ခ်ိဳးေရေတာ္သံုး
ဝါေခါင္လဆန္း ၁၁ ရက္
‘တစ္ၿမိဳ႕စီျခားေပမယ့္ ငယ္ကခ်စ္သူ သူ႔ကိုသာေလ က်န္းမာေတာ္မူပါစ… ေလလႈိင္းၾကားက ခြန္႔ဆင့္ပါရဲ႕ေဆြ ခ်စ္သူေမာင္ေရ… ခ်စ္သူေမာင္ေရ… ငယ္စဥ္ခါတုန္းကေလ ေတာရြာေတာဓေလ့တို႔ေတြမွာေလ ခုမ်ားေတာ့ ေမ့အား… ေမ့ထားႏိုင္ရက္ေပ… ေမာင့္ကိုခ်စ္တာ တစ္ခုပဲသိတယ္ေလ ေမတၱာအသေခ်ၤ… ေဝးတစ္ေျမ ျခားသူ ေမာင္ေရ’
အုတ္က်က္ဆူညံလွတဲ့ ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးေန႔ရဲ႕ အသံမ်ိဳးစံုၾကားကေန ေပၚတစ္လွည့္ ေပ်ာက္တစ္လွည့္ ထြက္ေပၚေနတဲ့ သီခ်င္းသံကေလးဟာ ခၽြဲႏြဲ႔ေဆြးျမည့္လို႔ ေနတယ္။
ကနားတဲတန္းရွည္ေတြ ၾကားကေန တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတဲ့ ခၽြဲႏြဲ႔သံေလးကို ၾကားတဲ့သူတိုင္း နားမေထာင္ဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။
‘ပိေတာက္ပန္းေတြ… ပင္ယံနန္းမေလ… လွ်မ္းတင့္လိုေန… ငယ္ခ်စ္ေဆြေရ…’
ခၽြဲႏြဲ႔သံေလးခမ်ာ တ႐ုန္း႐ုန္းစည္ကားဆူညံေနတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ အိမ္တံခါးဝအေရာက္မွာ မွိန္ေဖ်ာ့သြားခဲ့ရွာတယ္။
ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ညေနပိုင္း တက္ပြဲအတြက္ ေရာက္လာၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးအုပ္စုနဲ႔ ၿခံဝင္းထဲမွာ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ နတ္မိတ္ေဆြေတြကလည္း အိမ္ေပၚ အိမ္ေအာက္မွာအျပည့္။ ထမင္းေကၽြးရတဲ့ သူေတြကလည္း ခုခ်ိန္ထိ မစဲေသးဘူး။
ညေနတက္ပြဲအတြက္ စၿပီး ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ေဘးမွာလည္း ေဒစီဂ်ိန္းပရိတ္သတ္က ဝိုင္းအံုးထားၾကတယ္။
အိမ္ေအာက္ထပ္က ကြပ္ပ်စ္ရွည္ၾကီးေပၚမွာ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ မိတ္ကပ္ေသတၱာအနီထဲက တန္ဖိုးၾကီး မိတ္ကပ္ပစၥည္းေတြ ျပန္႔က်ဲလို႔ေနတယ္။ မိတ္ကပ္လိမ္းၿပီးစ နီရဲႏုရြေနတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေမာ့ေမာ့မွာ ေဆြမ်ိဳးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္က မ်က္ေတာင္တု တပ္ေပးေနတယ္။
‘ဟဲ့… မနက္က ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးတာ ျမင္ခဲ့ရရဲ႕လား။ လူေတြက အမ်ားၾကီး၊ အတင္းတိုးရတာ။ ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရေသးလား’
မ်က္ႏွာေမာ့ထားရင္းက ေဒစီဂ်ိန္း ထံုးစံအတိုင္း ေျပာခ်င္ရာေတြက ေျပာရေသးတယ္။
‘ဟာ… ဘာကိုမွ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရပါဘူး။ တဲနန္း ေဘးပတ္ပတ္လည္ လူေတြက အံုထားလိုက္တာ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး’
‘ေအး… ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ိဳးေရေတာ္ သံုးတဲ့ေနဟာ ပြဲေတာ္မွာ အစည္ဆံုးေန႔လို႔။ ဟဲ့… ေကာင္မ၊ ဒီဘက္မ်က္ေတာင္က မညီေသးဘူး။ ျပန္လုပ္ဦး၊ နာနာကပ္ေနာ္။ ျပဳတ္က်လို႔ အရွက္ကြဲေနဦးမယ္’
ေဒစီဂ်ိန္းက သူ႔မ်က္ေတာင္ အေနအထားကုိ မွန္ထဲမွာ ေသခ်ာျပန္ညွိတယ္။
‘ဟဲ့… အရင္တုန္းကဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္။ ဟိုတုန္းက ဒီလိုတဲနန္းထဲမွာ ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ျမစ္ထဲထိ ေဖာင္နဲ႔ဆင္းၿပီး ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးတာ။ မင္းႏွစ္ပါးကို နန္းၾကီးကေန ေဝါေတာ္နဲ႔ပင့္ၿပီး ေဖာင္ေတာ္ဆင္းရတာ။ အို… အဲဒီထြက္တဲ့အခ်ိန္ဆို ဆိုးလိုက္တာမွ လမ္းေဘးဝဲယာက လူေတြက မင္းႏွစ္ပါးကို ကန္ေတာ့ၾကရင္း ေဝါေတာ္ကို လက္နဲ႔ထိၾကတာ၊ ပန္းေတြဆက္ၾကတာ၊ ပိုက္ဆံေတြ ဆက္ၾကတာ၊ ေဝါက ေရွ႕တိုးလို႔ကို မရေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတည္း ေဝါထမ္းေတြက ၾကိမ္ကိုင္ၿပီးေတာ့ကို လမ္းရွင္းရတာ။ အမယ္ေလး… အဲဒီအခ်ိန္ ေဝါထမ္းၾကီးေတြက ေၾကာက္စရာၾကီးေတြ။ သူတို႔က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရွ႕က လမ္းပတ္တဲ့သူ မွန္သမွ်ကို ႐ိုက္ၿပီးရွင္းရွင္း၊ သတ္ၿပီးရွင္းရွင္း ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူး။ ေဝါေပၚမွာလည္း မင္းႏွစ္ပါးပံုေတာ္ေတြကို ဖက္ၿပီး လိုက္ရတာ။ လူေတြက အဲေလာက္ဆိုးတာ။ ဒါေပမယ့္ ျမစ္ထဲက်ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတာ္တို႔ ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးတာ သိပ္လြမ္းစရာေကာင္းတာ။ ခုလို ေရထတဲ့အခ်ိန္ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာေပါ့။ ေရထေတာ့ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ေဖာင္ဆင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ေရဆိပ္တင္ ေဖာင္ဆိုက္၊ ေဖာင္ကို ထိုးတင္ၿပီးေတာ့ အကုန္ေလွနဲ႔လိုက္ရတာ။ ေရမထတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ဆိုးေပါ့။ ဗြက္ထဲဆင္းရေသးတာ၊ ေရရတဲ့ထိ။ ဆင္းၿပီးေတာ့ ေဖာင္ဆိုက္ထားတဲ့ဆီေရာက္၊ အဲဒီေဖာင္နဲ႔ နတ္သစ္ပင္ထိ ထြက္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အဲဒီနားတစ္ဝိုက္ ကၽြန္းထဲက ရြာေတြက ေရလဲပိုင္းတို႔၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါတို႔၊ ေရေတာ္လဲပုဆိုးတို႔ကို ေလွနဲ႔ထြက္ၿပီး ဆက္ရတာ။ အဲဒီလူေတြက ႐ိုးရာသမားေတြ၊ ေရလဲေတာ္ဆက္တဲ့ ႐ိုးရာတဲ့။ ခု ျမစ္ထဲမဆင္းေတာ့လည္း ဒီနန္းေပၚကို မေန႔ညကတည္းက လာပုိ႔ထားရတာ၊ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ႐ိုးရာသမားေတြ၊ ေဖာင္တုပ္တို႔၊ အႏွီးပို႔တို႔၊ ေဖာင္ဆြဲတို႔ အဲဒါေတြက ႏွစ္စဥ္လာရတာ။ ဘယ္အရပ္ ေရာက္ေနေန ႐ိုးရာမပ်က္ရဘူး။ လာရတာ။ ဟဲ့… မွတ္ထား၊ ကိုယ့္႐ိုးရာကို မေမ့ေစနဲ႔၊ ဂ႐ုစိုက္ၾကားလား။ ေအး… ကိုယ့္လင္ကိုလည္း မေမ့ေစနဲ႔ ဒါပဲ’
ေဒစီဂ်ိန္း ထံုးစံအတိုင္း အေကာင္းေျပာေနရာက ေဖာက္သြားၿပီ။
လင္ေၾကာင္း သားေၾကာင္း ေရာက္သြားၿပီ။ ေဘးက မိန္းမအုပ္စုနဲ႔ လင္ေၾကာင္း သားေၾကာင္းေျပာၿပီး တဟားဟားလုပ္ေတာ့မယ္။
‘… တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေလ… ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ရင္ေလ… လြမ္းသလို… ေဆြးသလိုပါေမာင္ေရ…’
ေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ အသံကေလးက ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ အိမ္ၿခံဝင္းထဲကို သနားစဖြယ္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
အသံေလးရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ၿခံဝင္းတံခါး ပြင့္သြားတယ္။ လာပါဦး၊ ဒီကိုလာပါဦးဆိုတဲ့အသံ…
‘ဂ်ိန္း… အဲဒါဘာလဲ’
ေဆြမ်ိဳးမိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မအူမလည္ အေမးကို မ်က္ခြံေပၚ အျပာတင္ေနတဲ့ ဂ်ိန္းက ေျဖတယ္။
ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ တံခါးဝမွာေတာ့ သီခ်င္းအဖြဲ႔ေလးက တုတ္တုတ္ေလး ထိုင္လို႔ေနၾကၿပီ။
အသားမည္းမည္းလံုးလံုး၊ ဆယ့္ေလးဆယ့္ငါးရြယ္၊ ဝတုတ္တုတ္မိန္းကေလးက သူ႔ေရွ႕မွာ စဥ့္အိုးေလး အဝကို အဝတ္နဲ႔ သားေရက်ပ္ထားတဲ့ စဥ့္အိုးဗံုကေလးကုိ ခ်လို႔။
အဲဒီကေလးရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ ခၽြဲႏြဲ႔ေဆြးျမည့္တဲ့အသံ ပိုင္ရွင္ေလးက လက္ႏွစ္ဖက္မွာ စည္းဝါးကေလးကို ကိုင္လို႔။ ကိုယ္လံုး ေသးသြယ္သြယ္ေလးကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ခန္႔မွန္းရတဲ့ ဆယ့္ေျခာက္၊ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ မိန္းမငယ္ေလးက ငံု႔ထားတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေခါင္းေပၚက ေနၿပီး တစ္ဘက္တစ္ထည္နဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားခဲ့တယ္။
‘ဆံျခည္ေစ့မွ်… ေမ့မရေလဘူး… အခ်စ္ဦး… ေန႔ေန႔ညညေျပာင္း… မိုးေဆာင္းေႏြဦး… ေျခဦးတည့္ရာလိုက္လို႔သာ… ရွာခဲ့တယ္ ေမာင္ေရ…’
ခၽြဲႏြဲ႔တဲ့အသံကေလးနဲ႔ စည္းဝါးခတ္သံ စလိုက္တာနဲ႔ စဥ့္အိုးဗံုေလးရဲ႕ အလိုက္သင့္ တီးသံေလး ေပၚလာတယ္။ တေယာသံမွ်င္မွ်င္ေလး ႏြဲ႔ေနသလို ဆိုတတ္တဲ့ မိန္းမငယ္ေလးက က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း စည္းနဲ႔ဝါးကို ငံု႔ထားတဲ့ ေခါင္းေပၚမွာ တင္ထားတယ္။
‘ရာသိေရြ႕ေရြ႕ လြမ္းတေျမ႕ေျမ႕… ေမ့ရင္မွာပူေလာင္ ေမာင္… ေမာင့္အခ်စ္ျမားစူး… ေမာင့္အခ်စ္ျမားစူး… ရူးရၿပီေကာေလ…’
ေဆြးျမည့္နာက်င္ေနတဲ့ အသံေလးဟာ ၿခံဝင္းထဲက လူေတြအားလံုးကို တုန္လႈပ္ေစတယ္။ အံ့ၾသေစတယ္။ ၿငိမ္သက္လို႔လည္း သြားေစတယ္။
‘ကႏၲရ… ခရီးလမ္း… ၾကမ္းတမ္းပါေစ… ေမာင္ေရ ေမာင္ေရ… ခ်စ္သူရဲ႕… အခ်စ္သိညာဥ္ကေလး… နားခိုရာေနရာ… ဟင္း… သို႔မဟုတ္ ခ်စ္သူနားခိုရာေနရာ…’
တေယာသံမွ်င္မွ်င္ေလးကို အသံႏြဲ႔ကေလးဟာ ၾကားရတဲ့သူတိုင္းကို ဖမ္းစားႏိုင္ပါတယ္။
ဂ်ိန္းပန္ဖို႔ သစ္ခြခရမ္းေလးကို ယုယျပင္ဆင္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဝမွာၿငိမ္ရပ္ေနမိရာက ထိတ္ခနဲ မင္းမင္း လန္႔သြားတယ္။
