ဒုတိယေန႔ ကန္ေတာ့ခံ
ဝါေခါင္လဆန္း ၉ ရက္
ရက္ဦးပါဘုရား၊ ေန႔ဦးပါဘုရား၊ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမၾကီး အခစားေရာက္ပါၿပီ ဘုရား။ လာဘ္ထူးမ်ားကုိ ေပးသနားေတာ္မူပါ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ၊ ၾကည့္ရႈေတာ္မူပါ၊ ကိုယ္ေတာ္တို႔အပါးကို ႏွစ္စဥ္မပ်က္ အခစားဝင္ပါတယ္ ဘုရား။ ေက်းေတာ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမၾကီးမွစ၍ သားသမီး ေျမးျမစ္တီကၽြတ္မွမက်န္ ‘မ’ ေတာ္မူပါ၊ ‘စ’ ေတာ္မူပါ၊ ဘုန္းေကာင္း၊ လာဘ္ေကာင္းမ်ားလည္း ေပးသနားေတာ္မူပါ ဘုရား။
ဘြားေရႊအိမ္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးက နန္းၾကမ္းျပင္မွာ ျပားကပ္လို႔ေနတယ္။ တတြတ္တြတ္ ဆုေတာင္းရြတ္ဖတ္ေနတဲ့ ဘြားေရႊအိမ္ရဲ႕ပါးႏွစ္ဖက္က ခ်ိဳင့္ဝင္ေနၿပီး လက္အုပ္ခ်ီထားတဲ့ လက္အစံုကလည္း ပိန္လွီေသးငယ္ၿပီး အေရေတြ အလိပ္လိုက္ တြန္႔လိမ္ေနၾကၿပီ။
ဒါေပမယ့္ အဘြားအိုရဲ႕ ပါးေရတြန္႔မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါး အေဖြးသားလိမ္းက်ံထားတယ္။ ျဖဴဆြတ္ေနတဲ့ ဆံပင္ဖုထံုးေလးမွာ ဇြန္ပန္းကံုးေလး တစ္ကံုးကုိ ရစ္ေခြထားတယ္။ အကႌ်အျဖဴ၊ တစ္ႏွစ္လံုးေခါက္ထားတဲ့ ေခါက္ခ်ိဳးရာေတြႏွင့္ (အဘြားတို႔ အပ်ိဳေခတ္က) ဖဲတ႐ိုကိတ္ထဘီအပြင့္ကို ဝတ္ထားၿပီး ပိုးေဖာ္ထားတဲ့ ဝါညစ္ညစ္ ပိုးပဝါကို လည္မွာရစ္လို႔။
အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဘြားေရႊအိမ္ရဲ႕ေခါင္းက တဆတ္ဆတ္တုန္စျပဳေနၿပီ။ သြားေတြလည္း ကုန္စျပဳၿပီ။ မ်က္လံုးတစ္ခုသာ မႈန္႐ုံမႈန္ၿပီး လူလံုးကြဲေအာင္ ဘြားေရႊအိမ္ ၾကည့္ႏိုင္ေသးတယ္။
အရွင္ႏွစ္ပါး မ်က္ႏွာေတာ္ေတြကိုေတာ့ ေရွ႕မတိုးႏိုင္လို႔၊ လူေတြကို မတိုးႏိုင္လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား မျမင္ရေတာ့၊ မဖူးရေတာ့ၿပီ။ စိတ္နဲ႔သာ ေရာ္ရမ္းဖူးခဲ့ရတာ ဘယ္ႏွႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီလဲ။ ေၾသာ္ ဟိုတုန္းကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေပါင္။ ကိုယ္ေတာ္တို႔အနား ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး မ်က္ႏွာေတာ္ကို တစိမ့္စိမ့္ဖူးၿပီး ခစားခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ဘယ္လိုလူအုပ္မ်ိဳး တိုးရမလဲ လာခဲ့ပါ။ ဘယ္လို အတားအဆီးမ်ိဳး ေက်ာ္ရမလဲ လာခဲ့ပါ။ ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ေရႊအိမ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အားေတြ ဘယ္မ်ားေရာက္ကုန္ပါလိမ့္တုန္း။
ဟိုတုန္းက သည္လိုလည္း လူမမ်ားေသးပါဘူး။ ကုိယ္ေတာ္တို႔အနားေရာက္ဖို႔ တိုးစရာ၊ ေဝွ႔စရာလည္း မလိုပါဘူး။ ေအးေအးသက္သာကန္ေတာ့ၿပီး ပန္းေတာ္က်ေလးယူ၊ ေခါင္းမွာပန္ၿပီး နန္းထဲမွာ စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ေနလို႔ရေသးတယ္။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ေျခေတာ္ရင္းမွာ ပါလာတဲ့ ထမင္းအိုးေတာင္း၊ ဟင္းအိုးေတာင္း ဖြင့္ၿပီး ထမင္းစားေနလို႔ရေသးတယ္။
ခုေတာ့ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ဘုန္းသမၻာေတာ္ကလည္း ၾကီးေတာ္မူေပတာကိုး။ တစ္ျပည္လံုးက လာၿပီး ခစားကုန္ၾကၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ကို ‘ပ’ လိုက္၊ ‘သ’ လိုက္ၾကတာကလည္း နည္းေရာ့လား။ ေက်းေတာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမၾကီးေတာင္ အရွင္ႏွစ္ပါးရဲ႕ ပန္ေတာ္က်ကို ယူဖို႔ခက္ေနၿပီ။ ပန္ေတာ္က်ပန္းေလး တစ္ပြင့္တစ္ခက္မွ မရလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမၾကီး မျပန္ဘူး ဘုရာ့။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ေျခေတာ္ရင္းမွာ ေက်ာက္ခ်ေနမယ္။
အင္း… ပန္ေတာ္ပန္းကလည္း ေစ်းၾကီးလိုက္တာ ဘုရား။ ဟိုတုန္းကႏွင့္မ်ား ကြာလွခ်ည္ရဲ႕။ ဟိုတုန္းက ပန္ေတာ္ပန္းတစ္စည္းမွ တစ္မတ္ရယ္။ သေျပပါတယ္၊ ပန္းညိဳပါတယ္၊ ဇြန္ကံုးေလးလည္းပါတယ္။ အစည္းၾကီးတစ္စည္းမွ တစ္မတ္၊ အခုတစ္စည္း ငါးက်ပ္တဲ့ ဘုရား၊ သေျပေလး နည္းနည္းႏွင့္ ေရႊပန္းေတြ နည္းနည္းပဲပါတယ္။ ပန္းညိဳတို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ ၾကားေတာင္ၾကားဖူးေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ‘ေရႊၿပံဳးက ပန္းနဲ႔သာ ညိဳေမႊးလွတယ္’ ဆိုတဲ့ စာဆိုေတာင္ ရွိေသး။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။
