရႈပ္မၾကီးက သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ မိန္းမလ်ာတို႔ ထံုးစံ ေပါက္တတ္တရေတြ၊ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ ေျပာၿပီး ဟီးဟီးဟားဟား လုပ္ေနမွာ။ ညေနတက္ပြဲအမီေတာ့ ျပန္လာေကာင္းပါရဲ႕။
ရဲစခန္းက ထြက္ၿပီး ပြဲေတာ္လူအုပ္ၾကီးကို မင္းမင္းေရွာင္ရင္း ေရွာင္ရင္းနဲ႔ လူသြားလူလာနည္းတဲ့ လမ္းၾကားေတြထဲ ေရာက္သြားတယ္။
အဲဒီမွာ လွသူဇာေမနဲ႔ သြားေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ေဒစီဂ်ိန္းသာ သိရင္ေတာ့ ‘ဟဲ့… နင့္ေျခေထာက္က အဲဒီဘက္ အလိုလို ဆြဲသြားတာကိုး။ ေတြ႔မွာေပါ့’လို႔ ေျပာဦးမယ္။
လွသူဇာေမတို႔ ကနားတဲဆိုတာ သိလိုက္တာနဲ႔ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မင္းမင္းျဖတ္ေလွ်ာက္သြားမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လွသူဇာေမပါတဲ့။ မ်က္စိက လ်င္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။
‘ဟဲ့… မင္းမင္း၊ လာပါဦး မထိုင္ေတာ့ဘူးလား’
မင္းမင္းျငင္းေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္လို အခုအခံအျဖည့္အစြက္ေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ လွသူဇာေမက မိန္းမတစ္ေယာက္လိုပဲ နီရဲတြတ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လွလွပပ မဲ့တယ္။
‘စိမ္းကားလိုက္တာ ေမာင္ရယ္။ ခဏေလးပါ လာပါဦး။ ေျပာစရာရွိလို႔’
ဘယ္ေကာင္းေတာ့မလဲ။ ကနားတဲေပၚ မင္းမင္း တက္ထိုင္ရေတာ့တယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းသာ ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာလိုက္ပါလိမ့္မယ္။ နင္တို႔က ထိုင္ခ်င္လို႔ ညိဳျမလုပ္ေနတာ မဟုတ္လားလို႔။ လွသူဇာေမ ကနားတဲက သံုးခန္းတြဲယူထားတာ။ အလွအပ ျပင္ဆင္ထားတာလည္း အပ်ံစားပဲ။ ပိုးအိပ္ရာခင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ အိပ္ခန္းကို ဖြဲ႔ထားတယ္။
‘ကဲ… မ်က္လံုးကလည္း ဘယ္ဝဲေနတာတံုး။ ေရာ့… ေသာက္၊ မႏၲေလးရမ္အစစ္။ ၾကက္ေၾကာ္ေလးနဲ႔ ျမည္း’
လွသူဇာေမရဲ႕ ေရာင္စံုမ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔။ မင္းမင္း အနားကို အသာကပ္လိုက္တယ္။
‘ပါတယ္၊ စပ္ေပးဦး။ သံုးေပးဦး”
‘ဘယ္မွာလဲ၊ ေစ်းၾကီးမွာပါ။ မဟုတ္တဲ့ေစ်းေတြ’
‘ေၾသာ္… မဟုတ္တာေတြ စြပ္စြဲျပန္ၿပီ’
လွသူဇာေမက ပံုေတာ္ေတြဆီ လွမ္းလက္အုပ္ခ်ီလိုက္တယ္။
‘မမွတ္တာေျပာ နတ္သတ္ပါေစေတာ္။ တကယ္ပါ၊ မာမီ့အေၾကာင္း မင္းလည္း သိသားနဲ႔။ မယံုရင္ ခဏေနဦး’
လွသူဇာေမက အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ထသြားတယ္။ သူလည္း ေဒစီဂ်ိန္းတို႔နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းထဲကပဲ။ သူက နည္းနည္းပဲ ငယ္မွာ။
‘ကိုမင္း…ဒီကိုလာ’
လွသူဇာေမက ပိုးအိပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဝကေန လွမ္းေခၚတယ္။ မင္းမင္း အသာထသြားေတာ့ ေမွာင္မည္းမည္း ပိုးအိပ္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အေရးေပၚ လွ်ပ္စစ္မီးက မီးေရာင္ေလး လင္းလာတယ္။ အိပ္ခန္းဝကေန မင္းမင္း လွမ္းျမင္ေနရတယ္။
အိပ္ခ်င္ မေျပ႕တေျပ မ်က္လံုးေလးနဲ႔ မိတ္ကပ္ မျပယ့္တျပယ္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။
‘ဘယ့္ႏွယ္လဲ။ ဒါေလးေလ၊ ဒီေလာက္ ရွိတယ္’
ွသူဇာေမက လက္တစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပတယ္။ တစ္ေထာင္ေပါ့။ မင္းမင္းက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ျပေတာ့ မိန္းမလ်ာမ်က္ေစာင္းကို လွလွပပ ခ်ိတ္ျပတယ္။
အိပ္ခ်င္မူးတူး တစ္ေထာင္တန္ေလးက အလုပ္သေဘာအရ လွစ္ခနဲ ၿပံဳးျပရင္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္အသြားမွာ မင္းမင္းၾကိဳက္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားတဲ့ ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ အဆိုေတာ္မေလး မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူတယ္။ မိတ္ကပ္မပါ၊ ဘာမပါ မ်က္ႏွာေျပာင္ေလးနဲ႔ အားငယ္ၿပီး အရာရာကို ေၾကာက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးေလ။
မင္းမင္း လွည့္ထြက္ခဲ့ေတာ့ လွသူဇာေမလည္း ထြက္လိုက္လာတယ္။ ကနားတဲေပၚက မင္းမင္း ဆင္းလိုက္ေတာ့ လွသူဇာေမက…
‘ေဟာေတာ္… သြားၿပီလား၊ ဘယ္လိုလဲ’
‘ညဘက္မွ လာခဲ့မယ္ေလ။ ညေနတက္ပြဲရွိတယ္’
‘လာခဲ့ေနာ္။ ဟဲ့… မင္းမင္း ပြဲခေပးမွာပါဟဲ့’