အိမ္ေအာက္ကေန မိတ္ကပ္မ်က္ႏွာ၊ ပုဆိုးထဘီ ဖိုသီဖတ္သီနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းတစ္ေယာက္ ထြက္လာပါပေကာလား။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္လိုက္လို႔ကေတာ့ ပြဲပ်က္ရခ်ည့္ရဲ႕။
ေဘာက္ဆက္ ေဘာက္ဆက္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ဂ်ိန္း ေနာက္ကို မင္းမင္းက ျမန္ျမန္လိုက္တယ္။
‘ေမာင့္ကုိ ရွာမေလ… ေမာင့္ကိုရွာ… မေလ… ေၾသာ္… ေမာင့္အခ်စ္ျမားစူး… ရူးရၿပီေကာေလ’
စည္းဝါးသံေလး ရပ္သြားၿပီး ခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔အသံေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေျမၾကီးေပၚခ်ထားတဲ့ ခ်ိဳင့္ေလးထဲမွာ ငါးက်ပ္တန္၊ ဆယ္တန္ေတြ တေဖြးေဖြးက်လာတယ္။
ဟဲ… ေကာင္မေလးက အသံေကာင္းသားပဲ။ ႐ုပ္ေကာ ေခ်ာရဲ႕လား။ ျပစမ္း… မ်က္ႏွာၾကည့္ရေအာင္’
‘ေဒစီဂ်ိန္း’
မင္းမင္း ဘယ္လိုမွ မတားလိုက္ႏိုင္ခင္မွာပဲ ေဒစီဂ်ိန္းက မိန္းမငယ္ေလးရဲ႕ ေခါင္း အုပ္ဖံုးအုပ္ထားတဲ့ တဘက္ကို ဆြဲလွန္ပစ္လိုက္တယ္။
ဒီခဏဟာ မင္းမင္းအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရမယ့္ ခဏျဖစ္သလို အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္မေလးအတြက္လည္း ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရမယ့္ ခဏျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။
မ်က္ႏွာေလးက ေခ်ာေမာအျပစ္ကင္းလြန္းတယ္။
မ်က္ခံုးနက္နက္ကေလး ႏွစ္ခုၾကားမွာ မွဲ႔နက္ကေလးက ထင္းထင္းကေလး။
မ်က္ရည္ဝိုင္းေနတဲ့ မ်က္လံုးေလးတစ္စံုက သနားစရာကေလး။
‘ဟဲ့… ႐ုပ္ကေလးေခ်ာသားနဲ႔ တဘက္ၾကီးကို မဖံုးစမ္းပါနဲ႔ဦး၊ နင့္နာမည္ ဘယ္သူလဲ ေျပာဦး’
‘ပန္းညိဳ’
‘ဟင္… နင့္နာမည္ကလည္း ပန္ေတာ္ပန္းနာမည္ၾကီး။ ဘာလို႔လဲ၊ ဒီပြဲလာရင္း ေမြးလို႔လား’
‘မဟုတ္ပါဘူး’
‘ပန္းညိဳ’ လို႔ တိတ္တိတ္ကေလး ေခၚၾကည့္ေနတဲ့ မင္းမင္းရင္ထဲကို ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕အသံက ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး ဝင္လာတယ္။ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနမွန္းလည္း မသိဘူး။ ေကာင္မေလး ေၾကာက္ေနၿပီ၊ အသံေလးေတြ တုန္လို႔။
‘ဟဲ႔… နင္ ဒီလိုပိုက္ဆံမေတာင္းဘဲ အဆိုေတာ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္မလား၊ အၿငိမ့္ထဲမွာေလ။ ဒီမွာ လာစမ္းပါဦး ဇာတ္ဆရာၾကီးရဲ႕၊ ဒီေကာင္မေလး မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေခၚသြားပါလား။ အဆိုေတာ္ လုပ္ခိုင္း၊ မင္းသမီးလည္း ကခိုင္းေပါ့။ က်ဳပ္ ထိုင္မသိမ္းတစ္စံု ေပးမယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ’
ေဒစီဂ်ိန္းမိတ္ေဆြ ဇာတ္ဆရာက ၿပံဳးေနတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းကို ေၾကာက္ရွာတဲ့ ပန္းညိဳေလးကေတာ့ ေဒစီဂ်ိန္း ၿခံဝင္းထဲက ထြက္ဖို႔ျပင္တယ္။
‘ဟာ… ေနပါဦး၊ ဆိုပါဦး ကေလးမရဲ႕’
ၿခံဝင္းထဲက ပရိတ္သတ္ ေတာင္းဆိုသံေၾကာင့္ ပန္းညိဳကေလး ျပန္ထိုင္တုန္းမွာပဲ မင္းမင္းအသံက အလ်င္စလို ေပၚလာတယ္။
‘သူတို႔ ထမင္းစားၿပီးပလား မသိဘူး။ မစားရေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္။ ဟင္… ဒီမွာ စားလိုက္ပါလား။ စားၿပီးမွ ဆိုေပါ့’
မင္းမင္းဆီကို အၾကည့္ေလးတစ္ခု ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္လာၿပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ၿပီးမွ အသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္။
‘ဟိုက်မွပဲ စားေတာ့မယ္။ ပန္းညိဳတို႔ကို အဘြားက ဇရပ္က ေစာင့္ေနမွာ’
‘ဟာ… ႏွစ္ခ်က္ေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္’
‘ရပါတယ္’
‘ဟဲ့… သူတို႔ကို ဟင္းထည့္ေပးလိုက္ မင္းမင္း’
ေဒစီဂ်ိန္းက လွမ္းေအာ္ျပန္တယ္။ ထည့္ေပးမွာေပါ့။ ေကာင္မေလးအတြက္ ဟင္းေတြ အမ်ားၾကီး ထည့္ေပးရမွာေပါ့။ အမ်ားစားတဲ့ ပဲကုလားဟင္းအျပင္ ၾကက္သားေၾကာ္လည္း ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒစီဂ်ိန္းအတြက္ သီးသန္႔ခ်က္ထားတဲ့ ျပည္ပန္းညိဳဟင္းခ်ိဳလည္း ထည့္ေပးရမယ္။ ျပည္ပန္းညိဳ ဟင္းခ်ိဳဟာ အသံသမားေတြ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာလည္း ေကာင္းမေလး သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုက ဒီကေပးတဲ့ ဟင္းေတြနဲ႔ပဲ စားရတာကိုး။ ဘုရားေပးတဲ့ အသံေလးကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္သင့္တယ္ ပန္းညိဳရဲ႕။
‘တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္တူးသမားမ်ားဟာ… ေလာပန္ေလာင္းေတြပါ… တစ္ေန႔ေန႔… တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ သိန္းေက်ာက္ရရင္… ေလာပန္ျဖစ္ၿပီေပါ့’
မီးဖိုထဲမွာ ဟင္းထည့္ရင္း မင္းမင္း ေလလိုက္ခၽြန္တယ္။ ၾကည့္စမ္း… ေကာင္မေလးက ဒီသီခ်င္းမ်ိဳးလည္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆိုတတ္တယ္။ ခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔အသံေလးကေန ခ်ိဳရႊင္ရႊင္အသံေလးကို ေျပာင္းၿပီးေတာ့ ဆိုတယ္။ ကေဝမေလးပဲ။ လူေတြကို ျပဳစားႏိုင္တဲ့ ကေဝမေလးပဲ။
‘အၾကံကုန္ရင္… သံထိုင္ေရာင္း… ဆန္ကုန္ေတာ့… ေလာပန္ေျပာင္းတဲ့… ဖိုးသမား ဘဝကေတာ့… ကၽြန္ေတာ္လည္း အျဖစ္မခံပါ… ဟိုက်င္းမရရင္ ဒီက်င္း… က်င္းေပါင္းတစ္ေထာင္ ကုန္ေအာင္တူးမယ္… ေက်ာက္တူးသမားပါကြာ…’
ပိုက္ဆံထည့္တဲ့ ခ်ိဳင့္ထဲကို ငါးက်ပ္တန္၊ ဆယ္တန္ေတြ က်လာျပန္တယ္။ ေလးဆယ့္ငါ့က်ပ္တန္ ႏွစ္ရြက္ကို ထပ္ေခါက္ၿပီး ခ်ိဳင့္ထဲကို ဖ်တ္ဆို မင္းမင္း ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းျမင္သြားလို႔ကေတာ့ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ သူ ေၾကာ္ေလွာ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို ဒီလို ပက္ခနဲ သံုးရသလားဆိုၿပီး ပုဆိုးထဘီကို အလံစိုက္လိုက္ပါလိမ့္မယ္။
‘ေရာ့… ညီေလး၊ ဒီမွာ ထမင္းနဲ႔ဟင္း၊ ေကာင္းေကာင္း ကိုင္ေနာ္၊ အရည္ေတြ ဖိတ္ကုန္မယ္ သိလား’
ေကာင္းေလးက မင္းမင္းေပးတဲ့ ထမင္းဟင္း ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေတြကို စုကိုင္ၿပီး ပန္းညိဳတို႔ သံုးေယာက္ ၿခံဝင္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္ၾကတယ္။ ၿခံဝင္းတံခါးကို လိုက္ပိတ္ရင္း မင္းမင္းက တိုးတိုးကပ္ေျပာလိုက္တယ္။
‘ပန္းညိဳအတြက္ ျပည္ပန္းညိဳဟင္းခ်ိဳ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အသံမဝင္ဘူး သိလား’
တဘက္ ဖံုးအုပ္ထားတဲ့ ေခါင္းကေလးက ညိတ္လိုက္တာလား၊ ငံု႔လိုက္တာလား မသိ။ ေခါင္းကေလး လႈပ္ရွားသြားတာကိုေတာ့ မင္းမင္း ျမင္ရတယ္။ ကေဝမေလးက ေနာက္ကိုေတာ့ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။
‘မင္းမင္း၊ အို… မင္းမင္း’
ၾကည့္ပါလား၊ ေအာ္ၿပီ။ အဘြားၾကီး မၾကီးနဲ႔ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ခဏကေလးေတာင္ အလစ္မေပးဘူး။
‘ဘာလဲ… ဘာလဲ’
အိမ္ေအာက္ထဲ မင္းမင္း ဝင္လိုက္တယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေနရာက ႏႈတ္ခမ္းနီဘူးကို ပိတ္လိုက္တယ္။
‘ဟဲ့… ဘာလဲရမွာလဲ။ ငါဝတ္မယ့္ဟာေတြ ယူခဲ့ေလ။ လက္ဝတ္လက္စားေတြပါ ထုတ္ခဲ့၊ ပန္းေရာ ဘယ္မလဲ၊ ေခါင္းေပါင္းမယ့္ ပဝါေရာ’
‘ရွိတယ္၊ အကုန္အဆင္သင့္။ ခင္ဗ်ားအခ်ိန္ကျဖင့္ အေစာၾကီးရွိေသးတယ္’
‘ခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ။ ကဲ… ၾကည့္ပါဦး နာရီ’
‘သံုးနာရီ ထိုးေတာ့မယ္’
‘ေအး… အဲဒါ ေစာသလား ေျပာပါဦး။ ေလးနာရီ မထိုးခင္ နန္းေအာက္ ေရာက္ေနရမယ့္ဟာကို။ အံ့ၾသပါရဲ႕။ သြား… အားလံုးေအာက္ခ်ခဲ့’
မင္းမင္း အိမ္ေအာက္က လွည့္ထြက္တာနဲ႔ မိန္းမေတြ ရယ္သံၾကားရတယ္။ မင္းမင္း သိသားပဲ။ ေဒစီဂ်ိန္း မဲ့ရြဲ႕ၿပီး အမူအရာလုပ္ျပေနၿပီေလ။ ေရွ႕မွာ မေျပာရဲလို႔ ေနာက္ကြယ္ကေန မဲ့ရြဲ႕ေနတဲ့ မိန္းမအမူအရာမ်ိဳးကို ေဒစီဂ်ိန္းက အလြန္လုပ္ခ်င္တယ္။ မိန္းမ အစစ္ေတြထက္ သာေအာင္ကို လုပ္ျပပါလိမ့္မယ္။
ပိုးပုဆိုး ခရမ္းေရာင္၊ ပုိးအကႌ် ႏို႔ႏွစ္ေရာင္၊ ေခါင္းေပါင္းပဝါ၊ ခရမ္းနဲ႔ သစ္ခြခရမ္း၊ ေျခအိတ္အျဖဴ၊ ေရႊခ်ည္ထိုး ေျခနင္းဖိနပ္ အားလံုးကို ေဒစီဂ်ိန္းေဘးမွာ စုပံုခ်လိုက္ေတာ့ မင္းမင္းကို ေဒစီဂ်ိန္းက ေက်နပ္တဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုးျပန္တယ္။
လက္ဝတ္လက္စားဘူးကို မင္းမင္းဖြင့္ၿပီး ထုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒစီဂ်ိန္းက ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြားနတ္က စားလာတဲ့ နတ္ကေတာ္ ေခါင္းေပါင္းကို ငါးခါေလာက္ ဖ်က္လိုက္ေပါင္းလိုက္ လုပ္ေနကတည္းက မင္းမင္း သိတာေပါ့။
‘ကဲ… ဖယ္ ဖယ္၊ က်ဳပ္ေပါင္းမယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကေတာ့ တက္ပြဲတက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး’