သားေတြ သမီးေတြက အေမရယ္၊ တစ္ႏွစ္တေလ မသြားပါနဲ႔လား။ အိမ္ကပဲ ရည္မွန္းကန္ေတာ့ေပါ့။ အေမ အသက္ၾကီးၿပီတဲ့။ ေျပာလိုက္ရတယ္၊ နင္တို႔ ဘာနားလည္လို႔လဲ။ အရွင္ႏွစ္ပါးကို ေပးထားတဲ့ ကတိမဖ်က္ေကာင္းဘူး။ မဖ်က္ရဘူး။ ငါ တစ္သက္လံုး အရွင္ႏွစ္ပါးကို ပြဲေတာ္ခ်ိန္မွာ အခစားဝင္ပါ့မယ္လို႔ ကတိထားခဲ့ၿပီးသား။ မင္းရာဇမာန္ ရွတယ္ဆိုတာ တယ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဟိုတစ္ႏွစ္က ဖ်ားၿပီး အိပ္ရာထဲ လဲေနလို႔ အခစားမဝင္လိုက္ဘဲ ေနလိုက္ရပါေရာလား။ ခါတည္း အိပ္မက္ေတြေပး၊ တစ္ႏွစ္လံုးလည္း ထူေထာင္တယ္မရွိဘဲ ခ်ဴခ်ာေနေတာ့တာ။ အခစားမဝင္လို႔ မျဖစ္ဘူးဟဲ့လို႔ ေျပာရတယ္။
ေျမးေတြကို အေဖာ္သဟဲ ထည့္ျပန္ေတာ့လည္း တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္ ဘြားေအႏွင့္ ေျမးေတြက မလိုက္ခ်င္ၾကဘူး။ ေနဟဲ့။ ကိုယ္ဟာကိုယ္သြား၊ ဘာျဖစ္တုန္း။ ေတာင္ေဝွ႔တစ္ေခ်ာင္းပါ ၿပီးတာကို။ သည္ေတာင္ျပဳန္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ရြာကလည္း ကပ္ေနတာ။ ေျမးေတြသည္ရြာစပ္ထိ ငါ့လိုက္ပို႔။ ေနေအးရင္ ရြာစပ္က လာေစာင့္လို႔။ သည္ရြာထဲက မေသမေပ်ာက္ေသးတဲ့ ေပါင္းေဟာင္းသင္းေဟာင္းေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္ေသးေလ။
ေတြ႔မယ္သာဆိုရ သူတို႔အိမ္ရွာဖို႔ကလည္း ကိုယ္အမယ္ၾကီး ခပ္ခက္ခက္ရယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က သည္တစ္ရြာလံုး ဘယ္နားဘာရွိတယ္ဆိုတာ အကုန္သိတာေပတဲ့၊ ခုပြဲေတာ္ခ်ိန္ဆို မ်က္စိလည္ ကုန္ပါေလေရာ။ တစ္ရြာလံုး နန္းေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ကုန္တာကိုး။
အရင္ေတာ့ သည္နန္းၾကီး ေဘးနားတစ္ဝိုက္မွာ နည္းနည္းပါးပါးပါ။ နတ္ကေတာ္တိုင္းလည္း ကနားထိုးၿပီး ခုႏွစ္ရက္ ခုႏွစ္လီ မေနပါဘူး။
ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္တဲ့သူ ျပန္တာပဲ။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ သည္နန္းကလည္း သည္လို စုလစ္မြမ္းခၽြန္ေတြနဲ႔ တခမ္းတနား နန္းေတာ္ၾကီး မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေရွးက နန္းေလးပဲ ရွိေသးတယ္။
ခုလို သံဆြဲတံခါးေတြ၊ ဘာဂ်ာတံခါးေတြလည္း ရွိေသးေပါင္ဘူး။ ခုေတာ့ ရြာထဲမွာ နတ္ကေတာ္ေတြရဲ႕ နန္းေတြ၊ နန္းေတြနည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲလား။ နန္းၾကီးက ထိုးေပးၿပီး ကိုယ္ေတာ္တို႔ကို အခြန္ဘ႑ာဆက္ရတဲ့ ကနားတဲေတြနဲ႔ မေလာက္လို႔ ရြာထဲက အိမ္ၿခံဝင္းေတြထဲမွာ ေဆာက္ၿပီး ငွားၾကပါေရာလား။
အိမ္ဝိုင္းတိုင္းမွာ ကနားတဲေတြ၊ လူေတြနဲ႔ အျပည့္။ ေရစက္တူးၿပီး ေရခ်ိဳးခလည္း ယူၾကသတဲ့။ အိမ္လခလည္း ယူၾကသတဲ့။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ေပးတာေပါ့။
ကိုယ္ေက်းရြာ၊ ကၽြန္ရြာကို ကိုယ္ေတာ္တို႔က ေကၽြးတာေပါ့။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ေက်းဇူးၾကီးပါေပတယ္။
ၿပီးေတာ့ အရင္ကဆို သည္လိုရွစ္ရက္၊ ကိုးရက္ ဘာစည္ေသးမတုန္း။ ရြာေနရြာထိုင္ေတြပဲ ႐ိုးရာလာကန္ေတာ့ၾက၊ ပန္းဆက္၊ နတ္ကေတာ္ေတြလည္း ပံုေတာ္လွည္းၾကီးေတြနဲ႔ ပံုေတာ္ လွည္းေပၚတင္ၿပီး တဖြဲဖြဲလာၾကတုန္း မႏၲေလးက မီးရထားက လဆန္းရွစ္ရက္ေန႔မွ ထြက္ေပးတာ။
မႏၲေလးသူ မႏၲေလးသားေတြက သည္ရက္ ကိုးရက္က်မွ လာၾကတယ္။ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားထံုးစံက မႏၲေလးကေန လွည္းေတြနဲ႔ လာၾကတယ္။
လွည္းေတြနဲ႔လာၿပီး ကပိုင္ရြာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေညာင္ပင္ၾကီးေတြေအာက္က ဇရပ္ၾကီးေတြမွာ တစ္ေထာက္နား၊ အဲသည္မွာ မနက္စာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကၿပီး ေနေလးခ်ိဳေတာ့မွ ေတာင္ျပဳန္းအေရာက္ ေမာင္းလာၾကတာ။
လြမ္းပါေသး၊ လြမ္းပါေသး။ အိမ္က အဘိုးၾကီးျဖစ္မယ့္ သြားေလသူၾကီး ဘိုးသာေမာင္က မႏၲေလးက သူေဌးဦးဘခင္တို႔ လွည္းကိုေမာင္းရတဲ့ လွည္းသမားၾကီးေပါ့ေတာ္။ သူေဌးရဲ႕လူယံုလည္း လူယံုေပါ့။