‘အင္းပါ… အင္းပါ’
လွသူဇာေမတို႔ကေတာ့ မလြယ္ဘူး။ သူက မေကာင္းမႈဆို အကုန္ဝါသနာထံုတဲ့ မိန္းမလ်ာ နတ္ကေတာ္။ သူ႔ဆီမွာ လိုခ်င္တာရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ၾကားထဲက ပိုက္ဆံျဖတ္စားတယ္။
ေဒစီဂ်ိန္းက လွသူဇာေမမ်ားဆို အလြန္မုန္း။ တူတယ္ တန္တယ္ မထင္ဘူး။ လွသူဇာေမလိုဟာေတြ ဒီပြဲေတာ္ထဲမွာ အမ်ားၾကီးပါ။
ကနားတဲတန္းေတြၾကားက မင္းမင္း ျဖတ္ထြက္လိုက္တယ္။ ကနားတဲေပၚမွာ ေျခြရံသင္းပင္းနည္းနည္းနဲ႔ နတ္ဝင္ယိမ္းယိုင္ေနတဲ့ ေရွးနတ္ကေတာ္ အဘြားအိုၾကီးတစ္ေယာက္ကို ျမင္ရတယ္။ တစ္ေခါင္းလံုးေဖြးေနတဲ့ ဆံပင္နဲ႔ ပိုးပဝါျဖဴနဲ႔ ဗလာထဘီရွားညိဳေရာင္ခ်ိတ္နဲ႔ဟာ လိုက္ဖက္ၿပီး က်က္သေရ ရွိတယ္။
မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေခါင္းကေလးတုန္တုန္ ကြမ္းေလးၿမံဳ႕ၿမံဳ႕နဲ႔ နတ္ကေတာ္ၾကီးကို မင္းမင္း လွမ္းလက္အုပ္ခ်ီလိုက္တယ္။ သနားပါတယ္။ အေၾကာ္အေလွာ္ေကာင္းတဲ့ မိန္းမလ်ာ နတ္ကေတာ္ေတြကိုမွ နတ္ကေတာ္လို႔ ထင္ၾကေတာ့တဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ေရွးနတ္ကေတာ္ အဘြားအိုၾကီးေတြကို ကိုးကြယ္သူ နည္းပါးသြားပါၿပီ။ မိန္းမစစ္စစ္ နတ္ကေတာ္ဟာ ေတာင္ျပဳန္းမွာ သိပ္နည္းသြားၿပီ။ နတ္ကေတာ္ဆိုရင္ မိန္းမလ်ာမွ ဆိုတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္သြားၿပီ။
အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ အျပည့္ေဆာက္ထားတဲ့ ကနားတဲေတြ ၾကားကေန လူရွင္းမယ့္လမ္းၾကားကို မင္းမင္းထြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္ မလြယ္ဘူး။ ဒီေန႔ ဒီရက္ကေတာ့ ဘယ္လမ္းၾကားမွ လူမရွင္းဘူး။ လူကေတာ့ တိုးေနရမွာပဲ။ လူေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ကိုယ္လည္း တျဖည္းျဖည္းလိုက္ေရြ႕ရမွာပဲ။
‘အို… သူငယ္ခ်င္းေရ… ခုေတာ့ ငယ္ကၽြမ္းေဆြ… ခုလို ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာမဆံုးႏိုင္ေပ… ခုလို ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ရတာ…’
ခ်ိဳးႏြဲ႔စူးရွေနတဲ့ သီခ်င္းသံဟာ လူေရစီးေၾကာင္းထဲကုိ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လို႔ လာခဲ့တယ္။ ဟိုေကာင္မေလးပဲ။ ပန္းညိဳေလ…ပန္းညိဳ၊ ဘယ္နားကမ်ား ဆိုေနပါလိမ့္။
ျပြပ္သိပ္ေနတဲ့ ဟိုဘက္ ကနားတဲတန္းေတြဘက္ကို မင္းမင္း လွမ္းၾကည့္တယ္။ အဝတ္ဗံုသံေလးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နီးလာသလိုပဲ။
‘ဒီတတားေလးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ကစားၾကပံုေတြ… မွတ္မိပါတယ္ အတူးေရ… မွတ္မိပါတယ္ အသက္ေရ… ငယ္က ကၽြမ္းတဲ့ ငယ္ကၽြမ္းေဆြ’
ေတာ္ေတာ္ လြမ္းေအာင္ဆိုတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးပဲ။ သနားသြားေအာင္လည္း စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ဒီအသံကေလးကို ၾကားရင္ ဘယ္သူမွ မသနားဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံမထည့္ဘဲလည္း မေနႏိုင္ပါဘူး။
လူေရစီးေၾကာင္းထဲကေန မင္းမင္း ထြက္လိုက္တယ္။
ဟိုဘက္ ကနားတဲေတြဘက္ကို တိုးဝင္ခဲ့တယ္။
ေဟာ… ဟိုမွာ ပန္းညိဳကေတာ့ သူ႔ပံုစံအတိုင္း ေခါင္းေလးငံု႔၊ မ်က္ႏွာေလးကို တဘက္ေလး ဖံုးအုပ္လို႔။ ေဘးနားက ဝတုတ္တုတ္ ေကာင္မေလးက စဥ့္အိုးအဝတ္ဗံုေလး တီးလို႔။
ထမင္းထုပ္၊ ဟင္းထုပ္ဆြဲရတဲ့ ေကာင္းေလးကေတာ့ ကနားတဲေပၚက မိန္းမလ်ာတစ္ေယာက္ ထည့္ေပးေနတဲ့ ထမင္းတစ္ခဲကို ခ်ိဳင့္ေလးနဲ႔ ခံေနတယ္။
အိတ္ေထာင္ထဲက ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ေလး ႏွစ္ရြက္ကို မင္းမင္းစမ္းသပ္ႏႈိက္ယူေနတုန္းမွာပဲ ႐ုတ္တရက္ လူအုပ္ၾကီးက ဝုန္းခနဲ ၿပိဳဆင္းလာခဲ့တယ္။
‘ခါးပိုက္ႏႈိက္… ခါးပိုက္ႏႈိက္’
ေၾသာ္… ျပႆနာပဲ။ နီးရာ တစ္တဲေပၚကို မင္းမင္းခုန္တက္လိုက္ရတယ္။ မိန္းမလ်ာေတြရဲ႕ အသံမ်ိဳးစံု ေအာ္ဟစ္သံေတြနဲ႔အတူ လူအုပ္ၾကီးက ခဏရႈပ္ေထြးသြားၿပီး ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ပန္းညိဳတို႔ဆီ မင္းမင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾသာ္… ဒုကၡပဲ။
ပန္းညိဳေမာင္ေလးလက္ထဲက ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ေျမၾကီးေပၚ အကုန္ျပန္႔ၾကဲေနၿပီ။ ပန္းညိဳေခါင္းေပၚက တဘက္ကေလးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေတာ့ ေကာင္းတယ္။ မင္းမင္းၾကိဳက္တယ္။ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လို႔ရတယ္။