ေဒစီဂ်ိန္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ဝင္းပသြားၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးၾကီး ျဖစ္သြားတယ္။ မင္းမင္း ဘာေျပာေျပာ ေဒစီဂ်ိန္း မမႈေတာ့ၿပီ။ ေခါင္းကေလးကို အလိုက္သင့္ေမာ့ေပးရင္း မင္းမင္း ေခါင္းေပါင္းေပးတာကို ေက်နပ္သေဘာက်လို႔ေနတယ္။ ေက်နပ္တဲ့ ဟန္ေဆာင္မ်က္ေစာင္း ထိုးလိုက္၊ ဟန္ေဆာင္အမဲ့အရြဲ႕ေတြကို လုပ္လိုက္နဲ႔ မင္းမင္း စိတ္မပါ လက္မပါ ေပါင္းေပးတဲ့ ေခါင္းေပါင္း မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကို ဖံုးဖိၿပီး ပတ္တီးစည္းသလို ျဖစ္ေနတာကိုေတာင္ မသိက်ိဳးကၽြန္ ျပဳေနတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ မင္းမင္း အျပင္ခဏထြက္တဲ့အခ်ိန္ ေဘးနားက မိန္းမေတြလည္း လစ္တဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွ ျဗတ္ဆို ေခါင္းေပါင္းကို ျပင္ေပါင္းလိုက္တယ္။ ျမန္လိုက္သလားလည္း မေမးနဲ႔။ လွလိုက္သလားလည္း မေမးနဲ႔။ ဒီလိုေခါင္းေပါင္းမ်ိဳးကို အၾကိမ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီၿပီး ေပါင္းလာခဲ့တဲ့ နတ္ကေတာ္ပဲ။ မေပါင္းတတ္ဘဲ ေနမလား။ သူ ေပါင္းေပးတာကို ခံခ်င္လို႔။ သူ ယုယတာ၊ ဂ႐ုစိုက္တာကို ခံခ်င္လို႔ပါ။
‘ေရာ့… ေရာ့… ပုလဲၾကိဳး၊ ခရမ္းဆြဲ ဆြဲမွာဆိုရင္ ပုလဲၾကိဳးကို အရွည္ပဲ ဆြဲေတာ့။ အုန္းဆံၾကိဳးအၾကီးလည္း ဆြဲဦးမွာ မဟုတ္လား’
မင္းမင္း စီမံသမွ်ကို သေဘာ… သေဘာဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေက်နပ္လို႔ေနတယ္။
‘ဟဲ့… ပန္းပန္ေပးဦး’
မိန္းမတစ္စုရဲ႕ ေလွာင္ရယ္သံေတြၾကားမွာ မင္းမင္းက ပန္းပန္ေပးရျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုဆိုး ကူဝတ္ေပးရျပန္တယ္။
‘ဟဲ့… ဟိုဟာမေတြ ျပင္ထား၊ ဆင္ထားၾက။ ဘယ္ႏွနာရီထိုးၿပီလဲ။ သြားမယ္ေနာ္။ ငါ့နံပါတ္ဘယ္ေလာက္… ဟဲ့’
‘ဆယ့္ႏွစ္၊ ဆယ့္ႏွစ္ လိုပါေသးတယ္။ ခုနက သြားေမးၿပီးသား။ နံပါတ္ရွစ္ တက္ေနတုန္း ရွိေသးတယ္’
‘ေအး… ၿပီးေရာ၊ ၿပီးေရာ ပြဲေတြေရာ၊ ပုဆိုးေတြေရာ၊ စားေတာ္စာေတြေရာ ၿပီးၿပီေနာ္’
‘ဒါ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ပါ။ ခင္ဗ်ား ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ’
‘အို ၿငိမ္ႏိုင္ပါဘူးေတာ္’
ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲစကားေတြကို မိန္းမေတြက အားေပးအားေျမႇာက္ ရယ္လိုက္တာနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းက ပိုဆိုးေတာ့တယ္။ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာေတာ့မယ္။ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ၿပံဳးၿပံဳးကေလးနဲ႔ မင္းမင္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း မင္းမင္း အေရထူခဲ့ပါၿပီ။ ဟိုတုန္းက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္မွာသာ နားစိမ္း၊ နာ႐ိုင္းေလး မိန္းမေတြ အလယ္ကေန ရွက္ေၾကာက္ထူပူၿပီး ထြက္ေျပးခဲ့ဖူးတာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒါေတြနဲ႔ ေနသားက်ခဲ့ၿပီ။ ယဥ္ပါးခဲ့ပါၿပီ။
‘နံပါတ္ တစ္ဆယ္ေရာက္ေတာ့မယ္။ နံပါတ္ကိုး တက္ေနၿပီ။
နန္းၾကီးကို ေျချမန္ေတာ္လႊတ္ထားတဲ့ အေျခာက္မ တင္တင္ျမရဲ႕ ေအာ္သံ ပ်ာပ်ာတာတာေလး ၿခံဝင္းဝက ေပၚလာတာနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းတစ္အိမ္လံုး လႈပ္ရွားသြားၾကတယ္။
ခရမ္းေရာင္ ေယာက္်ားနတ္ဝတ္လဲေတာ္နဲ႔ မင္းသားၾကီးတစ္ပါးလို ေခ်ာေမာခံညားေနတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းက ေရွ႕ဆံုးက ထြက္တယ္။ သူ႔ေနာက္ကမွ တက္ပြဲဒကာနဲ႔ ဒကာမေတြ ကန္ေတာ့ပြဲ၊ စားေတာ္စာပြဲ၊ ပုဆိုးအုပ္ေတြနဲ႔ ေဗာင္းေတာ္ေတြ တင္ထားတဲ့ ေရႊကလပ္တို႔၊ စတီးလင္ပန္းတို႔ကို တစ္ေယာက္ စီကိုင္ၿပီး တန္းစီထြက္ရမယ္။
အားလံုးဟာ ေကာင္းေပ့၊ လွေပ့၊ အဖိုးတန္ေပ့ဆိုတဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ လက္ဝတ္လက္စားေတြကို တက္ႏိုင္သေရြ႔ ဝတ္ဆင္ထားျခင္းျဖင့္ နတ္ကေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ရွိန္ကို ျမင့္ေစတယ္။ ဘုန္းတန္ခိုးအာဏာကို ျမႇင့္တင္ရာ ေရာက္တယ္။
‘ဖိနပ္ေတြ ခၽြတ္ခဲ့ၾကေနာ္။ ဖိနပ္မစီးၾကနဲ႔’
ထြက္ခါနီးမွာ မင္းမင္းက လိုက္ေအာ္သတိေပးေတာ့ အဖိုးတန္အဝတ္အစားေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ စီးထားတဲ့ အဖိုးတန္ဖိနပ္ေတြကို ခၽြတ္ခဲ့ၾကရတယ္။
နန္းၾကီးေပၚမွာ ဖိနပ္ထားစရာ ေနရာလည္း မရွိဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ေစာင့္ေပးမေနႏိုင္ဘူး။ ဖိနပ္ၾကီးေတြ ကိုင္ၿပီး နန္းၾကီးေပၚတက္လို႔ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးနားက ျဖတ္လို႔လည္း ဘယ္သင့္ေတာ္ပါ့မလဲ။ အဲဒီေတာ့ ဖိနပ္မစီးဘဲသြားတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။
ၿခံဝင္းထဲက ထြက္ၿပီး နန္းၾကီးကို သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေဒစီဂ်ိန္းနဲ႔ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါမ်ား တက္ပြဲထြက္ ျမင္ကြင္းကို ကနားတဲအားလံုးက ေငးေမာၾကည့္ၾကတယ္။ တက္ပြဲမတက္ႏိုင္ရွာတဲ့ နတ္ကေတာ္ေလးေတြက ကနားတဲ ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလးထဲမွာ ေတာင္ျပဳန္း လာစရိတ္ကို ေၾကြေခါက္ နတ္ေဟာရွာေနရင္းကေန ေဒစီဂ်ိန္းကို အားက် ေငးေမာၾကတယ္။
နန္းၾကီးရဲ႕ ေဘးေပါက္ေအာက္နားကို ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ နံပါတ္ကိုး တက္ၿပီးသြားလို႔ နန္းၾကီး ေရွ႕ေပါက္ကေန ဆင္းသြားၿပီ။ နံပါတ္ကိုး ဆင္းသြားေတာ့မွ ေဘးေပါက္ေလွကားမွာ တန္းစီထားတဲ့ နံပါတ္ဆယ့္တစ္တက္မယ့္ နတ္ကေတာ္အဖြဲ႔ကို ေလွကားတံခါးေပါက္ ဖြင့္ေပးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နန္းၾကီးေနာက္ဘက္ကေန အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတဲ့ နံပါတ္တစ္ဆယ္က နန္းၾကီးေရွ႕ အရွင္ႏွစ္ပါးေရွ႕ ေရာက္သြားၿပီ။
နန္းၾကီးေနာက္ဘက္ကို ဝင္မယ့္ တံခါးေပါက္မွာ နန္းထိန္းမ်ိဳးေတြထဲက တာဝန္က်ေတြ ေစာင့္ၾကပ္ထားတယ္။ တက္ပြဲတက္မယ့္ နတ္ကေတာ္နဲ႔ အဖြဲ႔ကလြဲရင္ တျခားမည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ တက္ခြင့္မရွိဘူး။ အထူးစိစစ္ၿပီးမွ တက္ခြင့္ျပဳတယ္။
နံပါတ္ဆယ့္တစ္ ဝင္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ နန္းေတာ္ေဘးတံခါးေပါက္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ နံပါတ္ဆယ့္ႏွစ္ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔အဖြဲ႔က ေဘးေပါက္ေလွကားရင္းမွာ အဆင္သင့္ေစာင့္ၾကရတယ္။
ေလွကားရင္းကေန ေဒစီဂ်ိန္းက နန္းေတာ္ၾကီးေဘး ကနားတဲခန္းေတြဆီကို လွမ္းလက္အုပ္ခ်ီတယ္။ နန္းေတာ္ၾကီးေဘး ကနားတဲခန္းေတြမွာ မိဖုရားၾကီးေတြနဲ႔ နတ္ေနၾကီး၊ နတ္ဝါၾကီး၊ ေဗာင္းေတြရွိတယ္။ နန္းေတာ္ၾကီးပတ္လည္ ကနားတဲခန္းေတြက ဗြီအိုင္ပီ ကနားတဲခန္းေတြေပါ့။ အလကားရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လည္း ငွားခေပးရတာပဲ။ တစ္ခန္း ႏွစ္ေထာင္ေပးရတာပဲ။ ေနရာေကာင္းရတာ တစ္ခုပဲ။ ေနရာေကာင္းေတာ့ နတ္ေမးတဲ့သူ မ်ားမ်ားလာတာေပါ့။ မိဖုရားၾကီးေတြလည္း နန္းၾကီးေပၚ မတက္ရတဲ့အခ်ိန္ ေၾကြေခါက္ရတာပဲ။ ေဗာင္းေတြလည္း အတူတူေပါ့။ ေၾကြမေခါက္ နတ္မေဟာလို႔ ပိုက္ဆံ ဘယ္ကရမလဲ။
‘မာမီေရ လွတယ္’
ေအာင္မယ္ ဘယ္သူပါလိမ့္လို႔။ ေမာ္လၿမိဳင္ စိန္မမ။ ျပင္ထားဆင္ထားလိုက္တာ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္လို႔ပါလား။
‘ေအး… နင္လည္း လွတယ္ဟဲ့။ ဟိုမင္းသမီးနဲ႔ တူတယ္။ ဘယ္သူဟဲ့ ဘာဗို၊ ဟဲ့ ေျပာစမ္း’
ေဒစီဂ်ိန္းကေတာ့ လုပ္လိုက္ၿပီ။ ေဘးနားက ‘ထြန္းအိျႏၵာဗို’ လို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ…
‘ေအး… အဲဒီမင္းသမီးနဲ႔ တူတယ္ဟဲ့ စိန္မမ။ နင္က ဆယ့္သံုးလား ဟုတ္လား’
‘ဟုတ္တယ္ မာမီ’
စိန္မမက ေဒစီဂ်ိန္းကို လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ရင္း ေျဖတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းေျပာသလိုပဲ စိန္မမက ထြန္းအိျႏၵာဗို ျပင္ပံု ဆင္ပံု ဆံထံုးထံုးပံုအတိုင္း တူေအာင္ျပင္ထားတယ္။ ရယ္ပံု၊ ၿပံဳးပံု၊ စကားေျပာပံု အမူအရာေတြပါ တုထားတယ္။ သူက မိန္းမ နတ္ေခ်ာ့မွာဆိုေတာ့ မိန္းမပံုပဲ ဝတ္လာတယ္။ သူတက္မွာက ‘ေခ်ာ့ပြဲ’ ေပါ့။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔လို႔ ေယာက္်ားနတ္ (ဦးမင္းေက်ာ္) ေခ်ာ့မယ့္ဟာေတြက် တက္ပြဲေပါ့။ ၾကိဳတ္တာနဲ႔ တက္လို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာေပါ့။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ေခ်ာ့ပြဲနဲ႔ တက္ပြဲမွာ မိန္းမနတ္ေခ်ာ့တဲ့ သူကို တက္ပြဲေၾကး ေလွ်ာ့ယူတယ္။ ခုေတာ့ တူတူျဖစ္သြားပါၿပီ။ စားေတာ္စာမွာေတာင္ သူက ပိုရေသးတယ္။ အစ္မေတာ္ (မေငြေတာင္) စားေတာ္စာအတြက္ ဆီထမင္းနဲ႔ ငါးေၾကာ္က သက္သက္ပါရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတုန္းက မိန္းမနတ္ေခ်ာ့ရင္ အခ်ိန္အမ်ားၾကီးရတယ္။ မိန္းမနတ္က အကေတြ မ်ားတာကိုး။ အနည္းဆံုး နာရီဝက္၊ တစ္နာရီ ရတယ္။ ခုေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။ တက္ပြဲတက္တဲ့သူက မ်ားလာေတာ့ ေယာက္်ားနတ္ေတြနဲ႔ အတူတူပဲ။ ဆယ့္ငါးမီနစ္ ျဖစ္သြားၿပီ။
