ယုန္ထိုး
ဝါေခါင္လဆန္း ၁၃ ရက္
‘ေဟ့… ဒီနယ္ေျမဟာ မင္းႏွစ္ပါးက ဖန္ဆင္းေပးထားတဲ့ စိတ္လြတ္လပ္မႈ နယ္ေျမေတြ။ ဒီနယ္ေျမမွာ ဒီခုနစ္ရက္မွာ လူေတြရဲ႕… စိတ္ေတြကို အစြမ္းကုန္ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးသနားေတာ္မူထားတယ္။ စီးပြားေရးေတြ၊ လူမႈေရးေတြ၊ ေဒါသ၊ ေလာဘ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ဖိစီးထားတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကေလးေတြဟာ သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သိပ္ကို မြန္းက်ပ္ပိတ္ေလွာင္ခံထားရတာ။ ကဲ… အဲဒီစိတ္ကေလးေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္ၾကစမ္း။ အနားေပးလိုက္ၾကစမ္း။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ အမိန္႔ေပးေတာ္မူတယ္။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္လိုက္ၾကစမ္း။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္ႏိုင္တယ္ေဟ့’
ခရမ္းျပာေရာင္ စီေက ပိုးေျပာင္ရွပ္လက္ရွည္၊ ခရမ္းျပာေရာင္ ပိုးေယာပုဆိုး၊ လည္ပင္းမွာ ခရမ္းႏုေရာင္ပဝါ မခို႔တ႐ို႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီး အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္၊ ေခ်ာေခ်ာလွလွမ်က္ႏွာေလးမွာ မိတ္ကပ္ေတြ ဖံုႏုေနတဲ့ တက္သစ္စ နတ္ကေတာ္ မိန္းမလ်ာေလး သင္းၾကိဳင္ရဲ႕ စကားအထူးအဆန္းေတြကို လက္ေဟာင္းနတ္ကေတာ္ၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းတစ္ေယာက္ ေငးေမာနားေထာင္ေနရတယ္။
ဘာေတြလဲဟဲ့။ စာစကား ေပစကားနဲ႔ ေခတ္ဆန္လိုတ္တာ။ နားမလည္ေပါင္ေတာ္။ သင္းက တတ္မွာေပါ့။ ဘြဲ႔ရပညာတတ္မကိုး။ အသက္ကလည္း သံုးဆယ္ေက်ာ္႐ုံ ရွိေသးတာ။ ဒီတစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ‘နတ္မင္းသားေလး သင္းၾကိဳင္၊ သင္းၾကိဳင္’နဲ႔ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ျဖစ္လာတဲ့သူေပါ့။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ရဲ႕ ‘နတ္ေလာကရဲ႕ လင္းဇာနည္ေဇာ္ကေလး’ေပါ့။ သူ႔နန္းကလည္း ငါးခန္းတြဲ၊ ေျခာက္ခန္းတြဲစာေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ အိမ္ဝိုင္းတစ္ခုထဲမွာ တဲၾကီး အၾကီးၾကီးတစ္လံုးထိုးခိုင္းၿပီး ငွားလိုက္တာေပါ့။
ဒီေကာင္မ ရပ္ေဝးတပည့္ေတြကလည္း မနည္းပါပဲလား။ အိပ္သူအိပ္၊ ထမင္းစားသူစား၊ ကန္ေတာ့ပြဲျပင္တဲ့သူ ျပင္နဲ႔။ သူ႔ေဘးနား နတ္ေမးတဲ့သူေတြကလည္း ေမးနဲ႔။ ကိုယ္ေရာက္တာေတာင္ ဒီေကာင္မ ‘မာမီ… ခဏေနဦးေနာ္’ ဆိုၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ထိုင္ခိုင္းၿပီး နတ္ဆက္ေဟာေနရတယ္။
သူ႔လင္ကေလးကေတာ့ လက္ဖက္ပြဲေတြ၊ မုန္႔ပြဲေတြနဲ႔ လာဧည့္ခံထားတယ္။
ေကာင္ေလး ေတာ္သားပဲ။ ႐ုပ္ကေလးကလည္း ေခ်ာရွာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကေလးနဲ႔ ကုလားမင္းသားေလးလိုပဲ။ ဟိုေကာင္မသင္းၾကိဳင္ မွာထားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ့္နား လာမထိုင္ရဲဘူး။ စကားအေျပာရဲဘူး။ တျခားအလုပ္ေတြပဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္။ သူမ်ားလင္ေတြမ်ား ေတာ္ပါ့။ သူမ်ားအိမ္ကဟာျမင္ ကိုယ့္အိမ္ကဟာမလိမၼာေတာ့ ကိုယ့္မယ္ အသက္ၾကီးေတာင့္ၾကီးမားက်မွ အမႈေပြတဲ့ ယုေမ ျဖစ္ရတယ္။ မေန႔ညက ကိုဟိုဒင္းေလး သံုးနာရီေလာက္မွ ျပန္လာတယ္။ ခု မနက္လင္းတာနဲ႔ စားေသာက္ထြက္သြားလိုက္တာ။ ကုိယ့္မယ္ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ရွက္ခတ္တဲ့ၾကားက လင္ေပ်ာက္ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရတယ္။ စံုနံ႔သာၿမိဳင္ ကရဦးမယ္။ ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးတို႔သိၿပီေလ။ ဒါေလာက္ဆို သိၿပီ။ ဒီေျခလွမ္းမ်ိဳးဟာ ဘာဆိုတာ သိပါတယ္။ သိလို႔ တားခဲ့ရေပါင္း၊ လိုက္ခဲ့ရေပါင္းေတြ မ်ားလွေပါ့။ လင္စိတ္ကိုး၊ ငယ္ထိပ္တက္တာကိုး။ ကုိယ္ကခ်စ္ေတာ့ မပစ္ႏိုင္ေတာ့ ဖတ္သီဖတ္သီနဲ႔ စံုနံ႔သာၿမိဳင္ ကဟဲ့… ကဟဲ့… ခုဆို သင္းသြားတတ္တဲ့ ကနားတဲေတြ စံုၿပီ။ လွသူဇာေမတို႔ ကနားလည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ အကႌ်လည္ဟိုက္ေပ့ဆိုတာ အၿမဲဝတ္ၿပီး ေၾကြကလပ္ အနိမ့္ေလးကို ကုန္းကုန္ၿပီး ေၾကြေခါက္နတ္ေဟာတဲ့ မိန္းမစစ္နတ္ကေတာ္ မခင္ေဌးကနားလည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီ။
ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ဟာေတြဆိုေတာ့ ဆဲဆို ၾကမ္းရမ္းခဲ့တယ္။ သူတို႔ကာထားတဲ့ ေနာက္ထဲကိုေတာင္ ဝင္ေမႊပစ္ခဲ့တယ္။ လူတိုက္နတ္တိုက္စံုေအာင္ကို လုပ္ပစ္ခဲ့တယ္။
ဟိုေကာင္မ ေငြခင္ဆီလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေစာေစာစီးစီး ဘယ္ေလလြင့္ေနတယ္ မသိဘူး။ မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ တစ္ကနားဝင္ တစ္ကနားထြက္နဲ႔ လူလည္း ေမာလို႔။ သင္းၾကိဳင္ကနား ဝင္ဝင္ခ်င္းဘိလပ္ရည္တစ္လံုး ငါ့ေပးစမ္းဟဲ့ဆိုၿပီး ေတာင္းေသာက္ရတယ္။ ေၾသာ္… ဝဋ္ရွိသမွ် ခံ႐ုံရွိတာေပါ့။ ဘာတက္ႏိုင္မလဲ။
‘သူေတာ္မဟုတ္ သူယုတ္မာေတြနဲ႔ ေပါင္းေတာ့ နင္ လူလိမ္ခံရတာေပါ့။ နင္ ဆံုးသမွ်၊ ရႈံးသမွ် ၿပံဳးရေအာင္ ကုိယ္ေတာ္လုပ္ေပးရင္ ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား။ ေရာ့… လိမ္တဲ့ လူအေပၚ ေမာ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ဒီပဝါ အၿမဲေဆာင္ထား’
တယ္ဟုတ္ပါလားဟဲ့။ ဒါမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ဒီေကာင္မ နာမည္ၾကီးေပတာပဲ။ သင္းၾကိဳင္ေပးတဲ့ ပဝါလိေမၼာ္ေရာင္ကို တ႐ိုတေသယူေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါခဲထားတဲ့ သင္းၾကိဳင္ကို ေဒစီဂ်ိန္းက တစ္လွည့္စီ ၾကည့္ရင္း စီးကရက္ခိုးေတြၾကားကေန အဓိပၸာယ္ပါတဲ့ မ်က္လံုးကို ေဒစီဂ်ိန္းဆီ လွမ္းပစ္တယ္။
‘ေဟ့… ဒီေန႔ဘာေန႔လဲကြ’
‘ယုန္ထိုးေန႔ပါ ဘုရာ့’
‘ေအး… ကိုယ္ေတာ္ၾကီးတို႔အတြက္ ယုန္ထိုးရတဲ့ေန႔၊ ယုန္လိုက္ရတဲ့ေန႔၊ ယုန္ထိုးေန႔၊ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးႏွစ္ပါးဟာ နတ္ဘဝကေန လူေယာက္ဖန္ဆင္းၿပီး ေဟာဒီေတာင္ျပဳန္းရြာက ထန္းေတာမွာ ထန္းရည္ လာလာေသာက္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ထန္းသူၾကီးက ယုန္သားကင္ကုိ အျမည္းအျဖစ္ ဆက္တာကိုး။ အဲဒီမွာ ယုန္ကင္ကို ျမည္းေတာ့ အင္မတန္ အရသာရွိလြန္းေတာ့ ထန္းသူၾကီးကို ေခၚၿပီး ဟဲ့… ေမာင္မင္း၊ ဒါ ဘာသားလဲဟဲ့၊ အျမန္ေလွ်ာက္တင္စမ္း ဆိုေတာ့မွ ယုန္ကင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရတဲ့အခါ လူအသြင္က နတ္အသြင္ဖန္ဆင္းၿပီး ေတာင္ျပဳန္း မင္းညီေနာင္ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးၾကြလာတိုင္း ယုန္ကင္ဆက္ေစ’အမိန္႔ေတာ္ ခ်မွတ္လိုက္တယ္။
‘အဲလိုနဲ႔ မင္းႏွစ္ပါးၾကြလာတိုင္း ယုန္ကင္ဆက္ဆက္နဲ႔ေနတုန္း တစ္ေန႔က်ေတာ့ မင္းႏွစ္ပါးအတြက္ ဆက္ဖို႔ယုန္ကုိ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္က ေလွာင္အိမ္ကေန လႊတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ မင္းႏွစ္ပါးၾကြလာေတာ့ ဆက္ဖို႔ ယုန္ကင္မရွိဘူး။ အဲဒီတင္ မင္းႏွစ္ပါးက စိတ္ဆိုးၿပီး တစ္ခါတည္း ဆူပူၾကိမ္းေမာင္း၊ အစြမ္းကုန္ ဆဲဆိုသတဲ့။ အဲဒီတုန္းက မင္းႏွစ္ပါးက ငယ္လည္း ငယ္ေသးတဲ့အရြယ္ေတြမဟုတ္လား။ အဲဒီဆဲတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မင္းႏွစ္ပါး ပြဲေတာ္က်င္းပတဲ့အခါ ဒီေန႔ လဆန္း ဆယ့္သံုးရက္ေန႔ကုိ ယုန္ထိုးေန႔လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ယုန္ကင္ဆက္ရတဲ့ ရြာက ယုန္ကင္မ်ားကို လာဆက္သရတယ္။ ဆက္သဖို႔အတြက္ လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ယုန္ကင္ဆက္သူမ်ားက မည့္သူ႔ကုိမဆို ၾကိဳက္သလို အဆဲမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဆဲဆိုႏိုင္တယ္။ ဆဲဆိုခံရသူမ်ားကလည္း စိတ္မဆိုးဘူး။ ဆဲဆိုသူမ်ားေရာ၊ ဆဲဆိုခံရသူမ်ားေရာ ဒီေန႔ ဒီရက္မွာ အစြမ္းကုန္ ဆဲဆိုႏိုင္ေလ၊ အစြမ္းကုန္ ဆဲဆိုခံရေလ ဒီႏွစ္အဖို႔ လာတ္လာဘ ေပါမ်ားၿပီး စည္းစိမ္ဥစၥာတိုးတက္ေလပဲ။ မၾကာခင္မွာ နန္းၾကီးနားကုိ ယုန္ဆက္သူေတြ ေရာက္ေတာ့မယ္။ သြားၿပီး အဆဲခံခ်ည္ၾက။ ဟိုနားက ေမာင္းမၾကီးေရာ အဆဲခံဖို႔ မသြားဘူးလား။ ဂ်ိန္းဆိုတဲ့ ေမာင္းမၾကီး’
ၾကည့္… ၾကည့္… သင္းၾကိဳင္… သင္းၾကိဳင္၊ ဂ်ိန္းစဘြန္းကို လွမ္းလုပ္တာ သူက။
‘မွန္ပါ… ေလကို မၾကိဳက္၊ လက္ေတြ႔ကိုသာ ၾကိဳက္ေၾကာင္းပါ ဘုရာ့’
ကဲ… မွတ္ကေရာ။ ခုမွ နင့္မ်က္လံုးျပဴးမသြားနဲ႔ နတ္လင္းဇာနည္ေဇာ္မ။ ငါ့အေၾကာင္းလည္း နင္သိတယ္။ ငါ ငယ္ငယ္က ယုတ္ထိုးတဲ့ေန႔ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ နတ္ကေတာ္တိုင္း သိတယ္။
အိုး… ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဂ်ိန္းစဘြန္းမပီပီ ေသာင္းက်န္းသလားလည္း မေမးနဲ႔။ ယုန္ထိုးတဲ့ေန႔ဆို ေပ်ာ္လြန္းလို႔ နန္းၾကီးနားက သြားေစာင့္တာ။ ယုန္ကင္ဆက္တဲ့သူေတြ လာၿပီဆို ေရွ႕နားကေန အတင္းသြားရပ္တာ။ ယုန္ကင္ဆက္တဲ့ သူေတြက ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ ငယ္သူေရာ၊ ၾကီးသူေရာ၊ အဘိုးၾကီး၊ အဘြားၾကီးေတြေရာ၊ ဆိုင္ရာပိုင္ရာ၊ ႐ိုးရာရွိသူေတြ အကုန္လိုက္ရတာကိုး။ အဘိုးၾကီး အဘြားၾကီးေတြဆို သိပ္ရယ္ရတာပဲ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြလို ေအာ္ဟစ္မဆဲရဲေတာ့ ပါးစပ္ကေလးေတြ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ပဲ အသံမထြက္ဘဲ ဆဲေနၾကတာ။ ဂ်ိန္းစဘြန္းတို႔နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ အဲဒီအဘိုးၾကီးေတြကို လိုက္စတာ။ အတင္းေအာ္ဆဲခိုင္းတာ သိပ္ရယ္ရတာပဲ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြ မၾကားဝံ့ မနာသာဆဲတဲ့ အဆဲမွန္သမွ်ကိုလည္း ဂ်ိန္းစဘြန္းမက အကုန္လက္ခံတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေအာ္တာ။ ဂ်ိန္းစဘြန္းမကုိ အားလံုးက ၾသခ်ယူရတယ္။
ခုခ်ိန္ေလာက္ဆို နန္းၾကီးအဝကေန နတ္အုတ္မင္းတို႔၊ မိဖုရားၾကီးတို႔၊ ဝန္ၾကီးေလးပါး၊ အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီး၊ သိုးေဆာင္း ေဗာင္းေဆာင္းေတြအားလံုး ယုန္ၾကိဳေနၾကေလာက္ၿပီေပါ့။ တကယ္ဆို ေဗာင္းတစ္ေဗာင္းျဖစ္တဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းလည္း သြားရမွာပဲ။ ဒီမွာ လင္မႈေပြေနရတာနဲ႔ ဘယ္သြားႏိုင္လို႔တုန္း။
‘ေၾသာ္… လာဟဲ့၊ ေရွ႕တိုးခစား။ စတီရီယိုဆိုမလို႔ ဆိုတဲ့ ဟာေလးလား’
နတ္ေမးတဲ့ အုပ္ထဲကေန ေရွ႕တိုးလာတဲ့ ေကာင္မေလးဆီက ႏွစ္ရာတန္ငါးရြက္ကုိ သင္းၾကိဳင္တို႔က ဖ်တ္ခနဲဆြဲယူၿပီး နဖူးထိပ္မွာ ကပ္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီလိုက္တယ္။
‘အႏုပညာသည္ပါ ဘုရာ့၊ ႐ုပ္ကိုလည္း လႉပါတယ္။ အသံကိုလည္း လႉပါတယ္ဘုရာ့။ မ်က္ႏွာျမင္ ခ်စ္ခင္ပါေစ၊ အသံၾကား သနားပါေစ၊ ၿပိဳင္သူတိုင္းကို ႏိုင္ရပါေစ ဘုရာ့’