သနပ္ခါးပါးကြက္ကေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတဲ့ ပန္းညိဳက ဒါေတာ့ သူလည္သား။ ပိုက္ဆံထည့္တဲ့ ခ်ိဳင့္ေလးက သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ။
‘ေမာင္လံုးက သိပ္အတာပဲ။ ၿမဲၿမဲကိုင္ထားမွေပါ့ဟ။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ႏွေျမာပါတယ္’
ဗံုတီးတဲ့ ေကာင္မေလးက မ်က္ရည္ဝိုင္းေနတဲ့ သူ႔ေမာင္ေလးကို ေျပာဆိုေနတယ္။
‘ငါ့တဘက္ေလး လူေတြထဲ ပါသြားၿပီ’
ပန္းညိဳက ညည္းညဴရင္း ‘သြားစို႔’တဲ့။ ႐ုတ္တရက္ မင္းမင္း သူ႔ေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ေတာ့ သူရွက္သြားၿပီး ပုန္းခိုစရာ သူ႔တဘက္ကို ေယာက္ယမ္းရွာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလး။
‘ကဲ… လာ၊ တို႔ဘက္ လိုက္ခဲ့ၾက။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္မယ္’
ဗံုတီးတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးက မင္းမင္းကို ၾကည့္တယ္။ ပန္းညိဳကေတာ့ ေခါင္းကို ငံု႔လို႔။
‘မွတ္မိလား၊ မေန႔တုန္းက နန္းၾကီးနားက အိမ္ကေလ၊ ၾကက္သားေၾကာ္ေတြ၊ ဟင္းခ်ိဳေတြ ေပးလိုက္တာေလ’
‘သိၿပီ၊ သိၿပီ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးရတဲ့ အိမ္’
ဗံုတီးတဲ့ ေကာင္မေလးက ဝမ္းသာအားရ ေအာ္လိုက္တယ္။
‘ကဲ… ဒါျဖင့္ လာၾက၊ လိုက္ခဲ့ၾက’
‘မလိုက္ေတာ့ဘူး။ အဘြား ထမင္းဆာေနလိမ့္မယ္’
ပန္းညိဳဆီက အသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္။
‘မလိုက္ေတာ့ ပန္းညိဳတို႔အဘြားကို ထမင္း ဘယ္လိုေကၽြးမွာလဲ။ ဒီမွာ ထမင္းမွ မရွိေတာ့တာ’
ပန္းညိဳက ရွက္လို႔ခ်ည္းေနတယ္။
‘ဝယ္ေကၽြးေတာ့မယ္’
ပန္းညိဳက ‘သြားစို႔’တဲ့။ ေျပာရင္း ဗံုတီးတဲ့ ေကာင္မေလး ၿခံဳထားတဲ့ ပုဆိုးပိုင္းအႏြမ္းကို ဆြဲယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေပၚမွာ ၿခံဳလိုက္တယ္။ ပန္းညိဳကို ဟိုေကာင္မေလးကလည္း ေျပာရဲဟန္မတူဘူး။
‘ကဲ… ဒါျဖင့္၊ ေရာ့… ပန္းညိဳတို႔အဘြားကို ထမင္းဝယ္ေကၽြးလိုက္’
မင္းမင္းလွမ္းေပးတဲ့ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ ႏွစ္ရြက္ကို ပန္းညိဳက ခ်ိဳင့္ေလးနဲ႔ခံတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံတိုးေလးနဲ႔ ‘သီခ်င္းျပန္ဆိုျပရဦးမွာလား’တဲ့။ သနားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးကို မင္းမင္း စခ်င္ေနတယ္။
‘ဘာသီခ်င္းဆိုျပမွာလဲ’
‘မသိဘူးေလ။ ဆိုခိုင္းတာေပါ့’
‘တို႔ၾကိဳက္တဲ့သီခ်င္း ရလို႔လား’
‘ဘာသီခ်င္းလဲ’
မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ပုဆိုးပိုင္းအုပ္ထားတဲ့ ပန္းညိဳမ်က္ႏွာေလး ေမာ့လာတယ္။
‘သက္ဆိုင္သူသို႔ေလ… ရလား’
‘ရတာေပါ့’
‘ဟာ… အစ္ကို သြားမလုပ္နဲ႔။ သူက သီခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးရတာ’
ဗံုတီးတဲ့ ေကာင္မေလးက ဝင္ေျပာေတာ့ ပန္းညိဳၿပံဳးၿပီး ေခါင္းငံုသြားတယ္။
“ဆိုရမွာလား။ မဆိုရရင္ သြားေတာ့မယ္။ အဘြား ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္”
“သြားပါဗ်ာ၊ သြားပါ။ ေနာက္တစ္ခါဆိုျပပါ။ ပန္းညိဳတို႔ေနတာက ဘယ္နားမွာလဲ”
“ရြာျပင္ဘက္က ဇရပ္ပ်က္ၾကီးမွာ”
ပန္းညိဳေခါင္းက ပိုငံု႔သြားၿပီး ေရွ႕ကေန သြားေတာ့တယ္။ ေၾသာ္… အဲဒီဇရပ္ၾကီးကုိ မင္းမင္းသိတာေပါ့။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ႏြမ္းပါးတဲ့ လူေပါင္းစံု တည္းခိုရာ ေနရာၾကီးေပါ့။
“ညဘက္က် ထြက္ရေသးလား”
“မထြက္ပါဘူး။ ေမာလြန္းလို႔ ထမင္းစားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ”
သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ အခ်ိန္ကလြဲရင္ ဒီေကာင္မေလးဟာ ခ်စ္စရာ သနားစရာ ကေလးေလးပါ။
“ဘယ္ကုိ လိုက္မလို႔လဲ”
ပန္းညိဳက သူတို႔နဲ႔လိုက္လာတဲ့ မင္းမင္းကို ေခါင္းေလး ေစာင္းၿပီး ေမးတယ္။
“မလိုက္ပါဘူး ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္ကေန အိမ္ျပန္မွာပါ”
ေျပာရင္းနဲ႔ မင္းမင္းက ကနားတဲ လမ္းၾကားတစ္ခုထဲကုိ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္တယ္။
“နက္ျဖန္ အိမ္ဘက္လာခဲ့ေနာ္”
ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးကို မင္းမင္း မ်က္လံုးတစ္ဖက္မွိတ္ျပရင္း ၿပံဳးျပလိုက္တယ္။
ပန္းညိဳ ရွက္တတ္တဲ့ မင္းအမူအရာေလးေတြဟာ တို႔စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းသာ သိရင္ေတာ့ တို႔ကို ေျပာဦးမယ္။ နင္ဟာေလ မိန္းမအစစ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဝင္စားတာပဲ မဟုတ္လားလို႔ မညွာမတာ အေျပာခံရဦးမယ္။