စိန္မမေနာက္က ပါလာတဲ့ဟာေတြကလည္း မနည္းပါလား။ ဝတ္ထားစားထားတာေတြကလည္း ပ်ံလို႔၊ လန္လို႔။ အင္း… စိန္မမကလည္း နည္းတဲ့ မိန္းမလ်ာမမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီဘက္ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္အတြင္း တအားတက္လာတဲ့ ဇာမဏီမပဲ။ အသက္က ေလးဆယ္ေလာက္ ရွိဦးမွာ။ တက္ပြဲမွာ ဒီလို အခ်ိန္ေကာင္း၊ နံပါတ္ေကာင္းရဖို႔ဆိုတာ တကယ့္ ဗြီအိုင္ပီ နံပါတ္၊ နံပါတ္ေကာင္း။ တက္ပြဲက တစ္ေန႔ ရွစ္ဆယ္၊ ကိုးဆယ္ ရွိတာကိုး။
တက္ပြဲစတဲ့ ညေန သံုးနာရီက ရွစ္နာရီ၊ ကိုးနာရီအတြင္း တက္ရတဲ့ နတ္ကေတာ္ေတြကမွ တကယ့္ဗြီအိုင္ပီနတ္ကေတာ္ နာမည္ၾကီး နတ္ကေတာ္။ နံပါတ္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္က်ၿပီး ညနာရီျပန္မွ တက္ရတဲ့ နတ္ကေတာ္က မ်က္ႏွာမြဲ နတ္ကေတာ္၊ နာမည္မရွိရွာေသးတဲ့ နတ္ကေတာ္ေပါ့။ ကိုယ့္ၾကည့္မယ့္လူမရွိ ဘာမရွိ။ မိုးလင္းခါနီး ပဲျပဳတ္သည္နဲ႔ ေရာတက္ရတဲ့ နတ္ကေတာ္ေလ။
‘ဟဲ့… ဂ်ိန္း၊ က်ားေယာက္ေဆာင္ေသာ ဂ်ိန္းပါလားဟဲ့’
‘ေအာင္မယ္… ေဆာင္စရာလားဟဲ့။ ေခတၱရာသူ အပ်က္မရဲ႕’
နန္းၾကီးေဘးကို ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ နံပါတ္ဆယ့္ေလး၊ ဆယ့္ငါးေတြနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဝတ္လာတဲ့ အဝတ္အစားအဆင္ တန္ဆာခ်င္းလည္း ၿပိဳင္ၾက ဆိုင္ၾက ၾကည့္ၾကရင္းနဲ႔ တက္ပြဲတက္ဖို႔ ေစာင့္ရတဲ့အရသာဟာ တက္ပြဲတက္ဖူးတဲ့ နတ္ကေတာ္ခ်င္းပဲ သိတယ္။ ဒါ အရသာပဲ။ ဒီအရသာအတြက္ တစ္ႏွစ္လံုး တက္ပြဲစရိတ္ကို ေၾကာ္ၾကရ၊ ေလွာ္ၾကရတာေလ။
‘တစ္ဆယ္ၿပီးေတာ့မယ္ေနာ္… တစ္ဆယ္’
နန္းၾကီးေဘး တံခါးေပါက္ေဘးကေန မင္းမင္းက ေဒစီဂ်ိန္းတို႔အဖြဲ႔ကို လွမ္းသတိေပးတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက အသာနားစြင့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ေဖၾကီးေက်ာ္ ဒိုးဆြဲေနၿပီ။ နံပါတ္တစ္ဆယ္ၿပီးေတာ့မယ္။ တစ္ဆယ္ၿပီးရင္ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ ေနာက္ထဲဝင္လို႔ရၿပီ။
‘အားလံုး… အားလံုး ကိုယ့္အဖြဲ႔ ကိုယ္စစ္ပါ။ မဆိုင္တဲ့လူ မပါေစနဲ႔။ ကိုယ့္လူ ကိုယ္စစ္ပါ’
ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ကိုမင္းမင္းတို႔က ျဖစ္ပါတယ္။ တာဝန္က် နန္းထိန္းေတြက မေအာ္ရဘူး။ သူက ဆရာၾကီး။ တာဝန္က် နန္းထိန္းေတြနဲ႔ သူက အဖြဲ႔ေလ။ ေဘးတံခါးေပါက္ကေန သူက ေနရာယူၿပီးသားဆိုေတာ့ ကိုယ့္လူကိုယ္ ၾကိဳက္သေလာက္ သြင္းလို႔ရတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ နန္းထိန္းအေစာင့္ေတြက လူမ်ားတယ္ဆိုၿပီး ျဖတ္ခ်တတ္တယ္။
‘ကဲ… လာ လာ၊ အားလံုးလာ’
နံပါတ္တစ္ဆယ္ ဆင္းသြားတာနဲ႔ ေဘးတံခါးေပါက္ ပြင့္လာတယ္။ မင္းမင္းရဲ႕ ေဆာ္ၾသမႈနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔အဖြဲ႔ ျမန္ျမန္ဝင္ရတယ္။
‘ေဟ့… ေဟ့ ဟိုလူ ဘယ္သူလဲ။ ဘာလို႔ တိုးဝင္ေနတာလဲ၊ ဖယ္… ဖယ္’
ကိုယ့္အဖြဲ႔ ကိုယ္သိတဲ့ မင္းမင္းက လွမ္းေအာ္ေတာ့မွ ၾကားျဖတ္လိုက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့လူ ထြက္သြားတယ္။ ဒါမ်ိဳးကို နန္းထိန္းအေစာင့္ေတြက သိပ္သတိထားရတယ္။ နန္းၾကီးထဲကို တက္ပြဲတက္ေနတဲ႔အခ်ိန္ အဆိုင္တဲ့လူ ဝင္မလာဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးတယ္ေလ။ နန္းၾကီးထဲမွာ ျပႆနာေတြက ျဖစ္ေပါင္းမ်ားလွၿပီ။
နန္းၾကီးေနာက္ထဲကို ေဒစီဂ်ိန္းတို႔အဖြဲ႔ ေရာက္လာတာနဲ႔ ပါလာတဲ့ ကန္ေတာ့ပြဲတို႔၊ စားေတာ္စာပြဲတို႔၊ ပုဆိုးအုပ္တို႔ကို နန္းၾကီးမ်ိဳးတာဝန္က် အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြက စံုမစံု၊ ေစ့မေစ့ စစ္ေဆးတယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲ ပါရဲ႕လား။ စားေတာ္စာ ျပည့္စံုရဲ႕လား။ ပုဆိုးအုပ္ သံုးအုပ္ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ပဝါေျခာက္ပိုင္ဟုတ္ရဲ႕လား ဆိုတာကို စစ္ေဆးၿပီး သူတို႔ထည့္စရာေတြမွာ ေျပာင္းၿပီး ျပင္ရတယ္။ မျပင္လို႔လည္း မရဘူးေလ။ တက္ပြဲေတြက ဆက္ေနေတာ့ အခ်ိန္မရဘူး။ ကိုယ့္ထည့္စရာနဲ႔ကိုယ္ဆို တက္ပြဲၿပီးရင္ ျပန္လွယ္ရတာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္ရဦးမယ္။ အဲလို လွယ္ေနဖို႔ အခ်ိန္မရဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္မွာ နန္းၾကီးက ထည့္စရာ၊ ျပင္စရာနဲ႔ တစ္ခါတည္းျပင္ထား။ ဟိုနား ဒီနား ခ်မထားခဲ့နဲ႔။ ဘယ္သူမွ ဒီအခ်ိန္မွာ တာဝန္မယူဘူး။
နန္းၾကီးမ်ိဳး နန္းထိန္းမ်ိဳး တာဝန္က် အမ်ိဳးသမီးဝဝၾကီးက ၾကမ္းျပင္မွာ ေျခဆင္းထိုင္ရင္း ေညာင္းညာပင္ပန္းတဲ့အေၾကာင္း ညည္းညဴေနတယ္။ ဒါေတာင္ သူတို႔ေတြ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး အုပ္စုေပါင္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ အားလံုး အလွည့္က် တာဝန္ယူရတာ။ နန္းထိန္းမ်ိဳးေတြ နည္းတာမွတ္လို႔။ ဒါေတာင္ အလုပ္နဲ႔လူနဲ႔ အမွ်ဘူး။ နန္းထိန္းမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ တျခားသူစိမ္းကလည္း နန္းၾကီးတာဝန္ကို ထမ္းလို႔ မရဘူးေလ။ နန္းထိန္းမ်ိဳးမွ နန္းၾကီးတာဝန္ကို ယူလို႔ရတာ။
‘ဓါတ္ပံု႐ိုက္မွာျဖင့္ ႐ိုက္ၾကေလ။ ျမန္ျမန္လုပ္’
တက္ပြဲဒကာေတြနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းကို မင္းမင္းက ေဆာ္ၾသျပန္တယ္။ နန္းၾကီးရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ကန္ထ႐ိုက္ယူ႐ိုက္တဲ့ ကင္မရာေတြရဲ႕ မီးေရာင္ေတြ နန္းၾကီးေနာက္ပိုင္းမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ လင္းလက္ေနၾကတယ္။ ဒီမွာ ကင္မရာယူလာလို႔ မရဘူး။ နန္းၾကီးကင္မရာနဲ႔ပဲ ႐ုိက္ခြင့္ရွိတယ္။ ဗီဒီယို ႐ိုက္ခ်င္လည္း ရတယ္။ ဗီဒီယို႐ိုက္မယ္ဆိုရင္ တက္ပြဲေၾကး သြင္းကတည္းက နန္းၾကီးမွာ တစ္ခါတည္း ေငြသြင္း စာရင္းေပးထားရတယ္။
ေဒစီဂ်ိန္းတို႔အဖြဲ႔ ဓါတ္ပံု ေလးငါးေျခာက္ပံုပဲ ႐ိုက္ရေသးတယ္။ ေရွ႕က နံပါတ္ဆယ့္တစ္ ဒိုးဆြဲသံၾကားရၿပီ။
‘ကဲ… လုပ္… လုပ္၊ ကန္ေတာ့ပြဲ ရြက္ထားေလ။ စားေတာ္စားပြဲေတြေရာ အားလံုး တန္းစီထား။ ကဲ… ခင္ဗ်ားက ေရွ႕မွာ သြားေနေလ။ ဘာလုပ္ေနတာလဲ’
မင္းမင္းက အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ဖို႔ ပ်ာယာခတ္ေနတယ္။ ေယာက္်ားပံု ခန္႔ခန္႔ၾကီးနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းက ၾကာမူပါပါ မဲ့ကာ ရြဲ႕ကာ မ်က္ေစာင္းထိုးတာနဲ႔ ေက်နပ္လို႔ ေနတယ္။
‘ဆယ့္တစ္ၿပီးၿပီ၊ ဝင္… ဝင္… ျမန္ျမန္ဝင္’
မင္းမင္းေရွ႕ကေန အားလံုးကို ဦးေဆာင္သြားတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ နန္းၾကီးေရွ႕ဘက္ အရွင္ႏွစ္ပါးေရွ႕ကို ေရာက္တာနဲ႔ ေရွ႕က နံပါတ္ဆယ့္တစ္ရဲ႕ ကန္ေတာ့ပြဲ၊ စားေတာ္ပြဲေတြ နန္းၾကီးေဘးက အခန္းထဲေရာက္သြားၿပီ။ ငွက္ေပ်ာ္သီး၊ အုန္းသီးေတြ၊ စားေတာ္စာေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ေဘးခန္းထဲကို ျမန္ျမန္ဆြဲခ်ပစ္လိုက္ၿပီ။
ေဒစီဂ်ိန္း အရွင္ႏွစ္ပါးေရွ႕အေရာက္ (နံပါတ္ဆယ့္တစ္ နန္းၾကီးေရွ႕ ေလွကားထစ္ေပၚမွာတင္ ရွိေသးတယ္) ဆိုင္းက တန္းၿပီး တီးေတာ့တာပဲ။ အခ်ိန္မရဘူးေလ အခ်ိန္။ ေနာက္တက္ပြဲေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္ေလ။
ခ်က္ခ်င္းပဲ ေဒစီဂ်ိန္းက အရွင္ႏွစ္ပါးနဲ႔ ေရွ႕မွာထိုင္ေနၾကတဲ့ သိုးေဆာင္းမိဖုရားၾကီးေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီး နတ္ၾကီးေကာက္တယ္။
နတ္ၾကီးေကာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဆိုင္းက ခ်ိဳးခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ ေဖၾကီးေက်ာ္ ၾကက္ေလာင္းေပေတာ့။
‘ေရႊခန္းမင္းေက်ာ္ ျမင္းေပၚတင္ကာေခၚ… ေဟ့… ေဟ့… ေဟ့…’
ေဒစီဂ်ိန္း ၾကက္ဖလားထဲကို တက္ပြဲဒကာ သံုးေထာင္အုပ္နဲ႔ လိုက္လာတဲ့ ပရိသတ္အဖြဲ႔ေတြက ပိုက္ဆံေတြ ထည့္ၾကတယ္။
သူတို႔တစ္ေတြက ေဒစီဂ်ိန္း ၾကက္ေလာင္းမယ့္ ေလွ်ာက္လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ေနရာယူထားၾကတယ္။ အရွင္ႏွစ္ပါးေရွ႕ကစၿပီး ေဘးႏွစ္ဖက္လံုး သံပန္းေတြအျပည့္ ကာထားတဲ့ထဲမွာ သိုးေဆာင္း ေဗာင္းေဆာင္းေတြနဲ႔ နန္းထိန္းေတြရယ္၊ တက္ပြဲတက္တဲ့ နတ္ကေတာ္နဲ႔ ေနာက္လိုက္အဖြဲ႔ေတြရယ္ပဲ ရွိတယ္။ မဆိုင္သူ တစ္ေယာက္မွ ဝင္လို႔မရဘူး။ အဲ… လံုၿခံဳေရးအတြက္ထားတဲ့ ရဲႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္။
‘ေရႊခန္းမင္းေက်ာ္ ျမင္းေပၚ တင္ကာေခၚ… ေခၚ… ေခၚ… ေခၚ… ေခၚ ’
ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ၾကက္ဖလားထဲက ျပည့္ၿဖိဳးေမာက္လွ်ံေနတဲ့ ေငြေတြကို ျမင္တာနဲ႔ ပါးလွပ္ေနတဲ့ အဆိုေတာ္က ‘ေခၚ… ေခၚ… ေခၚ ’ ေတြ လုပ္ေတာ့မယ္။ ျမင္တာနဲ႔ သိလိုက္ၿပီးၿပီ။ အိမ္တြင္းေဗာင္းေဆာင္း ဦးဘစီ၊ ေငြေပၚတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းေလ။ ‘ေခၚ… ေခၚ… ေခၚ ’ ေတြ လုပ္ေတာ့မွာေပါ့။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့လား။ ပိုက္ဆံမေပါတဲ့၊ ေရမလွ်ံတဲ့ မ်က္ႏွာမြဲနတ္ကေတာ္ေလးေတြမ်ား ဆိုလို႔ကေတာ့ ‘ေရႊခန္းမင္းေက်ာ္ ျမင္းေပၚတင္ကာေခၚ’ ဒါပဲ။ ‘ေခၚ’ပဲ။ ေခၚ တစ္လံုးပဲ။ အမယ္ေလး… ပိုက္ဆံထြက္မယ့္ နတ္ကေတာ္က် လုပ္လိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ‘ေရႊခန္းမင္းေက်ာ္ ျမင္းေပၚတင္ကာ ေခၚ… ေခၚ… ေခၚ… ေခၚ… ေခၚ ’ အဲဒီလို။
‘လာၾကေနာ္… လာၾကေနာ္… လာၾကေနာ္… လာၾကေနာ္’
ေဟာ… လာၾကေနာ္ေတြကလည္း ထပ္လို႔။ ေဒစီဂ်ိန္း ၾကက္ဖလား သံုးဖလား ေလာင္းရမယ္။ ပထမႏွစ္ဖလားက အရွင္ႏွစ္ပါးအတြက္ နန္းၾကီးကို ေပးရမယ္။ ေနာက္တစ္ဖလားက ဆိုင္းအတြက္။ နန္းၾကီးအတြက္ ႏွစ္ဖလားက အနည္းဆံုး ေလးေထာင္ရွိရမယ္။ တစ္ဖလားကို ႏွစ္ေထာင္ အနည္းဆံုး ရွိရမယ္။ ကုိယ့္တက္ပြဲဒကာကေတာ့ တစ္ဖလားကို သံုးေထာင္ လုပ္ရွာပါတယ္။ လိုက္လာတဲ့ ပရိသတ္ေကာဆို တစ္ဖလားကို သံုးေထာင္ေက်ာ္ပါတယ္။
နန္းထိန္းမ်ိဳး မိန္းမတစ္ေယာက္ လက္ခံေနတဲ့ ပီနန္အိတ္ျဖဴၾကီးထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ ျပည့္လွ်ံစျပဳၿပီ။ ဒါ နံပါတ္ဆယ့္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မနက္လင္းကာနီး တက္ပြဲအားလံုး ကုန္တဲ့အခ်ိန္ဆို ပီနန္အိတ္ၾကီးေတြ ငါးအိတ္ေျခာက္အိတ္ ျပည့္လွ်ံေနေတာ့တယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ သံပန္းေတြကာၿပီး လံုးၿခံဳေရးလည္း ခ်ထားရတာေပါ့။
‘လာၾကေနာ္… လာၾကေနာ္
လိုက္ခ်င္သူ… လာၾကေနာ္
လိုက္မယ့္သူေတြ… လာခဲ့ေနာ္
ေဖေက်ာ္က… ေခၚတယ္ေလး’
ေနာက္ဆံုး ၾကက္ဖလားကို ဆိုင္းပစ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က ဟိုဘက္ဒီဘက္ လက္ကိုင္ေၾကး ငါးရာစီနဲ႔ ဒိုးဆြဲေတာ့မယ္။
‘ေဟ့… ဒိုး…ဒိုး… နန္းေတာ္ၾကီးက ဒိုး’
ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ လက္ကိုင္ေၾကးကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ဆိုင္လံုးက ဝိုင္းေအာ္တဲ့ ဒိုးသံေတြ နန္းၾကီးေပၚမွာ ဟိုန္းလို႔ေနတယ္။ ဒီလိုဟိန္းမွ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔က ၾကိဳက္တာ။ ေပးမယ္။ ပိုက္ဆံေပးမယ္။ ဒိုးေၾကးေပးမယ္။ ေရာ့ဟဲ့ အဆိုေတာ္ေတြ။ ေရာ့ဟဲ့… ဝိုင္းသမားေတြ။ ေရာ့… လံုၿခံဳေရးေတြ။
က်န္တဲ့ပိုက္ဆံအားလံုးကို ေဒစီဂ်ိန္းက ၾကဲခ်လိုက္တယ္။ ေကာက္ခ်င္တဲ့သူ ေကာက္ၾက။ သံပန္းအျပင္ဘက္ လြင့္သြားလည္း အျပင္က လူေတြေကာက္ၾက။
နန္းေတာ္က တက္ပြဲမွာ ဘာမွယူရတာ မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ေပၚအကုန္ထားပစ္ခဲ့ရတ။ နတ္ကေတာ္ရတာက တက္ပြဲဝတ္တက္ရတဲ့ ပုဆိုးနဲ႔ နန္းတက္ရတယ္ဟဲ့ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပဲ။ ဒါပဲ။ တခ်ိဳ႕နတ္ကေတာ္ေတြကေတာ့ လုပ္ၾကတယ္။ လက္ကိုင္ေၾကးကို ကရင္းကေန ပုဆိုးထဲ အလစ္ထိုးၿပီး ယူတာေပါ့။ ကိုယ္လည္း ငယ္တုန္းက လုပ္ဖူးပါတယ္။ ခုေတာ့ ေတာ္ၿပီ။ မက္လည္း သိပ္မမက္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီေခတ္ၾကီးက ဆိတ္ကြယ္ရာ မရွိဘူး။ ရွက္စရာၾကီး။ မႏွစ္က နတ္ကေတာ္တစ္ေယာက္ အလစ္ဆိုၿပီး အဲလို လုပ္ခ်လိုက္တာ။ ဗီဒီယို႐ိုက္ထားေတာ့ ဗီဒီယိုထဲမွာက် ထင္းထင္းၾကီး ေပၚေရာတဲ့။ ကဲ… ရွက္စရာၾကီး။
‘ကဲ… လာ…လာ… ထြက္မယ္။ အားလံုး ဒီကထြက္မယ္’
ဆိုင္းခ်လိုက္တာနဲ႔ မင္းမင္းရဲ႕ေဆာ္ၾသသံ ထြက္လာတယ္။ တက္ခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ရွိပါလိမ့္။ သူမ်ားထံုးစံ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေတာ့ ကမွာမဟုတ္ဘူး။ ဂ်ိန္းဆို ငါးမိနစ္ေလာက္ကေတာ့ ပိုၿပီးသားပဲ။ ဒိုးေၾကးမ်က္ႏွာေပါ့။ ညနက္ပိုင္းလည္းေရာက္၊ ဒိုးေၾကးမ်က္ႏွာလည္း မရွိတဲ့သူေတြဆို ကိုးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္နဲ႔ ဆြဲခ်ပစ္တာ ဘာမွတ္လို႔လဲ။
‘ကဲ… ဦးဘစီ၊ ဦးဘစီ’
နန္းေတာ္ေရွ႕ ေဘးေလွကားကို ထြက္ဖို႔ ေဖာက္ထားတဲ့ သံပန္းေဘးတံခါး အေသးေလးနားကို ေရာက္တာနဲ႔ မင္းမင္းရဲ႕ သူစိတ္တိုရင္ ေခၚတတ္တဲ့ သတိေပးသံကုိ ေဒစီဂ်ိန္းက မ်က္ေစာင္းနဲ႔ တံု႔ျပန္တယ္။ တကတဲ အေဖရယ္ သိပါတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက ပုဆိုးခါးပံုစကို ယူတဲ့ၿပီး လည္ပင္းကို ပတ္လိုက္တယ္။ အျပင္လူအုပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့မွာမို႔ လက္ဝတ္လက္စားေတြအတြက္ လံုၿခံဳေရးေလ။
ျဖစ္ဖူးတာကိုး။ ဒီလိုအထြက္မွာ လုေျပးတာမ်ိဳးတို႔၊ ခုနက ၾကက္ေလာင္းတဲ့၊ ပိုက္ဆံၾကဲတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာလည္း အျပင္က သူစိမ္းပါလာရင္ ကပ္ၿပီး ကိုယ့္လူလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ဆြဲၾကိဳးေတြ ဘာေတြ ျဖတ္သြားတတ္တယ္။ ကိုယ္က ေဇာနဲ႔ကေနေတာ့ ဘာမွမသိလိုက္ေတာ့ဘူး။
မင္းမင္းဟာ ဂ်ိန္းအတြက္ အဲဒါေတြကို အားကိုးရတာေပါ့။ တက္ပြဲတက္တဲ့အခ်ိန္ဆို မိန္းမေဘးနားက သူ ဘယ္ေတာ့မွ မခြာဘူး။ စိုးရိမ္တာေတြ၊ ဂ႐ုစိုက္တာေတြ။
‘ေအ့… ေအ့… ကိုၾကီး မူးတယ္ကြာေဟ့’
နန္းၾကီးက ေနအိမ္ဘက္ဆီကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္တာနဲ႔ လည္ပင္းပတ္လာတဲ့ ပုဆိုးခါးပံုစကို ျဗတ္ဆို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ရင္း ေဒစီဂ်ိန္းက လုပ္ခ်လိုက္ၿပီ။
ေလခ်ဥ္ေတြ တေအ့ေအ့တက္ၿပီး နတ္ဝင္တတ္တဲ့ ေဖၾကီးေက်ာ္စတိုင္လ္က ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕မူပိုင္ဟန္၊ မူပိုင္စတိုင္လ္။ ေနညိဳေလၿပိဳတတ္တဲ့ ေဖၾကီးေက်ာ္က နန္းၾကီးေပၚကေန လိပ္ျပာမခြာေသးဘဲ ကပ္ေနေသးတဲ့သေဘာ။ ဒါ တက္ပြဲက ဆင္းရင္ ေဒစီဂ်ိန္း လုပ္ေနက်ပဲ။ လိပ္ျပာရွင္ကို ေဖၾကီးေက်ာ္က ခ်စ္လြန္းလို႔ စီးလိုက္လာတာေပါ့။
‘ေဟ့…ေဟ့… ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေကာ္ေဇာခင္းထား’
မင္းမင္းက အိမ္အဝင္ဝမွာ အေရးတၾကီး လွမ္းေအာ္ေပးရတယ္။ တက္ပြဲတက္လာတာ ေခၽြးေတြသံေတြ တရႊဲရႊဲနဲ႔ အိမ္ေဘးမန္က်ည္းပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာ ေဒစီဂ်ိန္း နားသင့္တယ္ေလ။
‘ၾကြပါဘုရား၊ အေဖၾကီး ဒီကို ၾကြပါဘုရား’
‘ေအး… အေဖၾကီးကို ေရၾကည္ေတာ္ဆက္ဟဲ့’
အခ်ိဳရည္ ပလစ္စတစ္ဘူးေလးကို ပိုက္တပ္ၿပီး မင္းမင္းက ယူလာတယ္။ တက္ပြဲဒကာမက ေဖၾကီးေက်ာ္ကို ယပ္သြင္းတယ္။
‘ေဟ့…ေမာင္းမ၊ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးေနာက္က ခစားၿပီး လိုက္ခဲ့။ ေအာက္နန္းမွာ ကိုယ္ေတာ္ နန္းတက္ဦးမယ္ကြ။ ေပ်ာ္ဦးမယ္ကြ’
‘မွန္ပါ့ဘုရား… လိုက္ပါ့မယ္ ဘုရာ့’
ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန ေဒစီဂ်ိန္းက ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး အခ်ိဳရည္ဘူးကို ကိုင္ေျမႇာက္လိုက္တယ္။
‘ေဟ့… အေဖၾကီးရဲ႕သားေတြ သမီးေတြ၊ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါေတြအားလံုး ေျပလယ္ျပင္ေအာက္နန္းမွာ ကိုယ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဦးမယ္။ လိုက္ၾကမွာလားေဟ့’
‘လိုက္ပါ့မယ္ ဘုရား၊ လိုက္ပါ့မယ္’
ၿခံဝင္းထဲက လူအားလံုး လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီၿပီး ဝိုင္းေအာ္ၾကရတယ္။
‘ေအး… ေျပလယ္ျပင္ၿပီးရင္ လက္ေျခာက္ဖက္နန္း၊ ၿပီးရင္ ငါ့ရဲ႕နန္း၊ ေဖၾကီးေက်ာ္ရဲ႕နန္းကို သြားမယ္ေဟ့’
အားလံုးက ေဟးခနဲေအာ္ၿပီး လက္ခုပ္ေတြ တီးၾကျပန္တယ္။ ေဖၾကီးေက်ာ္ ေဒစီဂ်ိန္းကေတာ့ တေအ့ေအ့ ေလခ်ဥ္တက္ရင္း ေရွ႕ကေန ထြက္တယ္။
‘လာ ညီဖြား… ကုိၾကီးကို တြဲ’
ေဖၾကီးေက်ာ္က မင္းမင္းကို မွီႏြဲ႔လိုက္တယ္။ အသက္ၾကီးေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေမာခ်င္ၿပီ။ ေအာက္နန္းေတြမွာက် ခုန္ရေပါက္ရဦးမယ္ မဟုတ္လား။
ပြဲေတာ္တစ္ကြင္းလံုးကို နတ္ဆိုင္းသံေတြက ဖံုးလႊမ္း စိုးမိုးထားတယ္။ ပြဲေတာ္ထဲက ေအာက္နန္းေတြေပၚမွာ ဆိုင္းကိုယ္စီရွိတယ္။ ေအာက္နန္းေတြေပၚမွာလည္း နတ္ကေတာ္ေတြ နန္းတက္ၾကတာကို။ နန္းၾကီးတက္ပြဲကို မတက္ႏိုင္ေသးတဲ့ နတ္ကေတာ္ေလးေတြက ေအာက္နန္းေတြမွာ တက္ၾကတယ္။ ေအာက္နန္းတက္ပြဲစရိတ္က နန္းၾကီးတက္ပြဲ စရိတ္ေလာက္ မၾကီးဘူးေလ။ သံုးေထာင္နဲ႔ ငါးေထာင္ၾကားပဲ ရွိတာ။ နန္းၾကီးတက္ပြဲလို ပုဆိုးအုပ္တို႔ ဘာတို႔ ပါစရာ မလိုဘူး။ စားေတာ္စာပဲေပါ့။ အရက္တို႔၊ ၾကက္ေၾကာ္တို႔နဲ႔ တျခားစားေတာ္စာေတြေပါ့။ တက္ပြဲေၾကးကေတာ့ နန္းၾကီးလိုပဲရွိတယ္။ နန္းၾကီးေလာက္ေတာ့ မမ်ားဘူးေပါ့။ တက္ပြဲေၾကးက ငါးရာပဲ။ ၾကက္ေလာင္းေၾကးနဲ႔ လက္ကိုင္ေၾကးက ေထာင့္ငါးရာ ရွိရတယ္။ ေအာက္နန္းေတြမွာလည္း နန္းထိန္းေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီ နန္းထိန္းေတြပဲ နန္းနဲ႔ပတ္သက္တာ၊ တက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ အားလံုးကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရွိတယ္။ နန္းၾကီးတက္ပြဲထက္ ပိုေကာင္းတာတစ္ခုက ေအာက္နန္းတက္ပြဲက အခ်ိန္ရတာပဲ။ နတ္ကေတာ္တစ္ဦးကို ႏွစ္နာရီေလာက္ တက္လို႔ရတယ္။ ႏွစ္နာရီဆိုေတာ့ အားရပါးရ ေခ်ာ့ရကရတာေပါ့။