လုပ္လိုက္ျပန္ၿပီ။ နတ္မင္းသားေလးတို႔ကေတာ့ ဆုေတာင္းဆုယူမ်ား သူ႔အတု ခိုးရဦးမယ့္ပံုပဲ။ သင္းက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ နတ္လိုက္တင္ေပးေနတဲ့ အာဇာနည္မပဲ။ ဒါေလာက္ေတာ့ အသာေလးေပါ့။ သင္းက မ်ိဳးနဲ႔႐ိုးနဲ႔ နတ္ကေတာ္မ။ သင္းဦးေလးအရင္းက နတ္ကေတာ္ေလ။ မိန္းမလ်ာမပဲ။
မိန္းမလ်ာျဖစ္တာကလည္း မ်ိဳးနဲ႔႐ိုးနဲ႔ပဲ။ ေက်ာင္းစေနတဲ့ အရြယ္ေလာက္ကတည္းက အိမ္ကအလစ္မွာ ေျပးေျပးၿပီး ဦးေလးလုပ္သူနတ္ပြဲမွာ ဝင္ဝင္ကတာ။ အိမ္က ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းလည္း မရ။ ဘယ္ရမွာတံုး။ ဒီလိုင္းက ဝင္မိရင္ သြားတာပဲ။ လိုင္းဝင္သြားလို႔ကေတာ့ သြားၿပီသာမွတ္။
ဒီေကာင္မက စန္းကေလးကေတာ့ ရွိတယ္။ သူ႔ဦးေလး နတ္ပြဲတစ္ခုမွာ ကိုၾကီးေက်ာ္ပူးေနတုန္း သူေရာက္သြားေတာ့ ကေလးဆိုေတာ့ ဘာမသိ ညာမသိ နတ္ဝင္ပူးၿပီး ဝင္ကပစ္လိုက္ေတာ့ နတ္ပရိသတ္ေတြလန္႔ၿပီး သူ႔ကုိ ယံုတာ။ နတ္ပြဲမွာ ကိုၾကီးေက်ာ္ဆိုတာ မိန္းပြိဳင့္၊ သူပူးေနတုန္း ဘယ္နတ္မွ ပူးရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိၾကီးေက်ာ္ပူးေနတုန္း ဝင္ပူးရဲတဲ့ နတ္ဆိုတာ ရွားမွရွားတာကိုး။ အဲဒီထဲက သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ယံုသြားၾကတာ။ သူ႔နတ္ေတြ လိုက္တင္ေပးေတာ့ ရွစ္တန္းရွိေသးတယ္။ ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔။
သူ နတ္ပြဲစကတာ ေျပာျပတာမ်ား ရယ္လည္း ရယ္ရတယ္။ ေကာင္မက အေျပာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း။ မာမီရယ္… ကုသိုလ္ကံဆိုတာ ဆန္းၾကယ္လိုက္တဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းက အလွျပင္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ကိုယ္က တကယ္ေတာ့ သူငယ္ သြားငမ္းတာ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာ ဘာေတြ သြားေတြ႔လဲဆိုေတာ့ မိုးကုတ္က ေက်ာက္ကုန္သည္မေတြနဲ႔ သြားေတြ႔တယ္တဲ့။ သူတို႔မွာ ေတာ္ေတာ္အဖိုးတန္တဲ့ ေက်ာက္တစ္လံုးက ဘယ္လိုမွ ေရာင္းမထြက္ ျဖစ္ေနတယ္။
နည္းေတြလည္း စံုေနၿပီ။ ေနာက္ဆံုး နတ္ေမးဖို႔ လုပ္ေနတုန္း ကိုယ္နဲ႔သြားေတြ႔တာတဲ့။ အလွျပင္ဆိုင္က သူငယ္ခ်င္းမေတြက နတ္ကေတာ္ၾကီးေတြဆီမသြားနဲ႔။ ပိုက္ဆံကုန္တယ္။ ေဟာဒီေကာင္မက နတ္ထပ္တယ္။ ေအာင္ျမင္မွေပး၊ ေမးဆိုၿပီး လုပ္ၾကေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ေဟာခ်ပစ္လိုက္တယ္တဲ့။ ဟဲ့… ပစၥည္းကို မူလက လာတဲ့အရပ္မွာ ျပန္ေရာင္း။ ဒါမွ ေရာင္းရမယ္။ ဒီမွာ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မရဘူးလို႔ ေဟာခ်လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေအး… ေအာင္ျမင္ရင္ နတ္ပြဲ၊ ေပ်ာ္ပြဲသံုးရက္ ကနားေပးရမယ္ဆိုေတာ့ ေပးပါမယ္တဲ့။ အဲဒါ သူတို႔က မႏၲေလးျပန္သြားၿပီး မႏၲေလးမွာ အေရာင္းအဝယ္လုပ္တာ ခ်က္ခ်င္းေရာင္းရေရာ။ ကတိတည္ပါတယ္။ သူတို႔က ရန္ကုန္ျပန္လာၿပီး သံုးရက္ကနားအတြက္ ေငြႏွစ္ေသာင္းအပ္တယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က သံုးရက္ကနားတစ္ပြဲကို ရွစ္ေထာင္ေလာက္ပဲ ကုန္တဲ့အခ်ိန္ ႏွစ္ေသာင္းဆိုတာ ဘယ္နည္းမလဲ။ အဲဒီေတာ့ ေပ်ာ္ၿပီး တစ္ေသာင္းကို ဦးေလးနတ္ကေတာ္လက္ထဲအပ္၊ အကုန္စီစဥ္ေပးပါေပါ့။ က်န္တဲ့တစ္ေသာင္းကိုေတာ့ ငါးျပား တစ္ေစ့မက်န္ေအာင္ အဝတ္အစားေတြ ဝယ္ခ်ဳပ္ပစ္လိုက္ေရာ။ နတ္ပြဲစမယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ဦးေလးလုပ္သူက ရက္မွားၿပီး မ႑ပ္လည္း လာမထိုးဘူး။ လူလည္း မလာဘူး။ ကနားစီးအသစ္မယ္ ငိုရတာေပါ့။ ေက်ာက္ကုန္သည္မေတြကေတာ့ ရပါတယ္ေပါ့။ ကေလးသံုးပစ္လိုက္လို႔ ပိုက္ဆံေတြ ကုန္သြားလည္း သူတို႔ ေက်နပ္ပါတယ္ေပါ့။
ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့မွ လင္းတာနဲ႔ ဝုန္း…ဝုန္းဆို မ႑ပ္ကားၾကီး ဆိုက္လာၿပီး မ႑ေတြထိုး၊ ပြဲေတြျပင္နဲ႔ ဦးေလးလုပ္သူက လာလုပ္ေရာ။ အဲဒီမွာ စားေတာ္စာေတြအတြက္ ဦးေလးလုပ္သူက လုပ္မလာေတာ့ ေရာ့…သြားေပါင္ဆိုၿပီး လက္စြပ္ခၽြတ္ၿပီး ငါးရာနဲ႔ေပါင္၊ စားေတာ္စာလုပ္၊ ၿပီးေတာ့ ဂ်ိန္း…ဂ်ိန္းဆို ပူးခ်လိုက္တယ္။ ပူးတာကေတာ့ လြယ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ပရိသတ္က မရွိ၊ ဘာမရွိ အလုပ္တတ္ လုပ္တတ္နဲ႔ အားငယ္ေနရတဲ့အထဲ ေက်ာက္ကုန္သည္မေတြနဲ႔ အေဖာ္လိုက္လာတဲ့ မႏၲေလးသူေဌးေတြက နတ္ပြဲမကျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ရထားလက္မွတ္ယူထားေတာ့ အဲဒီေန႔ ျပန္ၾကတာ။ သူ နတ္ကေနတုန္း ဘူတာဆင္းၾကေတာ့ တစ္ခါတည္း သူကလည္း စြတ္ရြတ္ၿပီး ‘ေဟ့…ေနဦး၊ နင္တို႔ ဘယ္လိုမွ သြားမရဘူး။ ငါ့ဆီကုိ နင္တို႔ ျပန္ကို ျပန္လာရမယ္။ ဒီေန႔ မႏၲေလးကို နင္တို႔မျပန္ရဘူး’လို႔ ေဟာပစ္လိုက္တယ္။
သြားၿပီး ခဏေလာက္လည္းေနေရာ မ႑ပ္ေရွ႕ကို ကားၾကီးေဝါခနဲ ျပန္ဆိုက္လာတယ္။
သူေတာင္ လန္႔သြားတယ္တဲ့။ အျဖစ္က ဒီမွာေနခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ကုန္သည္မေတြဆီ သူတို႔ေသာတြဲ ေမ့က်န္ေနခဲ့လို႔ ျပန္လာရတာ။ အျဖစ္က….
ဒါေပမယ့္ သင္းၾကိဳင္တို႔ေဟာခ်က္ မွန္ေလျခင္း ျဖစ္ၿပီေလ။ အဲဒီသူေဌးေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္ ကိုးကြယ္ေတာ့တာေပါ့။
ဒီေကာင္မ အဲဒီပြဲၿပီးကတည္းက ကနားစီးျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ နတ္မင္းသားေလး သင္းၾကိဳင္… သင္းၾကိဳင္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ေခတ္အလိုက္၊ ေခတ္အၾကိဳက္ကို ယုတၱိယုတၱာနဲ႔လည္း သူက ေျပာတတ္၊ ေဟာတတ္၊ ရွင္းတတ္လင္းတတ္တာကိုကလည္း သူမ်ား နတ္ကေတာ္ေတြထက္ တစ္ပန္းသာတယ္။ ေခတ္ပညာတတ္ေတြကို သူက စည္း႐ုံးႏိုင္တယ္။ သူ႔မွာ အလႊာအသီးသီးက နတ္တပည့္ေတြ ရွိတယ္။
‘နတ္ဆိုတာကေတာ့ အေငြ႔အသက္နဲ႔ ကပ္တယ္၊ ပူးတယ္၊ တုန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိလစ္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မူးေမ့သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေမ့ၿပီး ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဆိုတာ လိမ္တာ။ နတ္က သိတယ္။ လူပူးတာပဲ၊ မသိဘဲ ေနမလား’
အဲ… အဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ့။ အလွည့္အပတ္ကေလးေတြနဲ႔ ေျပာတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ မေတြ႔ဘူးလား။ နတ္ေမးတဲ့အုပ္ထဲက နတ္ဗဟုသုတ ရွာသူတစ္ေယာက္ဟာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။
‘နတ္ပူးတယ္ဆိုတာ လိမ္တာ။ နတ္ကေတာ္ေတြက လူေတြကို လိမ္စားတာ။ ေဟာဒီ ေတာင္ျပဳန္းပြဲၾကီးဟာ နတ္ကေတာ္ေတြ လိမ္စားတဲ့ပြဲဆိုၿပီး မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး လက္ထက္မွာ ေတာင္ျပဳန္းပြဲၾကီးကို ပိတ္ကို ပစ္လိုက္တာ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီးလက္ထက္ကစၿပီး သီေပါမင္းလက္ထက္ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပိတ္ထားတာ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပန္ဖြင့္တာလဲဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ထက္က်မွ ျပန္ဖြင့္တာ။ အဲဒီျပန္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီေန႔ထိ ေတာင္ျပဳန္းပြဲၾကီးဟာ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ စည္ကား၊ စည္ကားလာေနတယ္။ နတ္ကိုးကြယ္သူေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး အဆင္မေျပေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကုိးကြယ္ရာ တိုင္တည္ရာ သိပ္ရွာခ်င္တဲ့ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးလား။ အဂၤလိပ္အစိုးရ ေတာင္ျပဳန္းပြဲ ျပန္ဖြင့္တာကုိက ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတယ္။ ျပည္သူျပည္သားေတြ ေပ်ာ္ပါေစေတာ့၊ ပါးပါေစေတာ့ဟဲ့ ဆိုတဲ့ ရည္ရြက္ခ်က္လို႔မ်ား မထင္နဲ႔။ အဲဒီေစတနာ တစ္ျပားသားမွ မပါဘူး။ ျမန္မာေတြ သူ႔ကၽြန္ဘဝနဲ႔ ဝမ္းနည္းအားငယ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ကၽြန္ျပဳသူ အဂၤလိပ္ကုိ အမုန္းၾကီးမုန္း၊ စိတ္နာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တမင္တကာ အာ႐ုံေျပာင္းသြားေအာင္ လုပ္တာ။ ပြဲၾကိဳက္တဲ့ အေပ်ာ္အပါးၾကိဳက္တဲ့ ျမန္မာေတြကို ပြဲလမ္းသဘင္ အေပ်ာ္အပါးေတြနဲ႔ အာ႐ုံေျပာင္းေပးတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ကလည္း အံကိုက္ေလ။ ကိုယ့္အရွင္သခင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူသြားလို႔ တိုင္းျပည္က လြမ္းေနၾကတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေတာင္ျပဳန္းမင္းညီေနာင္ အရွင္ႏွစ္ပါးကိုပဲ အတိုးခ်ၿပီး ခ်စ္ၾက၊ ကိုးကြယ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ လူေတြ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေခၚခ်င္ေနခဲ့တဲ့ အရွင္ႏွစ္ပါး၊ အရွင္ႏွစ္ပါးဆိုတာကို အဲဒီက်မွ အားရပါးရ ေခၚရေတာ့တာကိုး။ လူေတြလြမ္းေနခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ၾကီးတို႔၊ မိဖုရားၾကီးတို႔၊ ဝန္ၾကီးတို႔၊ အိပ္ဖန္ေစာင့္တို႔ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ အသံုးအႏႈန္းေတြကို ေတာင္ျပဳန္းပြဲမွာ ၿမိန္ေရရွက္ေရ သံုးၾကတာကိုး။ အဂၤလိပ္အစိုးရက တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ရင္ထဲက အမုန္းစိတ္ေတြကို ေလ်ာ့ေအာင္ လုပ္တဲ့ပြဲမွာ နတ္ကေတာ္ေတြက တန္ဆာခံေတြပါေနာ္။ နတ္ကေတာ္ေတြ လိမ္စားဖို႔ ေတာင္ျပဳန္းပြဲကို ဖြင့္ေပးတာမွ မဟုတ္ပဲ။ တိုင္းျပည္ကုိ သူတို႔လိမ္စားဖို႔ ေတာင္ျပဳန္းပြဲကုိ ဖြင့္တာ။ ေအး… ဒါေပမယ့္ နတ္ဆိုတာေတာ့ ရွိတယ္။ နတ္ကေတာ္ဘာတဲ့ သင္းၾကိဳင္တို႔ရဲ႕ မာမီဂ်ိန္းရဲ႕ လက္သံုးစကား နတ္ကေတာ္ဆိုတာ ငရဲအိုးႏႈတ္ခမ္းပတ္ေျပးေနတဲ့ သူတဲ့ ဟုတ္ရဲ႕လား’
ေနာက္သလို ေျပာင္သလို လုပ္ခ်လိုက္တဲ့ သင္းၾကိဳင္ကို ေဒစီဂ်ိန္းက အသံမထြက္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆဲလိုက္တယ္။ ဒီေကာင္မဟာ တက္သေလာက္ စကားလည္း မ်ားသလား မေမးနဲ႔။ ငမင္း သဲလြန္စသင္းဆီကမ်ား ရမလားလို႔ ခဏဝင္မိတာ သင္းေစာင့္ေနရတာပဲ မၿပီးႏိုင္ဘူး။
‘ခုနေျပာတဲ့ ယၾတာက ဘယ္ဘုရားမွာ ေခ်ရမွာလဲ ကိုသင္းၾကိဳင္’
‘ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားမွာ ေခ်ရမယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲ သံုးပြဲနဲ႔ ႏွင္းဆီအနီရဲရဲ တစ္စည္း။ ရွိရဲ႕လား၊ အိမ္အနီးအနားမွာ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား။ မရွိရင္လည္း ဒီမွာလုပ္။ ပိုေတာင္ေကာင္းေသး။ ဒီေတာင္ျပဳန္းေစတီဟာ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီပဲ။ လုပ္မလား။ လုပ္မယ္ဆို ကန္ေတာ့ပြဲဖိုး ငါးရာ့ငါးဆယ္ထားခဲ့။ က်ဳပ္ပဲ မနက္ေစာေစာထၿပီး လုပ္လိုက္မယ္’
ပိုက္ဆံအိတ္ ႏွစ္ေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဆီက ငါးရာ့ငါးဆယ္ကို သင္းၾကိဳင္က အေရးမစိုက္ေလဟန္ ကန္ေတာ့ပြဲထဲ ထိုးညွပ္လိုက္ၿပီး ေဒစီဂ်ိန္းဆီ ထလာတယ္။
‘သြားမယ္… ကိုသင္းၾကိဳင္’