သူ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တို႔ကုိ သူ ဘယ္ေတာ့မွ အလစ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။
ပန္းညိဳ…
လွသူဇာေမဆီမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးဆီကုိ တို႔သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာကို မင္းသိရင္ စိတ္ဆိုးမွာလား။
လဆန္း ဆယ့္ႏွစ္ရက္ညရဲ႕ လေရာင္ဟာ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ အိမ္ဝရန္တာဆီကုိ ေျပာက္တိ ေျပာက္က်ား တိုးဝင္လာတယ္။
တရႉးရႉးအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္း ေျခသလံုးေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏွိပ္ေပးေနရာက မင္းမင္း အသာရပ္လိုက္တယ္။
ညေနက နန္းၾကီးတက္ပြဲႏွစ္ပြဲနဲ႔ ေအာက္နန္းတစ္ပြဲ ဆက္တက္လိုက္ရတဲ့ အရွိန္နဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းတစ္ေယာက္ ေမာသြားသလို မူးလည္းမူးသြားတယ္။ မူးေတာ့ မင္းမင္းကို ဂ်စ္တယ္။ ရိတယ္။ ေပြ႔ထား၊ ဖက္ထား၊ ယပ္ခတ္ေပး၊ ႏွိပ္ေပးနဲ႔။ အဖံုၾကီးတို႔၊ တင္တင္ျမင့္တို႔ ႏွိပ္ေပးမယ္ဆိုတာ မရဘူး။ မင္းမင္းလက္ကမွ ေပါက္သတဲ့။ မင္းမင္း ႏွိပ္တာကမွ ထိသတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ အသက္လည္း ေျခာက္ဆယ္တြင္း ေရာက္ၿပီ။ ခုထိ ကေလးဆန္ခ်င္တုန္း။ လွခ်င္ပခ်င္တုန္း၊ ကခ်င္ခုန္ခ်င္တုန္း၊ နားသယ္စပ္ေတြမွာ ျဖဴစျပဳေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကုိ လေရာင္ေအာက္မွာ အထင္းသား ျမင္ေနရတယ္။
ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ ဒီေလာက္ ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားလာရတာ သူ ေမာရွာမွာေပါ့ေလ။ ခုနစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလရဲ႕ သံေယာဇဥ္ မင္းမင္းမွာ ရွိပါတယ္။ သူ႔ကို အေမတစ္ေယာက္လိုလည္း ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္လိုလည္း ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္လိုကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ခ်စ္လို႔မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းမင္းဘဝကို အရႈပ္မၾကီးကေတာ့ နားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အိမ္ေအာက္ကို မင္းမင္း အသာဆင္းခဲ့တယ္။ အိမ္ေပၚထပ္တံခါးကို ေစ့ထားခဲ့တယ္။ ေအာက္ထပ္မွာ ေဆးလိပ္ေလး တစ္တိုနဲ႔ ၿငိမ္ထိုင္ေနတဲ့ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ အဖံုၾကီးကုိ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပၿပီး မင္းမင္း ထြက္ခဲ့တယ္။
မီးလံုးဝါ မႈန္ရီရီေလးေတြၾကားထဲကုိ မင္းမင္း တိုးဝင္လိုက္တာနဲ႔ အလြန္အကၽြံ ျခယ္သထားတဲ့ မိတ္ကပ္မ်က္ႏွာမ်ားစြာက ေစာင့္ၾကိဳလို႔ေနတယ္။
မိန္းကေလးအစစ္နဲ႔ ခြဲျခားလို႔မရေအာင္ ဝတ္စားဆင္ယင္ထားတဲ့ မိန္းမလ်ာေလးေတြေလ။ ကနားတဲတန္းေတြၾကားမွာ လိပ္ျပာကေလးေတြကုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာင္ပံခတ္ရင္း တစ္ညက ခ်စ္သူကုိ လိုက္ရွာေနၾကေလရဲ႕။
သူတို႔ဟာ ေျမြမေလးေတြလိုပဲ သူတို႔အသားကို စားဖူးတဲ့ သူရဲ႕အနံ႔ကုိ သိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ မင္းမင္းကို ျမင္တာနဲ႔ “မ” သံမ်ိဳးစံုေပးၾကတယ္။ “ေမာင္ေရ”လို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေခၚလိုက္တာလည္း ရွိရဲ႕။ “အခ်စ္ေရ”လို႔ ညဳတုတုေလး ေခၚလိုက္တာလည္း ရွိရဲ႕။
ဖလိုင္းကစ္ အနမ္းပ်ံကုိ အသံျမည္ေအာင္ေပးရင္း ဖိတ္ေခၚတဲ့ မ်က္လံုးေလးကို ဝင့္ျပသြားတဲ့သူလည္း ရွိတယ္။
တခ်ိဳ႕က ခပ္ကဲကဲေလးေတြက် လက္ဖမ္းဆြဲထားၿပီး “သဲသဲကို မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ေမာင္”တဲ့။ “သဲမလွလို႔လားဟင္” ဆိုၿပီး ေရွ႕ေတြေနာက္ေတြ ကိုယ္ဟန္ျပေနလို႔ အသာ႐ုန္းၿပီး ေျပးရတယ္။
လွသူဇာေမတို႔ ကနားတဲေရာက္သည္အထိ မိန္းမတုေလးေတြက မင္းမင္းနားမွာ ရစ္ဝဲ ဆြဲေဆာင္တုန္း။ ေမာင္ေရ အခ်စ္ေရ ေခၚတုန္း။
“ကဲ… ရွင္ေတာ့ အဲဒါေတြပဲ ေခၚသြားေတာ့။ ပိုက္ဆံလည္း မကုန္ဘူး။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္လည္း စားရဦးမယ္”