ေတာသူ ေရႊအိမ္ကို သူေဌးနဲ႔ သူေဌးကေတာ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ေတာင္းေပးတာ။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေတာ့ သည္နန္းေပၚမွာ အရွင္ႏွစ္ပါးကို လာကန္ေတာ့ၾကေသးတယ္။
ေၾသာ္ အဘိုးၾကီးႏွယ္ အသက္တိုရွာေပတယ္။
ဘြားေရႊအိမ္က နန္းၾကမ္းျပင္ကေန ေတာင္ေဝွးကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ေတာင္ေဝွ႔ေလးကို အားျပဳဖို႔ ဘြားေရႊအိမ္ ၾကိဳးစားေနတုန္းမွာပဲ သန္မာတဲ့ လက္တစ္ဖက္က ဘြားေရႊအိမ္ကို တြဲထူေပးလိုက္တယ္။
အလို ဘယ္သူေလးပါလိမ့္။
‘အဘြား၊ ေအာက္ဆင္းမလို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ တြဲပို႔ေပးရမလား’
ေၾသာ္ ဘုန္းၾကီးမယ့္ သူငယ္ကေလးပဲ။ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္တဲ့ သူငယ္ကေလးကို ဘြားေရႊအိမ္ သေဘာက် ေခါင္းညိတ္တုန္းမွာ သူငယ္ကေလးက သူ႔အလုပ္ကို သြက္သြက္လက္လက္လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။ အဘြားၾကီးရဲ႕ ေရွ႕ရင္ဖံုးအိတ္၊ ေဘာ္လီအိတ္ေထာင္ အားလံုးကို အသာစမ္းသပ္ လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။
အို အလကားပဲ။ စိုးလြင္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ခ်ိတ္အပ္ၾကီးၾကီးႏွင့္ တြယ္ထားတဲ့ ေဘာ္လီအိတ္ေထာင္ထဲမွာ က်ပ္တန္အသစ္ မာေခါက္ေခါက္ေလးေတြပဲ ပါတယ္။
ေတာ္ပါၿပီ၊ မလိုခ်င္ပါဘူး။ က်ပ္တန္ေခတ္ဆိုတာ ကုန္ၿပီ အဘြားရဲ႕။ နတ္ဆက္ဖို႔ဆိုလည္း အဘြားမ်က္ႏွာငယ္ရမယ္။ ေခါင္းေပါင္းစေတြ၊ ျခေသၤ့ေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာငယ္ရမယ္။ ေဘာ္လီအိတ္ေထာင္ထဲမွာ၊ ေရွ႕ရင္ဖံုးအိတ္ထဲမွာ တျခား အဘြားၾကီးေတြလို ေရႊၾကယ္သီးစံုတို႔၊ ေက်ာက္ၾကယ္သီးစံုတို႔ကို ခ်ိတ္နဲ႔ခ်ိတ္လာပါလား အဘြားရဲ႕။ သည္လို အဘြားၾကီးမ်ိဳးေတြဆီက ေရႊၾကယ္သီးတစ္စံု၊ ေက်ာက္ၾကယ္သီးတစ္စံု၊ မႏွစ္ပြဲေတာ္မွာတုန္းက စိုးလြင္ ရဖူးၿပီ။ ခါးပိုက္ႏႈက္ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သည္လိုအဘြားၾကီးမ်ိဳးေတြကို စိုးလြင္ သေဘာအက်ဆံုးေပါ့။
ကပ္ဖို႔လည္း အင္မတန္လြယ္၊ ႏႈိက္ဖို႔လည္း အင္မတန္လြယ္ပဲ။ လြယ္ကလည္း လြယ္ေသး၊ သူတို႔ဆီကရတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကလည္း အေကာင္းေလးေတြရယ္။ ေရႊဆိုလည္း ေရွးေရႊအရည္မီ အရည္ျပည့္ေလးေတြ။ ေက်ာက္ဆိုလည္း ဥႆဖယား အေကာင္းစားေလးေတြ။
‘ဘုန္းၾကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ၊ အႏၲရာယ္မ်ိဳး ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါးနဲ႔ ကင္းေဝးပါေစ၊ ထိမယ့္ခလုတ္ ဆုတ္ပါေစ၊ လာမယ့္ေဘး ေဝးပါေစ၊ တစ္ၾကံ ၾကံလို႔ ဆယ္ၾကံေအာင္ပါေစ’
အဘြားၾကီးက တတြတ္တြတ္ဆုေတာင္းရင္း ေလွကားေပၚကေန တေရြ႔ေရြ႔ ဆင္းသြားေလရဲ႕။
အႏၲရာယ္မ်ိဳး ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါးေတာင္ မကင္းေဝးခ်င္ပါဘူး အဘြားရယ္။ ဘုန္းလည္း မၾကီးပရေစႏွင့္။ အသက္လည္း မရွည္ပါေစႏွင့္ (ဘုန္းႀကီးမွာ မဟုတ္တဲ့တူတူ အသက္ရွည္မွာ မဟုတ္တဲ့တူတူေလ)
ဟဲဟဲ ကိုယ္တတ္တဲ့ လက္မႈပညာေလးနဲ႔ လႈပ္ရွားတိုင္း လႈပ္ရွားတိုင္းေတာ့ ခဲခဲဖတ္ဖတ္ ဖို႔ဖို႔မို႔မို႔ေလး ရပါရေစဗ်ာ။ ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ကိုယ္ေတာ္ေလးတို႔ကလည္း ညီဖြားကို ေစာက္ေရွာက္ေတာ္မူပါ။ နန္းေတာ္ႀကီးေပၚကိုလည္း ညီဖြား ေန႔တိုင္း အခစားဝင္မွာပါ။
ေအာင္မယ္ မင္းအလုပ္နဲ႔မင္း အမဲရွာရင္း နန္းေပၚလာတာ မဟုတ္လားကြလို႔လည္း ဟုတ္တာေတြနဲ႔ အျပစ္တင္ေစာ္ေတာ္ မမူပါနဲ႔။
ဘုရားလည္း ဖူးရင္း လိင္ဥလည္း တူးရင္းေပါ့ ဘုရား။ ကိုယ္ေတာ္တို႔လည္း ဖူးရင္း အမဲလည္း ရွာရင္းေပါ့ ဘုရား။
အမဲကလည္း သည္ႏွစ္မရပါဘူး ဘုရား။ အရင္ႏွစ္ေတြဆို မႏၲေလး- မတၱရာ မီးရထားေပၚမွာ ေတာင္ျပဳန္းပြဲေတာ္ မစခင္ကတည္းက စိုးလြင္တို႔ ေတာေၾကာမိေနၿပီ။ စိုးလြင္တို႔ လက္ဖ်ားမွာ ေရႊေရာ၊ ေငြေရာ သီးေနၿပီ။ ပြဲမစခင္မွာ ရထားေပၚက စိုးလြင္တို႔ရဲ႕ အမဲက နတ္ကေတာ္ေတြေလ။ သူတို႔နတ္႐ုပ္ေတာင္းေတြ၊ ေသတၱာေတြနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ၿပီး တြဲေပၚတက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ စိုးလြင္တို႔အတြက္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ မိန္းမလ်ာ နတ္ကေတာ္ေတြဆို ပိုေတာင္ ကပ္လို႔ေကာင္းေသး။ ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုႏွင့္ နည္းနည္းပါးပါး ကပ္ညဳလိုက္ရင္ ၿပီးၿပီ။ သည္ထက္ ဆက္လံုးရင္ ခါးပိုက္ႏႈိက္စရာ မလိုဘဲနဲ႔ေတာင္ သူတို႔ဆီက ရမယ့္ကိန္း ရွိတယ္။