‘ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းပါၿပီ။ အားလံုးစိတ္ခ်ပါ’
မိန္းမလ်ာ ႏွာသံ ၾကာသံ မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးနဲ႔ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ လုပ္ေနတဲ့ နတ္လင္းဇာနည္ေဇာ္မနားကို ေဒစီဂ်ိန္းက အသာကပ္လိုက္တယ္။
‘ေနာက္ေန႔ မနက္က် ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားကုိ နင္ အေစာၾကီး ထသြားမွာေပါ့ ဟုတ္လား’
သင္းၾကိဳင္က မိန္းမလ်ာမ်က္ေစာင္းကို အားပါးတရ ထိုးလိုက္တယ္။
‘အားအားယားယား မာမီပဲသြား။ က်ဳပ္က ဘယ္တုန္းကမ်ား မနက္ေစာေစာထတဲ့ ေကာင္မမို႔လို႔လား၊ ေျပာပါဦး’
ႏွစ္ေယာက္သား လက္ဝါးခ်င္း႐ိုက္ၿပီး တဟားဟား ရယ္လိုက္ၾကတယ္။
‘ကဲ… ေျပာ၊ မာမီ ဘာစားဦးမလဲ။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ ဖိုးခ်စ္ေရ၏၏၏ ငါ့ကုိ ပက္စီတစ္လံုး ယူခဲ့’
‘ေၾသာ္… ငါ့ေရွ႕မွာ ဖိုးခ်စ္ေရ လုပ္ျပန္ၿပီ။ ေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ေပ်ာ္ၾကပါ။ ဒီမွာ ငါ ဘာမွလည္း မစားခ်င္ဘူး၊ မေသာက္ခ်င္ဘူး သင္းၾကိဳင္။ နင္ ငါ့ကို ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ငါ တစ္ခုႏွစ္ခုေမးတာပဲ နင္ေျဖ’
‘လင္ မဟုတ္လား။ လင္ကိစၥ မဟုတ္လား’
‘ေအး… ဟုတ္တယ္။ ဒီေန႔မနက္ ဒီဘက္လာတာ နင္ ျမင္သလား။ မေန႔ညကေကာ ဘယ္မွာျမင္လဲ။ ဘာသတင္းၾကားလဲ။ သိရင္ေျပာစမ္း ငါ့ကို’
သင္းၾကိဳင္က အိုက္တင္အျပည့္နဲ႔ စီးကရက္ဖြာရင္း လက္ဝါးေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္း ႏွလံုးသားေနရာကုိ ယပ္ခတ္ေပးတယ္။
‘ႏွလံုးသားေတြ ပူေလာင္လွပါတယ္ မာမီရယ္။ သူ႔ဟာသူ ဘယ္ကိုသြားသြား၊ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္ေပါ့။ အခ်ိန္တန္ ျပန္လာမွာေပါ့။ အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ လိုက္ေနစရာလား’
‘လိုက္မယ္… လိုက္ရမယ္။ အပူတကာ့ အပူထဲမွာ ဒီအပူဟာ ဘာနဲ႔မွတူတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ညည္းတို႔က မပူဖူးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းဘယ္စာတတ္မလဲ’
‘အို… အလိုေတာ္။ က်ဳပ္လည္း ပူဖူးပါတယ္။ မိန္းမလ်ာမွန္ရင္ ပူဖူးတဲ့သူခ်ည္းပဲ’
‘ေအး… ပူဖူးရင္ မေျပာနဲ႔။ သြားမယ္၊ ညည္း ဘာမွမသိဘူး မဟုတ္လား။ ေငြခင္ကို သြားရွာရဦးမယ္’
‘ေနပါဦး မာမီကလည္း… မာမီ့ေငြခင္ကို ဖိုးခ်စ္ သြားရွာခိုင္းလိုက္မယ္ေလ။ လိုက္မေနပါနဲ႔’
‘အို… ေတာ္ၿပီ။ ၾကာတယ္၊ ငါ့ဟာငါ သြားမယ္’
ေဒစီဂ်ိန္းက ေဘာက္ဆက္ ေဘာက္ဆက္နဲ႔ စိတ္ျမန္ လက္ျမန္ ထြက္လာတယ္။ ေငြခင္ ေလလြင့္ရြက္ဝါမကို ဘယ္မ်ား ရွာရပါ့မလဲ။ လူေတြျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ လမ္းၾကားေလးေတြထဲမွာ တိုးရင္း ေဝွ႔ရင္း စိတ္က အလိုလို တိုလာတယ္။ ငမင္းေမာင္… နင့္ကို ခုခ်ိန္ ေတြ႔လိုက္လို႔ကေတာ့ ပါးအရင္လွမ္း႐ိုက္မယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နင့္ေခါင္းကုိ ငါ့ေျခေထာက္နဲ႔ ႏွိမ္ၿပီး ငါ့ပစၥည္းေတြ အကုန္ခၽြတ္ယူမယ္။ ငါ့ကို နင္ ဒုကၡေပးေနတာ။ မေသေသေအာင္ သတ္ေနတာ။
‘ဟဲ့… ဂ်ိန္းစဘြန္းမ၊ လင္ေပ်ာက္ျပန္ပလား’
ေဟာ… ဟို ေလလြင့္မရဲ႕ မထီတရီ ေပါ့ပ်က္ပ်က္အသံ။ ေကာင္မက သူမ်ား ကနားတဲေပၚမွာ ပါတိတ္ရွပ္အကႌ်ေတြ ဘာေတြနဲ႔ စီးကရက္ခဲလို႔။
‘ဟဲ့… ေငြခင္ လာခဲ့စမ္း။ နင့္ကုိ ငါ လိုက္ရွာေနတာ။ နင့္ကို ေမးစရာရွိလို႔’
ေငြခင္က ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ပ်င္းမႈပ်င္းရာ ထလာတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက ‘ေဖ’ တစ္ခြန္း တုတ္လိုက္ေပမယ့္ ေငြခင္က နည္းနည္းမွ အိေျႏၵမပ်က္ဘူး။
‘နင့္ဟာေလးအေၾကာင္း ငါ့မေမးနဲ႔။ ေလကုန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ လိုခ်င္ရင္သာေျပာ။ ငါ ဝယ္ေပးမယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႔ထားတယ္။ ေစ်းမဆိုးဘူး။ ပိုက္ဆံထားခဲ့၊ ငါဝယ္ေပးမယ္’
‘ေတာ္ပါၿပီ အေမရယ္။ အေမသာ သံုးေဆာင္လိုက္ပါ။ မွီဝဲလိုက္ပါ။ ကဲ… ငါ့ကုိ ေျပာစမ္း၊ မင္းမင္းအေၾကာင္း နင္ ဘာၾကားလဲ။ ညကေရာ မေတြ႔မိဘူးလား’
ေငြခင္က သူ႔မူပိုင္ဟန္အတိုင္း မထံုတတ္ေသးနဲ႔ ၿငိမ္ေနတယ္။
‘ေၾသာ္… ငါ့ကုိ နင္လုပ္ေနၿပီ။ နင္သိရင္ေျပာပါ ငါ့ကို။ မယ္မင္းၾကီးမရယ္… တစ္ဆိတ္ကေလး ေျပာပါ’
‘ငါေျပာေတာ့လည္း ဘာထူးမွာလဲ။ နင့္ဟာနင္ မႏိုင္တာ ၾကာလွၿပီပဲ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ႏြားမၾကီးရဲ႕ခ်ည္တိုင္ ျပန္လာမွာေပါ့’
‘နင္ ငါ့အေၾကာင္း သိရက္သားနဲ႔ေနာ္ ေငြခင္၊ ေျပာမွာသာ ေျပာစမ္း။ အဲဒီေကာင္ ဘယ္တဲမလဲ ေျပာ။ (…) ေတြပါတဲ့ ကနားတဲ မွန္သမွ် နင္သိတယ္’
‘ေအး… ငါသိတဲ့ ကနားတဲမွန္သမွ်မွာ နင့္ဟာေလး မရွိဘူး။ နင့္ဟာေလး ေျခပုန္းခုတ္ေနတာက မိန္းမေကာင္း၊ မိန္းမပ်က္ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူရယ္လို႔ေတာ့ မေမးနဲ႔။ ငါ မသိဘူး။ မေန႔ညက ငါလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက လွမ္းေတြ႔လိုက္တာ။ ဒါပဲ သိၿပီလား’
အပိုင္အႏိုင္ခ်ီၿပီး ေျပာခ်လိုက္တဲ့ ေငြခင့္စကားေတြက ေဒစီဂ်ိန္းကို ႏႈတ္လွန္မထိုးႏိုင္ဘဲ ငိုင္သြားေစတယ္။ ေတာင္ျပဳန္းပြဲရဲ႕ လမ္းလယ္ေကာင္မွာ နတ္ကေတာ္ၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းကို ဒိန္းဒလိန္းနတ္က တကယ္ဝင္လို႔ ပူးကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ေဆာက္တည္ရာမရ တုန္ယင္လႈပ္ရွားခဲ့ရၿပီ။
‘ေငြခင္… ဘယ္သူ ဘယ္ဝါမွန္း နင္ နည္းနည္းေလးမွ မသိဘူးလား။ နင္သိတဲ့ထဲက မဟုတ္ဘူးလား’
‘ေၾသာ္… ဒုကၡ၊ မသိပါဘူးဆို’
‘နင့္ နတ္သတ္’
‘သတ္… သတ္’
‘ဘယ္အရြက္ေလာက္လဲ။ အသက္ၾကီးသလား၊ ငယ္ငယ္ေလးလား’
‘ငယ္ငယ္ေလး။ ဆယ့္ခြန္၊ ဆယ့္ရွစ္ထက္ မပိုဘူး။ ဘယ္အရြယ္ဆိုတာ နင္ ေမးေနစရာကို မလိုဘူး။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ၾကီးနားကပ္ေနရတဲ့ေကာင္က ဆယ့္ေျခာက္၊ ဆယ့္ခြန္နဲ႔ပဲ ေဖာက္မွာေပါ့ဟဲ့’
ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ အပူေဒါသအားလံုး ေငြခင့္အေပၚစုၿပံဳက်သြားတယ္။ အခြန္းေပါင္း အေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေဒစီဂ်ိန္း ဆဲသမွ်ကို ေငြခင္ကေတာ့ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ခံရင္း ေဒစီဂ်ိန္း နာသာခံခက္ျဖစ္ေစမယ့္ စကားလံုးေတြကုိပဲ ဂ႐ုတစိုက္ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ပစ္လႊတ္ေနတယ္။
‘ငါ့မဆဲနဲ႔။ နင့္ကိုယ္နင္လည္း ျပန္နမ္းၾကည့္ဦး။ ကရမက္ေစာ္က နံေနၿပီ’
ေဒစီဂ်ိန္းကေတာ့ တြင္တြင္သာဆဲရင္း ေငြခင့္နားက လွည့္ထြက္တယ္။
‘ဟဲ့… ေနဦးေလ။ ငါ့ကုိ သတင္းေပးခ ပိုက္ဆံေပးခဲ့ဦး’
‘နင္ေတာင္တိုင္း ကူးတို႔ခကို ငါက ေပးရမွာလား။ ေပးလိုက္ရမယ္ နင့္ကို’
ေငြခင္က တဟားဟား ရယ္က်န္ခဲ့တယ္။ ဆို႔နစ္ေလာက္ၿမိဳက္ေနတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဘာက္ဆက္ ေဘာက္ဆက္နဲ႔ ကနားတဲတန္းၾကားေတြကို အလ်င္အျမန္ ျဖတ္လို႔ေနတယ္။ ကနားတဲေတြက လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၾကတာေတြကိုလည္း ျပန္ၾကည့္မေနေတာ့ဘူး။
မင္းေမာင္… မင္းေမာင္၊ နင္ ငါ့ကို ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိေတာ့ဘဲ ေဝဒနာကို ေပးျပန္ၿပီေပါ့။ နင့္ကို ငါ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာခဲ့တယ္။ အၾကမ္းနည္းနဲ႔ေရာ အႏုနည္းနဲ႔ေရာ နည္းေပါင္းစံုသံုးၿပီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ငါ့အေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ေလး နည္းနည္းေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ငါ ထင္ခဲ့တာ။ ခုေတာ့ ရင္ဝကို စံုကန္ပစ္ခဲ့ဖို႔ နင္ ၾကံေနၿပီေပါ့။
‘ဂ်ိန္း’
႐ုတ္တရက္ ေဒစီဂ်ိန္းလက္ကုိ လူတစ္ေယာက္က ဖမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္က်ခ်င္ေနတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းတစ္ေယာက္ လန္႔သြားၿပီးေတာ့မွ ေၾသာ္… ဘယ္သူလဲလို႔။
‘နတ္ေမာင္’
ေဒစီဂ်ိန္းႏွာေခါင္းထဲကို အရက္နံ႔က စူးစူးရွရွ ဝင္လာတယ္။ အကႌ်ႏြမ္းဖတ္ဖတ္၊ ပုဆိုးအကြက္မေပၚ၊ မ်က္လံုးေတြက နီရဲၿပီး မ်က္ႏွာက ေဖာင္းအစ္အစ္၊ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ ပြေယာင္းေယာင္းနဲ႔ အရက္သမား မိန္းမလ်ာမ နတ္ေမာင္သခင္။ သူ႔ေခတ္အခါတုန္းက ႐ုပ္ေခ်ာအေျပာေကာင္း၊ မိန္းမေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ခဲ့တဲ့ စူပါစတား နတ္ေမာင္သခင္က ေဒစီဂ်ိန္းလက္ကို မလြတ္တမ္းဆြဲထားရင္း မိတ္ကပ္ဝေနတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းလက္ေခ်ာင္းေတြေပၚက လက္စြပ္မ်ားစြာကို ပြတ္သပ္လိုက္တယ္။
‘ဂ်ိန္း… သူေဌးမၾကီးရယ္၊ သိပ္လွတာပဲ။ နတ္ေမာင္ကုိ ပိုက္ဆံေပးခဲ့ဦးေနာ္။ နတ္ေမာင္ ထမင္းမစားရေသးဘူး အခ်စ္ရယ္’
ဒုကၡပါပဲ။ အေရးထဲမွာမွ ဟိုတုန္းက နတ္ေမာင္သခင္ အိုက္တင္နဲ႔ ညဳေနၿပီ။ ဒီအညဳေတြနဲ႔ နတ္ေမာင္သခင္တို႔ ကေတာ္မၾကီးေတြ၊ သူေဌးမၾကီးေတြကို ခ်ဴခဲ့ခ်ိဳင္ခဲ့တာေပါ့။ မွန္တာေျပာရရင္ ကုိယ္ေတာင္ ၾကိဳက္မိေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူ နတ္ေလာကထဲ ဝင္ခါစက မိန္းမလ်ာ မျဖစ္ေသးဘူး။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ေခ်ာေခ်ာ၊ ေဘာင္းဘီရွည္ အၿမဲဝတ္တာ။ ေဘာင္းဘီအျဖဴဆို အကႌ်အျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအညိဳဆို အကႌ်က အညိဳ၊ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာ။ နတ္ေမာင္သခင္… နတ္ေမာင္သခင္နဲ႔ မိန္းမေတြဆိုတာ သူ႔ကနားတဲေပၚမွာ အံုခဲေနတာ။ မိန္းမ၊ ဖဲ၊ အရက္၊ မူးယစ္ေဆး အကုန္စံုလုပ္ေတာ့ သင္း ဒုကၡျဖစ္တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိန္းမလ်ာျဖစ္၊ အရက္သမားၾကီးလံုးလံုးျဖစ္ၿပီး လမ္းေဘးေရာက္သြားတာပဲ။
ဟိုကနားတဲ လိုက္လက္ျဖန္႔၊ ဒီကနားတဲ လိုက္လက္ျဖန္႔ရတာနဲ႔ ေသာက္စားၿပီး ေတြ႔ရာၾကံဳရာ ထိုးအိပ္၊ စိတ္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ သင္း ဒီလိုနဲ႔ ေသမွာပါပဲ။
‘ကဲ… ေရာ့ ေရာ့၊ ငါ့မလည္း မ်ားမ်ားမပါဘူး။ သြားမယ္။ အိမ္မွာ အလုပ္ေတြ ပစ္ထားခဲ့ရတာ’
ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ သူ႔အိတ္ေထာင္စုတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ေပမယ့္ နတ္ေမာင္သခင္က ေဒစီဂ်ိန္းလက္ကုိ မလႊတ္ေသးဘူး။
‘ဟင္းအင္း… ေနဦး၊ နတ္ေမာင္ နမ္းဦးမယ္’
‘ဟဲ့… ေတာ္ ေတာ္၊ မနမ္းပါနဲ႔ ဖယ္ပါ။ က်ဳပ္ သြားပါရေစ နတ္ေမာင္သခင္ရယ္၊ ခ်မ္းသာေပးပါ’
သူ႔ထံုးစံအတိုင္းရစ္ၿပီး ညဳေနတဲ့ နတ္ေမာင္သခင္ကို ေဒစီဂ်ိန္း အတင္း႐ုန္ၿပီး ေျပးရတယ္။
နတ္ေမာင္လိုဘဝမ်ိဳး ေရာက္ရမွာမ်ား ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဝဋ္ေတြ၊ ဝဋ္ေတြ။ မိန္းမလ်ာဘဝဟာ ေတာ္ေတာ္ ဝဋ္္ၾကီးပါတယ္။ မင္းေမာင္ရယ္… နင့္ဝဋ္ေတြကို ဒီဘဝမွာပဲ ငါ အကုန္အေက် ဆပ္ခ်င္ပါၿပီ။ ဒီတစ္ဘဝတည္းနဲ႔ပဲ ေက်ပါေတာ့။