လွသူဇာေမက မင္းမင္းကို ဆီၾကိဳႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကနားတဲေပၚမွာ လွသူဇာေမ တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မရွိဘူး။ ပိုးအိပ္ခန္းက်ဥ္းေလးကလည္း ၿငိမ္သက္လို႔။
“ဘယ္လိုလဲဗ်”
လွသူဇာေမက မိန္းမလ်ာမ်က္ေစာင္းကို အားကုန္ထိုးခ်လိုက္တယ္။
“ေၾသာ္… ကိုမင္းမင္းရဲ႕၊ အားလံုးကုန္ၿပီရွင့္ ”
“ဟာဗ်ာ”
လွသူဇာေမက တအစ္အစ္နဲ႔ ေလွာင္ရယ္ရယ္ေနတယ္။
“သြားမယ္ဗ်ာ”
“ေနပါဦး၊ ေရာ့ တစ္ခြက္တစ္ဖလား”
လွသူဇာေမဆီက ဖန္ခြကိုယူၿပီး မင္းမင္း ေမာ့လိုက္တယ္။
“ေရပါဘုရာ့”
လွသူဇာေမက ေရခြက္ကို ကမ္းေပးတယ္။ လက္ဖက္အစ္ကုိ ထိုးေပးတယ္။
“ယူဦးမလား”
“ေတာ္ၿပီဗ်ာ၊ ညေနတက္ပြဲမွာ ေသာက္ထားတာ မ်ားထားတယ္”
“အတုေတြ ေသာက္ၿပီးေတာ့မ်ားေတာ္၊ ရွင္ ခုေျပေနပါၿပီ။ က်ဳပ္ဟာ အစစ္ေရာ့…”
“ေတာ္ၿပီ… ရၿပီ”
ပြဲေစ်းတန္းဘက္ကို မင္းမင္း ထြက္ခဲ့တယ္။ တၿခိမ့္ၿခိမ့္တီးေနတဲ့ ေအာက္နန္းနတ္ဆိုင္းသံေတြၾကားကို ျဖတ္သန္းရင္း မူးယစ္ရီေဝလို႔ လာတယ္။ နတ္ဒိုးသံ ၾကမ္းၾကမ္း႐ိုင္း႐ိုင္းဟာ ေသြးကို ၾကြေစတယ္။ မူးယစ္ရီေဝျခင္းနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ နတ္ဒိုးသံၾကမ္းၾကမ္း႐ိုင္း႐ိုင္းဟာ အခ်စ္ေသြးကိုလည္း ၾကြေစႏိုင္ပါလား။
မင္းမင္းေျခလွမ္းေတြက ရြာျပင္ဘက္ကို အလိုလိုဦးတည္တယ္။ ရြာျပင္ဘက္ ဇရပ္ပ်က္ၾကီးေပၚမွာ ပန္းညိဳဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာ ေကာင္မေလးရွိတယ္။ သူကေလးကို မင္းမင္းခ်စ္လို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား။ တကယ္ေတာ့ သူကေလးဟာ သီခ်င္းဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းရရွာတဲ့ ေကာင္မေလး။ ခ်စ္ဖို႔ထက္ သနားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးပါ။
မင္းမင္းေျခလွမ္းေတြက ဇရပ္ၾကီးဆီကိုလည္း ဦးတည္ေနဆဲ။ အရက္နံ႔စူးစူးကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ကြမ္းယာဝယ္စားဖို႔ကိုလည္း မင္းမင္း သတိရတယ္။
ရြာျပင္ဘက္က ေမွာင္ေနတာပဲ။ ဖေယာင္းတိုင္၊ မီးခြက္ မီးအလင္းေရာင္ေလးေတြနဲ႔ လူႏြမ္းပါးေတြ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဇရပ္ၾကီးကို အေမွာင္ထဲကေန လွမ္းျမင္ေနရတယ္။
ဟင္းနဲ႔၊ ေညွာ္နံ႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္သံ၊ ဆဲဆိုသံ၊ ကေလးငိုသံေတြ လံုးေထြးပ်ံ႕လြင့္လို႔ ေနတယ္။
ဇရပ္ၾကီးေပၚမွာ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေတြထဲကို ေမွာင္ရိပ္ကေန မင္းမင္း အသာတိတ္တိတ္ေလး ၾကည့္တယ္။ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထမင္းစားေနၾကတယ္။ ပန္းညိဳ၊ မင္းေလး ဘယ္မွာလဲ။ ေစာင့္ၿခံဳထားတဲ့ မိန္းမသဏၭာန္တစ္ခုဟာ မင္းမ်ားလား။ သီးခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးဆိုၿပီး ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီလား။
႐ုတ္တရက္ မင္းမင္းေရွ႕နားက ေလခၽြန္သံ မပီမသေလးတစ္ခု ျဖတ္သြားေတာ့ မင္းမင္း ၾကည့္လိုက္တယ္။ အၿငိမ္မေန လႈပ္ရွားလာတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ေကာင္ေလးက သူ႔လက္ထဲက အထုပ္ကေလးကို အေပၚေျမႇာက္ကစားလိုက္တယ္။ ဟာ… ဒီေကာင္ ပန္းညိဳေမာင္ေလး၊ ဟိုေကာင္ေလးပဲ။
‘ေဟ့ေကာင္၊ ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ’
ေမွာင္ရိပ္ထဲက မင္းမင္းထြက္လာေတာ့ ေကာင္ေလးက လန္႔သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္တယ္။
‘ဟာ… အစ္ကို’
‘ပန္းညိဳတို႔ေရာ ဘယ္မွာလဲကြ၊ အိပ္ၿပီလား။ ငါက မင္းတို႔ဆီ လာလည္တာ’
‘မပန္းညိဳတို႔ မအိပ္ေသးဘူး။ ဒီမွာ သူဝယ္ခိုင္းလို႔ က်ေတာ္အခ်ဥ္ထုပ္ သြားဝယ္ေပးရတာ’
‘ဟုတ္လား၊ သူက အခ်ဥ္ထုပ္ၾကိဳက္လား’
‘ၾကိဳက္တာေပါ့။ ညအိပ္ခါနီးဆို သူက အခ်ဥ္ထုပ္စားရမွ’
ေကာင္ေလးနဲ႔တူတူ ဇရပ္ၾကီးေပၚကို မင္းမင္း တက္ခဲ့တယ္။ ေဆြးျမည့္ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ဇရပ္ၾကမ္းျပင္တစ္ေလွ်ာက္မွာ သူ႔ေနရာေလးေတြသူ ပိုင္းျခားၿပီး ေနရာယူထားၾကတဲ့ လူႏြမ္းပါးေတြ။ ေတာင္ျပဳန္းပြဲေတာ္ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ေငြစ၊ ေၾကးစေလးေတြ ရဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္ေနၾကသူေတြ။