ပြဲေတာ္ရက္အတြင္းကေတာ့ ရထားေပၚမွာ စိုးလြင္ စိတ္ႀကိဳက္ေပါ့။ ရထားက က်ပ္သလားလို႔ မေမးနဲ႔။ ထိုင္စရာခံုေတြ အကုန္ျပည့္တဲ့ျပင္ ခံုေတြၾကားမွာ လူေတြရပ္ေနၾကတာ ၾကည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ ရင္ခ်င္းဆက္အျမြာေတြ၊ ေက်ာခ်င္းဆက္အျမြာေတြ၊ ေဘးခ်င္းဆက္အျမြာေတြ က်ေနတာပဲ။ က်ပ္ရမယ္ေလ။ ရထားက ကားထက္ ေစ်းသက္သာတာကိုး။ ကားခက အစိတ္သံုးဆယ္၊ ရထားက ခုႏွစ္က်ပ္၊ ရွစ္က်ပ္ကိုး။ ကားခေစ်းၾကီးတာနဲ႔ ရထားခ ေစ်းသက္သာတာပဲ ျမင္ၿပီး ခါးပိုက္ႏႈိက္ရန္ကို မျမင္တဲ့ မိဘျပည္သူအေပါင္းတို႔ကိုေတာ့ စိုးလြင္တို႔က အဆင္သင့္ ႀကိဳဆိုလ်က္ပါပဲ ခင္ဗ်ား။
စိုးလြင္တို႔က ရထားေပၚမွာ အၿမဲရင္ခ်င္းဆက္ အျမြာပဲ။ ေက်ာခ်င္းဆက္ေတြ၊ ေဘးခ်င္းဆက္ေတြအျဖစ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေနပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ခ်င္းဆက္အျမြာကလည္း အမ်ိဳးသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လည္ပင္းမွာ ဆြဲႀကိဳးေလးတစ္ကံုးေတာ့ ပါတဲ့သူ ျဖစ္မွေလ။
အမ်ိဳးသမီးေတြဆို ေရႊၾကယ္သီးေလးေတြမ်ား တပ္လာရင္ ပိုေတာင္ေကာင္းေသး။ ေအာက္လံုးေလးေတြကို တစ္လံုးခ်င္း အသာေလး ျဖဳတ္႐ုံပဲ။ သည္ေခတ္မွာ ၾကယ္သီးတပ္အကႌ်ေတြ ျပန္ေခတ္စားလာတာ စိုးလြင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။
အဲ ေရႊမစစ္တဲ့ ေရႊၾကယ္သီးေတြကလည္း တစ္ခါတေလ ခါးပိုက္ႏႈိက္ကို တစ္ပတ္ ျပန္႐ိုက္သြားတတ္ေသးသဗ်။ ဒါေပမယ့္ အညာသူ အညာသားေတြကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသားမ်ား မ်ားရွာပါတယ္။ ဆြဲႀကိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကယ္သီးျဖစ္ျဖစ္ ရလိုက္ရင္ အစစ္ကေလးေတြ ခ်ည္းပါပဲ။
အိုး သည္ႏွစ္မ်ားေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတယ္ မသိပါဘူး။ ရထားကေတာ့ က်ပ္ၿမဲေပမယ့္ ေယာက္်ားမ်ားၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဆြဲၾကိဳးပါတဲ့သူ လံုးဝမရွိသေလာက္ (အရင္အညာသားေတြက ဆြဲႀကိဳးဆြဲတာ အလြန္ဝါသနာပါတာ) မိန္းမေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဆြဲၾကိဳးေဝးလို႔ နားကပ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။
အဲ အကႌ်ေတြမွာေတာ့ အားလံုး အားလံုး မိန္းမေတြ ေရႊၾကယ္သီးေတြ တေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အထင္မၾကီးပါႏွင့္ မိတ္ေဆြ။ ေမာင္စိုးလြင္တို႔ ရန္ကုန္မွာကတည္းက ေလ့လာခဲ့ၿပီးသား။ သည္ႏွစ္က တစ္လံုး ဆယ့္ႏွစ္က်ပ္တန္ ေရႊၾကယ္သီးတပ္ အကႌ်ေတြ ေခတ္စားေနတဲ့ ႏွစ္ကိုးဗ်။ ေမာင္စိုးလြင္တို႔ ခံလိုက္ရပံုကေတာ့ ရထားတြဲရွိသမွ် စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ကူးတာေတာင္ ကေလးတစ္ေယာက္ လည္ပင္းက ဆြဲၾကိဳးမွ်င္မွ်င္ေလး တစ္ကံုးပဲ ရတယ္။
ပြဲေတာ္မစခင္ သံုးရင္အလိုက ေရာက္တယ္။ ရွစ္ရက္ေန႔ပြဲစတယ္။ သည္ေန႔ ကိုးရက္ထိ ေရႊဆိုလို႔ ဒါေလးပဲ။ ေငြရတာေလးကလည္း မျဖစ္စေလာက္ပါ။ စားစရိတ္၊ ေသာက္စရိတ္၊ ႏႈတ္ဆက္တဲ့စရိတ္ ဘယ္ကာမိေသးမလဲ။
ေတာ္ၿပီ၊ နက္ျဖန္ကစၿပီး နန္းၾကီးနားတစ္ဝိုက္မွာပဲ ေနေတာ့မယ္။ ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးတဲ့ ေန႔က်ရင္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီေန႔က် ရန္ကုန္ကလာၾကတဲ့ အန္တီၾကီးတို႔တစ္ေတြ ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးအတြက္ကို အလုအယက္ တို႔ေဝွ႔ၾကခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သူတို႔လည္ပင္းေလးေတြ၊ သူတို႔ခ်ိဳင္းၾကားထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကို စမ္းသပ္ခြဲစိတ္လိုက္႐ုံပဲေလ။
‘ကဲ ေရွ႕ကေန ဖယ္စမ္းပါေတာ္။ ဒီနားမွာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ လုပ္မေနနဲ႔။ ဘာအပ်ိဳမွ မရွိဘူး။ ေတာ္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ပဲ ခံသြားရမယ္’