အိမ္ၿခံဝင္းတံခါးကို ေဒစီဂ်ိန္းဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ‘ေဟာ… လာၿပီ… လာၿပီ’တဲ့။ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ နတ္ခ်စ္သူပရိသတ္ေတြ။ ဧည့္သည္ေတြမနည္းပါလား။
‘ကဲ… ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာတံုး ေျပာၾက၊ လာၾက’
ပရိယေသန ဝမ္းစာေရးအတြက္ အပူ႐ုပ္ကုိ ဟန္လုပ္ရဦးမယ္။ ငိုခ်င္လ်က္နဲ႔လည္း ရယ္ရဦးမယ္။
‘ဟိုသူေဌးမ ႏႈတ္ခမ္းၾကီး စူမေနနဲ႔။ ကိုယ္ေတာ္တို႔အတြက္ ပါရဲ႕လား ပုဆိုးအုပ္။ မႏွစ္က ေသခ်ာေျပာလိုက္တာေနာ္’
ေၾကာ္ရင္း ေလွာ္ရင္း အိမ္ေပၚေလွကားအတက္ မီးဖိုအဝက အဖံုၾကီးေပၚလာတယ္။ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ထားတဲ့ အဖံုၾကီးက အိမ္ေပၚကို လွမ္းတက္ၿပီး မ်က္စပစ္ ေမးေငါ့ျပေတာ့ ဂ်ိန္းစဘြန္းၾကီးရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္တယ္။ သင္း အိမ္ေပၚမွာေပါ့။ ျပန္ေရာက္ၿပီေပါ့။ ျပန္လာတယ္ေပါ့။
‘ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်။ ေျပာျပပါ။ သူ လုပ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ လာပါၿပီ ခင္ဗ်’
ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးရဲ႕ရင္ကုိ တစ္သက္လံုး ကိုင္လႈပ္ခဲ့တဲ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အိမ္ေပၚက နတ္ပရိသတ္ကို လိမ္လိမ္မာမာ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ထိန္းထားတဲ့အသံ။
အိမ္ေရွ႕ခန္းကုိ ေဒစီဂ်ိန္း ဝင္လိုက္တယ္။
‘ေဟာဒီမွာ ေဒစီဂ်ိန္းက ေစာင့္ေနၾကတာ၊ ၾကာလွၿပီ’
သူက ဘာမွမျဖစ္သလို ဝတ္စားထားတာကလည္း ေၾကာ့လို႔၊ ေမာ့လို႔၊ ႏုလို႔၊ ဖတ္လို႔ ေရႊကိုယ္ေတာ္ကေလး။
‘ကဲ… ေျပာၾက၊ ဘာေတြတံုး ေျပာၾက။ ျမန္ျမန္ေျပာၾက။ သားပူကိစၥ သြားရ၊ လာရတာ က်ဳပ္ အေမာ့ဆို႔လာတယ္’
ေဒစီဂ်ိန္းအေၾကာင္းသိ နတ္ပရိသတ္ကေတာ့ ဝါးခနဲ ရယ္လိုက္ၾကတယ္။ ကိုမင္းေမာင္တို႔ကေတာ့ ဘာမွမသိသလို မ်က္ႏွာေလးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေဒစီဂ်ိန္းကို ပိုက္တပ္ၿပီးသား ေဖ်ာ္ရည္ဘူးေလးကို လာေပးတယ္။
‘ဒါေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္ ဒုကၡေတြ ျဖစ္ေနရတာေပါ့’
ေဒစီဂ်ိန္းပရိသတ္က ရယ္ၾကျပန္တယ္။ ေရႊကိုယ္ေတာ္က ေဒစီဂ်ိန္းကို မ်က္လံုးနဲ႔ လွမ္းသတိေပးတယ္။ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ ကိုယ့္အလုပ္ ကုိယ္လုပ္ေတာ့ ဆိုတဲ့သေဘာေလ။ လုပ္ပါ့မယ္၊ လုပ္ပါ့မယ္၊ ငါ လုပ္ပါ့မယ္။ နင္ ဝတ္ႏိုင္ စားႏိုင္၊ မိန္းမေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါးႏိုင္ဖို႔ ငရဲအိုးႏႈတ္ခမ္းကို ငါ ပတ္ေျပး ပါေတာ့မယ္။
‘ကဲ… ေျပာ၊ ဘာေန႔သားနဲ႔ ဘာေန႔သမီးတံုး’
‘အဂၤါသားနဲ႔ ၾကာသပေတးသမီး’
‘ဟဲ့… စိတ္ပန္းမိတ္ဖက္၊ စီးပြားဖက္တဲ့။ ဥႆာစိန္ပန္း၊ ဒန္းလွကို ရွာဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ဥစၥာစီးပြား၊ ဒီေရအလား တက္ဦးမွာ။ မွန္လွပါ… ဘိုးဘိုးၾကီး၊ ဘိုးဘိုးေလးတို႔ကို ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး အဂၤါသားနဲ႔ ၾကာသပေတးသမီးက ပန္းဖိုး၊ မွန္ဖိုး၊ နံ႔သာဖိုး၊ ဝတ္လဲေတာ္ဖိုးမ်ား အခ်က္က် ဆက္သပါတယ္ ဘုရား။ ေျခေတာ္ရင္း ဆံခင္းပါတယ္။ ေျခေတာ္စံု ဆံပံုပါတယ္ဘုရား။ ဝေအာင္လည္း ေကၽြးလိုက္ပါ။ လွေအာင္လည္း ဆင္လိုက္ပါ။ ရေအာင္လည္း ေပးလိုက္ပါ။ ယေန႔ ယခုကစလို႔ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ မိသားတစ္စု အားလံုး အားလံုး အဆင္ေျပ အဆင္ေခ်ာလို႔ အေမာေျပေအာင္ မ ေတာ္မူပါ ဘုရား။
‘အေရာင္းအဝယ္တစ္ခု ဆိုင္ထားတယ္။ တစ္ပတ္အတြင္း ျဖစ္မလား၊ လုပ္ပါဦး’
‘ေအး… အေရာင္းအဝယ္ စကားေျပာရင္ စိန္းပန္းခက္နဲ႔ ေအာင္သေျပေဆာင္ၿပီး စကားေျပာ၊ ျဖစ္ေစရမယ္။ ျဖစ္ရင္ ေနာက္ႏွစ္တက္ပြဲတစ္ပြဲ ေပးရမယ္ ၾကားလား’
‘ေပးပါမယ့္၊ စိတ္ခ်ပါ’
‘ေအး… မင္းမွာသစၥာ လူမွာကတိေနာ္။ ဟုတ္ကဲ့လား။ ေျပာ… ညည္းကေကာ ဘာေန႔သားနဲ႔ ဘာေန႔သမီးတံုး’
‘ႏွစ္ေယာက္စလံုး တနဂၤေႏြပဲ။ သားေတြက စေနရယ္၊ ေသာၾကာရယ္၊ တနလၤာရယ္၊ စီးပြားေရးေကာင္းေအာင္၊ ကၽြန္မလည္း ရာထူးတက္ေအာင္၊ သားေတြ စာေမးပြဲေအာင္ေအာင္၊ ကားေလး ဘာေလးလည္း စီးႏိုင္ေအာင္ ဆုေတာင္းေပးပါ’
‘ေအး … ေအး၊ ေတာ္ေတာ္တရားက်ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ လိုခ်င္တာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီး။ နတ္ကို ဆက္ေတာ့ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ ဟုတ္လား’
‘ကိုးနဝင္းေက်ေအာင္လို႔ပါ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕’
‘ေၾသာ္… ဒါေလာက္ ကိုးနဝင္းေက်ခ်င္ရင္ ကိုးဆယ္တန္ ကိုးရြက္ဆက္ေပါ့။ ေရာ့… ညည္းေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္၊ ထုတ္… ကိုးဆယ္တန္ ငါးရြက္’
‘ေပးပါ့မယ္၊ စိတ္ခ်’
ေျပာလိုက္ဆိုလိုက္၊ ေၾကာ္လိုက္ေလွာ္လိုက္ႏွင့္ ေခၽြးျပန္စျပဳလာတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းေဘးနားကို ယပ္ေတာင္ေလကေလး ဝင္လာတယ္။ ဘယ္သူရွိမွာလဲ။ အညာအခၽြဲေကာင္းတဲ့ ေမာင္ေမာင္ေပါ့။ ခုလိုသာ ေဘးနားမွာ တစ္ဖဝါးမခြာ၊ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေနစမ္းပါ။ မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ လုပ္ကိုင္ေကၽြးပါ့မယ္ေတာ္။
‘ကဲ… ေနာက္ႏွစ္ကို ေအာင္ျမင္ရင္ မေမ့နဲ႔ေနာ္။ မင္းမွာ သစၥာ လူမွာကတိ။ ကဲ… သြားလမ္း လာလမ္းမ်ား ေခ်ာပါေစ၊ ေအာင္ပါေစ၊ ေအးပါေစ’
အိမ္ေပၚ ဧည့္သည္တစ္သုတ္ ရွင္းသြားတယ္။ ေဒစီဂ်ိန္းက ၾကိမ္ေခါင္းအံုးေလးေပၚ စိတ္ေမာ လူေမာ လွဲခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုမင္းေမာင္တို႔ကေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲထဲက ပိုက္ဆံေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ ေရတြက္သိမ္းဆည္းၿပီ။
‘ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ။ ဒီမွာ ဧည့္သည္ေတြက ေစာင့္လို႔’
အလို… သူခိုးက လူလူဟစ္။ သူက မ်က္ႏွာထားနဲ႔။ ဧည့္သည္ေတြ ေရွ႕တုန္းကက် တစ္မ်ိဳး၊ ကြယ္ရာက် တစ္မ်ိဳး။ ေဒစီဂ်ိန္းက ေဒါသနဲ႔ လူးလဲထတယ္။ လာမစနဲ႔ေနာ္။ ဒီေန႔ဟာ ယုန္ထိုးေန႔။
‘ဟဲ့… နင္ အေလလိုက္တာကို ငါ လိုက္ဖမ္းတာ။ ငါက ဘယ္ကိုမွ ေလွ်ာက္သြားစရာ မလိုဘူး။ နင္သာ မေန႔ညကေရာ၊ ဒီေန႔မနက္ေရာ ဘယ္ေကာင္မနဲ႔ သြားၿပီးေတာ့’
‘အို… ေတာ္စမ္းဗ်ာ။ ေပါက္ကရေတြ။ က်ဳပ္ဘာက်ဳပ္ ကိစၥရွိလို႔သြားတာ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူက ေျပလဲ၊ ေျပာ’
‘ျမင္တာဟဲ့… ျမင္တာ။ နင့္ကို မ်က္လံုးနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္လိုက္တဲ့သူက ေျပာတာ။ ေငြခင္က နင္တို႔ကုိ ေသခ်ာျမင္လိုက္တာ’
‘ဟာ… အဲဒီကတည္းက သြားၿပီေပါ့။ ခင္ဗ်ား သြားၿပီေပါ့။ ေငြခင္စကား ခင္ဗ်ား ယံုတယ္ေပါ့။ ေငြခင့္စကားဆို သံုးခြက္တစ္ခြက္တင္က်ိဳဟဲ့ဆိုတာ ခင္ဗ်ားပဲ ေျပာေျပာေနတာေလ’
ေဒစီဂ်ိန္းခမ်ာ ၿငိမ္သြားရွာတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲ။ ေငြခင့္စကားဟာ သံုးခြက္တစ္ခြက္တင္ပဲ။ ေကာင္မက ငါ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခ်င္လုပ္လိုက္မွာ။ စိတ္က မႊန္ေနေတာ့ ကိုယ္ကလည္း အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အင္း… ထူးေတာ့ မထူးပါဘူး။ ေငြခင္နဲ႔ မင္းေမာင္နဲ႔ကလည္း သိပ္မထူးပါဘူး။ သူလည္း ငါ့ကို ညာခဲ့ေပါင္းေတြ မ်ားၿပီပဲ။
ညတက္ပြဲအတြက္ စားေတာ္စာေတြကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္ေနတဲ့ မင္းမင္းကို ၾကည့္ရင္း ေဒစီဂ်ိန္းမ်က္ႏွာ ၾကည္လင္လို႔ေတာ့ လာတယ္။
အိမ္ေပၚကို ဧည့္သည္တစ္သုတ္ တက္လာျပန္တယ္။ ယုန္ထိုးတဲ့ဆီက ၾကည့္လာခဲ့ၿပီး အဆဲအဆိုေတြကုိ တအံ့တၾသ ေျပာဆိုရယ္ေမာလာၾကတယ္။
‘အဆဲ ေတာ္ေတာ္ခံခဲ့ရတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား။ မေကာင္းဘူးလား အဆဲခံရတာ’
ေဒစီဂ်ိန္း ႏႈတ္ဆက္စကားကို အုပ္စုထဲက အပ်ိဳမေလးေတြက ရွက္ေအာင္ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္။
‘ဟဲ႔… ဒါ ရွက္စရာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေန႔ဒီရက္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ဆဲဆဲ၊ ဘယ္ေလာက္ဆိုဆို ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးက ခြင့္လႊတ္တယ္။ မ်ားမ်ားဆဲခံရေလ မ်ားမ်ားလာဘ္ရႊင္ေလပဲ’
မ်က္မွန္တဝင္းဝင္း၊ စိန္နားကပ္တဝင္းဝင္းနဲ႔ မိန္းမၾကီးေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး အုပ္စုတစ္စုလံုး ေဒစီဂ်ိန္း ေဗာင္းနဲ႔ နတ္စင္ကို ႐ို႐ိုေသေသ ရွိခိုးကန္ေတာ့ၾကတယ္။
‘ေဒစီဂ်ိန္းေရ… အရွင္ႏွစ္ပါးကုိ ပင့္ပါဦး’
မိန္းမဝဝၾကီး ဆက္တဲ့ ကိုးဆယ္တန္ငါးရြက္ကို ေဒစီဂ်ိန္းက နဖူးမွာကပ္ တြတ္တြတ္ တြတ္တြတ္ ဆုေတာင္းၿပီး ကန္ေတာ့ပြဲထဲညွပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဖတ္ပင့္ဖိတ္ရင္း လက္အုပ္ခ်ီ လက္အစံုက နဖူးကို တဆတ္ဆတ္႐ိုက္ခတ္တုန္ယင္လို႔ လာေတာ့တယ္။
‘ဟဲ့… ေမာင္းမေတြ၊ ကုိယ္ေတာ့္နားကို ခစားဟဲ့။ အေျခၾကီးတဲ့ စေနသမီးၾကီး။ ကိုယ္ေတာ့္ထံ မပ်က္မကြက္ အခစား ေရာက္တယ္ေပါ့’
‘မွန္ပါ… ေရာက္ေၾကာင္းပါ ဘုရား’
ေဒစီဂ်ိန္းခႏၶာကိုယ္က ထိုင္လ်က္ အလိုက္သင့္ ယိမ္းယိုင္ေနသလို မ်က္လံုးေတြကလည္း ရီေဝေဝျဖစ္လို႔ေနတယ္။
‘ေဟ့… ညီဖြား၊ အဖြာေတာ္ဆက္ေဟ့’
မင္းမင္းက စီးကရက္ႏွစ္လိပ္ပူး အဖြာေတာ္ဆက္တယ္။ အခ်ိဳရည္တစ္ဘူးကုိလည္း အဆင္သင့္ဖြင့္ၿပီး ဆက္တယ္။
‘ေဟာဒါက လိပ္ျပာရွင္ရဲ႕ အသည္းစြဲ ညီဖြားေလး’
လုပ္ၿပီ။ ေဒစီဂ်ိန္း ထံုးစံအတိုင္း ဧည့္သည္ေတြထဲက ေကာင္မေလးေတြရယ္ေတာ့ မင္းမင္းက ရွက္ရၿပီ။ ရွက္လို႔ ေဝးေဝးသြားထိုင္လို႔လည္း မရ။
သူ႔နားကို ေခၚျပန္ဦးမယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ အခ်ိဳရည္ေသာက္တဲ့ နတ္ဝင္လို႔။ အရက္ေသာက္တဲ့နတ္ဆို မင္းမင္း ပိုစိတ္ညစ္ရဦးမယ္။
‘ေဟ့… ကိုယ္ေတာ္ မ ေနတာ သိတယ္မဟုတ္လား ေဟ့’
‘မွန္ပါဘုရား၊ ဒီထက္ပိုၿပီး မပါဦး ဘုရာ့။ ကိုယ္ေတာ့္တို႔ဆီကို ကားအသစ္နဲ႔ လာခ်င္တာ ဘုရာ့။ ဒီႏွစ္ အေရာင္းအဝယ္ေအးလို႔ ကားအသစ္မလဲႏိုင္ဘူး ဘုရာ့’
‘ေဟ့… ဒီကအျပန္ လဲရရင္ မေက်နပ္ဘူးလား’
‘ေက်နပ္ပါတယ္ ဘုရား’
‘ေအး … လဲရမယ္၊ ဟုတ္ကဲ့လား။ လဲရရင္သာ ကိုယ္ေတာ့္ကို မေမ့နဲ႔။ ဝတ္လဲေတာ္ ပုဆိုးႏွစ္အုပ္၊ ေဗာင္းေတာ္ ေျခာက္ပိုင္ဆက္ရမယ္ ၾကားလား’
‘မွန္ပါဘုရား’
‘ေဟ့… ညီဖြား၊ ကိုယ္ေတာ္ကို ယပ္ေတာ္သြင္း’
‘ညီဖြားမွလား ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕။ ႏွမၾကီး ယပ္ေတာ္သြင္းပါ့မယ္’
မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္က မင္းမင္းလက္ထဲက ယပ္ေတာင္ကို ေနာက္ၿပီး ယူမယ္လုပ္တာနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးက ၾကမ္းျပင္ကို လက္ဝါးနဲ႔ ျဗန္းခနဲ ခ်လိုက္တယ္။
‘မလိုခ်င္ဘူး ညီဖြားပဲေဟ့’