ဇရပ္ၾကီးရဲ႕ တစ္ဖက္အစြန္းနားမွာေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္အလင္းနဲ႔ ဝင္းပခ်စ္စရာ ေကာင္းေနတဲ့ သနပ္ခါးပါးကြက္က်ား ပိုင္ရွင္မေလး ပန္းညိဳကုိ မင္းမင္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ေခါင္းေပၚမွာ ဘာတဘက္မွ ဖံုးအုပ္မထားတဲ့ ပန္းညိဳ ဆံပင္ရွည္ေတြက ပခံုးေပၚမွာ ဝဲပ်ံက်လို႔။ ပိုၿပီး ငယ္ႏုသြားသြားၿပီး ပိုၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနတယ္ ပန္းညိဳ။
‘ဧည့္သည္လာတယ္ေလ၊ ဧည့္သည္’
မင္းမင္းကုိ ျမင္တာနဲ႔ ပန္းညိဳမ်က္လံုးေလး ဝိုင္းသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာ၊ ေက်ေက်နပ္နပ္ လွလွပပ ၿပံဳးလို႔။
‘ဒီေနရာကို သိသားပဲ’
‘သိတာေပါ့’
‘သိတာေပါ့ဟဲ့… ဒီေနရာမ်ား ခက္လြန္းလို႔’
ဗံုတီးတဲ့ ဝတုတ္မေလးက ဝင္ေျပာတယ္။ သူတို႔ေဘးနားမွာ ေဆးလိပ္ေလးနဲ႔ မွိန္းငိုက္ေနတဲ့ ပိန္ပိန္ေသးေသး အဘြားအိုက မ်က္လံုးေတြကို ေမွးကုပ္ၾကည့္ရင္း နားကိုလည္း လက္ကာ စြင့္တယ္။
‘အဘြားက နားေလးတယ္။ မ်က္စိလည္း မႈန္တယ္။ အသက္ရွစ္ဆယ္ ရွိၿပီ’
သူ႔အဘြားအေၾကာင္းကိုလည္း ပန္းညိဳေျပာျပေနတာ စိတ္ပါလက္ပါ။ ပါးစပ္ထဲမွာလည္း အခ်ဥ္ထုပ္က ၿမံဳ႕ရေသးတယ္။
‘အဘြား၊ ဒါ မေန႔တုန္းက ၾကက္သားေၾကာ္ေတြ၊ ပိုက္ဆံေတြ ေပးလိုက္တဲ့အိမ္က အစ္ကိုေလ သိလား’
ပန္းညိဳက အသံတိုးတိုးနဲ႔ ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္မေလး ျဖစ္လို႔ေနတယ္။ အစ္ကိုတဲ့၊ သူက သူ႔အဘြား မၾကားတာကုိ ျပန္ေျပာရင္း ရွက္ရယ္ ရယ္လို႔ခ်ည္းေနတယ္။ စိတ္ကစားတတ္တဲ့ အရြယ္ေလးရယ္။ မင္း ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။
‘ပန္းညိဳတို႔ကို မုန္႔ေကၽြးမလို႔ ဝင္လာတယ္။ ပြဲေစ်းတန္း သြားစားရေအာင္၊ လာ’
ပန္းညိဳမ်က္ႏွာက ခဏေတာ့ ဝင္းလက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။
‘ပန္းညိဳတို႔မွာ အဝတ္အစားေကာင္းတာ မရွိဘူးရယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတာထဲကို ပန္းညိဳတို႔နဲ႔ အစ္ကို သြားရဲလား’
‘ဘာလို႔ မသြားရဲရမွာလဲ၊ ဘာဆိုင္လဲ’
မင္းမင္းရင္ထဲက သနားစိတ္မွန္သမွ်ကို ဒီေကာင္မေလး အကုန္ဆြဲယူသြားေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
‘ကဲ… လာ လာ၊ ညဘက္မွာ အဝတ္အစားကုိ လူမျမင္ပါဘူး။ အဆိုေတာ္ၾကီး ေတာ္ေတာ္လွခ်င္တယ္ကြာ’
ပန္းညိဳက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းငံု႔ေနဆဲ။ ေမာင္လံုးက မင္းမင္းကို ၾကည့္ၿပီး…
‘ကၽြန္ေတာ္ေရာ လိုက္ရမွာလား’တဲ့။ မင္းမင္းက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
‘လိုက္မွာလား မိၿပံဳး’
ပန္းညိဳက ဗံုတီးတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေမးရင္း သူ႔အဘြားကိုလည္း ၾကည့္ျပန္တယ္။ ဗံုတီးတဲ့ ေကာင္မေလးက သူ႔အဘြားနားကုိ ကပ္လိုက္တယ္။
‘အဘြား… ပြဲေစ်းတန္းမွာ မုန္႔သြားဝယ္စားမလို႔။ မုန္႔… မုန္႔…’
ႏွစ္ခါ သံုးခါ ထပ္ေအာ္ေတာ့မွ…
ပန္းညိဳတို႔အဘြားက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ‘ျမန္ျမန္ျပန္လာၾက’ တဲ့။
‘လာ… လာ… သြားမယ္’
မင္းမင္းနဲ႔ ေမာင္လံုးက ေရွ႕ကေန ဆင္းႏွင့္တယ္။ ပန္းညိဳတို႔ေဘးနားက လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထမင္းပူပူ ဟင္းပူပူကုိ ငံု႔ေလြးၾကတုန္း။
‘အေဝးၾကီး မသြားခ်င္ဘူးေနာ္’
စိုးရိမ္တဲ့ ပန္းညိဳအသံတိုးတိုးေၾကာင့္ မင္းမင္း လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၾကည့္စမ္း… ေခါင္းမွာ ပုဆိုးပိုင္းၾကီး ပတ္လို႔။
‘ဟာ… ဒါၾကီးက ဘာလုပ္တာလဲ၊ ဖယ္စမ္းပါ’
ပန္းညိဳေခါင္းေပၚက ပုဆိုးပိုင္းကုိ မင္းမင္း ဆြဲယူဖယ္လိုက္တယ္။
‘အို… ပန္းညိဳ မေနတတ္ဘူး။ လူေတာထဲသြားရင္ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားမွ သြားရဲတာ’
မင္းမင္းဆီက ပုဆိုးပိုင္းကို ပန္းညိဳက ျပန္ယူဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။ မင္းမင္းက လံုးထားတဲ့ ပုဆိုးပိုင္းကို ေမွာင္ရိပ္ထဲကို လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။
‘သြားေပေရာ့၊ နက္ျဖန္က် တဘက္အသစ္တစ္ထည္ အစ္ကိုေပးမယ္’
ဆံပင္ရွည္ေတြ ကပိုက႐ိုနဲ႔ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ပန္းညိဳမ်က္ႏွာေလးက ခ်စ္ခ်င္စရာေလး။ ေမာင္လံုးနဲ႔ မၿပံဳးဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးမပါရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ရီေဝ ရီေဝ ျဖစ္ေနတဲ့ အရွိန္နဲ႔ လူေတြက်ပ္ညပ္ေနတဲ့ ပြဲေစ်းတန္းထဲမွာ ပန္းညိဳလက္ကေလးကို အတင္းဆြဲထားမိတယ္။ ေအးစက္တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္ကေလးေတြက မင္းမင္းလက္ထဲကေန ဟန္ေဆာင္ ႐ုန္းထြက္တယ္။