ေဒစီဂ်ိန္းတို႔လို နန္းၾကီးတက္တဲ့ နတ္ကေတာ္ေတြက နန္းၾကီးတက္ပြဲ တက္ၿပီးတာနဲ႔ ေအာက္နန္းေတြမွာ လိုက္ၿပီး တက္ၾကေသးတယ္။ ေပ်ာ္ၾကေသးတယ္ေပါ့။ မင္းမင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေအာက္နန္းေတြဟာ သၾကၤန္မ႑ပ္ေတြလိုပဲ။ နာမည္ၾကီးဆိုင္းေတြနဲ႔ နာမည္ၾကီး အဆိုေတာ္ေတြက နာမည္ၾကီးသီခ်င္းေတြဆိုလို႔။ အဲဒီမွာ နာမည္ၾကီး နတ္ကေတာ္ေတြက တစ္နန္းဝင္ တစ္နန္းထြက္ ဝင္ကၾကတာကိုး။ အဲဒီအရသာကို နတ္ကေတာ္တိုင္း မက္ေမာၾကတယ္။ မက္မက္ေမာေမာ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ဆို စတန္႔ေလးနဲ႔ေတာင္ ေပ်ာ္လိုက္ေသးတယ္။ နန္းၾကီးတက္ပြဲကလည္း လိပ္ျပာကပ္ပါလာတဲ့ ေဖၾကီးေက်ာ္က ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ အစံုအလင္နဲ႔ တစ္နန္းဝင္ တစ္နန္းထြက္ ေပ်ာ္တာေလ။
မင္းမင္းကလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေနာက္နန္းေတြ ေလွ်ာက္သြားရတဲ့ အရသာကို မင္းမင္းလည္း ၾကိဳက္တယ္။ တက္ပြဲဒကာ၊ ဒကာမေတြနဲ႔ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါအားလံုးလည္း ၾကိဳက္တယ္။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေပ်ာ္ခြင့္ရတာကိုး။ ေပ်ာ္ၾကရတာကိုး။ နန္းၾကီးနန္းတက္ပြဲ ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေလ။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္ၾကစမ္း။
ေအာက္နန္းမွာ မင္းမင္း အရက္ေသာက္ခြင့္ရတယ္။ မူးေအာင္ေသာက္လို႔ရတယ္။ တက္ပြဲဒကာေတြလည္း မူးၾကတယ္။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မူးၾကတယ္ေလ။
ၾကည့္ပါလား။ ေျပလယ္ျပင္ ရွမ္းေမာင္ႏွမ နတ္နန္းရဲ႕ မီးလံုးေရာက္စံုေတြေအာက္မွာ အားလံုးပဲ လွေနတယ္။ အားလံုးပဲ ရီေဝေနတယ္။ အားလံုးဟာ စိတ္ေတြကို လႊတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။
‘ေဟ့… လာ…လာ…လာေနာ္… ပ်င္းသလားကြဲ႔ေနာ္… သီခ်င္းသြားဟစ္ေအာ္… မင္းႏွစ္ပါးရဲ႕ပြဲေတာ္… ပြဲေတာ္ စလားေနာက္လား… ေပ်ာ္…ေပ်ာ္… တေၾကာ္ေၾကာ္ ပ်ိဳစိတ္မဆိုးနဲ႔… ထံုးစံမို႔ေနာ္’
နတ္ဒိုးသံဟာ လူေတြရဲ ေသြးေၾကာေတြထဲကို ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္။ စိတ္ကို ျမဴးၾကြသာယာေစတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ေသြးကိုလည္း ၾကြေစႏိုင္ပါလား။ မူးယစ္ရီေဝေနတဲ့ မင္းမင္းနဲ႔ နတ္နန္းထဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဘးခ်င္းပူးကပ္ထားၾကတယ္။ နတ္ခ်စ္သူ ပရိသတ္ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ဆို လို႔ရမလဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္မဆိုၾကပါဘူး။ အျပစ္မဆိုဘဲ အခ်စ္ပိုသြားၾကတဲ့သူေတြသာ အမ်ားၾကီး။ မင္းမင္း သိတာေပါ့။ သိလည္း သိခဲ့ဖူးၿပီ။ ၾကံဳလည္း ၾကံဳခဲ့ဖူးပါၿပီ။
ဟိုမွာေလ အဆိုေတာ္မေလးကို တက္ပြဲဒကာအဖြဲ႔ထဲက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က ကိုးဆယ္တန္ေတြ အကႌ်ရင္ဘတ္ထဲ ထိုးထည့္ဆုခ်ဖို႔ ၾကိဳးစားလို႔။ အဆိုေတာ္မေလးကလည္း ရီေဝေဝ ၿပီတီတီ အၾကည့္ေတြကို အၿပံဳးမပ်က္ခံယူရင္း ေငြစကၠဴရြက္ေတြကို ကၽြမ္းက်င္လိမၼာစြာ အဝတ္ထဲထည့္လို႔။ ခပ္ငယ္ငယ္ ဝိုင္းေတာ္တီးရြာစားေလးနဲ႔ ပရိသတ္ထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကလည္း ရီေဝေဝ အၾကည့္ေတြၾကားမွာ အေပးအယူေတြ မွ်တလို႔။
ေဒစီဂ်ိန္းေနာက္မွာ ကဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ မိန္းမနတ္ဝတ္စံုနဲ႔ မိန္းမလ်ာနတ္ကေတာ္ကေတာ့ ယိမ္းယိုင္ေနတဲ့ သူငယ္အစင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်ိဳသာေဖးမရင္း အမိဖမ္းဖို႔ ၾကိဳးစားလို႔ ေနတယ္။
‘ေဟ့… ေရႊၿပံဳး… ေငြၿပံဳး… ပြဲရေတာင္ျပဳန္း။
ေပ်ာ္မဆံုးလွတဲ့ တို႔အညာပြဲေတာ္ လာေစခ်င္ ဖိတ္ေခၚ’
နတ္နန္းေပၚမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ၾကဲခ်လိုက္တဲ့ ေငြစကၠဴရြက္ေတြ ပလူပ်ံက်လာတယ္။ က်ပ္တန္ ငါးက်ပ္တန္အသစ္ေလးေတြကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တိုးေဝွ႔ေကာက္ၾကရင္းအဆြဲအလြဲေလးေတြ ျဖစ္ပြားသြားခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ငါးက်ပ္တန္ ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကေလးကို မင္းမင္း အၾကာၾကီး ဆုပ္ထားလိုက္ရတယ္။ မူးေနတဲ့ တက္ပြဲဒကာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရင္ခြင္ထဲ က်သြားတဲ့ က်ပ္တန္ေလးတစ္ရြက္ကို အတင္းလိုက္လုတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ရယ္လို႔ေမာလို႔။
ေဖၾကီးေက်ာ္ ေဒစီဂ်ိန္းက ခုန္ရင္း ေပါက္ရင္းကေန ကဲေနတဲ့ လင္ေလးကို မ်က္ေစာင့္ခ်ည္း လွမ္းထိုးေနေတာ့တယ္။ မင္းမင္းကေတာ့ အဘြားၾကီးကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း ကဲဖို႔ကိုပဲ ၾကိဳးစားတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ခြင့္လႊတ္မွေပါ့ဗ်ာ။ မိန္းမစစ္ရဲ႕ အသားေလးေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ သာယာစမ္းပါရေစဦး။ ဖိုစိတ္နဲ႔မစိတ္ ထိေတြ႔ျခင္းက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ၾကည္ႏူးသာယူမႈဆိုတာဟာ သဘာဝတရားက ေပးထားတာဗ် သိရဲ႕လား။ လူဟာ သဘာဝတရားကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ၾကာရွည္မေနအပ္ဘူး။ မေနသင့္ဘူး။ ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီး ဒါေတြကို ခင္ဗ်ား ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
‘ကဲ… အေဖၾကီး ၾကြေတာ့မယ္ေဟ့။ ဒီနန္းမွာ ၾကာၾကာေနရင္ လိပ္ျပာရွင္ လင္လုခံရကိန္း ျမင္တယ္’
ပရိတ္သတ္က ေဝါခနဲ ရယ္ေပမယ့္ မင္းမင္း မရယ္ႏိုင္ပါဘူး။ မခ်ိၿပံဳးကေလးကို တပ္ဆင္ၿပီး နန္းထဲက ျမန္ျမန္ထြက္တယ္။ ကိုယ့္ကို ရက္ရက္ေရာရာ အသားခ်င္း ထိထားေပးတဲ့ ေကာင္မေလးေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုထားရမလဲ။ ဒါမ်ိဳးေတြက မင္းမင္းအတြက္ေတာ့ ႐ိုးေတာ့ေနပါၿပီေလ။ လူပံုလယ္မွာ မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပေနက်။ ေဒစီဂ်ိန္းကေတာ့ ခ်စ္လို႔ေဟ့လို႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာၾကားေအာင္ ေအာ္လိမ့္မယ္။ မင္းမင္းမွာေတာ့ ရွက္႐ုံကလြဲလို႔ ဘာမ်ားတက္ႏိုင္မွာလဲ။
‘ညနက္သန္းေခါင္လည္း လထြက္ေအာင္ပဲ ရြာ႐ိုးကို သူေလွ်ာက္လည္… အိမ္နားနီးေတြ အားနာဦးေပါ့… ေမာင္ေမာင္ရယ္… ကိုၾကီးေက်ာ္လာရင္… ထန္းရည္အရက္ေတြ အၿမဲပါသမို႔… ခန္းေရွ႕ထဲကုိ မထြက္ဝံ့ေအာင္ပ… ရွက္လွၿပီ ေမာင္ေမာင္ရယ္… ေန႔လည္းမူးတယ္… ညလည္း မူးတယ္… ထူးလည္း ထူးတယ္… ေရႊတစ္သန္းနဲ႔ ေရႊခန္းေက်ာ္ၾကီးရယ္’
ေဒစီဂ်ိန္း ေနာက္ဆံုးဝင္မယ့္ ပခန္းနန္းကို ေရာက္တာနဲ႔ ဒီေန႔ေခတ္ေဖၾကီးေက်ာ္သီခ်င္းက ဆီးၾကိဳႏႈတ္ဆက္တယ္။ ပခန္းနန္းတစ္ဝိုက္မွာ ကိုၾကီးေက်ာ္နဲ႔ အၾကိဳက္ခ်င္းတူတဲ့ ညီဖြားအရြယ္စံုက ယိမ္းယိုင္ကခုန္ၾကလို႔။
ပခန္းနန္းထိန္းက ေဗာင္းေဆာင္းၾကီး ေဒစီဂ်န္းကို ပ်ာပ်ာသလဲၾကိဳၿပီ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါေတြကို ေနရာခ်ေပးတယ္။ ဝိုင္းေတာ္တီးရြာစားကလည္း ဆိုင္းတီးရင္းက လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။
‘ေဟ့… ဒိုး…ဒိုး…ဒိုး…’
ေဒစီဂ်ိန္း ေရွ႕က ကေနတဲ့ နတ္ကေတာ္က ဒိုးဆြဲၿပီး ေပးသင့္ေပးရာေတြကုိ လက္ကိုင္ေၾကးထဲက ေလွ်ာက္ေပးရင္း ေဒစီဂ်ိန္းကို နတ္ေနၾကီး နတ္ဝါၾကီးအေနနဲ႔ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ ေပးသြားတယ္။ နတ္ေခ်ာ့ၿပီးေတာ့ ကန္ေတာ့လည္း သြားတယ္။
‘တိတ္ေစ..စေမွ်ာင္… ျပည္မဟာေဖြရွာ… အေသခ်ာၾကည့္… ေဝေနယ်ာအသိ… ျပည့္ရွင္မင္းေက်ာ္စြာပါေနာ္ သတင္းေနာ္ အျဖာျဖာမလွ်င္း… အသိျပည္သူ ေနာက္မမွားဘဲ… မဏိစည္သူ ေနာင္ဘုရားပါ ျမန္းၾကြလာမွာမို႔… နန္းဘမရာအတြင္းက နက္မဟီကဟဲ့… မင္းထြက္တဲ့စည္’
မင္းထြက္ေတာ့မွာမို႔ မင္းထြက္တဲ့စည္တဲ့။ ဆိုင္းဆရာရဲ႕ ပါးနပ္မႈေပါ့။ ေအာက္နန္းကို လာကတဲ့လိပ္ျပာရွင္ ပခန္းမင္းရဲ႕ ဂုဏ္အရွိန္အဝါကို သိၿပီးသားေလ။ ရြာစားကိုယ္တိုင္ မိုက္ကိုင္ၿပီေလ။
‘မွတ္ပါ…အေဖၾကီးပါ ဘုရာ့…အေဖၾကီးပါ ဘုရာ့၊ မူးမွထူး၊ ထူးမွမူးတဲ့ ပခန္းေက်ာ္ၾကီးပါ ဘုရာ့’
ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ မူပိုင္ဟန္အတိုင္း တေအ့ေအ့နဲ႔ ေလၿပိဳရင္း ေဖၾကီးေက်ာ္ဝင္တာနဲ႔ ‘ေဟ့…ေဟ့’ ဆိုတဲ့ ညာသံေပးသံေတြ ပခန္းနန္းတစ္ခုလံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့တယ္။ မိတ္ကပ္နီရဲရဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲနဲ႔ အဆိုေတာ္မေလးက မိုက္ကို ဟန္ပါပါေလး ကိုင္လိုက္တယ္။
‘ေျပာသာေျပာရ… ေမာလွတယ္… လင့္ဝတၱရားကို သူနားမလည္… သိကၡာရွိေအာင္ ေနစမ္းကြယ္’