စိုးလြင္ ခါးေဘးတစ္ျခမ္းမွာ ေအာင့္ခနဲေတာင္ ေနတယ္။ ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္၊ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး ရွိလွတဲ့ အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ မိန္းမတစ္ေယာက္က စိုးလြင္ေဘးကေန အတင္း ေရွ႕ကို တိုးဝင္လာတယ္။ ခါးကိုပါ တံေတာင္ႏွင့္ တြတ္႐ုံမကဘူး၊ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ႏွင့္ ပါ တြတ္လိုက္ေသးတဲ့ အဲဒီမိန္းမကို စိုးလြင္ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။
‘ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဗ်ိဳ႕’
‘မေၾကာက္လို႔ ရမလားေတာ့။ ရွိရွိသမွ် ျဖဴခါျပာခါက်ေအာင္ အကုန္ႏႈိက္ႏိုင္တဲ့ဟာေတြ။ က်ဳပ္တို႔က ခံရေပါင္း မ်ားလွၿပီ။ မရွိဆင္းရဲသားလည္း ေရွာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ပါတာေလးေတြ ေျပာင္ေအာင္ႏႈိက္တာပဲ။ ရထားေပၚမွာ သံုးေလးခါ ခံရဖူးပါတယ္ေတာ္။ ပန္းေတာ္ပန္းဝယ္ဖို႔ေတာင္ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့လို႔ အရွင္ႏွစ္ပါးကုိ ဒီတိုင္း တိုင္တည္ျပန္ရတယ္။ အျဖစ္က…’
မစန္းခင္ကေတာ့ သူ႔အက်င့္ သူ႔ဝသီအတိုင္း ခါးပိုက္ႏိႈက္တစ္ေယာက္လံုး ေဘးထားၿပီး ေျပာခ်င္ရာေတြကို တရစပ္ ေျပာေတာ့တယ္။ ေဘးက လူေတြအကုန္လံုးဟာ သူ႔မိခင္ေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္းေတြ က်ေနတာပဲ။ ေဘးက လူေတြကေတာ့ အဝတ္အစား ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးနဲ႔ ပန္ေတာ္ပန္း တစ္စည္းကိုင္ၿပီး ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ၊ အာက်ယ္ အာက်ယ္ လုပ္ရင္း လူအုပ္ထဲ အတင္းတိုးဝင္ေနတဲ့ မိန္းမကို အထင္ေသး စိတ္ပ်က္သလို ၾကည့္ၾကတယ္။
ဘယ္သူေတြၾကည့္ၾကည့္ စန္းခင္တို႔က အေရးမစိုက္ၿပီ။ အရွင္ႏွစ္ပါးေရွ႕ ေရာက္ဖို႔သာ အဓိက။ ျမန္ျမန္ေရာက္၊ ျမန္ျမန္ဆက္၊ ျမန္ျမန္ ပန္းေတာ္က်ယူ။ အဲ… ၾကာၾကာေလးေတာ့ ဆုေတာင္းၿပီး ျပန္ရမယ္။ ကိုယ္က သည္မွာ မနက္စာ ထမင္းဝယ္စားႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္မွလည္း ေလွ်ာက္ဝယ္ျခမ္းႏိုင္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္႐ိုးရာ ဆိုင္လို႔သာ ႏွစ္တိုင္း အခစားဝင္ပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးထားလို႔သာ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ၾကားက အေရာက္လာခဲ့ရတာ။
တကယ္ေျပာတာပါ ဘုရာ့။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ႏွမၾကီး လိမ္မေျပာပါဘူး။ အဂၤါသမီးၾကီးမွာ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ မြဲၿပီးရင္ မြဲေနေတာ့တာပဲ ဘုရား။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ေမွာက္ကိုလည္း မိသားစု အစံုအညီ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြဝတ္၊ ဟိုေတာင္းေအးတို႔၊ လင္ေအးတို႔ဆိုတဲ့ ကားမ်ိဳးၾကီးေတြ စီးၿပီး ကိုယ္ေတာ္တို႔အတြက္ ပုဆိုးအုပ္ေထာင္ေက်ာ္တန္ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခား မုန္႔ပံုးေတြႏွင့္ လာခ်င္လိုက္တာဘုရား။
ခုေတာ့ အဂၤါသမီးၾကီး ေငြအစိတ္နဲ႔လာရတာ ဘုရာ့။ ေငြ အစိတ္… ။ ဘုရားစူးပါရေစရဲ႕။ ဆယ္တန္အႏြမ္းတစ္ရြက္၊ ငါးက်ပ္တန္ႏွစ္ရြက္ႏွင့္ က်ပ္တန္အသစ္ေလး ငါးရြက္ လဲလာခဲ့တယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ သူတို႔အေဖကို သည္နားလိုလို ဟိုနားလိုလို လုပ္ၿပီး သူရဲေစ်း ဘူတာဘက္ထြက္၊ ရထားေပၚ တက္လိုက္လာခဲ့တာ။
ေယာက္်ားလုပ္တဲ့သူ သိလို႔ကေတာ့ တစ္ပြဲတစ္လမ္း အကဲစမ္းရမွာ ဘုရား။ သူက သည္ႏွစ္သြားရင္ သတ္မယ္လို႔ ႀကိမ္းထားတယ္ဘုရား။ ေကာင္းတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ေပးသမွ် အဖတ္မတင္ရတာလည္း သူ႔အျပစ္ေတြပါတယ္ ဘုရာ့။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုမွ တ႐ုတ္အမဲကို စားတယ္ ဘုရာ့။ အလကား၊ တ႐ုတ္အမဲကို သူ ဝယ္စားႏိုင္တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ မယားကို ရြဲ႕ခ်င္တာနဲ႔ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြဆီက ဟင္းေတာင္းေတာင္းလာၿပီး စားျပတာ ဘုရာ့။ ကိုင္လိုက္စမ္းပါ ဘုရာ့။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ကိုင္ေတာ္မူလိုက္ပါ။ အဲ… အေသေတာ့လည္း မကိုင္လိုက္ပါနဲ႔ဦး ဘုရာ့။ ႏွမႀကီး မုဆိုးမဘဝနဲ႔ ဒင့္ကေလးေတြလုပ္ကိုင္ ေကၽြးေနရလိမ့္မယ္။