ခုေနမ်ား အရႈပ္မၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းတစ္ေယာက္ ေတြ႔လိုက္ရင္ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေလမလဲ။ မင္းမင္း မေတြးဝံ့ဘူး။ ဟင့္အင္း… မင္းမင္း မေတြ႔ခ်င္ပါဘူး။ သာယာေနတဲ့ဘဝေလးမွာ ခဏကေလး ေနပါရေစဦး။
‘ပန္းညိဳတို႔ ဘာစားမွာလဲ ေျပာ။ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ထပ္တစ္ရာ စားမလား၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စားမလား’
မင္းမင္း ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚ သံုးေယာက္စလံုးက ဆိုင္ထဲကုိ ဝင္ဖို႔ အတင္းျငင္းၾကတယ္။ မဝင္ရဲရွာၾကဘူး။ လမ္းေဘးက ဆိုင္ေလးေတြမွာပဲ မုန္႔တီစားမယ္တဲ့။ သူတို႔ မုန္႔တီစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းမင္းက သံုးေလးဆိုင္ေက်ာ္ကုိ ေျပးၿပီး တစ္ခြက္တစ္ဖလား သြားေမာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္ဝင္တယ္။
‘ဟဲ့… မင္းမင္း’
႐ုတ္တရက္ မင္းမင္း လန္႔သြားတယ္။ ဘုရား… ဘုရား၊ ေငြခင္… ေငြခင္။ ေတာ္ေသးရဲ႕။ ခုနက မုန္႔တီဆိုင္မွာ မေတြ႔လို႔။
ဟိုဟာမၾကီး မူးေအာင္ တိုက္ထားခဲ့ပလားဟဲ့။ နင္ ဘယ္သူနဲ႔ ခ်ိန္းထားလဲ၊ ငါ့ကို ေျပာ’
‘ျပႆနာမရွာစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ပ်င္းလို႔ ထြက္လာတာ။ ခင္ဗ်ားသာ ဒီအရြယ္ၾကီးနဲ႔ အရွာအေဖြထြက္ေန သိလား’
‘ထြက္တယ္ေဟ့ ထြက္တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ အိုသည္မရွိ၊ အစဥ္ႏုပ်ိဳ ေနေသာ တို႔နတ္ကေတာ္ဟဲ့။ ေအး… ဘယ္သူငယ္မွ မေတြ႔ရင္ နင္ပဲ၊ လိုက္ခဲ့၊ နင့္ေခၚသြားမယ္’
‘သြားစမ္းပါ’
ေငြခင္ကို အသာတြန္းပစ္ခဲ့ၿပီး မင္းမင္း အသာလစ္ေျပးခဲ့ရတယ္။ မလြယ္ဘူး… မလြယ္ဘူး။ ဒီနားမွာ ၾကာၾကာေနရင္ အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္တယ္။ ေၾသာ္… အရႈပ္မၾကီးရဲ႕ စက္ကြင္းက လြတ္ပဲ မလြတ္ႏိုင္ပါလားေနာ္။
‘ျပန္ၾကစို႔၊ အဘြားေမွ်ာ္ေနလိမ့္မယ္’
မင္းမင္းကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ပန္းညိဳအသံ တိုးတိုးေလးကို ဒီတစ္ခါ မင္းမင္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဒီနားတစ္ဝိုက္မွာ မင္းမင္းတို႔ ၾကာၾကာေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။
‘ဘာစားဦးမလဲ ပန္းညိဳ၊ ဝၿပီလား။ အခ်ဥ္ထုတ္ စားဦးမလား’
‘ဟင့္အင္း… ေတာ္ၿပီ၊ ဝပါတယ္’
အျပန္လမ္းမွာ ပန္းညိဳတို႔ သံုးေယာက္ေနာက္ကေန မင္းမင္းက မသိမသာ ခပ္ခြာခြာလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာေရာင္စံုနဲ႔ မိန္းမတုေလးေတြထဲမွာ ေဒစီဂ်ိန္းကို သိတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ပါႏိုင္တယ္ဆိုတာ မင္းမင္း ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ဘူး။
‘ပန္းညိဳတို႔ကို မုန္႔ဝယ္ေကၽြးရတာ အစ္ကို ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးကုန္တာေပါ့’
‘မကုန္ပါဘူး ပန္းညိဳရယ္’
အေရးထဲမွာမွ စကားနည္းမေလးက မင္းမင္းကို စကားေျပာခ်င္ေနရွာတယ္။ ရြာျပင္ဘက္ကုိ ေရာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ပါမွ။
‘နက္ျဖန္က်ရင္ အစ္ကိုတို႔အိမ္မွာ ပန္းညိဳ သီခ်င္းလာဆိုျပပါ့မယ္။ ဟိုသီခ်င္းေလ’
‘ဘယ္သီခ်င္းလဲ’
‘သက္ဆိုင္သူသို႔ေလ’
ေၾသာ္… သနားစရာ ေကာင္မေလးရယ္။ မင္းမင္း ႐ုတ္တရက္ ရိသဲ့သဲ့ေျပာလိုက္တဲ့ သီခ်င္းကို သူမွတ္ထားရွာတယ္။ မင္းမင္းက ေမ့ေနၿပီ။
‘ပန္းညိဳက သီခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးရတယ္ေနာ္။ ဘယ္ကေန ရတာလဲ။ ဘယ္သူသင္ေပးလဲ’
‘ဝါသနာပါလို႔ ပန္းညိဳရတာပါ။ ဓာတ္စက္ဖြင့္တဲ့ဆီကတို႔၊ ကက္ဆက္ဖြင့္တဲ့ဆီကတို႔ လိုက္ဆိုရင္းေပါ့’
ရြာျပင္ဘက္က ေလကေလးက ကနားတဲေတြဆီက နတ္ပန္းနံ႔ေတြကို သယ္ေဆာင္လာတယ္။ နတ္ပန္းနံ႔နဲ႔ နတ္ဒိုးသံသဲ့သဲ့ဟာ စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းမေလးရဲ႕ မိန္းမနံ႔၊ အင္း… မိန္းမစစ္စစ္အနံ႔ဟာ မင္းမင္းစိတ္ေတြကို ပိုလို႔ လႈပ္ရွားေစတယ္။
‘ပန္းညိဳတို႔က ေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွေယာက္လဲ’
‘သံုးေယာက္၊ အခု ဒီသံုးေယာက္ေလ’
‘ပန္းညိဳက အၾကီးလား’
‘ဟုတ္တယ္’
‘ပန္းညိဳတို႔ အေဖ၊ အေမေတြကေရာ’
ပန္းညိဳက ခဏေလး ၿငိမ္သြားတယ္။
‘အေဖနဲ႔အေမက ကြဲသြားၾကတာ။ အေမက ပန္းညိဳတို႔နဲ႔ ခဏေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထြက္သြားတာ ျပန္မလာေတာ့ဘူး’