အဆိုေတာ္မေလးက ဟန္မူပိုပိုနဲ႔ ေဖၾကီးေက်ာ္ကို လက္ညွိဳးေလးေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါေတြရဲ႕ ‘ေဟး’ ခနဲ သေဘာက်သံေတြ ဆူညံသြားတယ္။ ေဟာ… ထလာပါၿပီ။ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါထဲက ယိုင္တိုင္တိုင္ လူတစ္ေယာက္ အဆိုေတာ္မေလးကို ဆုခ်ပါေတာ့မယ္။
‘ေနညိဳဆိုရင္ကြယ္… ထန္းရည္ကို သူၾကိဳက္ပါသတဲ့… ေနထြက္ေနေစာင္းခ်ိန္ထိ… ေရႊၾကက္ကို သူေလာင္းတယ္… ကိုၾကီးေက်ာ္… တကယ့္လြန္လြန္းပါတယ္’
အဆိုေတာ္မေလးက ဟန္မူရာေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ ဆုခ်တာေတြ ကလည္း မ်ားလာၿပီေလ။
‘ေတာင္းပန္ပါ့မယ္… ေက်ာင္းဒကာၾကီးရယ္… အရပ္တကာနယ္တကာ… သူ မပါရင္ ပြဲမၿပီးလို႔… ဇြဲၾကီးတဲ့ ေမာင္ၾကီးေက်ာ္ရယ္… ကစားတာလည္း ေလွ်ာ့ကြယ္… ေသာက္တာလည္း ေလွ်ာ့ကြယ္… အေျမႇာင္ေတြထားတာ ေလွ်ာ့ဦးကြယ္… သာသနာျပဳတဲ့ ကိုၾကီးေက်ာ္ရယ္…’
ဆိုင္းက ပိုၿပီး ၿမိဳင္ဆိုင္သလိုပဲ။ ရြာစားက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ေရကုန္ေရခန္း တီးေနတယ္။ စိန္ေပၚလြင္ၾကီး တီးရေပမေပါ့ဗ်ာ။ ေဖၾကီးေက်ာ္ ၾကက္ေလာင္းေတာ့မယ္ေလ။ ၾကက္ဖလားထဲကုိ နတ္ကေတာ္ရဲ႕ လင္ကေလး ၾကက္ေလာင္းေၾကးေတြ လိုက္ခံေနၿပီေလ။ ေထာင္ေက်ာ္မယ့္ဖလားမွန္း ျမင္တာနဲ႔ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးတို႔က သိတယ္။ ပခန္း နန္းတီးစားေနတာပဲ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရွိေပါ့။ ဖလားၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ေထာင္ဖလား၊ ရာဖလား ဘာဖလားတံုး၊ သိေနပါၿပီ။
သိရမယ္ေလ။ စိန္ေပၚလြင္ၾကီး မသိလို႔ မရဘူး။ ဒီဖလားက ကိုယ္ရမယ့္ဖလား။ ဒီဖလားက ကိုယ့္အသက္၊ ဖလားထဲမွာ ပိုက္ဆံမ်ားမွ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးတို႔ အသက္ရႈေခ်ာင္မွာ။ ဖလားထဲမွာ ပိုက္ဆံမ်ားေလ စိန္ေပၚလြင္ၾကီး လက္သံေျပာင္ေလပဲသာမွတ္။
သံုးခ်ီသံုးလားေလာင္းတဲ့ ၾကက္ဖလား သံုးဖလားက စိန္ေပၚလြင္ၾကီးတို႔ ဆိုင္းအတြက္ပဲ။ က်န္တဲ့ လက္ကိုင္ေၾကးကေတာ့ နန္းပိုင္နန္းထိုင္နဲ႔ နန္းထဲထိုင္ေနတဲ့ ေပးသင့္ေပးရာေတြေပါ့။
ၾကက္ေလာင္းေၾကးဆို ဓါးေသြားေၾကးတို႔၊ ေလွေထးေၾကးတို႔ဟာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးတို႔နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ နတ္ကေတာ္က မႏုတ္ရဘူး။ ကိုၾကီးေက်ာ္ ၾကက္ေလာင္းေၾကးအျပင္ ေရႊကိုင္းကေတာ္တို႔၊ အေမေရယဥ္တို႔၊ ကိုးၿမိဳ႕တို႔ရဲ႕ ဓါးေသြးေၾကးေတြ ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ ေလွေထးေၾကးဆိုတာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ဆိုင္းနဲ႔ပဲ ဆိုင္တာကို နတ္ကေတာ္နဲ႔ နန္းပိုင္ နန္းထိုင္ေတြက ႏုတ္ခ်င္ေသးတယ္။ ဘယ္ရမလဲ။ သူတို႔ တက္ပြဲေၾကး၊ လက္ကိုင္ေၾကး၊ ကန္ေတာ့ေၾကးေတြ ရၿပီးၿပီပဲဗ်ာ။ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးတို႔အတြက္လည္း ခ်န္ဦးမွေပါ့။ ကိုယ္က အလကား ဝင္တီးရတာမွ မဟုတ္ဘဲဗ်ာ။ နန္းပိုင္နန္းထိုင္ေတြကို ပုိက္ဆံေပးတီးရတဲ့ ဥစၥာ။
သမား႐ိုးက်ရတဲ့ ပခန္းမင္းနန္း ကန္ေတာ့ေၾကးက ငါးရာေပးရတယ္။ နန္းလိုတာသံုးက တစ္ေထာင္၊ ပြဲေတာ္ ခုနစ္ရက္ကိုေပါ့။ ဒီရက္မွာ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးတို႔က ဒီနန္းကို လာတတ္တဲ့၊ လာေခ်ာ့တဲ့ နတ္ကေတာ္ေတြ၊ နတ္ေခ်ာ့သူေတြရဲ႕ ၾကက္ဖလားမွန္သမွ်ရဲ႕ ဓါးေသြးေၾကး၊ ေလွေထးေၾကး၊ သဒၶါေၾကးေတြကို ရမယ္။
ပိုက္ဆံက ရတာေတာ့ ရပါတယ္။ ပခန္းေက်ာ္နန္းပဲ။ ေခ်ာ့မယ္သူ၊ တက္မယ့္သူ မရွိ။ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ နန္းမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူး။ ေခ်ာ့သူ၊ တက္သူမရွိ ပခန္းေက်ာ္က အမူးသမား ေခၚလာတာပဲ။ ပိုက္ဆံက ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မွာလည္း စရိတ္စကေတြက ရွိေသးတာကိုး။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ထမင္းစရိတ္၊ သေရစာစရိတ္နဲ႔ ကိုယ့္တြက္ကိုလည္း ျမက္ျမက္ေလး က်န္ခ်င္ေသးတာကိုး။ ကဲ… ဆိုင္းသယ္ရတဲ့ကားခကိုက အသြားအျပန္ သံုးေထာင့္ငါးရာဗ်ာ။ ထမင္းစရိတ္ကလည္း သံုးေထာင့္ငါးရာ၊ ေလးေထာင္ေလာက္ က်တယ္။ စုစုေပါင္း ကိုယ္က တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ရင္းထားရတယ္ ေျပာပါေတာ့။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ဒီလိုပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ေပးရမတုန္းဗ်ာ။ တစ္ရြာလံုးမွာရွိတဲ့ နန္းေတြက ဆိုင္းအားလံုးကို တီးရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ‘ဘိုးဆင္’ တဲ့။ အရွင္ႏွစ္ပါး ေကာက္ထားတဲ့ လက္ယာေတာ္ဆိုင္းဘိုးဆင္က ဘယ္သူ႔တပည့္တုန္းဆိုေတာ့ စိန္ေဗဒါရဲ႕အစ္ကို၊ ဆရာ့စိမ့္တပည့္။
ဘိုးဆင္ရဲ႕အေမြကို ဘယ္သူရတုန္းဆိုေတာ့ ဘိုးဆင္ရဲ႕တူ ဦးျပည့္(ဆရာျပည့္)က ရတယ္။ တိုင္းခ်စ္ေမာင္လို႔လည္း ေခၚတယ္။ ေဇာ္ဂ်ီဖိုဝင္သား စားထားတဲ့ ဝိဇၨာေတြရဲ႕သားမို႔ ဝိဇၨာျပည့္လို႔လည္း ေခၚတယ္။
ရြာထဲမွာ နန္းေတြကလည္း ဒီေလာက္ ဘယ္မ်ားေသးမတုန္း။ ေတာင္ၿပံဳးတစ္ရြာလံုးမွာ အရင္ရွိတဲ့ မူလနန္းက နည္းနည္းေလးရယ္။ အိမ္တြင္း ခုႏွစ္ေဖာ္နန္း၊ စာေရးေတာ္ၾကီးနန္း၊ မႏၲေလးဘိုးေတာ္နန္း၊ မမဥနန္း၊ အေမဆည္ေတာ္နန္း ဒါေလာက္ပဲ။
ေနာက္မွ ေနာက္တိုးနန္းေတြ ေပၚလာတာ။ တလိုင္းေက်ာ္နန္း၊ ပခန္းေက်ာ္နန္း၊ ေျပလယ္ျပင္ေမာင္ေတာ္၊ ႏွမေတာ္တို႔၊ ျပည္ကန္ေတာ္ေမာင္ႏွမတို႔၊ အေမေရယာဥ္၊ ကိုသိန္းရွင္ ေရႊနေဘ၊ နံက႐ိုင္း၊ ပသိေမာင္ေတာ္ ႏွမေတာ္၊ သားပိုက္မယ္ေတာ္၊ မေငြေတာင္၊ ဘိုးညိဳ၊ သိုက္နန္းရွင္၊ မဏိစည္သူ၊ ဓါးနင္းဘိုးေတာ္၊ ရြာေတာ္ရွင္၊ ခမဲ့ဘိုးဘိုး၊ ကိုးၿမိဳ႕ရွင္၊ ပုလဲယဥ္ အမ်ားၾကီးပဲ။ နန္းေတြက တစ္ႏွစ္ တစ္နန္း တိုးတာပဲ။ တစ္ျပည္လံုးက နတ္ကြန္းေတြ ေတာင္ျပဳန္းမွာ လာစုတာပဲ။
နန္းေတြ တိုးလာတဲ့အေၾကာင္းရင္းက ရွင္းပါတယ္ေလ။ ေတာင္ျပဳန္းပြဲၾကီးက တျဖည္းျဖည္း တစ္ျပည္လံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ စည္ကားလာေတာ့ နတ္ပြဲၾကီးကို မွီေနတဲ့ ႏွီးႏြယ္ဆက္စပ္ေနတဲ့ လူအားလံုးစားရေသာက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ နတ္ကေတာ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းမလ်ာေတြေပါ့။ တကယ္ နတ္အစစ္မေကာက္ဘဲနဲ႔ ထိုးေဆး နတ္ကေတာ္ေတြေပါ့။ ကိုယ့္နားလည္မႈနဲ႔ကုိယ္ ခြဲယူၾကတာေပါ့။ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးတို႔ ပခန္းနန္းဆိုရင္ ပြဲဦးဆင္းတဲ့ေန႔ ရသမွ်ကို နန္းထိုင္က ယူတယ္။ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ ပခန္းမင္းပို႔တဲ့အေနနဲ႔ သက္သက္တီးရတဲ့ ပြဲေန႔ရသမွ်ကို နန္းပိုင္က ယူတယ္။ ၾကားပြဲေတာ္ရက္ ရတာေတြကိုေတာ့ နားလည္မႈနဲ႔ ခြဲယူေပါ့။
ပြဲေတာ္ၾကီး စည္ကားလာေတာ့ နတ္ကေတာ္၊ နန္းပိုင္၊ နန္းထိုင္ လုပ္ခ်င္သူေတြမွ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုင္းတီးခ်င္သူေတြကလည္း မတရားမ်ားလာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီမွာ ပိုက္ဆံေပးတီးတဲ့ နည္းစနစ္ စတင္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ အဲ… ဘယ္နန္းက ပိုက္ဆံပိုရမလဲ။ ပိုရတဲ့နန္းကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အလုအယက္ ဝိုင္းေပးၾကတာေတြ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပးတယ္ဆိုတာ ခုေလာက္ေတာ့ ဘယ္မ်ားမလဲ။ နည္းနည္းေလးပါ။ ဒီပခန္းနန္းမွာ ဟိုတုန္းက တီးတဲ့ဆိုင္းဆရာ ဦးတင္ေအာင္တို႔လက္ထက္မွာ ငါးရက္ တစ္ရာပဲ ေပးတာ။ ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးၿပီးမွ စတီးရတာဆိုေတာ့ ငါးရက္ပဲ တီးရတာကိုး။ ဟိုတုန္းက အရွင္ႏွစ္ပါး ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးၿပီး နန္းေပၚကို ျပန္ေရာက္မွ တစ္ကြင္းလံုးက ဆိုင္းေတြ စတီးရဲတာ။ အရွင္ႏွစ္ပါး နန္းေပၚေရာက္မေရာက္ လူတစ္ေယာက္ကို လႊတ္ထားရတာ။ အခုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္တုန္း။ ေရခ်ိဳးေတာ္သံုးေန႔ မနက္လင္းတာနဲ႔ တစ္ကြင္းလံုး ပြက္ပြက္႐ိုက္ စတီးၾကေတာ့တာပဲ။
အဲဒီမွာ စိန္ေပၚလြင္တို႔ ဆိုင္းေတြ အလုအယက္ မညီမညြတ္ေတြျဖစ္ကုန္တဲ့အတြက္ ‘နတ္ဆိုင္းမ်ား ညီညြတ္ေရးအသင္း’ ဆိုၿပီး ဖြဲ႔ၾကရတယ္။ ပြဲေတာ္ကို ရဟန္းပ်ိဳ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္ ကိုယ့္အထက္ျမန္မာျပည္၊ မႏၲေလးဆိုင္းေတြခ်င္းမွ လုယက္ေနရတဲ့ထဲမွာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ဆိုင္းေတြက ဆင္းခ်လာၾကပါေလေရာ။ ဘယ္ရမလဲ၊ နတ္ဆိုင္းမ်ား ညီညြတ္ေရးအသင္းကေန ရဟန္းပ်ိဳအဖြဲ႔ကို ကန္႔ကြက္တာေပါ့။ ရန္ကုန္ဆိုင္းေတြ ခ်က္ခ်င္းျပန္ရတယ္။ အဲဒီထဲကပဲ အခုထိ ရန္ကုန္ဆိုင္းမတီးရဘူး။ ရဟန္းပ်ိဳအဖြဲ႔က တစ္ခါတည္း ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ေပးလိုက္တယ္။ ပြဲေတာ္ တစ္ႏွစ္ကို ငါးရာနဲ႔ တီးေစလို႔။