ဧည့္သည္ေတြက တဝါးဝါးရယ္ၾကတယ္။ မင္းမင္းက ယပ္ခပ္ေပးရင္း အလိုက္သင့္ ၿပံဳးေနဆဲ။ ကုိယ္ေတာ္ၾကီး လိပ္ျပာပူးကပ္ေနတဲ့ လိပ္ျပာရွင္ေဒစီဂ်ိန္းက ခ်စ္စႏိုး မ်က္ေစာင္းကုိ ထိုးလို႔ အခ်ိဳရည္ဘူးကို ေမာ့ေသာက္လို႔ ေနဆဲ။
‘သက္ဆိုင္သူသို႔ ပို႔ေမတၱာ… ေတးလႊာေဝ… ေဘးဘယာေတြ ေဝးကြာေစ… ေဇယ်တု… ေငြခ႐ုမေသြ ယခုျပဳတယ္ေလ… ေမ့ေမတၱာ… ေသာက္ကာသံုး ၿပံဳးရႊင္ေစ’
ၿခံဝင္းအျပင္ဘက္ကေန ဝင္ေရာက္လို႔လာတဲ့ သနားစရာ အသံခ်ိဳႏြဲ႔ႏြဲ႔ကေလးက ယပ္သြင္းေနတဲ့ ညီဖြားကို တုန္သြားေစတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းကေတာ့ အခ်ိဳရည္ဘူးကို မာန္ပါပါေျမႇာက္လို႔ နတ္ဆက္ေဟာဖို႔ ျပင္တယ္။
‘သက္ဆိုင္သူေရ… ေမ့အသံအား မွတ္မိပါရဲ႕လားေလ’
ကိုယ္ေတာ္ၾကီးရဲ႕ညီဖြားက ယပ္ေတာင္ကို ဖ်တ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ သူ… သူ ဒီအတိုင္းပဲ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဆက္ေဟာေနပါေစ၊ ေဟာေနပါေစ။
‘ရက္ေတြ… လေတြေျပာင္း ေဟာင္းေသာ္ မေမ့… ခ်စ္ေငြ႔တေဝေဝ သက္ဆိုင္သူ ေမာင့္ကိုပဲေလ’
ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ေဒစီဂ်ိန္း မ်က္စိမွိတ္ အာ႐ုံယူ ေဟာေနရာက မ်က္လံုးေတြကို ျပန္ဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးရဲ႕ညီဖြား အနားမွာ မရွိေတာ့ၿပီ။ ဘယ္သြားတာပါလိမ့္။ အေရးၾကီးတဲ့ ဧည့္သည္မ်ား လာလို႔လား။
‘ကိုယ္ေတာ္ ဒီအဂၤါသမီးေလးက ေရွ႕လထဲ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္ဝင္ဖို႔ရွိတယ္။ ေသခ်ာပါ့မလား။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသြား ကိန္းရွိလား’
‘ေအး… အဂၤါသမီး ဟုတ္လား’
ကိုယ္ေတာ္ၾကီးက နတ္ေဟာဖို႔ အားယူရင္း ထိုင္ရက ႐ုတ္တရက္ ထလိုက္တယ္။
‘အၿမဲေမွ်ာ္ကာသာ… အၿမဲေမွ်ာ္ကာ ေစာင့္ၾကိဳပါတယ္ေလ…’
သီခ်င္းဆံုးသံနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြကို ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ေဒစီဂ်ိန္း ခုမွ ၾကားတယ္။
‘ဟဲ့… ဘာေန႔သမီး၊ အဲ… အဂၤါသမီး ႏိုင္ငံရပ္ျခား သြားခ်င္တယ္ေပါ့’
စီးကရက္ကို ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ ဖြာရႈိက္လိုက္ရင္း ကိုယ္ေတာ္ၾကီးေဒစီဂ်ိန္း မ်က္လံုးထဲ အရင္တန္းဝင္လာတာက အဆိုေတာ္ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေခါင္းေပၚမ်ာ ၿခံဳလႊမ္းထားတဲ့ စကပ္ပဝါနီရဲရဲ။ ၿပီးေတာ့ အနားကေန ၿပံဳးၾကည့္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးရဲ႕ညီဖြား၊ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ မင္းေမာင္။
ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ခုမွပိုၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာခဲ့တယ္။ သိၿပီ ငါသိၿပီ။ မင္းေမာင္ အားလံုး ငါသိၿပီ။ ေငြခင္ဟာ ငါ့ငယ္ေပါင္း၊ အေရးအေၾကာင္း ဆို ငါ့အက်ိဳးကိုပဲ လိုလားတာ။ ေငြခင္ ငါကို မညာဘူး။ ညာတာက နင္။ ထြီ… နင္ဟာ မိန္းမစစ္ဆိုရင္ ဘာကိုမွ မေရွာင္ပါလား။ သူေဌးမ ေဒစီဂ်ိန္းသားက အဆင့္မရွိတဲ့ မိန္းမနဲ႔မွ ျဖစ္ရတယ္လို႔။ နင္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္ေပါ့ေလ။ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက စည္းတဲ့ စကပ္ပဝါကိုေတာ္ ခိုးၿပီး ပိုးေၾကးပန္းေၾကးေပးရတဲ့ထိ ၾကိဳက္တယ္ေပါ့ေလ။ ထြီ… ငါ့ပဝါ သနလိုက္တာ။
ဣေျႏၵမပ်က္ ယိမ္းယိုင္ေနတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ စိတ္တစ္ပိုင္းက ထိန္းခ်ဳပ္ထားေပမယ့္ မနာလို ဝန္တိုျခင္းနဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ ပင္ကိုမူလ စိတ္တစ္ပိုင္းကေတာ့ အိမ္ေပၚကေန ခုန္ဆင္းေျပးၿပီး ေကာင္မေလးရဲ႕ေခါင္းေပၚက ပဝါကို ဆြဲယူ အပိုင္းပိုင္း ဆုတ္ၿဖဲပစ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုေနတယ္။
‘ကိုယ္ေတာ္ အဂၤါသမီးက ႏိုင္ငံရပ္ျခားသြားရမွာလားတဲ့’
ျပတင္းေပါက္ဝကေန ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းတစ္ေယာက္ အသာအယာ ယိမ္းယိုင္ ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။
‘ႏွစ္ကုိယ္တူ… လက္ခ်င္းဆက္လို႔ အသက္ခ်င္းဆက္ကာရယ္…’
ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ပစ္ေပါက္လိုတဲ့ အခ်ိဳရည္ဘူးက အိမ္နံရံကို ျဗန္းခနဲ သြားမွန္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းက ပစ္လွဲလူးလိမ့္ရင္း ေအာ္တယ္။
‘မၾကားခ်င္ဘူး၊ မၾကားခ်င္ဘူး။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ မိန္းမကို ငါ့ၿခံဝင္းထဲက ျမန္ျမန္ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္ၾက’
ထိန္ခုတ္
ဝါေခါင္လဆန္း ၁၄ ရက္
ဆယ့္ေလးရက္လရဲ႕ လျပည့္ဝန္းစလေရာင္ဟာ ေတာင္ျပဳန္းရြာျပင္ ဇရပ္ပ်က္ၾကီးေပၚကို ျဖာက်လင္းလက္ေစေပမယ့္ သစ္ပင္ေအာက္က ေမွာင္ခိုသူ ႏွစ္ဦးဆီကိုေတာ့ ေရာက္ေအာင္ မသြားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ပန္းညိဳလက္ကေလးကို မင္းမင္းက ဆုပ္ထားတယ္။ ေျပာက္က်ိေျပာက္က်ား လေရာင္အလက္မွာ ပန္းညိဳလည္ပင္းက ပိုးပဝါေလးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရဲခနဲ လက္လို႔သြားတယ္။ သူ သိပ္ၾကိဳက္ရွာတာပဲ။ သူ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ မရခဲ့ဖူးဘူးတဲ့။
‘ဒီထိန္သားေလးကို ေဆာင္ထားရင္ ပန္းညိဳတို႔ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ရမွာေပါ့ေနာ္’
‘ဒါေပါ့… စီးပြားျဖစ္တယ္ေပါ့၊ စီးပြားေရး ေကာင္းတယ္ေပါ့’
‘ဟင္… ပန္းညိဳတို႔မွာ စီးပြားေရးမွ မရွိဘဲ’
မင္းမင္း ရယ္လိုက္တယ္။
‘ပန္းညိဳတို႔သီခ်င္းဆိုတာ စီးပြားေရးပဲေပါ့ ပန္းညိဳရဲ႕’
ပန္းညိဳက သူ႔လက္ကေလးထဲ ဆုပ္ထားတဲ့ ထိန္သားလက္တစ္ဆစ္ေလးကို လေရာင္အရိပ္မွာ ေထာင္ၾကည့္ျပန္တယ္။
‘မႏွစ္က ထိန္ခုတ္တာကို ပန္းညိဳတို႔ ျမင္ဖူးတယ္။ အေဝးၾကီးက ၾကည့္ရတာပါ။ လူေတြက တအားဝင္လုၾကတာပဲေနာ္။ ဓားေတြနဲ႔ ယမ္းေနတာကို ဝင္လုၾကတာပဲ။ အခု အစ္ကိုလည္း လူေတြထဲ ဝင္လုလာတာလားဟင္’
‘အစ္ကိုတို႔က လုစရာမလိုဘူး။ နတ္အုပ္မင္း ခုတ္ယူလာၿပီး အရွင္ႏွစ္ပါးကို ဆက္တဲ့ ထိန္ကိုင္းကေန စြန္႔လိုက္တာ။ ဒီထိန္သားကို လူေတြက ပိုေတာင္ လိုခ်င္ေသးတယ္။ ပိုၿပီး စီးပြားျဖစ္တယ္တဲ့’
‘ဘာျဖစ္လို႔ ထိန္ခုတ္ရတာလဲဟင္’
‘ေၾသာ္… အခု အရွင္ႏွစ္ပါးရဲ႕ ဘိုးေတာ္က အေနာ္ရထာမင္းတဲ့။ အေနာ္ရထာမင္းက ထိန္ပင္ေစာင့္နတ္ရွိတဲ့ ထိန္ပင္တစ္ပင္ကုိ ခုတ္ပစ္မိတယ္။ ဒါကို ထိန္ပင္ေစာင့္နတ္က မေက်နပ္ဘဲ ကၽြဲေယာင္ေဆာင္ၿပီး အေနာ္ရထာမင္းကို ခတ္ေတာ့ အေနာ္ရထာမင္း နတ္ရြာစံေရာတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘိုးေတာ္နဲ႔ေျမးေတာ္ေတြက ထိန္ပင္ကို ျမင္ရင္ စိတ္နာတယ္။ ထိန္ပင္ကုိ မုန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပြဲေတာ္မွာ ထိန္ခုတ္တဲ့ေန႔ဆိုတာ သတ္မွတ္ၿပီး အဲဒီေန႔က်ရင္ နန္းေတာ္ပတ္လည္မွာ ထိန္ပင္ဆိုၿပီး ထိန္ကိုင္းေတြကို စိုက္ေပးရတယ္။ အဲဒါကို နတ္အုပ္မင္းက နတ္ဝင္ၿပီး အကုန္ အပိုင္းပိုင္းအတစ္တစ္ ခုတ္ရတယ္။ ခုတ္ၿပီးသား ထိန္ကိုင္းကို နတ္အုပ္မင္းက အရွင္ႏွစ္ပါးကို ဆက္သရတယ္။ နတ္အုပ္မင္း ထိန္ခုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝင္လုၾကလို႔ ဓားနဲ႔ယမ္းမိရင္ အျပစ္မရွိဘူး။ လူေတြကေတာ့ မေၾကာက္ၾကဘူး။ စီးပြားေရးေကာင္းတယ္ ဆိုၿပီး အတင္းဝင္လုၾကတာပဲ’
‘ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေၾကာက္စရာၾကီး’
ပန္းညိဳက လည္ပင္းက ပဝါေလးကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ပဝါစြန္းမွာ ထိန္သြားေလးကို ဂ႐ုတစိုက္ ခ်ည္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပဝါေလးကို လည္ပင္းမွာ ေသခ်ာျပန္ခ်ည္ျပန္တယ္။ သူ႔မွာ ကစားစရာေလး တစ္ခုရသလို သိပ္သေဘာက်ေနေတာ့တာပဲ။ ဟိုအရႈပ္မၾကီး ေျပာတာသာၾကားရင္ သူ ဘယ္လိုေနမလဲ။ သူ႔ပဝါနဲ႔ ပန္းညိဳနဲ႔ မတူဘူးတဲ့။ မတန္ဘူးတဲ့။ သူ႔ရဲ႕ ေခတ္မရွိေတာ့တဲ့ ဟိုးေရွးပေဝသဏီက ပဝါဟာ ပန္းညိဳအသားနဲ႔ထိလို႔ သနသြားၿပီတဲ့။ ေျပာလိုက္ဆိုလိုက္တာ။ ယုန္ထိုးညကေတာ့ ေဗာင္းေဆာင္းၾကီး ဦးဘစီရဲ႕ အဆိုအဆဲမ်ိဳးစံုနဲ႔ ပီျပင္လိုက္သလား မေမးနဲ႔။ မင္းမင္းမွာ ယုတၱိယုတၱာေတြ၊ အညဳအခၽြဲေတြ၊ အဟိန္းအေဟာက္ေတြနဲ႔ နည္းမ်ိဳးကို စံုေရာ။ အရႈပ္မၾကီးကုိ ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ရတာ။ ယံုေအာင္ လုပ္ရတာ။
ဘာျဖစ္သလဲေပါ့။ ေကာင္မေလးဟာ သနားစရာေလးမို႔ သီခ်င္းဆိုေကာင္းလို႔ ပိုက္ဆံေပးတာ၊ ထမင္းဟင္းေပးတာ၊ ေဒစီဂ်ိန္းဆိုတဲ့ သူေဌးမၾကီး ေသတၱာေအာက္ ထိုးထားတဲ့ အေဟာင္းအျမင္း ပဝါေလးတစ္ထည္ေပးတာ ဘာျဖစ္သလဲေပါ့။ ေကာင္မေလးကို ၾကိဳက္ဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ခ်စ္ဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ မယံုခ်င္ေနေပါ့။
တကယ္ေတာ့ မင္းမင္း ၿဖီးလံုးေတြကို အရႈပ္မၾကီး သိပ္ေတာ့ယံုဟန္မတူဘူး။ မင္းမင္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီည တစ္ညလံုး ဘယ္မွမထြက္ဘဲ ေနလိုက္ၿပီး ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုးလည္း အိမ္မွာ ကုပ္ေနလိုက္ေတာ့ သူ ၾကည္သြားၿပီ။ ၾကည္သြားၿပီ ဆိုေပမယ့္ မင္းမင္းကို လံုးဝ အလစ္မေပးေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညဘက္ ေအာက္နန္းတက္ပြဲ တစ္ပြဲ ၿပီးတာနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ ရႈပ္ေနတုန္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီဘက္ကုိ ထြက္လာခဲ့မိတာလဲ။ အရႈပ္မၾကီး ေအာက္နန္းတက္ပြဲက ကိုၾကီးေက်ာ္အရွိန္နဲ႔ မူးေတာ့ေနပါတယ္။ မူးရင္ သူအိပ္တတ္တယ္။ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေစ။
‘ဒီေန႔ ေန႔ခင္း အစ္ကိုတို႔ဘက္ေတာင္ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ကနားတဲတစ္ခုက လူေတြက သီခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ဆိုခိုင္းေနလို႔။ ပိုက္ဆံေတြလည္း အမ်ားၾကီးေပးတယ္။ ထမင္းဟင္းေတြလည္း ေပးတယ္။
‘ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးရေတာ့ အစ္ကို႔ဆီ မလာေတာ့ဘူးေပါ့ေလ’
‘မဟုတ္ပါဘူး။ မေန႔က အစ္ကိုပဲ ေျပာၿပီးေတာ့။ ေနာက္ေန႔ အစ္ကိုတို႔ဘက္ မလာခဲ့နဲ႔ဆို။ အစ္ကို႔အစ္ကို နတ္ကေတာ္ၾကီးက သူ နတ္ဝင္ေနတုန္း သီခ်င္းလာဆိုရင္ မၾကိဳက္ဘူးဆို’
‘ေအးပါ… ေအးပါ၊ ဟုတ္ပါတယ္’
သိပ္သနားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။
ေဟာဒီ ေကာင္မေလးကို သနားစရာ အျပစ္ကင္းစင္သူကေလးမို႔ မင္းမင္း ၿငိမိတာပါ။
‘နတ္ကေတာ္လုပ္ရတာ ေကာင္းတယ္ေနာ္ အစ္ကို’
‘ဘာရယ္’
‘နတ္ကေတာ္လုပ္ရတာ ေကာင္းတယ္လို႔။ ပန္းညိဳက နတ္ကေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တာ’
‘ေဟာဗ်ာ… ဒီေကာင္မေလးက ဘယ္လို ေကာင္မေလးလဲ’
‘ဟုတ္တယ္၊ နတ္ကေတာ္ဆိုတာ သနပ္ခါး ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုးလိမ္းၿပီး ဇိမ္ေလးနဲ႔ ေနရတာ။ ဘာမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ရဘူး။ ပန္းညိဳတို႔က နတ္ေတြက မေကာက္ဘူးေနာ္။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔လား မသိဘူး။ ဟုတ္လား’