ႏွမႀကီးကို သည္ႏွစ္လည္း မႏွစ္ကလို အိပ္မက္ေပးၿပီး အတိတ္စိမ္းမ်ား ေပးသနားေတာ္မူပါ ဘုရာ့။ မႏွစ္က ကိုယ္ေတာ္တို႔ေပးလို႔ ႏွမႀကီး ေထာင့္ငါးရာ ေစ်းရင္းရတယ္ ဘုရာ့။
ေထာင့္ငါးရာဆိုတဲ့ ေစ်းရင္းကလည္း ဘာၾကာတုန္း ဘုရာ့။ ဆန္ေစ်းႏွိပ္စက္လိုက္တာ သည္ပါးစပ္ေပါက္ေတြနဲ႔ အရင္းျပဳတ္ေတာ့တာပဲ။ ေန႔ျပန္တိုး မိန္းမကို ျပန္ၿပီး ရွိခိုးဦးတင္ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့ ဘုရာ့။
ကဲ… ဘုရာ့၊ ကိုယ္ေတာ္တို႔လည္း နားၿငီးေတာ္မူလွေရာ့မယ္။ ႏွမႀကီးရင္ထဲမွာေတာ့ ေပါ့သြားၿပီ ဘုရာ့။ တစ္ႏွစ္လံုးက အပူေတြ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ေမွာက္မွာ အန္လိုက္ရတာ ရင္ထဲကို ရွင္းလင္းေပါ့သြားတာပဲ ဘုရာ့။ ကိုယ္ေတာ္တို႔တန္ခိုးပါ ဘုရာ့။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ဘုန္းပါ ဘုရာ့။ ဝေအာင္ ေကၽြးေတာ္မူပါ။ တစ္နပ္စားဘဝကေန ႏွစ္နပ္စားဘဝ ေရာက္ပါေစ။ ဝမ္တီးတိန္မ်ား၊ သိန္းထီမ်ားေပါက္မယ့္ နံပါတ္မ်ားကိုလည္း အိပ္မက္မ်ား ေပးသနားေတာ္မူပါ။ ႏွမႀကီးအျပန္လမ္းမွာ သူေဌးမ်ား က်က်န္ရစ္တဲ့ ေရႊထုပ္မ်ား၊ ေငြထုပ္မ်ားကို ညႊန္ေတာ္မူပါ ဘုရာ့၊ ျပေတာ္မူပါ ဘုရာ့။
ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါး မ်က္ႏွာေတာ္ကို တစိမ့္စိမ့္ဖူးရင္း ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ မွန္သမွ် တတြတ္တြတ္ တိုင္တည္ခ်င္တိုင္း တိုင္တည္ၿပီး မစန္းခင္ လူအုပ္ၾကားထဲကေန ျပန္ထြက္တယ္။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ညႊန္ေတာ္မူမယ့္ ေရႊဆြဲႀကိဳးတို႔၊ ေငြထုပ္တို႔ကို လူအုပ္ၾကားမွာ မ်က္စိကစားရင္းေပါ့။ ေဟာ… ၾကည့္စမ္း၊ ေတြ႔ေတာ့ေတြ႔သားေနာ္။ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီး၊ ေရႊလက္ေကာက္ေတြ၊ စိန္နားကပ္ႀကီး၊ လက္စြပ္ေရာင္စံုေတြ၊ ဒါေပမယ့္ မစန္းခင္ ေကာက္လို႔မရဘူး။ လူအုပ္ၾကားက နန္းၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြက လူအုပ္ၾကားက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ၊ လူအုပ္ၾကားထဲမွာ တအိအိေရြ႕လာတဲ့ မိန္းမဝဝႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာေလ။
အဲ… အဲလို မိန္းမႀကီးမ်ိဳး ႏွမႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာ ဘုရာ့။ ဝခ်င္သေလာက္ ဝစမ္းပါေစ။ စားခ်င္တာေတြ စားလို႔ဝတာပဲ ဘုရာ့။ ဝဝခန္႔ခန္႔၊ အသားအေရကလည္း စိုစိုျပည္ျပည္ ပါတိတ္ထဘီ ကိုး႐ိုးကားရားဆင္ႀကီးေတြနဲ႔လည္း လိုက္မွလိုက္၊ လည္ပင္းတုတ္တုတ္ၾကီးမွာ လက္မေလာက္ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးကို ခ်က္ေပၚေရာက္ေအာင္ဆြဲ၊ လက္ေမာင္းအစ္အစ္ေတြေပၚမွာ ေရႊလက္ေကာက္ေတြ ဆင့္ကာဆင့္ကာဝတ္၊ ေရာင္စံုေက်ာက္လက္စြပ္ေတြကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက်ပ္အစ္ေနေအာင္ဝတ္၊ နားရြက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း လက္လက္ လက္လက္၊ ဝင္းဝင္းႏွင့္ ပါးႏွစ္ဖက္က မိတ္ကပ္ရဲရဲႏွင့္ကို ဟပ္လို႔ ၾကည့္ပါဦး ဘုရာ့။
အဲဒီ မိန္းမႀကီးလက္က အိတ္ထဲမွာလည္း ကိုယ္ေတာ္တို႔ ဆက္ဖို႔ ေဗာင္းေတာ္ေတြ၊ ပုဆိုးအုပ္ေတြနဲ႔ ဘုရား၊ ႏွမႀကီးသာ ကိုယ္ေတာ္တို႔ဆီကို အဲဒီမိန္းမႀကီးပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လာရရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ ဘုရာ့။ ေသေပ်ာ္ၿပီ။
သူ႔ေနာက္ကလည္း အေျခြအရံေတြနဲ႔ရယ္၊ အဲ… မုန္႔ပံုးေတြ၊ သစ္သီးသီးႏွံေတြလည္း ပါေသးတယ္ ဘုရာ့။ ႏွမၾကီးကုိ အဲဒီမိန္းမႀကီးလို လာရေအာင္ ျမန္ျမန္လုပ္ေပးေတာ္မူပါ၊ ျမန္ျမန္လုပ္ေပးေတာ္မူပါ။