မလြယ္ဘူး၊ မလြယ္ဘူး။ အတိုက္အခိုက္ေတြကေတာ့ နာမည္ၾကီးတဲ့ နန္းေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ရွိေနတာပဲ။ ပိုက္ဆံရတဲ့နန္း၊ တန္ခိုးရွိတဲ့နန္းဆို အတိုက္အခိုက္မ်ားၿပီပဲ။ နန္းခ်င္းက မတူဘူး။ လူတန္ခိုးရွိတဲ့နန္းရွိတယ္။ နတ္တန္ခိုးရွိတဲ့ နန္းရွိတယ္။
ပိုက္ဆံရွိတဲ့၊ ဂုဏ္ရွိတဲ့ လူေတြဝိုင္းကိုးကြယ္တဲ့ နတ္ကေတာ္ေတြ အတက္မ်ားတဲ့ အေခ်ာ့မ်ားတဲ့နန္းဟာ လူတန္ခိုးရွိတဲ့ နန္းေပါ့။ ေျပာေနစရာမလိုဘူး။ လူတန္ခိုးရွိတဲ့နန္းက ပိုက္ဆံပိုရတာေပါ့။ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးရဲ႕ ပခန္းေက်ာ္ နန္းကေတာ့ လူတန္ခိုးလည္း ရွိတဲ့နန္း၊ နတ္တန္ခိုးလည္း ရွိတဲ့နန္း ေဖၾကီးေက်ာ္ကလည္း စိန္ေပၚလြင္ၾကီးကို တျခားအရာက္ မခံပါဘူး။ သူ႔အနားမွာပဲ ထားပါတယ္။
နတ္ဆိုင္းတီးစားတဲ့ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးကို လူေတြက ေမးၾကတယ္။ ခင္ဗ်ား နတ္ယံုသလားတဲ့။
ယံုတယ္၊ စိန္ေပၚလြင္ၾကီး ယံုတယ္။ စိန္ေပၚလြင္ၾကီး အရင္ဆိုင္းပိုင္မရွိဘူး။ ဒီနန္းေရာက္ၿပီးမွ ဆိုင္းဝယ္ရတယ္။ အိမ္ကေလး ဝယ္ႏိုင္တယ္။ အိမ္ငွားဘဝက ကၽြတ္တယ္။ လြတ္တယ္။ စိန္ေပၚလြင္မွ မယံုရင္ ဘယ္သူယံုေတာ့မွာလဲ။ ေဟာ… အေရးအခင္းႏွစ္ ေတာင္ျပဳန္းပြဲတုန္းက ဆိုင္းေတြအားလံုး မႏၲေလးျပန္ေရာက္ေတာ့ လက္စြပ္ေပါင္ၾက၊ ေရႊေပါင္ၾက၊ ေမာင္းေပါင္ၾက၊ ေၾကးေပါင္ၾကနဲ႔ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးက အျမတ္ငါးေထာင္ေလာက္ က်န္တယ္။ ဒုကၡမျဖစ္ဘူး။ ပခန္းကိုၾကီးနန္းမွာ စိန္ေပၚလြင္ၾကီး တီးေနတဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ကာလပတ္လံုး ရႈံးျပန္ရတယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ျမတ္ျပန္ရတာခ်ည္းပဲ။ မႏွစ္ကဆို မရစဖူး ရတယ္။ သံုးေသာင္းေက်ာ္ရတယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ တစ္ေသာင္းခြဲ၊ ႏွစ္ေသာင္းပဲ။
ဒီေတာ့ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးတို႔က ကိုၾကီးေက်ာ္နဲ႔ အရွင္ႏွစ္ပါးကို ညတိုင္း ကန္ေတာ့အိပ္တယ္။ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးကို ‘မ’ တာကိုး။ စိန္ေပၚလြင္ၾကီး ခံစားရတာကိုး။
ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း စိန္ေပၚလြင္ၾကီးရင္ခြင္ထဲ ၾကက္ဖလားက်လာၿပီ။ ႏွစ္ရာတန္ေတြ အေတာ္မ်ားပါလား။ ေငြေတြယူၿပီးၾကက္ဖလားကို စိန္ေပၚလြင္ၾကီး ႐ို႐ုိေသေသ ထဆက္တယ္။
‘ေဟ့… ဒီဆိုင္းက ဘယ္သူေပးတာလဲကြ’
‘မွန္ပါ၊ အေဖၾကီးေပးတဲ့ ဆိုင္းပါဘုရာ့’
‘ရြာစားကေကာ ဘယ္သူ႔တပည့္လဲကြ’
‘ေဖၾကီးေက်ာ္တပည့္ပါ ဘုရာ့၊ တပည့္ရင္းၾကီးပါ ဘုရာ့’
‘ေအး… အေဖၾကီးေပးမယ္ေဟ့၊ ကဲ… စိန္ေပၚလြင္နဲ႔ အေဖၾကီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း… ႏွစ္ေယာက္တည္း၊ ဒိုး…’
‘ေဟ့… ဒိုး…ဒိုး…ဒိုး…ဒိုး’
စိန္ေပၚလြင္ၾကီးက ပတ္လံုးကေလးေတြကို သူ႔လက္ၾကီးနဲ႔ မညွာမတာ ႐ိုက္တယ္။ ပတ္လံုးကေလးေတြေပၚကို ေဒစီဂ်ိန္း ထံုးစံအတိုင္း ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရြက္စီ တင္ေပးတယ္။ ေခၽြးဥေတြစီေနတဲ့ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးမ်က္ႏွာက ၿပံဳးရႊင္ဝင္းပလို႔။ မ်ားမ်ားေပးပါ အေဖၾကီးေရ၊ ဆိုင္းကားေလး ဘာေလး ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ ‘မ’ စမ္းပါဦး။ ဒီနန္းကလည္း ဘယ္မွမေရာက္ေအာင္ အတိုက္အခိုက္ေတြကို ဖယ္ရွားေပးဦး။
နန္းထဲကို က်ပ္တန္အသစ္အုပ္က ဆုတ္လႊင့္လိုက္တဲ့ စကၠဴအသစ္ေလးေတြ မလူပ်ံက်လာတယ္။ ဆိုင္းေပၚမွာလည္း ဝဲလို႔။ ဒီနတ္ကေတာ္အေၾကာင္းကေတာ့ စိန္ေပၚလြင္ၾကီး သိၿပီးသား။ ရက္ေရာပါတယ္။ ရက္ေရာႏိုင္ေအာင္လည္း တပည့္တပန္းေတြက ေတာင့္တာကိုး။ ဒီနတ္ကေတာ္က နန္းၾကီးတက္ပြဲကို တစ္ႏွစ္ ငါးပြဲ ေျခာက္ပြဲရတဲ့ နတ္ကေတာ္ပဲ။
တခ်ိဳ႕နတ္ကေတာ္ေတြက်လည္း ရွားပါးပါ့ဗ်ာ။ နတ္ကေတာ္လုပ္ခ်င္တာ။ တက္ပြဲတက္ခ်င္တာလည္း ပ်ာလို႔၊ ပါးစပ္ေႏွး၊ လက္ေႏွး လိုက္တာလည္း ခ်ာလို႔ ဆိုတဲ့ထဲကပဲ။ နန္းမွာ တက္ပြဲေတာ့ လာတက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္ဖလားက် တစ္ရာနဲ႔ ႏွစ္ရာၿပီးေရာ လုပ္သြားတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လာေခ်ာ့၊ ေခ်ာ့ၿပီး ဆိုင္းကို အစိတ္ေလာက္ ေပးသြားတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ အဲလိုအခါမ်ိဳးက်ေတာ့ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးတို႔ မိုက္ဆြဲၿပီး လူမိုက္လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ‘ဒီမွာ နတ္ကေတာ္၊ ခင္ဗ်ား စိန္ေပၚလြင္ကို ဒီလို လူပါးဝလို႔ မရဘူး။ ခင္ဗ်ားကေနတာကို ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္က်ေအာင္ က်ဳပ္ တီးေပးေနတာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ တီးေနတာ မဟုတ္ဘူး နားလည္လား။ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ တီးေနတာ။ တန္ရာတန္ဖိုး ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ တီးေနတာ။ ခင္ဗ်ား ေငြအစိတ္ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာတုန္း။ လာခဲ့၊ က်ဳပ္ဝိုင္းထဲကို ေငြသံုးရာ လာထည့္၊ တစ္ျပားမေလ်ာ့နဲ႔။ လာမထည့္မခ်င္း ဒီနန္းထဲက ခင္ဗ်ား ထြက္လို႔မရဘူး။ ထြက္ရဲထြက္ၾကည့္၊ စိန္ေပၚလြင္အေၾကာင္း သိသြားမယ္’ ေတြ ဘာေတြလည္း လုပ္ရေသးတယ္။
အဲဒီလို နတ္ကေတာ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ေတာ့ မေတြ႔ပါရ၊ မဆံုပါရေစနဲ႔ဗ်ာ။ ေဟာဒီလို ေငြကို ေရလို၊ ေလလို သံုးႏိုင္တဲ့ နတ္ကေတာ္မ်ိဳးနဲ႔သာ အၿမဲေတြ႔ပါရ၊ ဆံုပါရေစ။ ေဟာဒီလို နတ္ကေတာ္မ်ိဳး တစ္ေန႔ကို ငါးေယာက္၊ ေျခာက္ေယာက္သာ လာ… စိန္ေပၚလြင္တို႔ ေငြလွ်ံၿပီ။
အားရပါးရ တီးေနတဲ့ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးကို ေဒစီဂ်ိန္းက ခုန္ရင္းေပါက္ရင္း လက္ညွိဳးနဲ႔ လက္မဝိုင္းၿပီး ‘ဝ’ ေတာ့ ေတာ္ေတာ့လို႔ျပလိုက္တာနဲ႔ စိန္ေပၚလြင္ၾကီးက ကပ်ာကယာ ဆိုင္းခ်ေပးလိုက္တယ္။
ေဒစီဂ်ိန္းက လင္သည္ကေလး လက္ထဲမွာ လက္အုပ္ခ်ီရင္းေပ်ာ့ေခြသြားခဲ့တယ္။ အဘြားၾကီး အေတာ္ေမာသြားရွာတာလား၊ မူးသြားရွာတာလား မသိဘူး။ ေသာက္တာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ မိန္းမလ်ာမၾကီး နတ္ဝင္တုန္းက ေဖၾကီးေက်ာ္ရဲ႕ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ဟန္ပန္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး သားေလးပခံုးမွာ ကႏြဲ႔ကလ် မွီႏြဲ႔ေနပံုမ်ားေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီး ထံုးစံအတိုင္း ေပါက္ကရေတြ ေအာ္လို႔ နန္းထဲကေန ယိုင္ယိုင္ ယိုင္ယိုင္နဲ႔ ထြက္တယ္။
‘ဟဲ… ဟိုေရွ႕က လက္လက္ လက္လက္ေတြက ဘာေတြတံုး’
ၾကည့္စမ္း၊ ဒါသိလ်က္သားနဲ႔ တမင္သက္သက္ လုပ္တာ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က တက္ပြဲတက္ဖို႔ ထြက္လာတဲ့ နတ္ကေတာ္ေလး ဝတ္စားထားတာကို သူ ျမင္ရက္သားနဲ႔။
‘ဟဲ… မင္းမင္း၊ ဘာေတြတုန္းလို႔ဆို’
‘ဟာ… ခင္ဗ်ားသိရဲ႕သားနဲ႔။ နန္းၾကီးတက္ပြဲသြားတဲ့ နတ္ကေတာ္ ခင္ဗ်ား မျမင္ဖူးဘူးလား’
‘ေၾသာ္… ေအးေအး သနားပါတယ္။ သနားပါတယ္။ ျဖစ္သြားပံုမ်ား စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနတာ ေဘးကတြဲေတာင္ သြားရတယ္။ ဒီလိုပဲ။ အစကေတာ့ ဒီလိုပဲ။ တို႔တုန္းကလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ေၾကာက္ဒူးေတြမ်ား တုန္လို႔’
ေဒစီဂ်ိန္းေျပာလည္း ေျပာစရာ။ နတ္ကေတာ္ မိန္းမလ်ာမေလးက စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး မ်က္ႏွာေလးက ငယ္လို႔။ ေဘးက လူႏွစ္ေယာက္ထိန္းတြဲေလွ်ာက္သြားရတယ္။ စတတ္တဲ့ နတ္ကေတာ္ေလးမွန္း အခ်ိန္ၾကည့္တာနဲ႔လည္း သိႏိုင္တယ္။ ညပိုင္းေရာက္ၿပီေလ။ နံပါတ္ ဘယ္ေကာင္းေတာ့မလဲ။ ၾကည့္ရတာ ကိုယ့္နံပါတ္မေရာက္ခင္ စိတ္ေစာၿပီး အေစာၾကီးကတည္းက သြားေစာင့္တဲ့ပံုပဲ။
‘မင္းမင္း’
‘ဘာလဲ’
‘ငါမူးတယ္၊ ငါ မ်ားသြားတယ္’
‘အင္းပါ၊ မ်ားရင္လည္း အိမ္က် အိပ္လိုက္ေပါ့’
‘ေအး… အိပ္မယ္၊ နင့္ရင္ခြင္မွာ ငါအိပ္မယ္’
မင္းမင္းက ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ ဒါ သူ႔အက်င့္ပဲ။ ဒီလိုပဲ ၿငိမ္သက္သြားၿပီးရင္ ထြက္လာတတ္တဲ့ ခပ္တိုးတိုး ၾကိမ္းေမာင္းသံေလးကို ေဒစီဂ်ိန္း ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။
‘အရႈပ္မၾကီးေနာ္’ ဆိုတဲ့ ၾကိမ္းေမာင္းသံေလးေလ။
‘မင္းေမာင္၊ ငါေျပာတာ ၾကားလား’
ၾကည့္ေလ… ကိုယ္က သူ႔ကို ႏွစ္ေယာက္တည္းက်မွေခၚတဲ့ နာမည္ေခၚျပတာေတာင္မွ သူ႔ဆီက ၿငိမ္သက္ၿမဲ။ မင္းေမာင္ နင္ ငါ့ကုိ မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား။ ၿငီးေငြ႔ၿပီလား။ ဒီမွာ နင္က ဘယ္ေလာက္ေအးစက္ ေအးစက္ နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္။ နင့္ရင္ခြင္မွာ ဒီညငါအိပ္မယ္။
Aug
31
2010
အဓိပတိ 