‘မဟုတ္ပါဘူးကြာ’
‘ဟုတ္ပါတယ္။ ေဟာဒီ ေတာင္ျပဳန္းရြာထဲက ႏြားႏို႔ထမင္းေရာင္းတဲ့ အစ္မၾကီး တစ္ေယာက္ကလည္း ေျပာတယ္။ သူလည္း နတ္ကေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာတဲ့။ ႏို႔ထမင္း မေရာင္းခ်င္ဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ နတ္ေတြက သူတို႔က် မေကာက္ဘူးတဲ့။ နတ္ေတြက ရပ္ေဝးက လူေတြကိုပဲ မ တာပါတဲ့’
‘ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ဒီေကာင္မေလး’
ပန္းညိဳက အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ရယ္ၿပီး မင္းမင္းပခံုးေပၚ ႏြဲ႔မွီေနတယ္။
‘နက္ျဖန္ တစ္ရက္ၿပီးရင္ ပြဲၿပီးၿပီေနာ္’
‘အင္း’
‘အစ္ကိုတို႔က ဘယ္ကို ျပန္ရမွာလဲဟင္။ ပန္းညိဳတို႔ ေနာက္ႏွစ္က်မွ’
‘အစ္ကို လာမယ္’
ပန္းညိဳက မင္းမင္းဆီက ဆက္ခနဲခြာၿပီး ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ မင္းမင္းမ်က္ႏွာကို မယံုသလို ၾကည့္တယ္။
‘ပန္းညိဳနဲ႔ အစ္ကို တူတူေနမွာလားဟင္’
သနားစရာ ေကာင္မေလးရယ္။ ပန္းညိဳလက္ကေလးေတြကို သနားလွစြာ ဆုပ္ထားမိတယ္။
‘ဟင္… ပန္းညိဳ အစ္ကိုနဲ႔ တူတူေနရမွာလား’
‘ေနရမွာေပါ့။ ပန္းညိဳနဲ႔ အစ္ကိုနဲ႔ တူတူေနမွာေပါ့’
ဒီစကားေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ေျပာမိသြားတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး ပန္းညိဳရယ္။ ဝန္ခံရရင္ ဒီစကားေတြကိုေျပာဖို႔ ရည္ရြက္ခ်က္ ကိုယ့္မွာ တကယ္မရွိခဲ့ပါဘူး။
‘အစ္ကို႔ကို ခ်စ္တယ္’
႐ိုးသားလႈိက္လွဲေနတဲ့ အသံေလးကို ရွက္မိပါရဲ႕ ပန္းညိဳရယ္။ မ႐ိုးသားႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ဘဝကိုလည္း ဝမ္းနည္းမိပါရဲ႕။ ပန္းညိဳလက္ကေလးေတြကို ညင္ညင္သာသာ နမ္းရႈိက္လိုက္တယ္။ နမ္းရႈိက္လိုက္တဲ့ ခဏမွာပဲ…
‘ေဟ့… မင္းေမာင္’
လေရာင္နဲ႔ သစ္ရြက္ကေလးေတြကိုေတာင္ ထိတ္လန္႔တုန္ခါသြားေစတဲ့ အသံ။
ပန္းညိဳလက္ကေလးကို မင္းမင္း လႊတ္ခ်လိုက္မိတယ္။
‘ေဟ့… မင္းေမာင္၊ ဘယ္မွာလဲ… ထြက္ခဲ့စမ္း’
သူ လိုက္လာၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းမင္းဘဝကို အစြမ္းကုန္ေျခမြဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔အတြက္ သူ လိုက္လာခဲ့ၿပီ။
‘မင္းေမာင္၊ ငါ ေခၚေနတာ နင္ မၾကားဘူးလား’
သူ ေကၽြးတာစား၊ သူ ေပးတာယူ၊ သူ ခုိင္းတာလုပ္၊ သူျပဳသမွ်ႏုရတဲ့ ငါးရာတန္ ေငြဝယ္ကၽြန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔အမိန္႔ကို နာခံရေတာ့မလား။
‘ဟဲ့… ဒါေလာက္ ေအာ္ေနတာေတာင္ နင့္မွာ အရွက္ မရွိဘူးလား။ အရွက္နည္းလွခ်ည္လားဟင္။ ထြက္ခဲ့၊ သူမ်ားလင္ခိုးတဲ့ ဟိုမိန္းမနဲ႔ ဘယ္ေခ်ာင္မွာ အိပ္ေနလဲ’
ဝုန္းခနဲ မင္းမင္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနတဲ့ ပန္းညိဳကို အသာတြန္းဖယ္လိုက္ေပမယ့္ ေကာင္မေလးက မင္းမင္းလက္ကို အတင္းဆြဲထားတယ္။
‘အစ္ကိုက… အစ္ကိုက နတ္ကေတာ္ၾကီးရဲ႕…’
မပီမသ ေသြးရူးေသြးတန္း ထြက္လာတဲ့အသံတိုးေလးက မင္းမင္းခႏၶာကိုယ္ထဲကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ စိမ့္ဝင္သြားခဲ့တယ္။
‘ေဟ့… မင္းေမာင္’
‘သြားေတာ့ ပန္းညိဳ၊ သြားေတာ့…’
ေမွာင္ရိပ္ထဲကေန မင္းမင္းထြက္တယ္။ ဇရပ္ပ်က္ၾကီးေပၚက လူႏြမ္းပါးေတြက လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။
‘အရပ္ကတို႔ေရ… ေယာက္်ားၾကီးတန္မဲ့နဲ႔ မိတ္ကပ္ေတြ လိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြဆိုးၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြေကၽြးတဲ့ ထမင္းကိုလည္း အရွက္မရွိ စားေသးတယ္။ ၾကက္ဖလားထဲက ပိုက္ဆံႏႈိက္ၿပီးေတာ့လည္း မိန္းမေတြနဲ႔ အေလလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ စဥ္းစားလည္းၾကည့္ၾကပါဦး’
အရွက္ခြဲျခင္းဆိုတဲ့ ပညာမွာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္ တတ္ေျမာက္လွတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ မိတ္ကပ္မဖ်က္ရေသးတဲ့ ေဒါသမ်က္ႏွာၾကီးကို လေရာင္က ဆလိုက္ထိုးေပးထားသလိုပဲ။ ဆံထံုးေျဖစ မၿဖီးရေသးတဲ့ ဆံပင္ေတြက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ ခါးေတာင္အကႌ်ေငြဇာဖ်င္ေပၚက ပုလဲပုတီးအရွည္ၾကီးကလည္း တယမ္းယမ္းနဲ႔ မ်က္ေတာင္တုေတြ မျဖဳတ္ရေသးတဲ့ မ်က္လံုးအစံုက ျပဴးက်ယ္ၿပီး ဝင္းဝင္းေတာက္ေနတယ္။
‘ဟဲ့… ထြက္ခဲ့ဆိုတာ မထြက္ေသးဘူးလား။ အဆင့္မရွိတဲ့မိန္းမနဲ႔ ေနေတာ့မယ္ဆိုလည္း ငါဆင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ခၽြတ္၊ အကုန္ခၽြတ္ေပးလွည့္ မင္းေမာင္’
‘ခင္ဗ်ားပါးစပ္ကုိ ပိတ္ထားစမ္း’
႐ုတ္တရက္ လက္ကို ေဆာင့္ဆြဲတာ ေဒစီဂ်ိန္း ခံလိုက္ရတယ္။ ေဇာနဲ႔ မ်က္စိက မႈန္မႈန္နဲ႔ မင္းမင္း အနားေရာက္လာတာကို မျမင္ဘူး။
‘ခင္ဗ်ား ပါးစပ္မပိတ္ရင္ က်ဳပ္ ထိုးမွာေနာ္’
‘ဟင္… နင္ကလား၊ ငါ့ကို ထိၾကည့္စမ္း။ ငါ့ပါးစပ္ ငါပိတ္ခ်င္မွ ပိတ္မယ္။ ကဲ… ေအာ္တယ္ေဟ့ ေအာ္တယ္၊ ေဟာဒီမွာ အရပ္ကတို႔…’
မင္းမင္းက ေဒစီဂ်ိန္းပါးစပ္ကုိ ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ၿပီး အတင္းဆြဲထုတ္လာေတာ့ တရြတ္တိုက္ပါလာတယ္။ တအားေမာေနတ့ဲ ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းနဲ႔အတူ ဇရပ္ေပၚက နာက်င္ေနတဲ့ ရႈိက္သံေလးက မင္းမင္းေနာက္ကို လိုက္လာတယ္။
အရွက္ေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ နာက်င္တာေတြနဲ႔ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ မင္းမင္းလက္ေတြက မိန္းမလ်ာမၾကီးကို ဘယ္ေလာက္မ်ား မညွာမတာ ဆြဲခဲ့မိတယ္ မသိဘူး။ အိမ္ေပၚကို ေရာက္ေတာ့ ေျခာက္ဆယ္တြင္း မိန္းမလ်ာမၾကီး ပံုလဲသြားခဲ့တယ္။
ႏုနယ္လွတဲ့ မိန္းမအသားအေရကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြ နီရဲပြန္းပဲ့ေနၿပီ။ ပခံုးက ေငြဇာဖ်င္အကႌ်က စုတ္ၿပဲလို႔ ဆံပင္ေတြ ဦးေရေတြလည္း က်ိန္းေနသလိုပဲ။ ဘုရား… ဘုရား၊ သူဆံပင္ေတြကိုေရာ ဆြဲေခၚခဲ့သလား။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘာမွမသိပါဘူး၊ မသိေတာ့ပါဘူး။ ေမာလြန္းလို႔ အသက္ကို မနည္းရႉၿပီး ပါလာခဲ့ရတာပါ။
‘ေရ… ေရ… ငါ့ကုိ ေရတိုက္ၾကပါ’
ကိုဘစီကုိ ခ်စ္တဲ့ သစၥာရွိ လူယံုမၾကီး အဖံုၾကီးကပဲ ေရခြက္ေလးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။
သူကေတာ့ တစ္ခ်က္ကေလးမွ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ အံတၾကိတ္ၾကိတ္ လက္သီးတျပင္ျပင္နဲ႔။
‘ေမာလိုက္တာ၊ ငါ ေသလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ငါ့ကုိ သတ္တာ၊ ငါ့ကို ေသေအာင္သတ္တာ’
‘ဘာဗ်’
မင္းမင္း ဝုန္းခနဲ လွည့္ၾကည့္တယ္။
‘ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္အရွက္ကို ခြဲ၊ က်ဳပ္ဘဝကိုပ်က္ေအာင္ လုပ္႐ုံတင္အားမရေသးဘူးေပါ့။ က်ဳပ္ကို ေထာင္ထဲပါ ထည့္ခ်င္ေသးတာေပါ့။ ဟုတ္လား။ ေအးေလ… ဒါ ဆန္းေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ မိန္းမလ်ာေတြရဲ႕ အက်င့္ပဲ။ လိုရင္ ျခင္ေထာင္ထဲ မလိုရင္ ေထာင္ထဲေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ လိုတဲ့အခ်ိန္မွာ လိုသလိုသံုးမယ္။ မလိုေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ပစၥည္းခိုးတယ္၊ ေသေၾကာင္းၾကံတယ္ဆိုၿပီး ေထာင္ထဲပို႔’
‘ေၾသာ္… နင္က မိန္းမလ်ာေတြအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္သိတယ္ေပါ့’
ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးရဲ႕စိတ္ဓာတ္နဲ႔ မိန္းမလ်ာမၾကီး လူးလဲ ထထိုင္တယ္။
‘ေနပါဦး၊ မိန္းမလ်ာမေတြ မေကာင္းဘူးဆိုရင္ နင္ ဘာျဖစ္လို႔ မိန္းမလ်ာနဲ႔ ေနခဲ့တာလဲ။ မေနနဲ႔ေပါ့။ မေနလို႔ရတာဘဲ’
‘က်ဳပ္ မသိခင္က ေနခဲ့တာေလ။ သိတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး မေနခ်င္တာ ၾကာလွၿပီ’
‘ေၾသာ္… ဒီလိုဆို ခု မေနေတာ့ဘူးေပါ့။ အဆီစား အသားမ်ိဳလို႔လည္း ဝၿပီေပါ့။ သက္ၾကားအိုၾကီးကို ရင္ဝကန္ပစ္ခဲ့ၿပီး ႏုႏုထြတ္ထြတ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ကေလးနဲ႔ သြားေနေတာ့မယ္ေပါ့’
‘ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ မိန္းမယူေတာ့မယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္’
သူတစ္ခါမွ မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ မင္းမင္းရဲ႕ ျပတ္သားလွတဲ့အသံကို ေငးေၾကာင္နားေထာင္ ေနမိရာက ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္ က်လာခဲ့တယ္။
‘မယူရဘူး၊ နင္ မယူရဘူး။ ငါ့ကိုပဲ ခ်စ္ရမယ္။ နင္ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား’
႐ုတ္တရက္ မင္းမင္းေနာက္ေက်ာကို ေဒစီဂ်ိန္းက ရႈိက္ၾကီးတငင္နဲ႔ သိမ္းဖက္လိုက္တယ္။
‘နင့္ကို ငါ မခြဲႏိုင္ဘူး။ နင္သြားရင္ ငါေသမွာပဲ။ ငါ့ကို နင္ သတ္သာပစ္ခဲ့ပါ’
‘ဖယ္စမ္းဗ်ာ၊ အဲဒါမ်ိဳးေတြ က်ဳပ္ကို မလုပ္နဲ႔’
မိတ္ကပ္အနီေတြ၊ အျပာေတြ၊ အနက္ေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေရာေႏွာလိမ္းက်ေနတဲ့ အရူးမၾကီး ဂ်ိန္းစဘြန္းမ်က္ႏွာကို မင္းမင္းက ၾကည့္တယ္။
‘ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အလကားပါ။ က်ဳပ္ဖက္ကေနၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းကမ်ား စဥ္းစားဖူးလဲ။ ခင္ဗ်ားဘက္ကပဲ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားတာ။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ မိန္းမလ်ာဆိုတာကို လူေတြက ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ။ ရြံရွာၾကတယ္။ စက္ဆုပ္ၾကတယ္။ မိန္းမလ်ာကိုျမင္ရင္ ေရွာင္ခ်င္ ကြင္းခ်င္ၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ လိုလားတာမဟုတ္ဘူး။ ေဆြမ်ိဳးကေတာင္ မၾကည့္ဘူး။ ဒါေတြကို သိလ်က္နဲ႔ အဲဒီမိန္းကလ်ာနဲ႔ တြဲေလွ်ာက္ဝံ့တဲ့ က်ဳပ္သတၱိကုိ က်ဳပ္ဘယ္ေလာက္ေမြးထားရတယ္ ထင္သလဲ။ ခင္ဗ်ား ေအာ္သလို က်ဳပ္ဟာ မိန္းမလ်ာထဘီနား ခိုစားေနတဲ့ေကာင္ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ အရက္ကေလး တျမျမ၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွေလးတသသနဲ႔ ညာစားေနတဲ့ေကာင္မ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္စားေနရတဲ့ ထမင္းအတြက္၊ က်ဳပ္ဝတ္ေနရတဲ့ အဝတ္အတြက္ က်ဳပ္ အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအလုပ္ကို အမ်ားၾကီး ကူခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ ထဘီေတာင္ ေခါက္ေပးတာပဲ။ ဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားကို သံေယာဇဥ္ရွိလို႔ေပါ့။ သံေယာဇဥ္ ရွိတာေနာ္။ ခ်စ္တာေတြ၊ ေမတၱာေတြ၊ တဏွာရာဂေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ က်ဳပ္ မသိတတ္ခင္တုန္းက အဲဒါေတြ ရွိခဲ့တာေပါ့ေလ။ အခု က်ဳပ္သိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ က်ဳပ္အစ္ကိုပဲ။ က်ဳပ္ ဦးေလးပဲ။ က်ဳပ္ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္တယ္။ က်ဳပ္ ဒီဘဝၾကီးထဲကေန ႐ုန္းထြက္ပါရေစေတာ့’