တိုင္တည္ပူဆာလို႔ မဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ မစန္းခင္ရဲ႕ေဘးနားကေန မိန္းမဝဝႀကီးအုပ္စုက ျဖတ္သြားတယ္။ ပိုက္ဆံရွိသူတို႔ရဲ႕ ေခၽြးနံ႔ကို မစန္းခင္ ရႉပစ္လိုက္ရင္း မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ကၽြတ္ထြက္ခမန္း ေငးေမာက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
သူ႔ရင္ထဲမွာ ပူပင္စရာဆိုလို႔ ႏွမ္းတစ္ေစ့စာေတာင္ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူးေတာ္လို႔ မစန္းခင္ ထင္ေနတဲ့ မိန္းမဝဝႀကီး ေဒၚတင္ျမဟန္ကေတာ့ ကိုယ္ေတာ္တို႔မ်က္ႏွာ ျမင္တာနဲ႔ မ်က္ရည္ဝိုင္းစျပဳၿပီ။
သူ႔ရင္ထဲက ဘယ္အပူနဲ႔မွ မတူတဲ့ မႏၲေလးေတာင္ေလာက္ အပူလံုးႀကီးက အရည္ေပ်ာ္စျပဳၿပီ။
ပုဆိုးအုပ္ေတြ၊ ေဗာင္းေတြ၊ မုန္႔ပံုးေတြ၊ သစ္သီးသစ္ႏွံေတြကို နန္းထိန္းေတြကတစ္ဆင့္ ကိုယ္ေတာ္တို႔ဆီ ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ ေဒၚတင္ျမဟန္ လက္ကိုင္ပဝါထုတ္ၿပီး နန္းထိန္းေတြ ေဖာ္ေရြႏႈတ္ဆက္ေနတာကိုေတာင္ အမ်ားႀကီး ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အားလံုး အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား။ ေျပပါတယ္။ မႏွစ္က ကိုယ္ေတာ္တို႔ တိုင္တည္ထားတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ေျပပါတယ္။ ေျပလို႔ ကတိအတိုင္း ကိုယ္ေတာ္တို႔ဆီလာဆက္တာေပါ့။ ေျပတယ္၊ ေျပတယ္။ စီးပြားေရးကေတာ့ သိပ္အဆင္ေျပတယ္။
ကိုယ္ေတာ္တို႔ ေဗာင္းေတာ္က်နဲ႔ ပန္ေတာ္က်ကို ေဆာင္ၿပီး လုပ္လိုက္တာ လုပ္ငန္းမွန္သမွ် အဆင္ေျပသလားလို႔ မေမးနဲ႔။ ေငြကဝင္သလားလို႔ မေမးနဲ႔။ ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့သူ ဘာႀကီးျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမမတတ္ရင္ အဆင္မေျပဘူးမွတ္ပါ။ ကိုယ္ေတာ္တို႔သာ မ မရင္မေျပႏုိင္ဘူး မွတ္ပါ။
မိန္းမလုပ္တဲ့သူက ကိုယ္ေတာ္တို႔ ဘုန္းတန္ခိုး အရွိန္အဝါနဲ႔ စီးပြားေရးေတြ ေကာင္းၿပီး ေငြေတြဝင္၊ တိုက္ေတြဝင္၊ ကားေတြဝင္၊ ေျမေတြဝင္နဲ႔ အဆင္လည္းေျပေရာ အိမ္ေထာင္ေရးက အဆင္မေျပေတာ့ဘူး ဘုရာ့။ အဆင္အေျပေတာ့ဘူး။
ေဒၚတင္ျမဟန္က လက္ကိုင္ပဝါ ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးအိမ္ေထာင့္စြန္းကို အသာအယာ တို႔တယ္။ တို႔လိုက္တဲ့ခဏမွာ ခႏၶာကုိယ္ေပၚက အေရာင္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ ၿပိဳးျပက္ၾကၿပီး ေဒၚတင္ျမဟန္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ျပန္ၿငိမ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ အေရာင္လက္လက္ေတြလည္း ၿငိမ္သြားၾကျပန္တယ္။
ႏွမႀကီးရင္ထဲက အပူကို ကိုယ္ေတာ္တို႔ သိေနမွာပါ ဘုရာ့။ အခု သူ… သူ ကိုယ္ေတာ္တို႔ညီဖြား အငယ္အေႏွာင္းထားတယ္ ဘုရာ့။ မယားငယ္ေလးနဲ႔ ဘုရာ့။
အိမ္က အႀကီးဆံုးသမီးထက္ေတာင္ ငယ္ေသးတယ္ ဘုရာ့၊ ေကာင္းၾကေရာ့လား။
အလုပ္ဝင္စတုန္းကေတာ့ အရက္ေတာင္ အနံ႔မခံ၊ မိန္းမဆိုေဝး။ အႀကံအဖန္ဆိုေတာ့လည္း မတတ္နဲ႔ လူ႐ိုးၾကီးေလ။ အခုေတာ့ျဖင့္ ပညာစံုတတ္ၿပီ။ ညေနတိုင္း ဝီစကီေလးတျမျမနဲ႔ ေထြတာနဲ႔ မယားငယ္အိမ္သြားၿပီ။ အမယ္ေလး… အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတေျပာင္ထားတာ ဘုရာ့။
တီဗီေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဘုရာ့။
ႏွမႀကီးစကားလည္း နားမဝင္ေတာ့ဘူး။ သားသမီးေတြ စကားလည္း နားမဝင္တာ့ပါဘူး ဘုရာ့။ သည္ေတာ့ ႏွမၾကီးက ကိုယ္ေတာ္တို႔နဲ႔ တိုင္တည္မယ္၊ ကိုယ္ေတာ္တို႔မႀကိဳက္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ အရင္ကိုယ္ေတာ္တို႔ကို အင္မတန္ေၾကာက္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္တို႔ညီဖြားေလ (ေဆးေတြ ဘာေတြ ခတ္ခံထားရတာလည္း ပါမွာေပါ့ ဘုရာ့) ဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ။ ေရႊနားတင္ေတာ္မူပါ ဘုရာ့။
သူလုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြက ကိုယ္ေတာ္တို႔လည္း ႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ေတြတဲ့ ဘုရာ့။ မိုက္႐ိုင္းပံုက ဘုရာ့။ ကိုယ္ေတာ္တို႔လည္း အရက္ေသာက္တာပဲ။ ေမာင္းမေတြလည္း အမ်ားႀကီးတဲ့ ဘုရာ့။ အရက္မေသာက္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ဥပုသ္ေဆာင္ဝင္သြားၿပီ ဆိုတာလည္း နားမလည္၊ ကိုယ္ေတာ္တို႔မို႔ ေမာင္းမမ်ားရတယ္ ဆိုတာလည္း မသိ။ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ေတာ္တို႔မို႔ ေမာင္းမမ်ားတာ၊ နင္က ဘာေကာင္မို႔လို႔လဲလို႔။