‘ေၾသာ္… ဒီအလုပ္ကို ပန္းညိဳလုပ္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္’
‘မသိပါဘူး။ သီခ်င္းဆိုရတာေတာ့ ပန္းညိဳ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဟို… ရြာမွာေတာ့ ဒီအလုပ္ကို ပန္းညိဳတို႔ မလုပ္ပါဘူး။ အဝတ္ေလွ်ာ္တာတို႔၊ ယာကူလီတို႔လုပ္တာ။ ပြဲေတာ္ေတြမွာပဲ ဒီအလုပ္ကို လိုက္လုပ္တာ။ ပန္းညိဳ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြ မဆိုတတ္ခင္တုန္းကဆို အဘြားက မလုပ္ခုိင္းပါဘူး။ ပန္းညိဳတို႔ကို အဘြားက သူမ်ားအိမ္မွာ ခိုင္းတာလုပ္ၿပီး ရွာေကၽြးလာတာ’
သူမ်ားအိမ္မွာ ခိုင္းတာလုပ္ၿပီးတဲ့။ မင္းမင္းရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲျဖစ္တယ္။ ေလာကၾကီးထဲမွာ မရွိေတာ့တဲ့ မင္းမင္းရဲ႕အေမဟာလည္း မင္းမင္းတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို သူမ်ားအိမ္မွာ ခိုင္းတာလုပ္ၿပီး ရွာေကၽြးခဲ့ရရွာတာေလ။
‘ဒီအလုပ္က ပိုက္ဆံေတာ့ရတယ္ မဟုတ္လား’
‘ရတယ္။ ပန္းညိဳကို သနားၿပီး ေပးၾကတာေတြေပါ့’
‘ဟုတ္တယ္။ ပန္းညိဳက သနားစရာေကာင္းတယ္’
ဇရပ္နားမေရာက္ခင္ ေမွာင္ရိပ္မွာ မင္းမင္းက ရပ္လိုက္တယ္။ ေမာင္လံုးနဲ႔ မိၿပံဳးက ဇရပ္နားကို ေရာက္သြားၾကၿပီ။
‘ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္’
ပန္းညိဳကိုယ္လံုးကေလးကို မင္းမင္း ဆြဲဖက္လိုက္တယ္။ မူးယစ္တဲ့အရွိန္က မင္းမင္းကို တြန္းအားေပးေနတယ္။ ဒီေကာင္မေလးကို ဒီည ရႏိုင္ပါ့မလား။ ထိတ္လန္႔တုန္ယင္ေနတဲ့ အပ်ိဳမေလး ပါးျပင္ကို မင္းမင္းက အတင္းနမ္းတယ္။
‘အဲလိုမလုပ္နဲ႔… မလုပ္ပါနဲ႔’
မပီမသ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ထြက္လာတဲ့ အသံတိုးေလးက နစ္ဝင္ေမ့ေမ်ာသြားေတာ့မလိုဘဲ။ ႐ုတ္တရက္ သနားစိတ္က ပန္းညိဳကို လြတ္ေျမာက္သြားေစတယ္။
ေနာက္ဆုတ္သြားတဲ့ ပန္းညိဳတစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္ေနတယ္။
‘ခ်စ္လို႔ပါ ပန္းညိဳရယ္’
ပန္းညိဳလက္ကေလးကို မင္းမင္း ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းဆြဲလိုက္ျပန္တယ္။
‘အရက္ေတြ ေသာက္ထားတယ္’
ပန္းညိဳအသံ တုန္ေနၿပီး ငိုသံပါေနတယ္။
‘နည္းနည္းေလးပါကြာ။ ညေနတက္ပြဲတုန္းက ကိုၾကီးေက်ာ္က ဇြတ္တိုက္လို႔။ ပန္းညိဳ အစ္ကုိ႔ကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လားဟင္’
ေကာင္မေလးက မင္းမင္းလက္ထဲကေန သူ႔လက္ေတြကို မ႐ုန္းပါလား။ ဒီေကာင္မေလးကုိ ရေတာ့မယ္ဆိုတာ အေတြ႔အၾကံဳေပါင္းမ်ားစြာအရ မင္းမင္း သိလိုက္ၿပီ။ ေကာင္မေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ပါးကေလးကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ နမ္းလိုက္တယ္။
‘နတ္ကေတာ္ၾကီးနဲ႔ အစ္ကိုနဲ႔က ဘာေတာ္တာလဲဟင္’
ေကာင္မေလးရဲ႕ အသံတိုးေလးဟာ မင္းမင္းနားထဲမွာ ျပင္းထန္လွတဲ့ ဗံုးတစ္လံုး ေပါက္ကြဲသံလိုပဲ။ ေကာင္မေလးကိုယ္ေပၚက မင္းမင္းလက္ေတြ အလိုလို ေျပေလ်ာ့သြားတယ္။
ေမွာင္ရိပ္ထဲက မင္းမင္းအေျဖကို ေစာင့္ေနတဲ့ ႐ိုးသားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို မင္းမင္း ျမင္လို႔ရေနတယ္။
‘ဦးဘစီက အစ္ကိုေတာ္တယ္။ အရင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ဝမ္းကြဲ ေဆြမ်ိဳးေပါ့’
‘အစ္ကိုက သူ႔ဆီမွာ ဘာလုပ္ရလဲဟင္’
ေကာင္မေလးရဲ႕ အသံတိုးေလးေတြက မင္းမင္း အသားထဲကို အပ္ဖ်ားေလးေတြ စိုက္ဝင္သြားၾကသလိုပဲ။
‘မန္ေနဂ်ာေပါ့။ သူ႔မန္ေနဂ်ာေလ။ သူ႔ပြဲကိစၥေတြ ဘာေတြေတြအားလံုး စီစဥ္ေပးရတာေပါ့။
‘ေၾသာ္… ’
ေခါင္းညိတ္ ယံုၾကည္ေနရွာတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေျဖရင္း မင္းမင္း ဝမ္းနည္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ေတြကို အားကိုးတၾကီး ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ အိမ္ေထာင္အစစ္တစ္ခုကို ထူေထာင္ၿပီး လူေလာကၾကီးကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ မဝင္စဖူး ဝင္လာေနတယ္။ ေကာင္မေလးကို ညင္ညင္သာသာ နမ္းရႈိက္လိုက္တယ္။
‘ခ်စ္တယ္’
ဒီတစ္ခါစကားဟာ ရင္ထဲကပဲ ေျပာေပမယ့္ ကိုယ္တကယ္ေျပာမိတာပါ။ မိန္းမလ်ာေတြ၊ မိန္းမစစ္ေတြကုိ အခါမ်ားစြာ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ‘ခ်စ္တယ္’နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မတူဘူးဆိုတာ ယံုပါ ပန္းညိဳရယ္။
Aug
31
2010
အဓိပတိ 