ထားရာေန၊ ေစရာသြား၊ ျပဳသမွ် ႏုခဲ့ရတဲ့ သူရဲ႕ေပါက္ကြဲမႈကို မိန္းမလ်ာမၾကီး အထိတ္တလန္႔ၾကည့္ရင္း ေဆာက္တည္ရာမရ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္တယ္။
‘ငါ့မွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ။ နင့္ကို ငါဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ့လို႔လဲ’
‘ဘာေတြလုပ္ခဲ့လို႔လဲ ဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားပဲ က်ဳပ္ကို အၿမဲေျပာတဲ့ စကားေလ။ စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္၊ စိတ္နာေအာင္ မလုပ္နဲ႔ဆိုတာေလ။ စိတ္ဆိုးတာက ေျပတယ္။ စိတ္နာတာက ဘယ္ေတာ့မွ မေျပေတာ့ဘူးတဲ့။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ စိတ္နာေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့အၾကိမ္ေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဦးဘစီရဲ႕။ လူေရွ႕သူေရွ႕ေတြမွာ ခင္ဗ်ား အရွက္ခြဲခဲ့တာေတြေလ။ ခင္ဗ်ား စိတ္ကေလး ထစ္ခနဲ မေက်နပ္တာနဲ႔ နတ္ပြဲအလယ္ေကာင္မွာ မေအ၊ ႏွမကုန္ေအာင္ ဆဲခဲ့တာေလ။ ပါး႐ိုက္ခဲ့တာေလ။ မဟုတ္ရပါပဲနဲ႔ မေကာင္းတဲ့မိန္းမနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနပါတယ္ ဆိုၿပီး သူမ်ားကနားတဲေပၚက အတင္းဆြဲခ်၊ ပြဲခင္းတစ္ခုလံုး လည္ျပၿပီး အရွက္ခြဲခဲ့တာေလ။ ဆိုက္ကားဂိတ္လို ေနရာမ်ိဳးမွာ သူခိုး၊ သူခိုးလို႔ ေအာ္ခဲ့တာေလးေရာ၊ ခင္ဗ်ား ေမ့မ်ားသြားၿပီလား။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္အေမဆီ သြားခါနီးမွာ ျဖစ္တဲ့အျဖစ္မို႔ တစ္သက္မေမ့ဘူး။ ဒီလက္စြပ္ေလ၊ ဒီလက္စြပ္။ က်ဳပ္အေမဆီကို သြားရင္ လက္စြပ္ဝတ္မသြားရဘူးတဲ့။ က်ဳပ္အေမ သူဆင္းရဲမၾကီးက ယူလိုက္မွာစိုးလို႔၊ ခိုးလိုက္မွာ စိုးလို႔ေပါ့ေလ။ က်ဳပ္အသနားခံၿပီး ခင္ဗ်ားကို ေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။ လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္းေတာ့ လူၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ဝတ္သြားပါရေစ။ ဘာမွမျဖစ္ေစရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားလုပ္ခဲ့တာေလ။ ခင္ဗ်ားအိမ္နားက ဆိုက္ကားဂိတ္မွာေလ။ ဆိုက္ကားေပၚေရာက္ေနတဲ့ က်ဳပ္ကုိ လိုက္ၿပီး ေအာ္တာ။ ‘ငါ မေက်နပ္ဘဲ ငါ့ပစၥည္းယူရင္ ခိုးတာပဲ။ ငါေအာ္မွာေနာ္။ သူခိုး… သူခိုး၊ လက္စြပ္သူခိုး’တဲ့။ က်ဳပ္ အားလံုးမွတ္မိတယ္။ ခင္ဗ်ား နာေအာင္လုပ္တာေတြ အကုန္လံုး က်ဳပ္ မွတ္မိတယ္’
‘အဲဒါေတြလုပ္တာ နင့္ကို ခ်စ္လို႔ဟဲ့။ ရွက္ေတာ့ ၊နာေတာ့မွ နင္က ေနာက္ ငါမၾကိဳက္တာေတြ မလုပ္မွာေပါ့။ ထားေတာ့။ ကဲ… ခုေနာက္ပိုင္း နင့္ကို ငါ ဘာလုပ္သလဲ။ အရာရာ နင့္သေဘာ၊ နင့္ အစီအစဥ္၊ နင့္ကုိ ငါအကုန္ပံုထားတယ္ မဟုတ္လား’
‘ကၽြန္ယံုေတာ္ေပါ့။ ေခၽြတာသံုး၊ မစားရက္ မဝတ္ရက္ စုဆိုတဲ့ စည္းကမ္းဥပေဒၾကီးနဲ႔ေလ။ သံုးသမွ် စာရင္းဇယားနဲ႔ ျပရတာေလ’
‘ေအး… အဲဒီေတာ့ နင္က လူ႐ိုးေလးကိုး။ စာရင္းဇယားမွာ မလိမ္တတ္ရွာဘဲကိုး။ ငါ့ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပရွာတာကိုး’
‘အဲဒါလည္း ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာေလ။ က်ဳပ္ လိမ္တတ္တာ၊ ရႈပ္တတ္တာေတြဟာလည္း ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲ’
‘ေအးေအး… ငါရႈံးပါၿပီ။ ငါ ရႈံးပါတယ္။ နင္သာ အႏိုင္ယူပါေတာ့။ အႏိုင္ယူပါေတာ့။ ငါ မေကာင္းခ်ည္းဘဲ ထားလိုက္ပါေတာ့’
‘ခင္ဗ်ား မရႈံးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရင္းက နည္းနည္းေလးပဲ၊ ငါးရာတည္းပါ’
‘ဟဲ့… ငါ့အရင္းက အဲဒီငါးရာမဟုတ္ဘူး။ ငါ့အရင္းက ႏွလံုးသား၊ ေဟာဒီ ႏွလံုးသားနဲ႔ ငါ ရင္းထားရတာ။ ဒီအရင္းရႈံးမွေတာ့ ငါ့ဘဝ ဘာအဓိပၸါယ္ ရွိေတာ့မွာလဲ။ ငါ ေသလိုက္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္’
ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးရဲ႕ ရႈိက္သံက ေဆြးျမည့္နာက်င္လို႔ ေနတယ္။
‘နင့္လိုသာ ေျပာၾကေၾကးဆို ငါ ခ်စ္လို႔ နင့္ကို ခြင့္လႊတ္ခဲ့ရတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပဲ။ နင္ ငါ့ကို မိန္းမကိစၥနဲ႔ မ်က္ခြက္ကို လက္သီးနဲ႔ထိုးတာေလ။ မ်က္လံုးထိၿပီး အဲဒီကစ မ်က္စိေတြ မႈန္သြားတာ။ ငါ့မ်က္လံုးေတြ ခုထိ မေကာင္းေတာ့ဘူး’
မင္းမင္း ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးက မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သုတ္ျပန္တယ္။
‘ရပါတယ္၊ နင္ အခု မိန္းမယူမယ္ မဟုတ္လား။ ငါတို႔ မိန္းမလ်ာဆိုတာ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ေန႔မ်ား ျဖစ္ပါ့မလဲ ဆိုတာကို တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနရတဲ့ဘဝ။ တစ္ေန႔က် ရင္ဝကို စံုကန္သြားမယ္ဆိုတာ မ်က္ျဖဴဆိုက္ၿပီး က်န္ခဲ့ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပဲ။ ငါ့ကိုလည္း နင္ အိုေစာ္နံၿပီ၊ ေမတၱာကုန္ၿပီပဲ။ ေၾကြေသာရြက္ဝါ ျပန္မဆက္၊ လွေသာအိပ္မက္ ျပန္မမက္တဲ့။ ငါ နားလည္တယ္။ နင့္ကို ငါ ၾကိဳးစားျဖတ္ရမွာေပါ့။ သံမဏိဆိုတာ မီးနဲ႔တိုက္မွ အရည္ေပ်ာ္တာ။ စိန္ကို စိန္ခ်င္းျဖတ္မွ၊ သံကုိ သံခ်င္းျဖတ္မွ၊ ႏွလံုးသားကုိ ႏွလံုးသားခ်င္း ျဖတ္မွ ျပတ္တာ။ ငါ ျဖတ္ပါ့မယ္။ ငါ့ႏွလံုးသား အေၾကအမြခံၿပီး ငါ ျဖတ္ပါ့မယ္’
မ်က္ရည္ေတြက ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီး ပါးျပင္ေပၚကို စီးက်လာျပန္တယ္။
‘မေန႔ညကဆို ငါတစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ နင္ ဘယ္ေလာက္လိမ္လိမ္၊ ေကာင္းမေလးနဲ႔ နင္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ငါ သိတာေပါ့။ ငါ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ နင္မိန္းမယူမယ္ဆိုရင္ ငါ ျဖတ္ႏိုင္မလားဆိုတာ။ ေတြးလိုက္တာနဲ႔ အို… ဟိုတုန္းက စားခဲ့၊ ေသာက္ခဲ့၊ ေပ်ာ္ခဲ့ပါးခဲ့၊ လႉခဲ့တန္းခဲ့တာေတြ ႐ုပ္ရွင္ျပသလို အကုန္ေပၚ။ ဖ်ားေတာ့နာေတာ့ ျပဳစုတာေတြ၊ ခရီးသြားတဲ့အခါ ၾကင္နာတာေတြ အကုန္ေပၚ။ မ်က္ရည္ေတြပဲ ေတြေတြ ေတြေတြက်ၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ညလံုး လင္းအားၾကီးမွ အရက္ထေသာက္ၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္ရတာ’
‘ဟိုတုန္းကဟာေတြဟာ ဟိုတုန္းကပဲလို႔ က်ဳပ္ ေျပာၿပီးၿပီပဲ။ ေတာ္ပါေတာ့။ အေရးၾကီးတာက ျပတ္သားရမွာက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ဘဝ’
‘ေၾသာ္…နင္ကေတာ့ ဘယ္ေတြးခ်င္ပါေတာ့မလဲ။ ဘယ္သတိရခ်င္ပါေတာ့မလဲ။ ရက္စက္ႏိုင္ၿပီကိုး။ ငါ့ကုိ မုန္းၿပီးကိုး’
‘ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ သံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္လို႔ ေျပာၿပီးၿပီ’
ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးက ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးနဲ႔ လင္သည္ကေလးကို ၾကည့္ရွာတယ္။
‘နင္ ငါ့ကို သံေယာဇဥ္ရွိတယ္ဆိုရင္ ငါနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မေနႏိုင္ရတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္သက္လံုး မေနႏိုင္ရတာလဲ’
‘ဒီမွာ…’
မင္းမင္းေဒါသသံက ဟိန္းထြက္လာတယ္။
‘ခင္ဗ်ားက မိန္းမ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားက မိန္းမစိတ္ေပါက္ေနတဲ့ ေယာက္်ား။ က်ဳပ္ကလည္း ေယာက္်ား။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ တစ္သက္လံုး ဘယ္လိုလုပ္ေနရမလဲ။ ခင္ဗ်ား နားမလည္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား နားမလည္ဘူး’
‘ေအး… နားမလည္ဘူး။ ငါသိတာက ငါဟာ မိန္းမပဲ။ အရာရာ ငါမိန္းမလိုပဲ ေနတယ္။ ေျပာတယ္။ ရယ္တယ္။ ငိုတယ္။ အားလံုးကို မိန္းမလိုပဲ ငါခံစားတယ္။ ငါဟာ မိန္းမပဲ။ ငါ့ကိုယ္ငါေတာ့ မိန္းမပဲ’
‘ခင္ဗ်ားဘာသာ ေသေအာင္ေျပာ။ ခင္ဗ်ား မိန္းမျဖစ္လို႔ မရဘူး။ ခင္ဗ်ားအတုပဲ၊ နားလည္လား’
ဂ်ိန္းစဘြန္းမာန္ဝင္လာတဲ့ ေဒစီဂ်ိန္းက မိန္းမဟန္အျပည့္နဲ႔ ခါးကို ေထာက္လိုက္တယ္။
‘ေၾသာ္… ေအး ေအး၊ ထားပါေတာ့ မိန္းမတုၾကီးကို ရင္ဝကန္ခဲ့ၿပီး နင္ယူမယ္ မိန္းမစစ္ကေလးက ဟိုတုန္းက ရည္းစားေဟာင္းလား။ အခု အဆင့္မရွိတဲ့ မိန္းမေလးလား’
‘ခင္ဗ်ား မိုက္မ႐ိုင္းနဲ႔။ စကားကုိ အဆင့္ရွိရွိေျပာ’
‘ဟုတ္ကဲ့၊ အဆင့္ရွိသူၾကီးရယ္၊ ေမးတာေလး ေျဖပါဦး။ ဘယ္သူနဲ႔မ်ား စုလ်ားရစ္ပတ္ မွာပါလိမ့္ရွင္’
‘ခင္ဗ်ားအပူ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ ပန္းညိဳကို ယူမွာ’
‘အဲဒီမိန္းမကိုေပါ့ေလ ဟုတ္လား။ ေနပါဦး။ သူ႔ကို နင္ယူေတာ့ နင္က ဘာလုပ္ေကၽြးမွာတံုး။ သူရွာတာကုိ ထိုင္စားမွာလား’
‘က်ဳပ္မွာ ေျခရွိတယ္၊ လက္ရွိတယ္။ က်ဳပ္ ကူလီထမ္းေကၽြးမယ္။ ဆိုက္ကားနင္းေကၽြးမယ္’
‘ေၾသာ္… ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုပင္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသာ စြမ္းအင္ေတြေပါ့ေလ။ ဆိုက္ကား နင္းေကၽြးမယ္။ ကူလီထမ္းေကၽြးမယ္တဲ့။ ငါ ရယ္ခ်င္လိုက္တယ္။ ဒီမွာ မင္းေမာင္’
ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးက ေအာင္ႏိုင္သူမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မဲ့လိုက္တယ္။
‘ငါ လုပ္ေကၽြးတာကို တစ္ေလွ်ာက္လံုး သက္သက္သာသာ ထိုင္စားလာတဲ့ နင့္လိုဟာမ်ိဳးက ကူလီထမ္းႏိုင္မယ္မ်ား ထင္သလား။ ေဝးပါေသးတယ္’
‘ခင္ဗ်ား ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေပါ့။ က်ဳပ္သြားမယ္။ ေရာ့… ခင္ဗ်ားပစၥည္းေတြ’
ၾကမ္းျပင္ေကာ္ေဇာေပၚ မင္းမင္း ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေဒစီဂ်ိန္းက မယံုသလို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။
‘ဆြဲၾကိဳးေတြ၊ နာရီေတြ၊ ဟန္းခ်ိန္းေတြ၊ လက္စြပ္ေတြကို ပစ္ၿပီး ကူလီသြားလုပ္မယ့္ သူဟာ ဆိုက္ကားသြားနင္းမယ့္ လူဟာ အရူးမို႔လို႔ ေပါ့’
‘က်ဳပ္ မရူးဘူး။ ခင္ဗ်ားသာ ရူးေနတာ’
‘ဟုတ္ပါတယ္။ ငါက အရူးမၾကီးပါ’
တံခါးဝကို မင္းမင္း ထြက္လိုက္တယ္။
‘က်ဳပ္… ခင္ဗ်ားဆင္ထားတဲ့ အဝတ္အစားတစ္စံုေတာ့ ဝတ္သြားမယ္’
‘မင္းေမာင္’
မင္းမင္းလက္ကို ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီး လွမ္းဆြဲတယ္။
‘က်ဳပ္လမ္း က်ဳပ္သြားပါရေစ။ ခင္ဗ်ား ဖယ္’
‘မဖယ္ဘူး’
‘ဖယ္စမ္းဗ်ာ’
ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္ၿပီး အိမ္ေပၚေလွကားကေန မင္းမင္း အေျပးဆင္းတယ္။
လဲက်က်န္ရစ္ေနတဲ့ ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ အေမွာင္ထုထဲကုိ ေျပးဝင္သြားတယ္။
ပန္းညိဳေလးေရ၊ အစ္ကိုလာၿပီ။ မင္းနဲ႔ ထာဝရအတူတူေနဖို႔အတြက္ အစ္ကုိ မင္းဆီလာေနၿပီ။
ေရႊဘံုဆင္း
ဝါေခါင္လဆန္း (၁၅) ရက္
မင္းႏွစ္ပါးရဲ႕ ေတာင္ျပဳန္း ေရႊပြဲလာ ေနာက္ဆံုးေန႔။
မင္းႏွစ္ပါးရဲ႕ ေရႊဘံုဆင္းတဲ့ေန႔။
ပြဲေတာ္ ေနာက္ဆံုးေန႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း လူေတြက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး စည္းကားလို႔ ေနတယ္။