ၾကည့္မေနေတာ္မူပါနဲ႔ ဘုရာ့။ မတိုင္းအပ္ဘဲ ကိုယ္ေတာ္တို႔ေျခရာတိုင္းတာ ၾကည့္မေနေတာ္မူပါနဲ႔။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ေျခအစံုမွာမ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ဦးခိုက္ေတာင္းပန္ရေအာင္ ေခၚေတာ္မူပါ။
တစ္ခါတည္း ကိုယ္ေတာ္တို႔ ညီဖြားစိတ္ေတြ လည္ၿပီး ေနာင္တတရားေတြရၿပီး မယားငယ္ကုိ ကြဲခ်င္ ကြာခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးေတာ္မူပါ။ တစ္လက္စတည္းနဲ႔လည္း သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားေနရတဲ့ ကိုယ္ေတာ့္ညီဖြား အေျပာင္းအေရႊ႕ကိုလည္း တားေပးေတာ္မူပါ။
ေျပာင္းရင္း ေရႊ႕ရင္ ႏွမႀကီးမွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ တိုးလိုးတန္းလန္းနဲ႔ သူ႔ေနာက္ မလိုက္ႏိုင္၊ မျပဳႏိုင္၊ အကုန္ ဒုကၡျဖစ္ကုန္မွာဘုရာ့။ သူက တကယ္လို႔ ေျပာင္းရေရႊ႕ရရင္ ႏွမႀကီးကို ေနခဲ့တဲ့။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြ အေျခပ်က္မယ္တဲ့။ ေအာင္မယ္ေလး… ဒီက မသိဘူးမ်ား မွတ္လို႔လား။ သူ႔ဟာမကို ေခၚသြားမွာ ဘုရာ့။ သူ႔ဟာမကို ေခၚသြားမွာ။
သူ႔မွာ အဲဒီေအာက္တန္းစား ကေလကလြင့္မကုိ အေရးေပးလိုက္ရတာ၊ ေျမႇာက္စားလိုက္ရတာ။ တပည့္ေတာ္မက သူ ရာထူးႀကီးႀကီး တစ္ဆင့္တက္တုန္းက တျခားကေတာ္ေတြလို ကိုယ့္နာမည္ ေနာက္က ကိုယ့္ေယာက္်ားနာမည္တစ္လံုး ထည့္ၿပီး တင္ျမဟန္လို႔ နာမည္ေျပာင္းတုန္းကမ်ား ရွက္လို႔တဲ့။ ရွက္စရာၾကီးကြာ၊ ကေလးကလားအလုပ္ေတြ မလုပ္စမ္းပါနဲ႔တဲ့။
ခုေတာ့ သူ႔ဟာမက်ေတာ့ သူ႔နာမည္တစ္လံုးေတာင္ မကဘူး။ ႏွစ္လံုးစလံုးထည့္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ နာမည္ေျပာင္းသတဲ့။
နာပါတယ္ ဘုရာ့၊ နာပါတယ္။ ရင္ထဲဝမ္းထဲ နာလြန္းလို႔ပါ ဘုရာ့။ သင္း ရာထူးေပါက္စတုန္းက သားသမီးေတြနဲ႔ မိတင္ျမအငတ္ခံရတာေတြ၊ သင္း ရာထူးတက္ဖို႔ မိတင္ျမ လက္ဝတ္လက္စားေတြ ကုန္တာေတြ ေတြးရင္ နာစရာႀကီးပါ ဘုရာ့။
ကိုယ္ေတာ္တို႔ကယ္မွ ဒီအပူၿငိမ္းမွာပါ။ ႏွမၾကီးအပူကို ၿငိမ္းေပးေတာ္မူပါ။ ကိုယ္ေတာ္တို႔ ညီဖြားလည္း မယားငယ္နဲ႔ကြဲ၊ အေျပာင္းအေရႊ႕လည္း မရွိ၊ သားေတြ၊ သမီးေတြ စာေမးပြဲေအာင္၊ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြလည္း ဆတက္ထမ္းပိုးတိုးလို႔ ေအာင္ျမင္ၿပီး ႏွမႀကီး အပူေတြ အားလံုးၿငိမ္းခဲ့ရင္ ကိုယ္ေတာ္တို႔အတြက္ ေပ်ာ္ပြဲမ်ား အႀကီးအက်ယ္ေပးပါမယ့္ ဘုရာ့။
သံုးရက္ကနားနဲ႔ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ေပ်ာ္ပြဲမ်ား က်င္းပပါ့မယ္ ဘုရာ့။
ေဒၚတင္ျမဟန္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မ်က္စိဖြင့္လိုက္တယ္။ မသိမသာ မဆိုစေလာက္ ေလ်ာ့ပါးသြားတဲ့ ရင္ထဲက အပူလံုးႀကီးကုိ သယ္ေဆာင္ရင္း မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့ ေဘးနားက အေျခြအရံေတြက ပ်ာပ်ာသလဲ တြဲထူလိုက္ၾကတယ္။
ဝလြန္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ အထိုင္အထဆို လူတြဲမွ ထိုင္ရာက ထၿပီးရင္လည္း ႐ုတ္တရက္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ခဏရပ္ေနၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ေသြးတိုးကလည္း ရွိေနၿပီ။ အငန္ဆိုတာ ဘာမွမစားရဘူး။ ခ်မ္းသာေတာ့မွ ငါးရံ႕ေျခာက္ကို မစားရတဲ့ အျဖစ္။
ကိုယ္ေတာ္တို႔ကို ကိုယ့္ေရာဂါအေၾကာင္း တိုင္တည္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ ေသြးတိုးကေန ဆီးခ်ိဳတို႔၊ ႏွလံုးတို႔ မျဖစ္ေအာင္ တားေတာ္မူပါဘုရာ့။ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါရေစဦး။
အေျခြအရံေတြ တြဲထားတဲ့ မတ္တတ္ကေန ေဒၚတင္ျမဟန္ လက္အုပ္ခ်ီျပန္တယ္။
လက္အုပ္ခ်ီရင္းကေန မဆံုးႏိုင္တဲ့ဆုေတြကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ၿပီး နန္းႀကီးထဲကေန ထြက္တယ္။
နန္းႀကီးထဲမွာ မ်ားစြာေသာ မိန္းမ၊ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ လူေပါင္းမ်ားစြာကလည္း ပန္ေတာ္ပန္းကိုယ္စီႏွင့္ နန္းႀကီးေပၚကို အလုအယက္တိုးေ၀ွ႔တက္လာၾကၿပီ၊
ညညီလာခံ
အဓိပတိ 