နန္းၾကီးေပၚမွာ မင္းႏွစ္ပါးရဲ႕ပံုေတာ္ေတြကို ေရႊခ်ဖို႔ (ေရႊဘံုဆင္း)ဖို႔အတြက္ မိဖုရားၾကီးေတြ၊ အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြ၊ သိုးေတြ၊ ေဗာင္းေတြ အလုပ္ရႈတ္ကုန္ၾကၿပီ။ မင္းႏွစ္ပါးပံုေတာ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ေရႊခ်ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝတ္လဲေတာ္အသစ္၊ ေဗာင္းအသစ္ လဲလွယ္ဝတ္ဆင္ေတာ္မူလိမ့္မယ္။
နန္းၾကီးေပၚက အရွင္ႏွစ္ပါးပံုေတာ္ကို ေရႊခ်ေနတဲ့အခ်ိန္ ကနားတဲတန္းက နတ္ကေတာ္ေတြလည္း အလုပ္ရႈပ္ၾကၿပီ။ ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာရင္ က်င္းပမယ့္ မင္းႏွစ္ပါးက မယ္ေတာ္ပုပၸါးကုိ ပို႔တဲ့ပြဲ၊ ရတနာဂူနတ္ပြဲကို ကူးဖို႔အတြက္ ျပင္ၾကဆင္ၾကရၿပီ။
ပြဲေတာ္ ခုနစ္ရက္မွာ ေငြထုပ္ပိုက္ႏိုင္သူ နတ္ကေတာ္နဲ႔ သူေဌးနတ္ကေတာ္ေတြက ရတနာဂူပြဲ ကူးဖို႔နဲ႔ ၾကားတစ္ပတ္မွာ ေနေရးထိုင္ေရးကို စိတ္ေအးေအး စီစဥ္ေနခ်ိန္မွာ ေငြခင္အမႉးျပဳတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ နတ္ကေတာ္တစ္သိုက္ကေတာ့ ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ေရး အစီအစဥ္ၾကီးကို စတင္ေနၾကၿပီ။
စရိတ္အတြက္ ၾကက္ဖလားေပါင္တဲ့ နတ္ကေတာ္ရွိတယ္။
ပံုေတာ္ေပါင္တဲ့ နတ္ကေတာ္ရွိတယ္။ ဓားေပါင္တဲ့ နတ္ကေတာ္ရွိတယ္။ ထဘီ၊ အကႌ်ေပါင္တဲ့သူလည္း ရွိတယ္။ ေရာင္းတဲ့သူလည္း ရွိတယ္။
ဖဲရႈံးလို႔ ေပါင္တယ္။ အရက္ေသာက္လို႔ ေပါင္တယ္။ ပိုက္ဆံမရလို႔ ေပါင္တယ္။ ေပါင္နည္းေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး။
တခ်ိဳ႕ေခ်ာင္က်တဲ့ ကနားတဲေလးေတြက နတ္ကေတာ္၊ နတ္ပရိသတ္မရွိတဲ့၊ စန္းမရွိတဲ့၊ နာမည္မရွိတဲ့ နတ္ကေတာ္ေတြဟာ တကယ့္ကို ပိုက္ဆံမရၾကတာ။
ေပါင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ရတနာဂူက်မွ ျပန္ေရြးၾကမယ္ေလ။ ပြဲစားေငြခင္တို႔ ဒီအခ်ိန္ဆို လက္မလည္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကနားတဲတန္းမွာ ေငြခင္တို႔က ဟိုကူးလိုက္ ဒီသန္းလိုက္၊ နတ္ကေတာ္ေတြနဲ႔ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္ေပါ့။ ပစၥည္းေပါင္၊ ပစၥည္းေရာင္းအျပင္ မိန္းမလ်ာ လင္အလဲအလွယ္ အေရာင္းအဝယ္ကလည္း ပါလိုက္ေသး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လင္လဲၾက၊ ဟိုေကာင္ေလးကို ဝယ္ခ်င္တဲ့သူနဲ႔ ဒီေကာင္ေလးကို ေရာင္းခ်င္တဲ့သူနဲ႔ အလုပ္ကို ျဖစ္လို႔။
ပိုက္ဆံမရရွာတဲ့ ေခ်ာင္က်က် ကနားတဲေလးေတြမွာ နတ္ကေတာ္တခ်ိဳ႕ ပြဲေတာ္ခုနစ္ရက္လံုး ဟန္ျပတင္ထားတဲ့ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္ကို ထမင္းနဲ႔ ခ်စားေနရၿပီ။ ဘယ္သူေတြ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမထားႏိုင္ဘဲ ပြဲေတာ္လာ လူအုပ္ၾကီးထဲမွာ၊ ကနားတဲတန္းေတြၾကားမွာ မင္းမင္းဆိုတဲ့ အခ်စ္ရူးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အတင္းတိုးေဝွ႔ေလွ်ာက္သြားလို႔ ေနတယ္။
အိပ္ပ်က္မ်က္လံုးအစံုက ေနရာအႏွံ႔အျပားကုိ ရွာေဖြတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္တယ္။ ပန္းညိဳ ဘယ္မွာလဲ။ ပန္းညိဳတို႔ ဘယ္မွာလဲ။နာက်င္ေဆြးျမည့္တဲ့ သီခ်င္းသံေလး ဘယ္ေထာင့္ကမ်ား ေပၚလာမွာလဲ။
ဇရပ္ပ်က္ၾကီးေပၚမွာ ပန္းညိဳတို႔ မရွိေတာ့ဘူး။
ၿပီးေတာ့… ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ ပန္းညိဳတို႔ မရွိေတာ့ဘူး။
ပန္းညိဳ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ၿပီ။
လူလိမ္လူညာ တစ္ေယာက္ကို အမုန္းၾကီးမုန္းၿပီး ထြက္ေျပးသြားခဲ့ၿပီ။
အလိမ္အညာခံရတဲ့ သနားစရာ ေကာင္မေလးရယ္။ ဘယ္အရပ္ကို ေရာက္ေနရွာၿပီလဲ။
ကေလးတစ္ေယာက္သာ ဆိုရင္ျဖင့္ ေတာင္ျပဳန္းပြဲလယ္ေကာင္မွာ ရႈိက္ရႈိက္ၿပီး မင္းမင္း ငိုခ်လိုက္ခ်င္ၿပီ။ ဝမ္းနည္းနာက်င္မႈနဲ႔ ပင္ပန္းမႈ၊ ပြဲေတာ္ကြင္းကို မင္းမင္း ဘယ္ႏွပတ္ ပတ္မိမွန္း မသိဘူး။ ပန္းညိဳေရလို႔လည္း ဘယ္ႏွခြန္း ေခၚမိပါလိမ့္။
ကနားတဲတစ္တဲရဲ႕ ေရွ႕တိုင္အေျခမွာ မဟန္ႏိုင္ဘဲ မင္းမင္း ထိုက္ခ်လိုက္တယ္။
ဖ်ားခ်င္ေနၿပီ။
မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေခါင္းယမ္းမိတယ္။
ႏုနယ္လွခ်ည္လား ကူလီထမ္းမယ့္ သူၾကီးရယ္။ ဆိုက္ကားနင္းမယ့္ သူၾကီးရယ္။
ပန္းညိဳေရ… မင္း ဘယ္မွာလဲ။
‘ေဒစီဂ်ိန္း ေကာင္ေလး မင္းမင္းပါ။ မူးေနတယ္ ထင္တယ္’
ဘယ္သူလဲ ေျပာတာ ေဒစီဂ်ိန္းေကာင္းေလးဆိုတာ ဘယ္သူလဲ။ မင္းမင္း တိုင္ေျခကေန ထရပ္တယ္။
မိန္းမလ်ာေတြ နင္တို႔ကို ၾကည့္ကုိ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ဦးဘစီရဲ႕ စက္ကြင္းက လြတ္ေအာင္ က်ဳပ္ေရွာင္မယ္။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ဘယ္လိုေနေန ဘယ္လိုထိုင္ထိုင္ ဘယ္သူနဲ႔မွ မဆိုင္ဘူး။ မင္းမင္းဟာ လမ္းေပၚက လူ၊ လမ္းေဘးကလူ ျဖစ္သြားၿပီ။
သူေဌးမၾကီး ေဒစီဂ်ိန္းရဲ႕ လက္လ်ားလက္လ်ား လူေပၚေၾကာ့လင္ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စားရမယ့္ ေသာက္ရမယ့္ လမ္းေဘးကေကာင္ ျဖစ္သြားၿပီ။
ပန္းညိဳ… မင္းနဲ႔ေတြ႔ရင္ မင္းေတာင္းထားတဲ့ထမင္း ကိုယ္ေတာင္းစားရမွာ။ ေကၽြးမွာလား။ ကိုယ့္ရင္ေတြ သိပ္ဟာေနၿပီ။
တစ္ေနရာရာမွာ ထိုးအိပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မင္းမင္း အဖ်ားတက္စျပဳၿပီ။ နတ္ဆိုင္းသံေတြက နားထဲမွာ မခံသာေအာင္ ဆူညံလာတယ္။
ပန္းညိဳ နက္ျဖန္က်ရင္ မင္းကို တစ္ခါရွာဦးမယ္။ နက္ျဖန္လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္မွာ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေလာင္းပြဲ ရွိတယ္။ ထပ္ပြဲဆိုတာလည္း ရွိတယ္။ ဘုရားကုိ လာပို႔ၾကတဲ့ ဆြမ္းေတာ္ပြဲ ငွက္ေပ်ာ္ဖီးေတြကို အခ်င္းခ်င္း ထပ္ၿပီး ဘုရားက ျပန္ေပးတဲ့ ပြဲေပါ့။
အဲဒီဆြမ္းေလာင္းပြဲကို ဟိုအရႈပ္မၾကီးက ႏွစ္တိုင္းေလာင္းတာေပါ့။ ပန္းညိဳရယ္… အဲဒီဆြမ္းေလာင္းပြဲကုိ ေတာင္းတဲ့ လူေတြေလ အမ်ားၾကီး လာၾကတယ္။ ဆြမ္းၾကီးေလာင္းပြဲကုိ ေတာ့ သနားစရာ ေကာင္မေလး ထြက္လာရွာမွာပါ။
တစ္ေနရာရာကုိ သြားအိပ္ခ်င္တယ္။ မင္းမင္းေျခလွမ္းေတြကို မသိစိတ္က တစ္ေနရာရာကုိ သယ္ေဆာင္သြားေနတယ္။
မင္းမင္းသိတဲ့ တစ္ေနရာရာကို သယ္ေဆာင္သြားေနတယ္။
ကနားတဲတန္းေလးတစ္ခု၊ ၿပီးေတာ့ ဒီဘက္ေကြ႔၊ ဝင္းထရံ အရွည္ၾကီးကို ေလွ်ာက္၊ စကၠဴပန္းနီေတြနဲ႔ ခံုကေလး လုပ္ထားတဲ့ တံခါး၊ ေျခလွမ္းေတြက အလိုလိုသြားေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြက မဖြင့္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။
စကၠဴပန္းခံု တံခါးဝေရာက္မွာ ေျခလွမ္းေတြက အလိုလို ရပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သူ တစ္ေယာက္လို တံခါးဝမွာ မင္းမင္း ပံုလဲသြားခဲ့တယ္။
ဘာကိုမွ မသိေတာ့ပါဘူး။
‘မင္းေမာင္’လို႔ ဘယ္သူေခၚလိုက္တာလဲ။
စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႔ ေခၚတာ ပန္းညိဳေပါ့။
မငိုပါနဲ႔ ပန္းညိဳရယ္၊ ပန္းညိဳရင္ခြင္ထဲမွာ အစ္ကို ဖ်ားခ်င္တယ္။
ေတာင္ျပဳန္းလမ္းခြၾကားေလးေပၚမွာ ပြဲေတာ္ျပန္ ကားတန္းရွည္ၾကီး တအိအိ ေရြ႕လ်ားေနပံုဟာ လြမ္းစရာေကာင္းေနေသးေတာ့တယ္။
ဝါဆို ဝါေခါင္ေလကေလးကလည္း ကားတန္းရွည္ၾကီးကုိ ခြဲခြာဖို႔အတြက္ ႏႈတ္ဆက္လို႔ ေနတယ္။
ပြဲေတာ္တြင္းက ထြက္ခါစ ဟိုင္းလပ္အျဖဴေလးတစ္စီးရဲ႕ ေရွ႕ခန္းမွာ ကိုယ္ပူရွိန္နဲ႔ ႏြမ္းေဖ်ာ့ေမွးမွိန္ေနတဲ့ လင္သည္ကေလး မင္းေမာင္ကို ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးက စိုးရိမ္တၾကီး ေပြ႔ဖက္လို႔ ထားတယ္။
ဘုရားစာေတြကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း အရွင္ႏွစ္ပါးကိုလည္း တတြတ္တြတ္ တိုင္တည္လာတယ္။ ေနေကာင္းပါေစ၊ ေရာဂါခပ္သိမ္း ၿငိမ္းပါေစ၊ ေသမယ့္ေရာဂါ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကုိ ကပ္ပါ။ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးၾကီးက အသက္ၾကီးပါၿပီ။ ေသဘက္နီးပါၿပီ။
ကားက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလး ေရြ႕ေနရာက တံု႔ခနဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ရထားလမ္းကူး ဂိတ္တံခါး ပိတ္ထားၿပီ။
ကားေနာက္ခန္းက ပစၥည္းေတြနဲ႔ အဖံုၾကီးတို႔ဆီကို ဂ်န္းစဘြန္းမၾကီး လွည့္ၾကည့္ရျပန္တယ္။ ပစၥည္းေတြ စိတ္ခ်ရရဲ႕လား။
ေၾသာ္… သူသာဆို ဘာပူရမလဲ။ ကားေနာက္ၿမီးကို ခိုၿပီး ပစၥည္းေတြ ၾကည့္လိုက္တာ။ ေဒစီဂ်ိန္းတို႔ ကားေရွ႕ခန္းကေန စတိုင္လ္နဲ႔ လိုက္႐ုံပဲေပါ့။
ဂ်န္းစဘြန္းမၾကီးက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပူပန္ပံုအၾကည့္နဲ႔ မင္းမင္းမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပန္တယ္။
႐ုတ္တရက္ ရထားဥၾသသံေၾကာင့္ မင္းမင္း ဆတ္ခနဲတုန္သြားေတာ့ ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီး ပ်ာယာခတ္ရျပန္ၿပီ။
အိပ္… အိပ္… ျပန္အိပ္၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဟဲ့။
လူေတြနဲ႔ နတ္ပံုေတာ္ေတြ ေရာေႏွာျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ေတာင္ျပဳန္းမႏၲေလး မီးရထားက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖတ္ေမာင္းလို႔ ေနတယ္။
အျပာေရာင္ မီးရထားက တဂ်က္ဂ်က္ ျမည္ဟည္းလို႔ ကားလမ္းဂိတ္တံခါးကို တအိအိနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္တယ္။
‘သက္ဆိုင္သူသို႔… ပို႔ေမတၱာ… ေတးလႊာေဝ’
ရထားသံ၊ လူသံေတြၾကားကေန နာက်င္ေဆြးျမည့္ေနတဲ့ သီခ်င္းသံေလး တစ္သံက စူးစူးရွရွ ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။
မင္းမင္းတစ္ကိုယ္လံုး တုန္သြားတယ္။ ရီေဝေဝမ်က္လံုးေတြဖ်တ္ခနဲ ပြင့္လာၾကတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းအစံုက ‘ပန္းညိဳ’တဲ့။
‘… အေမ့ေမတၱာ… အေမ့ေမတၱာ… ေသာက္ကာသံုး… ၿပံဳးရႊင္ေစ…’
ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီး လက္ထဲကေန မင္းမင္း ႐ုန္းထြက္လိုက္တယ္။
‘သူ… ရထားေပၚမွာ’
တုန္ေနတဲ့ မင္းမင္းကို ဂ်ိန္းစဘြန္းမၾကီးက တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားတယ္။ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲတဲ့။ ေနမေကာင္းလို႔ စိတ္ထင္တာပါတဲ့။ အိပ္လိုက္… အိပ္လိုက္တဲ့။
စိတ္ထင္တာလား၊ ပန္းညိဳရယ္ မင္းအသံေလး မဟုတ္ဘူးလား။
ဝမ္းနည္းအားေလ်ာ့စြာနဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို မင္းမင္း မွိတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လြင့္ပ်ံလာတဲ့ သီခ်င္းသံေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္တဲ့ ခဏမွာပဲ နာက်င္ေနတဲ့ သီခ်င္းသံကေလးက မင္းမင္းနဲ႔ အေဝးၾကီး ေဝးကြာလို႔ သြားခဲ့ၿပီ။
‘သက္ဆိုင္သူေရ… ေမ့အသံအား… မွတ္မိပါရဲ႕လားေလ…’ တဲ့။
အဓိပတိ 
Excellent , I was unexpectedly influenced by it and finished reading it in one sitting without having desire of reading nobles about gays. Thanks to the admin.
Thanks a lot , fri